Πραγματική αυτοκτονία είναι, έστω και η ρωγμή στην ασπίδα στήριξης και πίστης στον Ματίας

Photo Credits: INTIME

Ο Κώστας Τσίλης γράφει για κάτι που αφορά το μέλλον της ΑΕΚ και ξεπερνά όσα έγιναν στην Τούμπα ή ακόμα και όσα θα γίνουν στο τέλος

30/04/2024 | 18:30

Στοιχηματική εμπειρία… όπως θα ήθελες να είναι! Παίξε Νόμιμα - 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ

Όποιος πει πως δεν είναι σκασμένος ή τρελαμένος μ’ αυτό που έγινε την Κυριακή στην Τούμπα, θα είναι ο μεγαλύτερος ψεύτης του πλανήτη. Δεν γίνεται να έχεις στο 75’ το προβάδισμα στο σκορ, το πρωτάθλημα ακόμα και με δυο αποτελέσματα και αντί τώρα να μιλάς μόνο για την φιέστα στις 19 του Μάη, να κάνεις ακόμα υπολογισμούς με κουκιά. Απλά δεν γίνεται. Τελεία, παύλα, παράγραφος.

Από εκεί και πέρα δικαίωμα του καθενός να σκέφτεται όπως θέλει και να έχει όποια άποψη θέλει. Θα μου επιτρέψετε όμως να ενημερώσω, πως όποιος θεωρεί πως αυτή είναι η στιγμή να κάνουμε την κουβέντα για ότι έγινε και τι δεν έγινε και το ποιος έκανε και ποιος δεν έκανε τι, ας μην μπει στον κόπο να διαβάσει παρακάτω. Δεν εμπεριέχει το κείμενο τίποτα τέτοιο. Και εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι.

Ναι, προφανώς ήταν μια αυτοκτονία αυτό που έγινε στην Τούμπα. Μικρή ή μεγάλη, θα το ξέρουμε στις 19 του Μάη. Σε κάθε περίπτωση όμως, αυτό το οποίο στα μάτια τα δικά μου θα είναι η επιτομή της πραγματικής αυτοκτονίας, είναι να μείνει με οποιοδήποτε τρόπο, έστω και μια χαραμάδα ανοιχτή στην ασπίδα στήριξης και πίστης στον Ματίας Αλμέιδα. Έμμεσα ή άμεσα. Ακούσια ή εκούσια. Δεν θα είναι απλώς ένα λάθος. Θα είναι μια αυτοχειρία, ιστορικού μεγέθους.

Για να είμαστε όσο πιο ξεκάθαροι γίνεται. Όλοι οι άνθρωποι έχουν αδυναμίες. Και τρωτά σημεία στον χαρακτήρα τους. Επίσης όλοι οι προπονητές κάνουν λάθη. Αν κάποιος εξ υμών γνωρίζει κάποιον τέτοιον, ας ενημερώσει διότι τον ψάχνουν όλες οι ομάδες του πλανήτη και θα έδιναν όλα τα λεφτά του κόσμου για να τον αποκτήσουν. Επίσης για ολόκληρο τον οργανισμό της ΑΕΚ, το αφήγημα πως ένας προπονητής μπορεί να καθίσει ψηλά σ’ ένα αργυρό σκαμνί, διαλύθηκε με τον πιο σκληρό τρόπο στο μακρινό ’96.

Ο Αλμέιδα δεν είναι ένας προπονητής που έφερε στην ΑΕΚ ένα ντάμπλ. Που και αυτό από μόνο του είναι τεράστιο. Κοντά μισό αιώνα το περιμέναμε. Αλλά από μόνο του δεν είναι αρκετό για να δώσει σχεδόν τίποτα περισσότερο από συγχαρητήρια. Έχουν δώσει κι άλλοι προπονητές πρωταθλήματα. Κάποιοι ακόμα περισσότερα από τον Αλμέιδα, αλλά στη συνέχεια έδωσαν επίσης πολλά και στους αντιπάλους της ΑΕΚ, γιατί έτσι είναι το επαγγελματικό ποδόσφαιρο και ας προσέχαμε να το είχαμε εμπεδώσει.

Το ζήτημα λοιπόν της στήριξης και της πίστης και της ασπίδας που θα πρέπει να μασίφ γύρω από τον Αλμέιδα, δεν έχει να κάνει καθόλου με την κατάκτηση του περυσινού νταμπλ. Έχει να κάνει με άλλα. Όχι απλώς πιο σημαντικά, αλλά και απαραίτητα συστατικά επιτυχίας. Ο Αλμέιδα έφερε ξανά το χαμόγελο, την ποδοσφαιρική αλεγκρία, σ’ έναν οργανισμό που είχε αγγίξει και είχε ξεπεράσει τα όρια της ποδοσφαιρικής κατάθλιψης. Έφερε ξανά την πίστη ακόμα και στο ακατόρθωτο, σε μια ομάδα που είχε φτάσει να φοβάται ακόμα και την σκιά της.

Πραγματική αυτοκτονία είναι, έστω και η ρωγμή στην ασπίδα στήριξης και πίστης στον Ματίας

Συμβατός με το DNA της ΑΕΚ ο Αλμέιδα

Πάνω απ’ όλα όμως, ο Αλμέιδα ζωντάνεψε ξανά βασικά κύτταρα του ποδοσφαιρικού dna της ΑΕΚ. Και το έκανε όχι μόνο με την δουλειά του αλλά ακόμα και με την προσωπικότητα του και την φιλοσοφία του. Κάποιός μου είπε πως ο Αλμέιδα είναι ο πιο συμβατός προπονητής στο dna της ΑΕΚ στην σύγχρονη ιστορία της ομάδας. Είναι ίσως το πιο ακριβές που έχω ακούσει. Και δεν χρειάζεται να αναλύσω πόσο δύσκολο είναι να το βρεις αυτό, αλλά και για πόσα χρόνια η ΑΕΚ το αναζητούσε μανιωδώς με σχεδόν απόλυτη αποτυχία.

Για όλους αυτούς τους λόγους, που ο κόσμος της ΑΕΚ αντιλαμβάνεται πόσο σημαντικοί και ζωτικοί είναι, αλλά το αντιλαμβάνονται ίσως πολύ καλύτερα οι απέναντι, έχουν επιδοθεί σε μια αέναη μάχη, για να βρουν τους τρόπους να βγάλουν τον Αλμέιδα από την πρώτη γραμμή. Έστω και για ένα 90άλεπτο. Ίσως αυτό από μόνο του, θα έπρεπε να είναι υπεραρκετό, για να είναι απόλυτη προτεραιότητα να μην μείνει ούτε μια χαραμάδα στην ασπίδα στήριξης και πίστης στον Ματίας. Αλλά κυρίως είναι αυτό που μπορεί να δίνει αυτός ο προπονητής στην ΑΕΚ. Και δεν αναφέρομαι μόνο στα πρωταθλήματα. Αυτά η ΑΕΚ είναι καταδικασμένη να τα διεκδικεί πάντα με λύσσα, αλλά είναι και προπονημένη να τα χάνει.

Γι αυτό που έγινε μετά το ματς στην Τούμπα μπροστά στον πάγκο της ΑΕΚ από ένα μπούγιο διαπιστευμένων. Γι αυτό που ακολούθησε από την Κυριακή το βράδυ μέχρι τώρα και θα συνεχιστεί και τις επόμενες μέρες από την χορωδία των γελοιοχυδαίων. Γι αυτό που έχει η ΑΕΚ από εκείνο το βράδυ (σαν σήμερα) του Απρίλη του 2022 όταν ο Αλμέιδα πάτησε το πόδι του στο αεροδρόμιο. Γι αυτό είναι ξανά η ΑΕΚ. Για όλα αυτά και πολλά περισσότερα, η ΑΕΚ πρέπει να είναι μια γροθιά, γύρω από το χαμόγελο και την πίστη του Ματίας.

Και επειδή όλα πρέπει να γίνονται πεντηράκια. Πουθενά δεν υπάρχει αυτό, αλλά πολύ περισσότερο δεν το έχει ο Αλμέιδα. Στήριξη και πίστη, δεν σημαίνει λευκή επιταγή. Δεν την ζήτησε ο Ματίας, δεν έχει δικαίωμα να την δώσει σε κανέναν η ΑΕΚ. Αυτό δεν έχει να κάνει καθόλου με το κομμάτι της ασπίδας. Ο Αλμέιδα είναι ο πρώτος προπονητής της ΑΕΚ που άνοιξε τις προπονήσεις για τα ΜΜΕ, μετά το 2004. Ο Αλμέιδα είναι ο μοναδικός προπονητής στη σύγχρονη ιστορία της ΑΕΚ που έχει επιδιώξει να κάνει ανοιχτές κουβέντες για όλα, πέραν από τις καθιερωμένες τυπικές συνεντεύξεις Τύπου. Ο Αλμέιδα είναι ο μοναδικός προπονητής που έχει παραδεχθεί δημοσίως στα μέσα της σεζόν, πως έχει κάνει κάποια πράγματα λάθος, τα εντόπισε και θα τα διορθώσει το καλοκαίρι.

Την κριτική λοιπόν, την κάνει πρώτος στον εαυτό του. Και την προσδοκά κιόλας. Αν μου επιτρέπετε, αυτός είναι και ένας ακόμα λόγος που δεν πρέπει να υπάρξει ποτέ ούτε χαραμάδα, στην ασπίδα στήριξης και πίστης. Άλλωστε στον τρόπο που βλέπω τα πράγματα και μπορεί να μην έχω δίκιο, το πραγματικό νόημα της στήριξης μπαίνει όταν υπάρχουν στραβές και λάθη. Στα πανηγύρια είναι όλοι αγκαλιά και χαρούμενοι στην πόλη των τρελών.