Περί σημαίας

Για το ματς στη Λάρισα θαρρώ πως δεν χρειάζονται πολλές κουβέντες. Έχει σημασία καταρχήν η ΑΕΚ να κερδίσει. Έχει ακόμα και σημασία το πώς θα κερδίσει. Αλλά ότι κουβέντα και να κάνουμε λίγες ώρες πριν την σέντρα, ούτε νόημα έχει, πιθανότατα ούτε και καλό θα κάνει.

Και μέχρι να δούμε τι θα γίνει στην Λάρισα, ας πιάσουμε μια άλλη διαχρονική για την ΑΕΚ κουβέντα, που τις τελευταίες μέρες ξαναφούντωσε λόγω Μανωλά. Αγαπημένη, διαχρονική και μόνιμη. Κουβέντα περί σημαίας. Δεν είμαι καθόλου βέβαιος πως σ’ ένα περιβάλλον επαγγελματικού ποδοσφαίρου, μπορεί  να έχει θέση ένας τέτοιος όρος. Ρίξτε μια ματιά τι συμβαίνει σ’ ολόκληρη την ποδοσφαιρική υφήλιο, σ’ ένα βάθος των 30 τελευταίων ετών και πείτε μου πόσοι παίκτες υπάρχουν, που να πληρούν τα αντικειμενικά κριτήρια του όρου σημαία. Ένας Τότι και πέντε ή έξι σαν τον Τότι. Και τέλος.

Στην ΑΕΚ βεβαίως, υπάρχει και κάτι άλλο. Παραδοσιακά στρεφόμαστε σε «σημαίες» ή εν πάση περιπτώσει σε παίκτες που έχουν γράψει πολλά (και αξιομνημόνευτα) ΑΕΚτζήδικα χιλιόμετρα, για να καλύψουν θέσεις στην ομάδα. Απ’ αυτή του προπονητή, μέχρι του τεχνικού διευθυντή, μέχρι και αυτή του προέδρου. Καμία ομάδα στον κόσμο, δεν το κάνει αυτό με τέτοια συχνότητα και τέτοια… συνέπεια, όπως το κάνει η ΑΕΚ. Η Ρεάλ κάποια στιγμή είχε τεχνικό διευθυντή τον Βαλντάνο και τώρα έχει στον πάγκο τον Ζιντάν. Αλλά δεν το έχει κάνει και σχοινί κορδόνι. Ούτε φυσικά κάθε φορά που χηρεύει η θέση του τεχνικού διευθυντή ή του προπονητή, το πρώτο που κοιτάζει είναι να την καλύψει μ’ έναν «μύθο» της ομάδας ή μ’ έναν άνθρωπο που έχει ξαναυπάρξει στην ομάδα και στο ίδιο πόστο.

Σκεφτείτε πως στην ΑΕΚ, ο Μανωλάς έχει διατελέσει τεχνικός διευθυντής, προπονητής της Κ20 και προπονητής της πρώτης ομάδας. Ο Μπάγεβιτς έχει καθίσει τρεις φορές στον πάγκο και τώρα είναι εκτελεστικός διευθυντής. Ο Νικολαϊδης, υπήρξε διοικητικός παράγοντας και πρόεδρος. Το ίδιο και ο Μαύρος. Ο Τσιάρτας έχει περάσει από την θέση του τεχνικού διευθυντή. Ο Λυμπερόπουλος επίσης. Ο Κωστής υπήρξε γενικός αρχηγός. Σκεφτείτε πως από τότε που καθιερώθηκε η θέση του τεχνικού διευθυντή, δεν υπήρξε ούτε ένας που να πήρε το… χαρτοφυλάκιο και να μην είχε φορέσει πριν την φανέλα της ΑΕΚ.

Κάτι ανάλογο δεν πρόκειται να το βρει κανείς όσο και αν ψάξει, σε καμία ομάδα του κόσμου. Ίσως λίγο η Μπάγερν λειτουργεί κάπως έτσι, αλλά μέχρι εκεί και όχι ούτε και εκεί σε τέτοιο βαθμό όπως στην ΑΕΚ. Και για να ξέρουμε και τι λέμε, όταν ένας παίκτης, όσο μύθος και αν είναι, αναλαμβάνει ένα άλλο πόστο, είναι μαθηματικά βέβαιο πως θα φθαρεί και σχεδόν σίγουρο πως θα απομυθοποιηθεί. Όταν τη σημαία, την βάλεις σε διαφορετικό ιστό απ’ αυτόν που ανέβηκε, είναι βέβαιο πως θα υποσταλεί. Ίσως και άγαρμπα και ανώμαλα.

Ο Τότι λατρεύεται στη Ρόμα σαν θεός. Δικαιολογημένα. Ο δόλιος Σπαλέτι σκέφτηκε πως ενδεχομένως θα ήταν λογικό να μην παίζει σ’ όλα τα ματς ο Τότι διότι έχει 40αρίσει και λίγο έλλειψε να τον ρίξουν στο Κολοσσαίο  και να αμολήσουν τα λιοντάρια. Αλλά μην έχετε την παραμικρή αμφιβολία πως αν στο μέλλον ο Τότι γίνει προπονητής ή ακόμα και πρόεδρος, δεν θα φάει λέζα, αν η Ρόμα επί των ημερών του δεν πηγαίνει καλά. Όπως είναι και μαθηματικά βέβαιο, πως αν κάποια στιγμή στραβώσουν τα αποτελέσματα της Ρεάλ με τον Ζιντάν στον πάγκο, τα άσπρα μαντήλια θα βγουν αμέσως στο Μπερναμπέου χωρίς την παραμικρή σκέψη πως απευθύνονται στον δικό τους Ζιζού.

Γι αυτό και η ΑΕΚ θα πρέπει κάποια στιγμή να απαγκιστρωθεί απ’ αυτό το γαϊτανάκι των δικών της παιδιών. Ας αφήσει τις σημαίες, όσες έχουν απομείνει (που φοβάμαι πως δεν έχουν απομείνει) στον ιστό τους, ας αφήσει κατά μέρος και την λίστα με τους παίκτες που έχουν γράψει ιστορία με την φανέλα της και ας κοιτάξει και αλλού ικανούς ανθρώπους για να καλύψει θέσεις κλειδιά που μένουν κενές. Μου φαίνεται, για παράδειγμα, τραγικό το γεγονός, πως μόλις ξέσπασε η κρίση με τον Κετσπάγια, αρχίσαμε τα «να φέρει τον Σάντος πίσω, να βρούμε την υγειά μας». Τον αγαπώ και τον εκτιμώ τον Φερνάντο, αλλά τρίτη φορά;  Έλεος. Λες και δεν υπάρχουν άλλοι προπονητές στον πλανήτη. Ούτε άλλοι τεχνικοί διευθυντές στον πλανήτη. Ούτε άλλοι προπονητές Ακαδημιών στον πλανήτη. Ας αξιοποιήσει τα δικά της παιδιά. Δεν λέω όχι. Αλίμονο. Ας μην αποτελεί όμως το βασικό κριτήριο επιλογής. Δεν βγαίνει σε καλό. Θυμηθείτε άλλωστε, πως η σεζόν της μεγάλης καταστροφής, ξεκίνησε με μια ιδανική, στα μάτια όλων των ΑΕΚτζήδων, σύμπραξη. Βλάχος προπονητής, Κωστής γενικός αρχηγός, Τσιάρτας τεχνικός διευθυντής, Μαύρος στην κεφαλή. Δεδομένο και αδιαπραγμάτευτο πως όλοι τους, ήθελαν πιο πολύ ίσως και απ’ όλους μας, το καλό και το συμφέρον της ΑΕΚ. Κι όμως…