Κάτι περισσότερο από μια δουλειά

Ένας επαγγελματίας προπονητής μπορεί να πάρει την δουλειά και να καθίσει στον πάγκο οποιασδήποτε ομάδες. Ότι και αν αισθάνεται. Ξεκάθαρα πράγματα. Ένας μπεσαλής επαγγελματίας προπονητής, θα βάλει όρο στο συμβόλαιο του να πληρωθεί και την επόμενη σεζόν αν φύγει και αφήσει την ομάδα σε τροχιά τίτλου, αλλά όταν τελικά θα φύγει νωρίτερα, θα χαρίσει τα χρήματα. Όπως δηλαδή έκανε ο Κετσπάγια στο ΑΠΟΕΛ. Όταν έφυγε από τον πάγκο, η ομάδα ήταν τέσσερις βαθμούς μπροστά από τους υπόλοιπους στο πρωτάθλημα, αλλά ζήτησε μόνο τα δεδουλευμένα και χάρισε όλο το ποσό της επόμενης σεζόν.

Ακριβώς δηλαδή, ότι έκανε ο Πογιέτ, που ήταν εξοφλημένος μέχρι και την τελευταία μέρα που δούλεψε, αλλά έριχνε δημοσίως καραμούζα στην ΑΕΚ, που δεν του είχε δώσει ακόμα όσα προβλεπόταν πως έπρεπε να πάρει για το υπόλοιπο της σεζόν. Που δεν θα το δούλευε. Αλλά ας μην πιάσουμε την κουβέντα Πογιέτ. Επιστρέφω στον Κετσπάγια.

Ένας απόλυτα επαγγελματίας προπονητής, δεν παίρνει το πρώτο αεροπλάνο για Αθήνα, πριν καλά – καλά κλείσει το τηλέφωνο με τους ανθρώπους που του έχουν προτείνει την δουλειά. Ειδικά όταν ακόμα είναι Ιούνιος και υπάρχουν πολλές ομάδες που ακόμα δεν έχουν βρει προπονητή και που ψάχνονται. Όμως για τον Κετσπάγια η υπόθεση της ΑΕΚ, είναι κάτι παραπάνω από μια δουλειά. Και ας μην το παραδεχθεί ποτέ.

Το να αναλάβει προπονητής στην ΑΕΚ είναι κάτι που ξεπερνά την επαγγελματική πρόκληση και κτυπάει στο συναίσθημα. Γι αυτό και μόλις μίλησε στο τηλέφωνο με τον Μπάγεβιτς, πήρε το πρώτο αεροπλάνο για την Αθήνα, πριν καν κατεβάσει καλά – καλά το ακουστικό. Δεν του κούνησε κανένα συμβόλαιο με πολλά μηδενικά και έτρεξε. Πάντα στην άκρη του μυαλού του, το είχε το όνειρο να δουλέψει στην ΑΕΚ.

Όσοι τον έχουν «τρακάρει» τα προηγούμενα χρόνια στην Κύπρο, τον έχουν δει να στήνεται σε πρώτο τραπέζι σε καφετέριες για να δει ματς της ΑΕΚ. Όσοι είχαν βρεθεί στις εξέδρες του ΟΑΚΑ σ’ ένα ματς μέσα στις γιορτές των Χριστουγέννων εκείνη την σεζόν της καταστροφής, τον είχαν δει να δίνει έναν σεβαστό ποσό στην προσπάθεια που γινόταν τότε από την ορίτζιναλ να βοηθήσει οικονομικά τους παίκτες της ομάδας. Όσοι ήταν την περασμένη Δευτέρα στα γραφεία της ΠΑΕ, είδαν πως κοιτούσε εκείνη την φωτογραφία με την ομάδα που κατέκτησε το κύπελλο το ’96 και έπιαναν το καρδιοκτύπι του γι αυτό που του συνέβαινε.

Για τον Κετσπάγια αυτό που ανέλαβε στην ΑΕΚ, δεν είναι απλώς μια δουλειά. Είναι πολλά περισσότερα, που έχουν να κάνουν και με συναίσθημα και με προσωπικό στοίχημα. Δεν ξέρω να πω με σιγουριά αν αυτό είναι καλό ή κακό. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν θα είναι ώθηση ή βαρίδι, η δεδομένη συναισθηματική εμπλοκή. Θα δείξει. Το σίγουρο είναι πως όταν ο Κετσπάγια έλεγε στην παρουσίαση του, «ξέρω που ήρθα», είναι βέβαιο πως το εννοούσε. Διότι κάποιοι άλλοι που το είχαν πει σε ανάλογη περίσταση, είχαν μαύρα μεσάνυχτα. Χωρίς να σημαίνει πως το γεγονός πως ξέρει καλά που ήρθε ο Κετσπάγια, αποτελεί εγγύηση επιτυχίας. Μπορεί να βγει και ανάποδα. Ούτε το γεγονός πως ξέρει που ήρθε, ή που (δεδομένα) γουστάρει εδώ που ήρθε, σημαίνει εξ ορισμού και πως θα ταιριάξει μ’ εδώ που ήρθε.

Έτσι κι αλλιώς, τα πάντα θα φανούν στα αποδυτήρια και στο γήπεδο. Εκεί θα κριθεί και ο Κετσπάγια και η επιλογή του. Όλα τα υπόλοιπα τούτη την ώρα, είναι απλώς εικασίες. Ακόμα και η προσπάθεια να προβλέψει κανείς, τι σόι μπάλα θα παίζει η ΑΕΚ. Ούτε κατά διάνοια δεν μπαίνω στην διαδικασία να προβλέψω αν θα πετύχει ή όχι, αν είναι σωστή επιλογή ή όχι. Όλα στο γήπεδο. Πάντως αν τον Οκτώβρη η ομάδα είναι στους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ και στην κορυφή της βαθμολογίας έστω και με νίκες με 1-0, φαντάζομαι πως κανείς δεν θα απαιτεί απομάκρυνση του, όπως συνέβη στον Ολυμπιακό. Ξέρετε, τότε που τον έδιωξαν για να φέρουν τον Ζίκο.

Και κάτι τελευταίο. Ο απέναντι που λέγεται Ολυμπιακός, πάει στη νέα σεζόν με τον Σίλβα, για τον οποίο η γκρίνια για τον αποκλεισμό στην Ευρώπη και για τον τελικό κρατά ακόμα και σήμερα και τον οποίο η ΑΕΚ κέρδισε με δυο διαφορετικούς προπονητές και του πήρε το αήττητο και το κύπελλο. Ο άλλος απέναντι που λέγεται Παναθηναϊκός, πάει στη νέα σεζόν με τον Στραματσιόνι, τον οποίο κράζουν ακόμα και τα καθίσματα στην Λεωφόρο και τον οποίο επίσης η ΑΕΚ κέρδισε δυο φορές με δυο διαφορετικούς προπονητές. Αυτά για τους απέναντι, για να ξέρουμε και τι γίνεται.