Η διαιτησία, η μαύρη τρύπα του Γκαρσία και του Αμραμπατ η θυσία

Photo Credits: INTIME

Ο Βαγγέλης Αρναούτογλου blogάρει για όλα όσα του άρεσαν και όλα εκείνα που τον προβλημάτισαν στο ντέρμπι της ΑΕΚ με τον Ολυμπιακό

22/11/2021 | 17:00

Στοιχηματική εμπειρία… όπως θα ήθελες να είναι! Παίξε Νόμιμα - 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ

Όσο κι αν θες να το προσπεράσεις -όχι ασφαλώς να το υποτιμήσεις- για να εστιάσεις σε όσα η ΑΕΚ δεν έκανε σωστά για να πάρει το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό, είναι αδύνατο να μη σημειώσεις ότι η εξέλιξη του σκορ (και του αγώνα) θα μπορούσε να είναι πολύ διαφορετική αν είχε παρθεί η σωστή απόφαση στην πιο κομβική φάση του ντέρμπι.

Το γεγονός ότι η Ένωση συμπεριφέρεται άναρχα έως και ερασιτεχνικά στα δευτερόλεπτα που μεσολαβούν από το μη καταλογισμό του πέναλτι στον Βράνιες μετά το σπρώξιμο του Μασούρα, έως και την επίτευξη του δεύτερου τέρματος του Ολυμπιακού, δεν αναιρεί την ουσία του πράγματος. Όταν απέναντι σε έναν αντίπαλο που η αλήθεια είναι ότι σου έχει πάρει τον αέρα τα τελευταία χρόνια, καταφέρνεις να ανακτήσεις τον έλεγχο και τα ηνία του παιχνιδιού έχοντας δεχθεί γκολ στο πρώτο λεπτό της αναμέτρησης, κάπου είναι και λογικό να χάνεις για δευτερόλεπτα τη συγκέντρωσή σου καθώς έρχεται η στιγμή που περιμένεις και δικαιούσαι στο παιχνίδι για να κάνεις την ολική ανατροπή, όμως κάποιος σου την αρνείται.

Το πώς η ΑΕΚ αντί να βρεθεί μπροστά στο σκορ με 2-1 βρέθηκε πίσω με 1-2, δεν χρήζει διερεύνησης. Είναι ένα ξεκάθαρο και ατόφιο παράδειγμα για το πώς το άσπρο γίνεται μαύρο. Ειλικρινά δε γνωρίζω τον τρόπο με τον οποίο η Ένωση θα διαχειριζόταν μία υπέρ της κατάσταση στο σκορ, όμως θα ήθελα πολύ να το δω. Είναι ακριβώς αυτό που περιμένεις για χρόνια να διαπιστώσεις και δεν σου παρέχεται η δυνατότητα επειδή κάποιος έκρινε ότι έπρεπε να προσπεράσει το οφθαλμοφανές.

Τα πώς και τα γιατί είναι δουλειά άλλων, δεν θα τα ψάξω εγώ, από την άλλη είναι τουλάχιστον εξωφρενικό να ακούς και να διαβάζεις ότι η ΑΕΚ ευνοείται κι ενώ έχουν συμβεί τέρατα σε τρία παιχνίδια της. Στην Κρήτη με τον ΟΦΗ, στο Βόλο όπου δεν το πλήρωσε κι εν συνεχεία με το μη καταλογισμό του πέναλτι κόντρα στον Ολυμπιακό.

Σκοτεινή όμως είναι και η παρουσία του Γκαρσία

Μολαταύτα η γεύση που μένει στο τέλος, είναι ότι η Ένωση αρχίζει να μπουσουλάει ξανά προς τη σωστή ποδοσφαιρική κατεύθυνση. Ήταν το πρώτο ντέρμπι απέναντι στον Ολυμπιακό μετά από καιρό, στο οποίο -αν εξαιρέσει κάποιος τη γενικότερη τρικυμία μετά το δώρο του Μοχαμαντί που θα μπορούσε να κοστίσει και τέταρτο γκολ- είδαμε μία ομάδα που μπορούσες να λες ότι είναι η ΑΕΚ. Κι αναμφίβολα, παρά την εις βάρος της διαιτητική άρνηση σε μία καθοριστική απόφαση που θα άλλαζε τη μορφή του παιχνιδιού, αυτό θα μπορούσε να συμβεί αν είχε σε καλύτερη μέρα ποδοσφαιριστές από τους οποίους υπάρχει απαίτηση για καταλυτική παρουσία σε αυτά τα παιχνίδια. Περισσότερο ενεργούς, για να το πω όπως ακριβώς το σκέφτομαι.

Ο Στίβεν Τσούμπερ δεν ήταν σε καλή μέρα αλλά τουλάχιστον προσπαθούσε. Είχε πολλά ντουμπλαρίσματα όταν έπαιρνε την μπάλα, όμως έβγαζε και εμπνεύσεις να παίξει γρήγορα και συνδυαστικά ώστε να απεμπλακεί από τα μαρκαρίσματα και να πλησιάσει προς την περιοχή. Είχε συμμετοχή σε κάποια καλά τρίγωνα που έδωσαν την ευκαιρία στην ΑΕΚ να βάλει τον Ολυμπιακό στην εστία του και να του δημιουργήσει άγχος με τις πολλές διαδοχικές στημένες φάσεις και γενικότερα, παρότι το ματς δεν του βγήκε, ο Ελβετός προσπαθούσε να είναι μέσα σε αυτό αναζητώντας τρόπους ή συνεργασίες για να προκαλέσει πρόβλημα στον αντίπαλο.

Έβλεπες από την άλλη πλευρά -στις πολλές μεταξύ τους εναλλαγές από την αριστερή στη δεξιά Πτέρυγα και τούμπαλιν- το Λιβάι Γκαρσία να είναι εκτός κλίματος γενικότερα. Αδρανής, δίχως ιδιαίτερη διάθεση να πάρει επάνω του μπάλες και να προσπαθήσει, άτολμος, άκεφος, άοσμος και άγευστος. Η λογική του Αργύρη Γιαννίκη να τον ξεκινήσει κρατώντας στον πάγκο τον Νόρντιν Άμραμπατ, σαφώς και στηρίχθηκε σε τακτικά κριτήρια τα οποία ωστόσο δε δικαίωσαν την επιλογή του.

Ήθελε ο προπονητής να έχει στον πάγκο έναν game changer, όμως ίσως κάπου πρέπει να αναθεωρήσει ως προς αυτή την προσέγγιση. Ο Μαροκινός είναι μία σπουδαία προσθήκη για την ΑΕΚ κι αναμφίβολα ερχόμενος στην Ελλάδα με την καριέρα που έχει πίσω του, νιώθει περίεργα και άβολα να μένει στον πάγκο σε τέτοια παιχνίδια. Για να το πω ωμά, δεν έχει η Ένωση την πολυτέλεια να βάζει τέτοια ταμπέλα σε έναν τόσο ποιοτικό ποδοσφαιριστή επιμένοντας σε ένα project που ναι μεν είναι υψηλών απαιτήσεων, όμως κάπου κι αυτό μάλλον χρειάζεται μία άλλη διαχείριση.

Η «θυσία» που έγινε μέσα από την προπόνηση και η σημασία των αγώνων

Το έχει πει και ξεκαθαρίσει ο κόουτς ότι ότι για εκείνον οι προπονήσεις είναι το Α και το Ω, αποτελεί το όχημα για όλους ώστε να βρουν θέση στην αρχική ενδεκάδα. Δεν είναι ωστόσο δυνατόν να αποτελεί και το μοναδικό κριτήριο επιλογής. Οι παίκτες πρέπει να κρίνονται εξίσου μέσα από τους αγώνες, κάπως έτσι άλλωστε πήρε και την απόφαση να αφήσει εκτός ενδεκάδας τον Ρότα για να παίξει ο Μισελέν.

Βλέποντας λοιπόν τα προηγούμενα παιχνίδια του Γκαρσία και κρατώντας ως καλύτερες στιγμές του δύο εντυπωσιακά άλματα εντός (αντίπαλης) περιοχής που κατέληξαν σε γκολ, ο Άμραμπατ δικαιούται περισσότερο να είναι βασικός, ειδικά σε παιχνίδια όπου η προσωπικότητα και η πίστη του ίδιου του ποδοσφαιριστή στις δυνατότητές του, παίζει πρωτεύοντα ρόλο. Δυστυχώς ο Γκαρσία έως σήμερα, δεν έχει δείξει να νιώθει ο ίδιος τόσο έτοιμος όσο πρέπει να είναι για να ξεχωρίσει σε τέτοιου είδους παιχνίδια.

Στο τέλος της ημέρας η γεύση που μένει είναι ότι η ΑΕΚ έχασε ένα δικό της παιχνίδι. Το είχε φέρει στα μέτρα της, ήταν μετά από πολύ καιρό απέναντι στον Ολυμπιακό ένα σύνολο με σωστή τακτική φιλοσοφία και καλύτερη νοοτροπία. Έπαιξε ικανοποιητικά για μεγάλο διάστημα του παιχνιδιού, περιόρισε πολύ τον αντίπαλο της στη δημιουργία φάσεων αλλά τελικά κατάφερε να του προσφέρει από μόνη της διαφόρων ειδών υπηρεσίες για να πετύχει και τα τρία τέρματά του. Το μόνο που δεν έκανε ήταν να βάλει ένα επιπλέον από μόνη της.

Υπάρχει σοβαρό ζήτημα με τη (συνολική) ανασταλτική λειτουργία, προκύπτει έλλειμμα σοβαρότητας, συγκέντρωσης, προφανώς και δουλειάς, χωρίς ασφαλώς να είναι στόχος μου όλη η ευθύνη να πέσει στον προπονητή που παρέλαβε κάτι το οποίο δεν δούλεψε ο ίδιος το καλοκαίρι. Τα 13 γκολ παθητικό όμως μετά από μόλις 10 παιχνίδια στο πρωτάθλημα τα 5 εκ των οποίων με τον Γιαννίκη στον πάγκο, καταμαρτυρούν ένα πρόβλημα το οποίο εφόσον δεν διορθωθεί θα φέρει την ΑΕΚ σε ακόμα μεγαλύτερη απόσταση από εκεί που θέλει να βρίσκεται για να παραμείνει διεκδικητική έως το τέλος.

Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι ακολουθεί μία σειρά πολύ δύσκολων αγώνων όπου η αμυντική συνοχή θα δοκιμαστεί ξανά κι εν πολλοίς θα είναι αυτή που θα καθορίσει το αν η ΑΕΚ θα καταφέρει να σηκώσει κεφάλι μετά από αυτή την ήττα ή αν θα συνεχίσει σε μία κατηφόρα -ατομικών και ομαδικών- λαθών πού ενδέχεται να αντιστρέψει πολλά πράγματα και πρώτα από όλα το κλίμα εντός και εκτός αυτής.