Να πάει και τώρα μ’ εκείνη την ατάκα

Μπαίνω κατευθείαν στο «ψητό» χωρίς προλόγους. Από εκείνο το ντέρμπι στο Καραϊσκάκη στις αρχές Φλεβάρη του ’18, το οποίο ήταν το μισό πρωτάθλημα και κάτι παραπάνω, η ΑΕΚ δεν έχει ξανακερδίσει τον ΟΣΦΠ. Ούτε στο Φάληρο, ούτε πουθενά. Σε κανένα ματς, μέσα σε δυο γεμάτες σεζόν, που η μια είχε και πλέι οφ και που οι δυο ομάδες συναντήθηκαν και σε τελικό κυπέλλου.

Προφανώς και κάθε ένα απ’ αυτά τα ντέρμπι που μεσολάβησαν από εκείνο το διπλό τίτλου, μέχρι και τώρα, έχουν την δική τους ιδιαιτερότητα και την δική τους ξεχωριστή ιστορία. Όμως αν κάποιος επιχειρήσει να τα φέρει στο μυαλό του, ένα προς ένα, θα διαπιστώσει πως υπάρχει ένας κοινός παρανομαστής. Σε κανένα απ’ αυτά, η ΑΕΚ δεν είχε μπει στο γήπεδο πραγματικά πιστεύοντας πως μπορεί να κερδίσει. Όχι να το λέει για να το λέει ή να το θέλει για να το θέλει. Πραγματικά να το πιστεύει.

Η πραγματικότητα είναι πως σ’ εκείνο το ντέρμπι τον Φλεβάρη του ’18, η ΑΕΚ πήγε στο Φάληρο για να κερδίσει. Παρότι θεωρητικά την βόλευε και η ισοπαλία. Και μια πρώτη επ’ αυτού απόδειξη, είναι το σχήμα και η ενδεκάδα που είχε τότε κατεβάσει ο Χιμένεθ. Η ΑΕΚ ξεκίνησε το ματς με σχηματισμό 4-2-3-1. Δηλαδή με το σύστημα που για κάποιο άγνωστο και μάλλον αντιποδοσφαιρικό λόγο, εδώ και πολύ καιρό, έχουμε μάθει να θεωρούμε φουλ επιθετικό. Και μάλιστα με δεύτερο αμυντικό χαφ δίπλα στον Σιμόες, τον Κονέ. Δηλαδή ένα δημιουργικό και επιθετικογενές χαφ.

Αυτή είναι ίσως και η απάντηση στο ερώτημα πως πρέπει να κατεβεί τώρα η ΑΕΚ στο Φάληρο, σ’ ένα ντέρμπι που για να ξέρουμε τι λέμε, πρέπει να μπει για να το κερδίσει. Και όταν θέλεις να κερδίσεις ένα παιχνίδι, οφείλεις να το δείχνεις με τον σχηματισμό σου και με τις επιλογές σου. Σ’ εκείνο το ντέρμπι τίτλου, η ΑΕΚ είχε ξεκινήσει και Μπακασέτα και με Λάζαρο και με Μασούντ και με τον Αραούχο στην κορυφή της επίθεσης. Και θεωρητικά δεν καιγόταν και για τη νίκη. Δεν βλέπω λοιπόν, γιατί τώρα που καίγεται για τη νίκη, να μην ξεκινήσει και με τον Τάνκοβιτς και με τον Λιβάι και με τον Λιβάγια με τον Καρίμ στην κορυφή της επίθεσης.

Το αφήγημα με την «ομάδα χαμαιλέοντα» είχε ίσως μια λογική ποδοσφαιρική βάση. Στην πράξη ωστόσο, δεν λειτούργησε καθόλου. Και ποτέ. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Όσες φορές η ΑΕΚ επιχείρησε να ματσάρει στο παιχνίδι του αντιπάλου, αντί να κάνει το δικό της, έσπασε τα μούτρα της. Ας πάει επιτέλους σ’ ένα κρίσιμο ματς, με το δικό της πλάνο, το δικό της παιχνίδι και όλα τα όπλα της στο γήπεδο. Και ακόμα και αν δεν της βγει, τουλάχιστον θα έχει κάνει αυτό που οφείλει ως ΑΕΚ.

Όσο για την περιβόητη ανασταλτική λειτουργία, έχουμε δει ήδη πολλά και έχουν περάσει πολλά, για να παραμυθιαζόμαστε ακόμα πως είναι ζήτημα συστήματος. Δεν υπάρχει αυτό. Φυσικά και είναι θέμα ποιότητας παικτών. Αυτό δεν μπορεί να βγει ποτέ έξω από την εξίσωση. Αλλά είναι και θέμα δουλειάς στην τακτική. Είναι και θέμα συνοχής και χημείας. Είναι ζήτημα να καταλάβουν όλοι, πως άμυνα δεν παίζουν μόνο οι αμυντικοί, αλλά παίζει ολόκληρη η ομάδα. Διότι για να μην το ξεχνάμε, εκείνη η ομάδα του ’18, σ’ όλη τη σεζόν, αλλά και σ’ εκείνο ντέρμπι στο Καραϊσκάκη, είχε ως βασικό της γνώρισμα τον ομαδικό τρόπο που λειτουργούσε στο ανασταλτικό κομμάτι.

Όμως τίποτε απ’ όλα αυτά δεν θα είχε αποτέλεσμα τότε, ούτε η ομαδική αμυντική δουλειά, ούτε ο σχηματισμός, ούτε τίποτα, αν δεν υπήρχε πίστη απ’ όλους για τα αποτελέσματα. Η ΑΕΚ τότε, μ’ ένα ρόστερ που δεν ξέρω αν ήταν πιο ποιοτικό, αλλά σίγουρα είχε πολύ λιγότερες λύσεις από το φετινό, έμπαινε σ’ όλα τα γήπεδα και απέναντι σ’ όλους τους αντιπάλους, με νοοτροπία νικητή. Στο Φάληρο, σ’ εκείνο το ντέρμπι με τον ΟΣΦΠ, πήγε με τον Λιβάγια να έχει πρόβλημα τραυματισμού και να μένει στον πάγκο, τους Μάνταλο και Γιόχανσον οφ από καιρό, τον Μπακάκη αριστερό μπακ και μοναδικό κόφτη τον Σιμόες. Και το ματς το πήρε.

Το ματς εκείνο το πήρε, διότι η νοοτροπία όλων μέσα στην ομάδα, από τον προπονητή μέχρι τον τελευταίο του ρόστερ, συνοψιζόταν σε μια ατάκα εκείνο το μαγικό βράδυ του Φλεβάρη στο Φάληρο. Όταν ο Τσιγκρίνσκι ισοφάρισε στο 87’ το γκολ που είχε πετύχει ο Καρίμ στο 81’, ο Κονέ που είχε βγει αλλαγή, σηκώθηκε από τον πάγκο και έφτασε μέχρι την γραμμή του πλαγίου για να φωνάξει στους συμπαίκτες του. «Πάρτε γρήγορα την μπάλα να την πάτε στην σέντρα και πάμε να πετύχουμε και δεύτερο γκολ να πάρουμε το ματς». Αυτή είναι όλη η ουσία. Η ΑΕΚ που δέχθηκε τότε γκολ στο 81’, ισοφάρισε στο 87’ και πήρε τη νίκη στις καθυστερήσεις επειδή πολύ απλά ποτέ δεν έχασε την πίστη πως αυτό είναι το αποτέλεσμα που μπορεί να πάρει.

Αυτή τη νοοτροπία, η ΑΕΚ σταδιακά άρχισε να την χάνει. Μέχρι που την ξέχασε εντελώς. Έμπαινε στα ντέρμπι, χωρίς να το πιστεύει πως μπορεί να τα πάρει. Ειδικά απέναντι στον Ολυμπιακό, αλλά και όχι μόνο. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως τα τελευταία 2,5 χρόνια, η ΑΕΚ έχει κερδίσει μια φορά στο ΟΑΚΑ τον ΠΑΟ με το γκολ του Αραούχο και μια φορά τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα. Και τέλος. Όλο αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τις εκάστοτε επιλογές του προπονητή ή τις απουσίες ή ακόμα και το έλλειμμα ποιότητας σε κάποιες θέσεις. Για να είμαστε ειλικρινείς, έτσι όπως είναι τα δεδομένα τα τελευταία δυο χρόνια, αν η ΑΕΚ σε ντέρμπι ισοφάριζε στο 87’, δεν υπήρχε κανείς από τον πάγκο που να σηκωνόταν και να φώναζε «τρέξτε για να βάλουμε και δεύτερο και να πάρουμε το ματς». Γιατί κανείς δεν το πίστευε.

Αυτό είναι το πρώτο που πρέπει να είναι διαφορετικό σ’ αυτό το τωρινό ντέρμπι στο Φάληρο. Και μετά όλα τα υπόλοιπα. Να πάνε και τώρα, μ’ εκείνη την ατάκα του Κονέ, που συμπτωματικά θα είναι και πάλι στον πάγκο αλλά από διαφορετικό πόστο. Προφανώς και είναι μεγάλο διακύβευμα για την ΑΕΚ να πάρει μια νίκη που θα κρατήσει ζωντανές τις όποιες ελπίδες για διεκδίκηση του τίτλου. Ακόμα μεγαλύτερο στα μάτια τα δικά μου, είναι το διακύβευμα να αποκτήσει επιτέλους η ομάδα την πίστη και τη νοοτροπία, πως μπαίνει σ’ όλα τα ματς για να πάρει αυτό που θέλει και με τον δικό της τρόπο. Αλλιώς η εικόνα της ΑΕΚ, δεν πρόκειται ουσιαστικά να αλλάξει ποτέ.

Καλή χρονιά να έχουμε όλοι και επιτέλους να ανταμώσουμε. Όλοι.

• super League
• ΑΕΚ
• ολυμπιακός