Η επάρκεια ή μη του ρόστερ της ΑΕΚ (μέρος Γ)

Photo Credits: INTIME

Ο Βαγγέλης Αρναούτογλου καταπιάνεται με τις υπαρκτές αδυναμίες και τα προτερήματα του ρόστερ της ΑΕΚ και τις χωρίζει σε τρία μέρη. Πάμε για το τρίτο...

04/04/2022 | 16:00

Στοιχηματική εμπειρία… όπως θα ήθελες να είναι! Παίξε Νόμιμα - 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ

Επίκαιρο είναι το τρίτο μέρος της «τετραλογίας» με την οποία επέλεξα να ασχοληθώ και αφορά στο ρόστερ της ΑΕΚ.

Το τελευταίο κείμενο θα έχει στο επίκεντρο τους μικρότερης ηλικίας παίκτες εντός κι εκτός της Ενωσης, το σημερινό σχετίζεται με την επιθετική γραμμή της αφού περάσαμε από κόσκινο (εγώ κι εσείς μαζί μου στα σχόλια) το κέντρο και την άμυνα.

Είναι επίκαιρο διότι για πολλοστή φορά, φάνηκε η ανημποριά που υπάρχει στο τελευταίο κομμάτι του γηπέδου, αποτέλεσμα της μη επαρκούς δουλειάς στην προ-Οφρυδόπουλου κατάσταση. Ο Μιλόγεβιτς δεν πρόλαβε είναι η αλήθεια να ασχοληθεί για πολύ με το υπάρχον υλικό καθώς δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι καλοί παίκτες προστέθηκαν στο ρόστερ μετά τον αποκλεισμό από τη Βελέζ, ενώ ο Αραούχο οριακά πρόλαβε να αγωνιστεί στη ρεβάνς του ΟΑΚΑ.

Ο δε Γιαννίκης, άφησε πίσω του ένα απόλυτο τίποτα σε επίπεδο συνεργασιών και χημείας, όταν η ΑΕΚ πλησιάζει στην αντίπαλη εστία. Απορώ δε με κάποιους που υποστηρίζουν ότι φεύγοντας εκείνος, θα έμεναν οι σωστές αρχές του να μας συντροφεύουν. Συμβαίνει με αυτές, αλλά από τη ανάποδη…

Τέλος πάντων, με τον Σωκράτη Οφρυδόπουλο στον πάγκο και τον Γκρεγκόρζ Κριχόβιακ στη μεσαία γραμμή, σαν να είδαμε στο «Γ. Καραϊσκάκης» κάποια αυτονόητα πράγματα να συμβαίνουν. Τον Τσούμπερ αρκετά πιο ενεργό (και σε ενέργειες που εκκινούσαν από τον άξονα), τον Άμραμπατ λίγο πιο συνετό στις επιλογές του -αλλά και πάλι με βιαστικές αποφάσεις κατά περιπτώσεις- τον Γκαρσία με συγκεκριμένο προσανατολισμό. Κι όμως, ακόμα όλοι τους απέχουν πάρα μα πάρα πολύ από το επίπεδο συνεργασιών που θα έπρεπε να παρουσιάζουν, με γνώμονα τις δεξιότητες και το ταλέντο τους. Σε βαθμό που σε κάνει να απορείς κάποιες στιγμές αν τους λείπει η απαιτούμενη οξυδέρκεια για να βγάλουν 2-3 συνεννοήσεις που δεν χρειάζονται απαραίτητα συγκεκριμένη καθοδήγηση από τον πάγκο.

Σίγουρα είναι και θέμα ρόλων, επιθυμίας για τη συνεύρεση με τον συμπαίκτη και παντρέματος χαρακτηριστικών. Όλοι ξέραμε και δεν είναι ψέμα, πως ούτε ο Μανόλο Χιμένεθ τη σεζόν του πρωταθλητισμού, έδινε ιδιαίτερη έμφαση σε φροντιστήρια επιθετικών συνεργασιών, επικεντρωνόταν στο να είναι η ΑΕΚ μια σκληρή και συμπαγής ομάδας ανασταλτικά και στο τελευταίο κομμάτι του γηπέδου φρόντιζε ώστε να κατανέμει σωστά τους ρόλους. Για τα υπόλοιπα είναι αλήθεια ότι οι Χριστοδουλόπουλος, Λιβάγια, Αραούχο και Μπακασέτας, απέκτησαν χημεία μέσα και από αυτοσχεδιασμούς. Κάτι που δεν συμβαίνει με τους τωρινούς.

Υπάρχει το ταλέντο, απαιτείται η διαφορετικότητα

Προσεγγίζοντας έναν προς έναν τους παίκτες που δραστηριοποιούνται στα φτερά και στην κορυφή της επίθεσης, ή κοντά σε αυτήν, διαπιστώνεις ότι υπάρχουν δυνατότητες, όμως απαραίτητη είναι και η προσθήκη συγκεκριμένων στοιχείων για να προκύπτει πληρότητα. Ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι:

Σέρχιο Αραούχο: Φέτος, σχεδόν στα 30 του πλέον, παρουσιάζεται πιο ώριμος από ποτέ. Ήδη στο σκοράρισμα έχει φτάσει τα γκολ που είχε πετύχει τη σεζόν κατάκτησης του τίτλου και υπάρχουν ακόμα 7 παιχνίδια μπροστά. Παίκτης που αφοσιώνεται στην ομάδα, αφιερώνεται στον κοινό στόχο, προσπαθεί να κάνει τους συμπαίκτες του καλύτερους και κατά περιπτώσεις, στερεί από τον εαυτό του τη δυνατότητα να βρίσκεται πιο κοντά στην αντίπαλη εστία προκειμένου να βοηθά σε χώρους που διαπιστώνει ότι υπάρχουν δυσκολίες. Του λείπει ένας επιθετικός τύπου Λιβάγια (αλλά με σωστή χρησιμοποίηση) για να κάνει περισσότερα.

Καρίμ Ανσαριφάρντ: Φιλότιμος, τίμιος, ικανός σκόρερ αλλά όχι και ταιριαστός με τον Αραούχο. Ούτε επίσης στην καλή φάση της καριέρας του, η πορεία του είναι πτωτική. Έχει όμως συμβόλαιο για επιπλέον ένα έτος κι αυτό είναι ένα θέμα σοβαρό. Είναι καλά τα χρήματα που έχει λαμβάνειν και σε αυτές τις περιπτώσεις, η ΑΕΚ δυσκολεύεται να βρει την άκρη αν κρίνουμε επί παραδείγματι με αυτά που συνέβη παλαιότερα με τον Μοράν, αργότερα με τον Σιμάο και τώρα με τον Μπακάκη. Γνώμη μου είναι ότι η ομάδα έχει ανάγκη από έναν φορ τύπου Πόνσε, γκολτζή του «κουτιού» και με χαρακτηριστικά ταιριαστά στον πιο κινητικό Αραούχο για όποτε πρέπει να παίζουν μαζί.

Στίβεν Τσούμπερ: Δεν πρέπει να τίθεται θέμα μη διατήρησής του στο ρόστερ. Ναι μεν, σε ορίζοντα τριετίας ομιλούμε για ένα κόστος κοντά στα 5 εκατ. ευρώ (πληρωμή στην Αϊντραχτ + αποδοχές του παίκτη), από την άλλη, πολύ δύσκολα ελληνικές ομάδες προσεγγίζουν και πείθουν παίκτες με αυτό το προφίλ και σε αυτά τα χρήματα. Είναι ξεκάθαρα ο ποδοσφαιριστής που βασανίστηκε περισσότερο από την έλλειψη δουλειάς στο επιθετικό κομμάτι κι αυτός που θα βελτιωθεί πιο πολύ με έναν καλό προπονητή. Ήδη με τον Οφρυδόπουλο, μοιάζει να είναι πιο καλά ενταγμένος στο παιχνίδι.

Λιβάι Γκαρσία: Υπάρχουν μεγαλύτερες απαιτήσεις από εκείνον, όμως κι εδώ με ευκολία οδηγούμαι στο συμπέρασμα ότι «πληγώνεται» από την απουσία τακτικού πλάνου και προπονητικής κατεύθυνσης. Είναι ίσως το μοναδικό περιουσιακό στοιχείο της ομάδας που μπορεί να φέρει σημαντικά χρήματα από ενδεχόμενη πώληση και μόνο για μια τέτοια περίπτωση θα μπορούσε να συζητηθεί η αποχώρησή του από την ΑΕΚ.

Νορντίν Άμραμπατ: Ας μη μιλήσουμε περί γούστου, διότι αν το προσεγγίσω έτσι, ο Μαροκινός είναι ποδοσφαιριστής που μου αρέσει. Από ουσία όμως, προσφέρει λιγότερα από αυτά που θα έπρεπε και μπορεί, είναι πολλές φορές επιπόλαιος, άλλες υπέρμετρα εγωιστής. Τρομερός αθλητής, παίκτης winner, όμως όχι τόσο ποδοσφαιριστής ομάδας όσο θα έπρεπε ή όσο τον έχει η ΑΕΚ ανάγκη. Δεν ξέρω τώρα που φανέρωσε τάσεις φυγής, αν πρέπει να υπάρξει προσπάθεια για να μεταπειστεί. Αν είναι να παραμείνει, θα πρέπει να το θέλει με την ψυχή του και να είναι χαρούμενος γι αυτό. Ειδάλλως θα είναι πρόβλημα…

Μουαμέρ Τάνκοβιτς: Πίστευα ότι θα μπορούσε να έχει μια δεύτερη σεζόν καλύτερη από την πρώτη μετά τα 8 γκολ και τις 7 ασίστ σε όλες τις διοργανώσεις, σε πολύ κακή σεζόν για την Ένωση. Όμως εξ αρχής αντιμετωπίστηκε ως μια «τσόντα» στις θέσεις των εξτρέμ και ειδικά ο Γιαννίκης, κατακερμάτισε την ψυχολογία του αντιμετωπίζοντάς τον ως παιδαρέλι με αλλαγές στις καθυστερήσεις αγώνων, επειδή ισχυριζόταν ότι δεν του έκαναν τα χαρακτηριστικά του. Ο παίκτης αυτός έχει χαθεί για την ΑΕΚ και δύσκολα μπορεί να βρει εμπιστοσύνη και πίστη για να αλλάξει την κατάσταση. Εκτός αν εμφανιστεί κάποιος τεχνικός που θα τα φέρει όλα τούμπα…

ΥΓ. Στο επόμενο PART, το οποίο θα είναι και το τελευταίο, θα συζητήσουμε για τα χαμένα και μη projects στις νεαρότερες ηλικίες.