Οι θέσεις πάνε περίπατο

Είναι όμορφο να βλέπεις αγγλικό ποδόσφαιρο. Ακόμα και αν παίζει η Νότς Κάουντι με την Λούτον. Πολλω δε μάλλον όταν μιλάμε για Γιουναϊτεντ και Σίτι. Το πρώτο συμπέρασμα που βγήκε απ’ αυτό το ντέρμπι, είναι πως ο Μουρίνιο πέρασε όλο το καλοκαίρι του ξοδεύοντας λεφτά για μεταγραφές, ενώ ο Γκουαρντιόλα φτιάχνοντας ομάδα. Το δεύτερο συμπέρασμα είναι πως αν τερματοφύλακας της ΑΕΚ είχε κάνει σε ματς με Ολυμπιακό ή Παναθηναϊκό αυτά που έκανε ο Κλαούντιο Μπράβο, θα ήταν λαϊκή απαίτηση να του κόψουν όλα τα δάκτυλα των χεριών και μερικά των ποδιών. Ειδικά αν ήταν Έλληνας. Το ίδιο ισχύει και σε περίπτωση που στόπερ της ΑΕΚ και δη Έλληνας, έκανε σε ντέρμπι, ήταν ο αθλητής Μπλιντ στο Ολντ Τράφορντ. Θα είχε απαιτηθεί δημόσια διαπόμπευση, κούρεμα γουλί και εξοστρακισμός.

Το τρίτο συμπέρασμα, που μας αφορά και πιο άμεσα, ως ΑΕΚ εννοώ, είναι πως αποδείχθηκε περίτρανα και στο ντέρμπι του Μάντσεστερ, πως οι παραδοσιακές θέσεις μέσα στο γήπεδο, ειδικά από τη μεσαία γραμμή και μπροστά, έχουν πάει περίπατο. Αυτό δηλαδή που έχει φανεί εδώ και πολύ καιρό συνολικά στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Αλλά εμάς στην ΑΕΚ εξακολουθεί να μας ξενίζει και να γίνεται αντικείμενο κουβέντας. Ρίξτε μια ματιά στο σχήμα και της Γιουναϊτεντ και της Σίτι, για να καταλάβετε τι εννοώ. Ο Μουρίνιο έπαιζε μ’ ένα σχήμα που ήταν περισσότερο 4-2-3-1. Με τον Ρούνεϊ σε ρόλο ελεύθερο πίσω από τον φορ. Είναι ο Ρόυνεϊ το κλασικό «δεκάρι», ο κλασικός επιτελικός; Όχι βέβαια. Ούτε είναι ακραίος καθαρόαιμος, όπως έπαιξε στο μεγαλύτερο διάστημα του δευτέρου ημιχρόνου. Ούτε φυσικά ο Μιχιταριάν υπήρξε ποτέ στην καριέρα του εξτρέμ, όπως το τον έχουμε στο μυαλό μας τον εξτρέμ, αλλά ως δεξιός ακραίος έπαιξε. Και το έχει ξανακάνει.

Πάμε και στον Γκουραντιόλα. Με 4-3-3 έπαιξε. Με τον Νολίτο ως αριστερό εξτρέμ. Είναι παίκτης γραμμής, του ασβέστη, ο Νολίτο; Όχι βέβαια. Ενώ οι δυο εσωτερικοί χαφ, ήταν ο Ντε Μπρούινε και ο Νταβίντ Σίλβα. Δυο παίκτες δηλαδή, που θεωρητικά είναι αυτό που λέμε επιτελικοί μέσοι και που, επίσης θεωρητικά, παίζουν και την ίδια θέση. Ο Γκουαρντιόλα τους χώρεσε και τους δυο στην ενδεκάδα και μάλιστα ως εσωτερικούς χαφ σ’ ένα εκτός έδρας ντέρμπι. Και με μόνο έναν κόφτη. Περίπου δηλαδή, αυτό που είχε σκεφτεί να κάνει ο Τιμούρ και μάλιστα το είχε δοκιμάσει και στο φιλικό με τον Ηρακλή, με τον Μπακασέτα και τον Μάνταλο μπροστά από τον Σιμόες. Αλλά αυτό είναι ένα σχήμα που για να λειτουργήσει, οι δυο εσωτερικοί χαφ, όσο δημιουργικοί και αν είναι, θα πρέπει να βοηθούν πολύ και στο ανασταλτικό κομμάτι. Αλλιώς ο κόφτης μένει μόνος του και ο αντίπαλος κάνει πάρτι.

Εκείνο που θέλω να πω, είναι πως στην εξέλιξη του σύγχρονου ποδοσφαίρου, οι κλασικές, παραδοσιακές θέσεις, από τη μεση και μπροστά, καταργούνται με γοργούς ρυθμούς. Και όλοι οι προπονητές, ακόμα και οι κορυφαίοι, προσαρμόζονται σ’ αυτό. Βεβαίως η αλήθεια είναι πως δεν λειτουργεί πάντα.  Δεν τρελάθηκα μ’ αυτό που είδα από τον δεξιό εξτρέμ Μιχιταριάν. Ούτε και ο Μουρίνιο, γι αυτό τον έβγαλε. Όμως για να τον έβαλε εκεί που τον έβαλε, κάτι είχε στο μυαλό του και κάτι είχε δει. Είναι αυτό πιθανότατα αυτό που έχει δει και ο Ποκετίνο που βάζει στα άκρα δυο παίκτες που ούτε κατά διάνοια δεν είναι εξτρέμ (Έρικσεν, Λαμέλα). Αυτό που έχει δει και ο Κετσπάγια και πειραματίζεται με τον Μπακασέτα. Είναι εκείνο που είχαν δει οι προπονητές στην Ιταλία που είχαν τον Λάζαρο και τον έβαζαν στα άκρα.

Η ουσία του πράγματος, είναι προφανές πως δεν βρίσκεται στις θέσεις. Είναι στην χημεία που θα έχει η ομάδα και στην λειτουργία της μέσα στο γήπεδο. Οι συνεργασίες βγάζουν τις επιθέσεις και φέρνουν τα γκολ και όχι οι θέσεις. Αν κάποιος έλεγε πριν από το ντέρμπι του Μάντστεστερ πως ο Γκουαρντιόλα θα πάει στο Ολντ Τράφοντ με μόνο έναν κόφτη και εσωτερικούς χαφ τον Ντε Μπρούινε και τον Νταβίντ Σίλβα και μάλιστα θα έπαιρνε και τρίποντο, θα τον περνούσαν για τρελό. Κι όμως έγινε. Σαν να λέμε πως η ΑΕΚ θα πάει στο Καραϊσκάκη με κόφτη τον Σιμόες και εσωτερικά χαφ τον Μάνταλο και τον Μπακασέτα και εξτρέμ τον Λάζαρο. Και γιατί όχι;

Παρεμπιπτόντως την κουβέντα περί μετακίνησης του Μάνταλου σε ρόλο εσωτερικού χαφ ή δεύτερου αμυντικού χαφ, δεν την άνοιξε ο Ντέμης. Είχε ανοίξει ήδη επί εποχής Δέλλα. Εκείνος ήταν ο πρώτος που δημοσίως είχε αποκαλύψει τις σκέψεις του για να κάνει τον Μάνταλο δεύτερο αμυντικό χαφ, σ’ έναν ρόλο περίπου σαν αυτόν του Πίρλο στην Γιουβέντους. Και ο Πογιέτ, για να λέμε και τα καλά του, ήταν ο πρώτος που δοκίμασε να υλοποιήσει αυτή την σκέψη με τον Μάνταλο. Όμως περισσότερο χαραμιζόταν και λιγότερο βοηθούσε την ομάδα, παίζοντας δίπλα στον αμυντικό μέσο.