Αυτό το κύπελλο είναι...

Δεν ξέρω πόσοι εξ υμών, ακόμα και εξ ημών, έχουν αντιληφθεί τι σημαίνει η κατάκτηση του κυπέλλου, στο ίδιο γήπεδο που μόλις τρια χρόνια πριν είχε έρθει η απόλυτη καταστροφή για την ΑΕΚ. Ομολογώ δεν είναι εύκολο. Θα επιχειρήσω πάντως να βάλω σε λέξεις, τι είναι αυτό το κύπελλο για την ΑΕΚ.

Αυτό το κύπελλο, είναι ένας προπονητής που κατά παγκόσμια ποδοσφαιρική πρωτοτυπία, ανέλαβε την τεχνική ηγεσία λιγότερο από 24 ώρες πριν τον πρώτο ημιτελικό κυπέλλου. Που άναψε μέσα στις καρδιές των παικτών μια φλόγα ικανή να «κάψει» κάθε αντίπαλο. Που δίπλα στις κούπες ως ποδοσφαιριστές, έβαλε και αυτή ως προπονητής. Κύπελλο είναι, ο Στέλιος Μανωλάς.

Αυτό το κύπελλο, είναι ένας ποδοσφαιριστής που μέχρι και λίγες ώρες πριν από τον τελικό, δεν ήξερε αν το πόδι του θα τον κρατήσει ή θα τον προδώσει. Που είναι όμως πραγματικός αρχηγός και που πρώτος αυτός έδωσε το σύνθημα για να μπουν και να τα δώσουν όλα για την κούπα. Που έβαλε γκολ στον τελικό με την κλάση του και με τα… κότσια του. Κύπελλο είναι, ο Πέτρος Μάνταλος.

Αυτό το κύπελλο, είναι ένας τερματοφύλακας που πήρε ξανά τα γάντια του βασικού μετά από περίπου τρεις μήνες. Που έπαιξε σε τελικό και μάλιστα με τον αντίπαλο απέναντι στον οποίο είχε χάσει την θέση του. Που έκανε δυο αποκρούσεις τεράστιας κλάσεις και τις οποίες αν είχε κάνει ο Ρομπέρτο η τιμή πώλησης θα είχε φτάσει τα 15 εκατομμύρια Ευρώ. Κύπελλο είναι, ο Γιάννης Ανέστης.

Αυτό το κύπελλο, είναι ένας… τρελός που μια ολόκληρη χρονιά αντί για ηγέτης όπως είχε υποσχεθεί ήταν κουκουρούκου. Που έστειλε την ΑΕΚ στον τελικό με γκολ στον ημιτελικό στο 89’. Που πέτυχε το γκολ που «σφράγισε» την κούπα και που έτρωγε σίδερα σε κάθε φάση. Κύπελλο είναι, ο Ράφικ Τζεμπούρ.

Αυτό το κύπελλο, είναι ένας ποδοσφαιριστής που το μόνο που του καταλογιστεί είναι ατέρμονο πάθος για την μπάλα και την ΑΕΚ. Που έβαλε το «21» εκτός από την καρδιά του και την φανέλα και στο κεφάλι του. Που σήκωσε την κούπα με δυο δόντια να του λείπουν, από τις φάσεις που έμπαινε σαν καμικάζι μέσα στο ματς. Κύπελλο είναι, ο Χρήστος Αραβίδης.

Αυτό το κύπελλο, είναι ο Κολοβέτσιος που έκανε πλάκα μ’ όλους τους επιθετικούς του ΟΣΦΠ. Είναι ο Σιμόες που θα τον βλέπουν στον ύπνο τους οι αντίπαλοι του, τώρα που θα φύγουν για διακοπές σε Μύκονο και Σαντορίνη. Είναι ο Γιόχανσον που την πιο κατάλληλη στιγμή έγινε ξανά παγοθραυστικό. Είναι ο Ντίντακ, που διάλεξε το πιο σωστό ματς να κάνει το καλύτερο του παιχνίδι. Είναι ο Μπακάκης που μπήκε στο γήπεδο και όταν πατούσε το τούρμπο, οι παίκτες του ΟΣΦΠ τον έχαναν από τα μάτια τους. Είναι ο Πέκχαρτ που έπαιξε ελάχιστα και πρόλαβε να κάνει πέντε τάκλιν, αν και σέντερ φορ.

Αυτό το κύπελλο, είναι ο Μπαρμπόσα που δεν έπαιξε λεπτό λόγω τιμωρίας και μόλις έληξε ο τελικός μπήκε μέσα στο γήπεδο και οργίασε στους πανηγυρισμούς, πνίγοντας στις αγκαλιές όλους τους συμπαίκτες του. Αυτό το κύπελλο, είναι ο Μπρέσεβιτς που πανηγύριζε σαν μικρό παιδί και που τα μάτια του ήταν βουρκωμένα, παρόλο που δεν έχει παίξει λεπτό στην φετινή σεζόν. Είναι ο Μάκης που εισέβαλε στο γήπεδο και το χαιρόταν με την ψυχή του, παρότι δεν υπολογίζεται εδώ και μήνες.

Αυτό το κύπελλο, είναι ο Πλατέλλας που έζησε όλη την περιπέτεια της Γ’ και της Β’ εθνικής, μέχρι να φτάσει σ’ έναν τελικό, να μην βρεθεί ούτε στην αποστολή, αλλά να κάνει ότι περνά από το χέρι του για να εμψυχώσει και να βοηθήσει τους συμπαίκτες του.

Αυτό το κύπελλο, είναι όλο το προπονητικό τιμ που είχε κάνει αψεγάδιαστη δουλειά στην προετοιμασία της ομάδας για τον τελικό, ο καθείς στον τομέα του. Είναι το ιατρικό τιμ, που έκανε το θαύμα του με τον Μάνταλο και όχι μόνο. Είναι ο Βασίλης Δημητριάδης που έκανε ότι έπρεπε σ’ όλο τον τελικό, είναι και ο Βαγγέλης Γιαννίσης που έτρεχε ασταμάτητα περισσότερο και από τον… Σιμόες.

Αυτό το κύπελλο, είναι το πάθος που έβγαλαν όλοι ανεξαιρέτως όσοι μπήκαν στο γήπεδο, κυνηγώντας μπάλες ακόμα και έξω από την γραμμή του πλαγίου. Είναι οι τρεις και τέσσερις παίκτες που κυνηγούσαν και περικύκλωναν όποιον παίκτη του ΟΣΦΠ είχε την μπάλα. Είναι το κουράγιο που έδειξαν να μην βγουν τσακισμένοι απ’ όλες τις φουρτούνες που πέρασαν στην φετινή σεζόν, να μπουν σ’ έναν τελικό και να τον πάρουν. Είναι το κουβάρι που έγιναν με το σφύριγμα της λήξης.

Αυτό το κύπελλο, είναι ο κόσμος που το ήθελε όσο τίποτε άλλο και που το πανηγύρισε με τέτοιο πάθος, που δεν συγκρίνεται με κανέναν άλλον πανηγυρισμό στα τελευταία 30 χρόνια.

Αυτό το κύπελλο, είναι η τελεία και η παύλα μαζί, στην πιο μαύρη περίοδο της σύγχρονης ιστορίας της ΑΕΚ. Και είναι η αρχή της εφόδου της ΑΕΚ προς τον ουρανό. Αυτό είναι, αυτό το κύπελλο.