Συγκλονιστική κατάθεση ψυχής του Ματίας Αλμέιδα - Συνέντευξη σταθμός για τον ίδιο, την κατάθλιψη, τον Μαραντόνα και τη δουλειά στην ΑΕΚ

Όταν εγώ αντιμετώπιζα το έντονο πρόβλημα με την κατάθλιψη, φρόντισα να ζητήσω βοήθεια από επαγγελματία.

Αυτή την κατάθλιψη που βίωσα εγώ, στο βαθμό που την είχα, τη μετέφερα στην οικογένειά μου, στη γυναίκα μου, στους γονείς μου, στα παιδιά μου.

Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή κι εγώ απέφευγα να απευθυνθώ σε ειδικό, μέχρι τη στιγμή που κατάλαβα ότι δεν γινόταν αλλιώς, δεν θα μπορούσα να το λύσω μόνος μου.

Και μετά, όσο αυτή η διαδικασία έβλεπα ότι με βοηθούσε, τόσο άρχιζα να διακρίνω πιο καθαρά, να συνειδητοποιώ ότι γύρω μου ήταν πολλοί εκείνοι που χρειάζονταν επαγγελματία για να βγουν από αυτό το σκοτάδι.

Με τον άνθρωπο που εγώ επέλεξα δεν αγγίξαμε μόνο την κατάθλιψη. Όταν σε ακούει ένας επαγγελματίας, τότε πολλοί δρόμοι ανοίγουν, το ίδιο και το μυαλό σου, μαθαίνεις να ακούς.

Έχει σπουδάσει πάνω σε αυτό, έχει μελετήσει και θα αγγίξει κάποια θέματα που γνωρίζει μετά πως να τα χειριστεί.

Από τα 30 έως τα 35 μου, είχα πολύ έντονα αυτό το πρόβλημα. Ένα από τα ζητήματά μου, ήταν να βρω τον τρόπο να επιστρέψω ως παίκτης για να κλείσω την καριέρα μου όπως έπρεπε.

Είχα αστάθεια, πήγαινα κι ερχόμουν, σταματούσα και ξανάρχιζα. Όταν κάποια στιγμή ξεκίνησα να παίζω, μετά από πολλές συνεδρίες, τότε είχα αρχίσει να αισθάνομαι και πάλι καλά.

Κι όταν γύρισε η σελίδα κι έγινα προπονητής, τότε ναι, άλλαξε η ζωή μου.

Το παραδέχθηκε. Του είπα ‘εντάξει, ήρεμα, προχωράμε μαζί, ξέρω τι περνάς, το έχω ζήσει’.

Το κατάλαβα από το βλέμμα του. Έβλεπα τις κινήσεις του, τον τρόπο που κοιτούσε. Δυστυχώς ή ευτυχώς είμαι πολύ παρατηρητικός.

Όταν η κατάθλιψη έρχεται, όταν σε πλησιάζει, θα πρέπει σιγά-σιγά να σκεφτείς τι έχει προηγηθεί. Πάντα υπάρχει ένας λόγος.

Κάποιοι οδηγούνται στον τζόγο, άλλοι στα ναρκωτικά, άλλοι στο αλκοόλ.

Όλοι, όμως, προσπαθούν να βρουν έναν τρόπο να βγάλουν εκεί αυτό που αισθάνονται. Όμως ο λόγος, οι αιτίες, προηγούνται. Κάτι άλλο υπάρχει.

Γι’αυτό κι όσο εμβαθύνεις μέσα από τις συνεδρίες ανακαλύπτεις ότι όλο αυτό προέρχεται από κάτι άλλο, έχει υπόβαθρο.

Όλα είναι θέμα ταπεινότητας, αν δεν την έχεις, δύσκολα μπορείς να διαχειριστείς αυτό που συμβαίνει.

Το ποδόσφαιρο έχει μικρή διάρκεια, εκεί που είσαι στην κορυφή κι απολαμβάνεις τα πάντα, μπορεί γρήγορα να βρεθείς στον πάτο και να τα χάσεις όλα

Πρόσφατα ήρθε ο θάνατος του Ουρουγουανού Φαμπιάν Ο’Νίλ, μόλις στα 49 του.

Αντιμετώπιζε πρόβλημα με το αλκοόλ από μικρός.

Από την πρώτη στιγμή που έγινα προπονητής, ένα πράγμα που σκέφτομαι διαρκώς είναι πώς θα μπορέσω να βοηθήσω έναν ποδοσφαιριστή.

Υπάρχουν πάρα πολλές καταστάσεις που αναγνωρίζω ότι επαναλαμβάνονται και κυριολεκτικά με θλίβει να βλέπω παίκτες να καταλήγουν άσχημα.

Σε ελεύθερη μετάφραση Bushido στα ιαπωνικά σημαίνει «ο τρόπος των πολεμιστών».
Επί της ουσίας, επρόκειτο για τον ηθικό κώδικα τιμής και ζωής που έπρεπε να διέπει την ζωή των Σαμουράι.

Ο Αλμέιδα τον είχε επικαλεστεί όταν ανέλαβε τους Σαν Χοσέ Ερθουκέικς, λέγοντας κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου, στην παρουσίασή του: «Η φιλοσοφία της ζωής μου εφαρμόζεται στο ποδόσφαιρο. Προσπαθώ να πορεύομαι με συγκεκριμένες αξίες. Και έχω μια πολύ συγκεκριμένη: ακολουθώ την ιστορία των Σαμουράι και εκεί υπάρχει ένας κώδικας τιμής, ο Bushido, στον οποίο και στηρίζω όλο μου το είναι».

Δεν τον ανέφερε όταν ήρθε στην Ελλάδα, οπότε αυτή ήταν μια καλή ευκαιρία να εμβαθύνει πάνω σε αυτό το κομμάτι και να μοιραστεί μαζί μας αν εξακολουθεί να είναι ο φάρος του.

Η ιστορία των Σαμουράι είναι από αυτές που μου αρέσουν πολύ, ανέκαθεν την υιοθετούσα.

Σε αυτούς βρήκα τον Bushido, τον ηθικό κώδικά τους που περικλείει τις πηγές των επτά αρετών που θαυμάζονταν περισσότερο από τον ιαπωνικό λαό: ακρίβεια, θάρρος, καλοσύνη, ευγένεια, ειλικρίνεια, τιμή και πίστη.

Είναι ένας τρόπος ζωής με άξονα το ήθος. Στη σημερινή ζωή είναι πολύ δύσκολο να ζήσεις με τις αρχές των Σαμουράι.

Αυτό που εγώ προσπαθώ να κάνω, με τον τρόπο μου, είναι να τον εφαρμόσω στα γκρουπ, στις ομάδες μου, να ζουν μαζί με αυτές τις αρχές. Υπάρχουν εκείνοι που θα το καταλάβουν και εκείνοι που δεν θα μπορέσουν, αυτοί που θα πιστέψουν σε αυτό και άλλοι που θα τον προσπεράσουν.

Σε όλα τα clubs που έχω πάει, έμεινα για πολύ καιρό. Στα αποδυτήρια, στο Σαν Χοσέ, έχουν κρατήσει έναν τρόπο για το πώς πρέπει να δουλεύεις στις προπονήσεις και τι πρέπει να κάνεις για να είσαι σωστός άνθρωπος.

Μου αρέσει να σέβεται ο ένας τον άλλον, να διασκεδάζουν οι παίκτες με αυτό που κάνουν, να σέβονται τους αντιπάλους τους, αλλά ταυτόχρονα να θέλουν να τους πατήσουν μέσα στο γήπεδο.

Σεβασμός για μένα είναι να δείχνεις στον αντίπαλο ότι θέλεις να τον πατήσεις μέσα στο γήπεδο

Πρέπει να δουλεύεις με αξιοπρέπεια, ειλικρίνεια και αγάπη. Κάθε φορά που μπαίνω εδώ, στο προπονητικό μας κέντρο, νιώθω ότι περπατάω σε έναν ναό του ποδοσφαίρου.

Για να είναι όμως πράγματι ένας ναός, θα πρέπει να τον βλέπουμε έτσι όσοι είμαστε εδώ, ταυτόχρονα. Και το πιο βασικό είναι να το καταλάβουν οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές πως πάνω από όλα, θα πρέπει να διασκεδάζουν με αυτό που κάνουν, να το απολαμβάνουν.

Ένας τρόπος που χαρακτηρίζει τη ζωή μου, είναι να αντιμετωπίζω όλους ως ίσους. Σέβομαι κάθε άνθρωπο.

Η συμπεριφορά μου δεν αλλάζει αν κάποιος έχει βάλει 70 γκολ ή αν έχει βάλει ένα γκολ, γιατί ήμουν κι εγώ παίκτης και θυμάμαι πως θα ήθελα να μου φέρονται

Δεν μετράω τα άστρα, είναι εκεί ψηλά στον ουρανό και δεν μπορείς να τ’ αγγίξεις. Επίσης, δεν έχω δει ποτέ μου έναν άνθρωπο που να περπατάει στον αέρα.

Την ημέρα που θα τον δω να πατάει πάνω από το έδαφος, τότε ίσως αλλάξω την κοσμοθεωρία μου. Ή αν δω κάποιον να περπατάει πάνω στο νερό, θα πω ότι αναστήθηκε, επέστρεψε.

Έως τότε, όλοι θα κάνουμε τα ίδια πράγματα, κάθε μέρα. Πηγαίνουμε στην τουαλέτα, πίνουμε νερό, κοιμόμαστε, τι σε κάνει λοιπόν να νιώθεις διαφορετικός από τους άλλους;

Πως θα παίξετε σωστά όλοι μαζί αν εσύ νομίζεις ότι είσαι κάτι περισσότερο από τους άλλους; Μπορείς στο ποδόσφαιρο να παίξεις με 5 όταν οι άλλοι είναι 11;

Όλοι χρειάζονται και όλοι έχουν ένα ρόλο, το δικό τους ρόλο.

Αυτό που λέω στους παίκτες μου είναι ότι αν θέλεις λόγω ναρκισσισμού να κάνεις κάτι μόνο για σένα, τότε έχεις επιλέξει το λάθος άθλημα

Μπορείτε κάλλιστα να παίξετε μποξ, τένις, πάντελ, να πάτε εκεί που είστε ένας εναντίον ενός.

Αυτό το άθλημα έχει να κάνει με ομάδα, όπου ο καθένας βάζει το δικό του λιθαράκι για το σύνολο.

Αυτές είναι αρχές που προσπαθώ να μεταδώσω, εγώ ζω το ποδόσφαιρο με πολύ πάθος και αφιερώνω σε αυτό πάρα πολύ χρόνο.

Αν υπήρχε κάτι που έψαχναν οι Σαμουράι, ήταν αυτή η τελειότητα που δεν υπάρχει, μέσω των επαναλήψεων

Όπως εκείνος που πετούσε το βέλος 1.000 φορές μέχρι να φτάσει στον τρόπο που θα τον βοηθούσε να βρει το στόχο, έτσι και το ποδόσφαιρο είναι μια διαρκής επανάληψη ασκήσεων.

Αν δεν έχεις καλό αριστερό όμως δουλεύεις συνέχεια με αυτό, τότε θα το βελτιώσεις. Όπως ισχύει με κάποιες κινήσεις, αν τις κάνεις με αφοσίωση στην προπόνηση, θα τις κάνεις και στο παιχνίδι.

Όταν ένα πράγμα το ζεις με αγάπη, με πάθος, με επανάληψη, τότε είναι πολύ δύσκολο να μη βγει σωστά. Αν δεν πάει καλά, τότε θα συμβαίνει γιατί πρέπει να προσπαθήσεις περισσότερο, με την ίδια ένταση, με την ίδια αγάπη.

Αλλά το σίγουρο είναι ότι το μυαλό σου θα είναι καθαρό, η συνείδησή σου γαλήνια γιατί θα ξέρεις ότι τα έχεις δώσει όλα.

Όταν οι ομάδες τα υιοθετούν όλα αυτά, τότε εξελίσσονται σε ομάδες που δεν χάνουν

Όμως, προφανώς, αυτό προϋποθέτει χρόνο, γι’ αυτό και τον ζητάω. Δεν μου αρέσει, επίσης, να λέω ψέματα, αποκλείεται να υποσχεθώ ποτέ κάτι το οποίο ξέρω ότι δεν θα το εκπληρώσω.

Τώρα, αν μου δώσουν χρόνο, ξέρω ότι θα μπορέσω να εκπληρώσω κάποια πράγματα, να καταφέρουμε κάποια πράγματα.

Όλη αυτή η φιλοσοφία είναι μέρος της ζωής μου, ζω και σκέφτομαι, ζω και αναλύω.

Από τη στιγμή που επέστρεψα στο ποδόσφαιρο είχα αποφασίσει ότι θα το κάνω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Υπάρχει κάτι σημαντικό που λείπει από τη ζωή που κάνουμε σήμερα και αυτό είναι οι αξίες.

Εμείς που είμαστε προπονητές, εμείς που θεωρητικά είμαστε καθηγητές, κάτι σαν δάσκαλοι, αν δεν προσπαθήσουμε να μεταφέρουμε κάποιες αξίες είναι σαν να αποδεχόμαστε και να επιβεβαιώνουμε ότι τα πράγματα δεν είναι καλά, αλλά εμείς τα αφήνουμε όπως είναι.

Εγώ δεν προσπαθώ να αλλάξω κάτι στο ποδόσφαιρο, δεν λειτουργώ έτσι.

Θέλω να αισθάνομαι όμως καλά με τον ίδιο τον εαυτό μου, με τον τρόπο με τον οποίο δουλεύω.

Κάθε φορά που μιλάω στους παίκτες, το κάνω μέσα από την καρδιά μου, ποτέ δεν έχω ετοιμάσει από πριν κάτι που πρέπει ή που θέλω να πω.

Υπήρξα ποδοσφαιριστής και ξέρω ότι στους παίκτες δεν αρέσει καθόλου να ακούν ψέματα, θέλουν να τους λες την αλήθεια κατάμουτρα

Δεν είχα ποτέ έναν προπονητή όπως είμαι εγώ, ίσως γι’ αυτό να έγινα αυτός που είμαι.

Δεν θυμάμαι ποτέ έναν προπονητή, μα ούτε έναν όμως, να μου είχε πει, “Ματίας, βγες στο γήπεδο και διασκέδασέ το”.

Κι αν υπάρχει μια φράση που εγώ λέω συνεχώς στους παίκτες μου είναι “παιδιά, μπείτε μέσα και απολαύστε το, είναι το πιο όμορφο πράγμα που μπορείτε να κάνετε. Δουλέψτε, ρισκάρετε, κάντε τα όλα ως ομάδα, αλλά πρώτα απ’ όλα, απολαύστε το'”.

Δεν το λένε πολλοί αυτό, σε μένα προσωπικά δεν είπε ποτέ κανένας.

Θα ήμουν πολύ χαρούμενος αν το άκουγα έστω και μία φορά αυτό, όσο έπαιζα ποδόσφαιρο.

Το απόγευμα της πτώσης στη Β’ Εθνική για τη Ριβερ Πλέιτ, του πρώτου -και μοναδικού- υποβιβασμού σε 110 χρόνια ιστορίας της ομάδας τότε, ο Αλμέιδα δεν ήταν στον αγωνιστικό χώρο, καθώς ήταν τιμωρημένος από το πρώτο παιχνίδι με τη Μπελγκράνο, στο οποίο οι Millionarios είχαν ηττηθεί με 0-2.

Έδωσε όμως το παρών στις 23 Ιουνίου 2012, όταν η Ρίβερ σφράγισε την επιστροφή της στη μεγάλη κατηγορία με το 2-0 επί της Αλμιράντε Μπράουν.

Ήταν ο προπονητής της ομάδας, εκείνος που την καθοδήγησε στη γρήγορη επαναφορά. Όλα, βέβαια, είχαν συμβεί σε ένα πρωινό ξύπνημα, εκείνο που ακολούθησε του υποβιβασμού.

Όταν γύρισα στο σπίτι μου μετά τον υποβιβασμό, δίχως καν να μου έχει περάσει από το μυαλό αν θα συνεχίσω να παίζω ποδόσφαιρο, έπεσα για ύπνο.

Το πρωί χτύπησε το ξυπνητήρι. Με έσπρωξε η γυναίκα μου, «ξύπνα, πρέπει να πας προπόνηση».

Τότε της είπα «όχι, δεν πάω, σταματάω», εκείνη τη στιγμή το αποφάσισα.

Πήρα τηλέφωνο τον Πασαρέλα που ήταν ο πρόεδρος της ομάδας και του ζήτησα να είμαι εγώ ο επόμενος προπονητής της Ρίβερ, να πάρω από τον πάγκο την ευθύνη για την επιστροφή.

Εκείνος μου απάντησε “θα ζήσεις τη χειρότερη χρονιά της ζωής σου” και του είπα “ωραία, τότε θα τη ζήσω με αγάπη και πάθος”.

Ο Πασαρέλα με προειδοποίησε: “Καταλαβαίνεις ότι αν τα πράγματα δεν θα πάνε καλά, τότε δεν θα προπονήσεις ποτέ ξανά”.

Εγώ όμως το ήθελα, έπρεπε να το ζήσω. Υπήρχαν παιχνίδια που βάζαμε 6 ή 7 γκολ κι έλεγαν ότι ο αντίπαλος δεν ήταν καλός ή το πως το παιχνίδι ήταν εύκολο.

Χάσαμε σε κάποια ματς, αλλά έως και τον τελευταίο αγώνα, ως πρωταθλητές, δεχόμασταν ακόμα κριτική.

Αυτή ήταν η πολιτική, η πολιτική γύρω από τη Ρίβερ. Ο Πασαρέλα ήταν ήδη τσακωμένος με τον επικεφαλής της Ομοσπονδίας ποδοσφαίρου της Αργεντινής, Χούλιο Γκροντόνα, οπότε το πρόβλημα ήταν πιο βαθύ.

Το ήξερα από την αρχή ότι τα πράγματα δεν θα ήταν εύκολα, όμως αυτός είμαι, ένας άνθρωπος που γοητεύεται από τέτοιου είδους προκλήσεις.

Τώρα, αν κάποιος με ρωτήσει αν μου αρέσει που αποφασίζω έτσι, που είμαι έτσι, θα του απαντήσω ότι δεν μου αρέσει.

Αλλά δεν ξέρω γιατί το κάνω. Μάλλον επειδή έτσι το αισθάνομαι κι αν δεν κάνω αυτό που αισθάνομαι, τότε δεν είμαι εγώ.

Ο στόχος όμως επετεύχθη, η Ρίβερ είχε επιστρέψει. Δυστυχώς, την επόμενη σεζόν δεν είχα σεβασμό.

Αν και η ομάδα ήταν τέταρτη και σε ανοδική πορεία, δεν ήμασταν δηλαδή χαμηλά, διάβαζα στον Τύπο ότι θα με διώξουν.

Καταλάβαινα ότι αυτό έβγαινε μέσα από την ομάδα, από την ίδια τη διοίκηση, δεν είμαι χθεσινός στο ποδόσφαιρο, καταλαβαίνω πολλά.

Πήρα τηλέφωνο τον Πασαρέλα και του είπα ότι δεν μου άξιζε όλο αυτό, του θύμισα επίσης ότι όταν επέστρεψα στη Ρίβερ για να παίξω, το έκανα δωρεάν, χωρίς χρήματα, δεν πληρωνόμουν.

Όμως τα δημοσιεύματα βγήκαν αληθινά, μετά από δύο παιχνίδια με απομάκρυναν.

Και κάπως έτσι, ο άνθρωπος που κοιμήθηκε ως παίκτης και ξύπνησε το επόμενο πρωί ως προπονητής της Ρίβερ στην πιο δύσκολη συγκυρία της ιστορίας της, εκείνος που την πήρε από το χέρι για να την επαναφέρει στη μεγάλη κατηγορία, όχι απλώς δεν κοίταξε πιο ψηλά για να εκμεταλλευτεί τη συγκυρία, παρά γύρισε να δει πίσω του, ξανά στη Β’ κατηγορία.

Το είπε κι εκείνος, έλκεται από περίεργες και δύσκολες καταστάσεις, οπότε εκείνη που του έκανε κλικ, ήταν η πρόταση της Μπάνφιλντ.

Όταν με φώναξαν οι διοικούντες την Μπάνφιλντ, σκέφτηκα ότι έπρεπε να τους ακούσω. Όταν μου παρουσίασαν το project, είπα μέσα μου ότι θα το κάνω.

Δεν έχω μάθει να λειτουργώ ως οπορτουνιστής, δεν είμαι εγώ τέτοιος

Πάντα θα λέω ότι δεν υπάρχει προπονητής που να μπορεί να αλλάξει μια ομάδα σε τρεις ημέρες. Αυτοί οι άνθρωποι μού έδωσαν αυτό ακριβώς που έψαχνα, τη συνέχεια που αναζητούσα, μέσα από δουλειά και υπομονή.

Κι έτσι, η Μπάνφιλντ βγήκε πρωταθλήτρια, παίζοντας ένα πολύ όμορφο ποδόσφαιρο, έχοντας ένα πολύ όμορφο στυλ παιχνιδιού.

Έγινε γενικά σωστή δουλειά και αργότερα, οι περισσότεροι παίκτες της ομάδας πωλήθηκαν.

Μου γίνεται, η αλήθεια είναι, πολλές φορές αυτή η ερώτηση, γιατί να επιλέγω συλλόγους χαμηλότερων κατηγοριών ή ομάδες που βρίσκονται σε προβληματικές καταστάσεις.

Η απάντηση είναι απλή: αν κάποια στιγμή είμαι χωρίς δουλειά και με καλέσει η Αζούλ, η ομάδα της πόλης μου που παίζει στο τοπικό, παρουσιάζοντάς μου ένα project που μου αρέσει και θα το πιστέψω, τότε εγώ θα πάω εκεί γιατί αγαπάω το ποδόσφαιρο.

Όπου αισθάνομαι ότι με αγαπούν κι εγώ βλέπω ότι εκεί μπορώ να είμαι χαρούμενος και να έχω συνέχεια, τότε εκεί θα πηγαίνω

Με την Τσίβας στο Μεξικό ήταν και πάλι κάτι διαφορετικό διότι, τότε, η ομάδα πολεμούσε για να μην υποβιβαστεί.

Εκείνοι με έψαξαν πολύ και αυτό που τους οδήγησε σε μένα ήταν η διαπίστωση ότι τα είχα καταφέρει, υπό πολύ μεγάλη πίεση, στη Ρίβερ.

Έκανα τότε ραντεβού με τον πρόεδρο και κατάλαβα πόσο προσεχτικά με παρατηρούσε, τις κινήσεις μου, το βλέμμα μου, πως μιλούσα, πως συμπεριφερόμουν.

Όταν τελικά πήραμε τη δουλειά στο Μεξικό, πήγαμε εκεί ως άγνωστοι, όπως δηλαδή κι εδώ, στην ΑΕΚ.

Αυτό που μου μένει από όλες αυτές τις ομάδες, είναι το πόσο ενωμένοι ήμασταν ως γκρουπ.

Ακόμα και σήμερα, με παίρνουν τηλέφωνο ο οδηγός του λεωφορείου, οι φροντιστές, οι σεκιούριτι.

Είναι ένας στο Μεξικό, ο άνθρωπος που φροντίζει τα γήπεδα, ο οποίος με παίρνει διαρκώς τηλέφωνο να με ρωτήσει αν χρειάζομαι κάποιον στην ΑΕΚ να κάνει αυτή τη δουλειά.

Δεν είναι εύκολο, δεν είναι απλό να μπεις στην Ευρώπη, ερχόμενος από την Αμερική.

Καταλαβαίνω τις απορίες, ακόμα και την αμφισβήτηση όταν ήρθαμε στην ΑΕΚ

Ως ποδοσφαιριστής, όμως, έζησα περισσότερο στην Ευρώπη παρά στην ευρύτερη Αμερική, η καριέρα μου ήταν κυρίως εδώ.

Απλά οι προκλήσεις που έψαχνα μέχρι να εμφανιστεί η ΑΕΚ, ήταν εκεί.

Τέτοια ήταν και η Σαν Χοσέ. Την περίοδο εκείνη, είχα πολλές και καλές προτάσεις, από τη Χιλή, το Μεξικό, το Κατάρ, το Ντουμπάι.

Αυτή από τους Ερθουκέικς ήταν η χαμηλότερη που είχα σε οικονομικό επίπεδο. Όμως μου άρεσε το MLS, για κάποιο λόγο το παρακολουθούσα πολύ και ήθελα κάποια στιγμή να δοκιμάσω εκεί.

Η Σαν Χοσέ ήταν τότε μια ομάδα που είχε πετύχει μόλις 4 νίκες όλη τη χρονιά.