Η ΑΕΚ που θάμπωνε τα ευρωπαϊκά γήπεδα από τα σπάργανα του ελληνικού ποδοσφαίρου - Η μυθική αναμέτρηση με την Αούστρια Βιέννης

Τεράστια διεθνής επιτυχία για την ΑΕΚ και αγώνας-σταθμός για τα δεδομένα της εποχής, καθώς η Αούστρια ήταν μία από τις κορυφαίες ομάδες στην Ευρώπη

07/01/2023 | 10:53

Στοιχηματική εμπειρία… όπως θα ήθελες να είναι! Παίξε Νόμιμα - 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ

Είναι δύσκολο να εξηγήσεις στον σημερινό φίλαθλο ότι μία ισοπαλία με 2-2 ανάμεσα στην ΑΕΚ και την Αούστρια Βιέννης σε φιλικό αγώνα ήταν ένα αποτέλεσμα που έκανε πάταγο στο ελληνικό ποδόσφαιρο και έδωσε τεράστια χαρά σε όλους τους φιλάθλους ανεξαρτήτως συλλογικών προτιμήσεων. Κι όμως είναι αλήθεια. Στην Ελλάδα του 1951 το συγκεκριμένο αποτέλεσμα ανάμεσα στις δύο αυτές ομάδες είχε θεωρηθεί εθνικός θρίαμβος και ήταν ίσως το πιο σπουδαίο αποτέλεσμα που είχε να επιδείξει η ΑΕΚ σε διεθνές επίπεδο μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’60, οπότε και άρχισε η διαδρομή της στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.

Σαν σήμερα πριν από 72 χρόνια, το γήπεδο του Παναθηναϊκού στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας έγινε τόπος μιας μεγάλης επιτυχίας που μνημονευόταν για δεκαετίες. Η πρωταθλήτρια Αυστρίας, Αούστρια Βιέννης, είχε έρθει για φιλικά ματς στην Ελλάδα και ήδη είχε καταφέρει να νικήσει με 5-1 τον Παναθηναϊκό στον πρώτο από τους αγώνες της με τις τρεις μεγάλες ομάδες της Ελλάδας. Επτά παίκτες της αποτελούσαν τη βάση της Εθνικής Αυστρίας (Μέλχιορ, Αουρέτνικ, Στόγιασπαλ, Οτσβιρκ, Γιοκ, Χούμπερ, Κόβανς) που λίγους μήνες νωρίτερα είχε νικήσει με 5-3 τη μεγάλη Ουγγαρία του Πούσκας.

Όλα έδειχναν να βαδίζουν με βάση το λογικά προβλεπόμενο σενάριο όταν οι φιλοξενούμενοι προηγήθηκαν 2-0 με τα γκολ του Χάρι Αουρέτνικ στο 15’ και του Ερνστ Στόγιασπαλ στο 26’. Η απαράμιλλη τεχνική των ποδοσφαιριστών της βιεννέζικης ομάδας είχε επιβληθεί στον αγωνιστικό χώρο και πλέον κυρίευε την εξέδρα ο φόβος ότι και η ΑΕΚ θα έπεφτε θύμα μιας ήττας αντίστοιχης σε έκταση με αυτήν που είχε υποστεί μία μέρα νωρίτερα ο Παναθηναϊκός.

Η ΑΕΚ όμως -που από το 1948 είχε στον πάγκο της τον Άγγλο μεταρρυθμιστή προπονητή Τζακ Μπίμπι- έδειχνε σαν να αφυπνίστηκε μετά το 0-2. Το δεκάλεπτο 35-45 ήταν εξαιρετικό και την ελληνική ομάδα και τελικά αποδείχθηκε ότι ήταν απλώς το προμήνυμα ενός ιστορικού δευτέρου ημιχρόνου.

Στο β’ μέρος η ΑΕΚ επιβλήθηκε απόλυτα στον αγωνιστικό χώρο και έγινε ακόμα καλύτερη όταν πέρασε στον αγώνα το μεγάλο αστέρι της, ο 31χρονος Κλεάνθης Μαρόπουλος που στο 57’ δημιούργησε το γκολ του Παναγιώτη Πατάκα, ο οποίος με σουτ στο μείωσε σε 1-2. Η ΑΕΚ, βοηθούμενη πια από την εξέδρα που είχε πάρει κυριολεκτικά φωτιά βλέποντας την απόδοση των Ελλήνων παικτών, κατάφερε τελικά να φτάσει στην ισοφάριση στο 86’ μετά από ένα κόρνερ του Μανώλη Κουντούρη και μία κεφαλιά του Γιάννη Κανάκη που κατέληξε στα πόδια του Μαρόπουλου για να ισοφαρίσει.

Οι στιγμές που ακολούθησαν ήταν συγκλονιστικές. Όπως έγραφε χαρακτηριστικά το ρεπορτάζ της εφημερίδας Αθλητική Ηχώ, «οι φίλαθλοι αδιαφορούσαν για την τάξη και τους κανονισμούς και ορμούσαν μέσα στο γήπεδο για να αγκαλιάσουν, για να φιλήσουν, για να εγγίσουν τα ινδάλματά τους».

Ακόμα πιο γλαφυρές ήταν οι περιγραφές των αντιδράσεων στη λήξη του αγώνα και αξίζει να τις μεταφέρουμε αυτολεξεί από τις στήλες της εφημερίδας της εποχής: «Είδαμε εικόνες και ακούσαμε λόγια που θα μας μείνουν αλησμόνητα. Είδαμε τον προπονητή του Παναθηναϊκού κ. Γκέιμ να αγκαλιάζει τον Τζανετή και να τον συγχαίρει για τη μεγάλη επιτυχία της ομάδας του. Ακούσαμε ένα μικρό πιτσιρίκο να εκλιπαρεί έναν αστυφύλακα να τον αφήσει να περάσει για να πιάσει το χέρι του Μαρόπουλου! Δάκρυσαν μάτια αντρίκια που δεν θα άφηναν να φανεί σε καμία άλλη περίπτωση το δάκρυ και αγκαλιάστηκαν άνθρωποι άγνωστοι μεταξύ τους, δίνοντας ο ένας τον άλλον το φιλί της χαράς».

Ολη η Ελλάδα ενωμένη για την ΑΕΚ!

Ο πρόεδρος της ΕΠΟ Mέρμηγκας έδινε συγχαρητήρια στον πρόεδρο της ΑΕΚ Γιώργο Μελά, «όχι για τη νίκη της ΑΕΚ, αλλά για τη νίκη ελληνικού ποδοσφαίρου», ενώ ο βουλευτής Πειραιά και μεγάλος άσος του Ολυμπιακού στα πρώτα χρόνια της ύπαρξής του τις δεκαετίες ’20 και ’30, Γεώργιος Ανδριανόπουλος, συνελήφθη από τα μάτια των δημοσιογράφων να πανηγυρίζει την μείωση του σκορ σε 2-1 και να φωνάζει προς τους παίκτες της ΑΕΚ «εμπρός, παιδιά, μην τους φοβάστε»! Ήταν ένα μεσημέρι εθνικής ποδοσφαιρικής ενότητας και ανάτασης που πανηγυρίστηκε από όλη την Ελλάδα και που στο τέλος γιορτάστηκε από τους πρωταγωνιστές της επιτυχίας της ΑΕΚ στην ταβέρνα του ποδοσφαιριστή της Κώστα Πούλη στο τέρμα Αχαρνών.

Μετά τη λήξη του αγώνα ο προπονητής της Αούστρια Χάινριχ Μίλερ στάθηκε στο πόσο καλά εφάρμοζε η ΑΕΚ το σύγχρονο για την εποχή ποδοσφαιρικό σύστημα WM και στο πόσο άψογα κινείτο ο Τρύφων Τζανετής ανάμεσα στο ρόλο του τρίτου αμυντικού και του τρίτου μέσου. Ξεχώρισε επίσης τον Κανάκη, αλλά και τον Πούλη «για το λεπτό ποδόσφαιρο που έπαιζε» και αναφέρθηκε στον «εύσωμο ξανθό παίκτη» που μπήκε και άλλαξε τον αγώνα, εννοώντας τον Κλεάνθη Μαρκόπουλο.

Όλους αυτούς θα τους γνώριζε από κοντά δώδεκα χρόνια αργότερα, όταν θα αναλάμβανε προπονητής της ΑΕΚ την περίοδο 1963-64. Ο πολύ νεότερός του και παίκτης της ομάδας εκείνη την εποχή Χάρι Αουρέτνικ έμελλε να να καθίσει στον πάγκο της ΑΕΚ νωρίτερα από αυτόν, την περίοδο 1959-60, σε μία από τις πρώτες προπονητικές δουλειές του μετά την αποχώρησή του από την ποδοσφαιρική δράση…

Η σύνθεση της ΑΕΚ με τις αλλαγές που έκανε ο Αγγλος προπονητής Τζακ Μπίμπι: Δελαβίνιας, Παραγιός, Γούλιος, Παπαθεοδώρου, Τζανετής, Πούλης, Λαζαρίδης, Εμμανουηλίδης (80′ Πατάκας) Κανάκης (53′ Μαρόπουλος) Πατάκας (78′ Κανάκης) Κουντούρης. Οι επαναλήψεις των ονομάτων δεν είναι λάθος. Ο Κανάκης και ο Πατάκας βγήκαν και μπήκαν ξανά.

Και το ακόμα πιο εντυπωσιακό: η Αούστρια επέστρεψε ένδεκα μήνες αργότερα (16/12/1951) για φιλικά στην Ελλάδα, έπαιξε ξανά με την ΑΕΚ στη Λεωφόρο, προηγήθηκε και τότε με 0-2 και το τελικό σκορ ήταν και πάλι 2-2!