Διάολε, σου κόβεται η ανάσα...
Photo Credits: INTIME

Ο Γιώργος Τσακίρης γράφει για το γήπεδο των ονείρων μας που παίρνει... σάρκα και οστά και εστιάζει σε όσες λεπτομέρειες προκύπτουν και κάνουν τη διαφορά

Στοιχηματική εμπειρία… όπως θα ήθελες να είναι! Παίξε Νόμιμα - 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ

Κάθε μέρα είμαι εκεί… Περπατώ της πόλης μας τα όμορφα στενά… Κάθε μέρα όλο και περισσότερο χρόνο κλέβω για τον εαυτό μου, να βρεθώ λίγο μόνος μου στης Φιλαδέλφειας τα μέρη και να παρατηρώ τις αλλαγές που απογειώνουν το… χωριό μας, το μικρό (μα τόσο τεράστιο) μας χωριό στο οποίο μεγαλώσαμε και έχουμε όλες τις αναμνήσεις μας, τουλάχιστον εγώ… Αφήνω το μηχανάκι στην άκρη και προχωρώ παρέα με τα ακουστικά και τη μουσική μου αλλά κυρίως με τις αναμνήσεις μου…

Χαμένος στο δικό μου κόσμο, σ’ αυτόν της πόλης της ΑΕΚ, εκεί που τα όνειρα ήταν πάντα όμορφα και δικά μας… Με τις σκέψεις να με συντροφεύουν και τους ανθρώπους που μου λείπουν… Μαζί τους κάνω αυτές τις καθημερινές βόλτες οι οποίες δεν περιλαμβάνουν πάντα το γήπεδο, σίγουρα 90 στις 100 εκεί καταλήγουν, μα όχι όλες. Δεν χρειάζεται άλλωστε, αφού στης Φιλαδέλφειας τα μέρη είναι όλες μου οι αναμνήσεις σχετικά με την Ένωση αλλά και την οικογένειά μου (πλην των Κάτω Πατησίων που ήταν -και παραμένει- η γειτονιά μου).

«Πάλι εδώ ε; Και πού να πας;», θα μου πει σε καθημερινή βάση ο κυρ Νίκος. Έχει ξεπεράσει πλέον τα 80 και νομίζω ότι παίρνει δύναμη και ζωή μέσα από την παρουσία του στο χωριό μας. Του χαμογελώ, του κλείνω το μάτι και συνεχίζω. Έχω βάλει στη ζωή μου το περπάτημα και δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο στο μυαλό μου από το να το συνδυάζω στην αγαπημένη μου περιοχή. Όπως προανέφερα προχωρώ παντού σε αυτή και στέκομαι στα μέρη που πέρασα τη ζωή μου όλη…

Πότε θα σταματήσω στο γεφυράκι στον Περισσό με δεύτερη στάση μέσα στο παρκάκι προτού βγεις στο στενό της Σκεπαστής. Άλλη φορά πάλι θα μπω μέσα στο άλσος, πλέον εκεί στα έργα που λέμε, εκεί που ήταν το «Μόσχος» και άραζα βράδια χωρίς να ‘χει αγωνιστική δραστηριότητα στο γήπεδό μας. Πολλές στιγμές θα κάτσω λίγο στο συντριβάνι στην κεντρική πλατεία μας, εκεί που βρισκόταν το σουβλατζίδικο του κυρ Κώστα και μας πήγαινε ο πατέρας μου και η μητέρα μου μικρά παιδιά βράδυ Σαββάτου, άλλωστε την επομένη εκεί θα ήμασταν ξανά!


Σοκ και απόλυτο δέος…

Τις περισσότερες όμως θα κάνω το γύρο του γηπέδου. Θα σταθώ και θα κάτσω στο πεζουλάκι με τα κάγκελα όπως όταν ήμουν έφηβος έξω από τη Σκεπαστή… Ή θα κοντοσταθώ στην γωνία που βρισκόταν η μπουτίκ της Basic. Θα σταματήσω στα επίσημα και απ’ την άλλη πλευρά, στην παλιά 3 που τώρα θα γίνουν τα επίσημα του νέου γηπέδου και ξανά το δρόμο προς το σπίτι από το στενάκι, στο παρκάκι και από ‘κει στο γεφυράκι και στο τρένο στον Περισσό!

Μπροστά μου όλες οι αναμνήσεις και όλοι οι φίλοι και άνθρωποι που δεν είναι πια ανάμεσά μας. Μαζί τους συζητώ για το πόσο άλλαξε η πόλη μας, το… χωριό μας πιο σωστά και υποκλινόμαστε στο μεγαλείο του νέου Ναού που δημιουργείται εκεί που τα όνειρά μας από μπάζα είναι πλέον όνειρα ξανά! Και είναι αλήθεια ότι, είτε είσαι απ’ έξω και παρατηρείς το έργο γύρω – γύρω του, είτε είσαι μέσα σε αυτό και «ζαλίζεσαι» από την εξέλιξη και ομορφιά του, το ίδιο πράγμα παθαίνεις κάθε φορά και ας μην είναι η πρώτη…

Διάολε, πραγματικά σου κόβεται η ανάσα… Σταματάς, κοιτάς γύρω να εμπεδώσεις το μεγαλείο του, κλείνεις τα μάτια και ακούς χιλιάδες να τραγουδούν το όνομά Της και χάνεσαι… Προσπαθείς να φανταστείς πώς θα ‘ναι και δεν τα καταφέρνεις! Γεμάτο από αδέρφια σου Ενωσίτες που θα χορεύουν στους ρυθμούς της μουσικής που είναι αφιερωμένη σε Eκείνη. Μια τεράστια οικογένεια στο δικό της σπίτι έπειτα από τόσα χρόνια. Πώς να μη σου κοπεί η ανάσα. Σοκ και δέος…

Φιγούρες που έχεις αγαπήσει είναι στο πλάι σου. Ποτέ η βόλτα μου εκεί δεν έχει φίλο στο πλευρό μου αλλά ταυτόχρονα ποτέ δεν είμαι μόνος μου… Μεγαλώνω μάλλον και τα… χάνω, ή έστω γίνομαι πιο ευσυγκίνητος, σίγουρα το έπαθα αυτό και μετά τον ερχομό του γιου μου στη ζωή. Γραφικός αν προτιμάει κανείς… Μα είναι τόσο όμορφο και εκεί που φαντάζεσαι ότι δεν μπορεί να γίνει πιο τέλειο, έρχονται οι μορφές που τοποθετήθηκαν στους τέσσερις πυλώνες να σε στείλουν… αδιάβαστο!


«Θα παίζουμε και θα λέμε την Ιστορία μας»!

Το ‘χε πει ο Μελισσανίδης ότι θα μας κάνει να παραμιλάμε. Μα δεν το περίμενα ότι θα συμβεί… Πιστέψτε με προσωπικά το κάνω σε καθημερινή βάση. Ναι, είμαι εκεί, το βλέπω και προφανώς παραμιλώ… Θα με δει κανείς και θα με γλεντήσει. «Κοίτα το ζαβό μιλάει μόνο του, πάει κι αυτός, το ‘χασε», θα λένε… Και πώς να μην;;; Γίνεται να υπάρχει κανείς που δεν θα παραμιλάει με αυτό που βλέπει, ή με αυτό που θα συναντήσει;

Όσο περνάει ο καιρός το… παραμιλητό μεγαλώνει! Θα μπούμε στο γήπεδο με… ζουρλομανδύα όλοι! Ας είναι… Να τελειώσει και να μπούμε, να το προλάβουμε όλοι, να το ζήσουμε και να αντέξουμε αυτό που θα βιώσουμε… Σχεδόν πλέον 20 χρόνια μετά. Γενιές δίχως να έχουν ζήσει καν την ΑΕΚ να παίζει στην πόλη της. Το αντιλαμβάνεστε; Αυτοί κι αν είναι ΑΕΚ και αν έμαθαν να την αγαπούν στα δύσκολα.

«Θα φτιάξουμε ένα κλουμπ. Θα παίζουμε και θα λέμε την Ιστορία μας. Εμείς θα κερδίζουμε με την Ιστορία μας. Αυτοί που υποφέρανε και θυμούνται, αυτοί θα φτιάξουν καινούργιο κόσμο». Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα και ευτυχώς σε αυτό το δρόμο συνεχίζει, γιατί η Ιστορία δεν έχει τέλος, μα μόνο αρχή… Υποφέραμε πολύ και δεν ξεχάσαμε, θυμόμασταν πάντα, το γήπεδο που δημιουργεί ο Δημήτρης Μελισσανίδης θα μιλάει από μόνο του για την ΑΕΚ και θα λέει – παίζει η Ιστορία μας!

Προτού φτάσουμε στο σήμερα δεν είχα καν τη δυνατότητα να φανταστώ πως μπορεί να επιτευχθεί κάτι τέτοιο. Πώς διάολο θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο; Εύκολα θα μου απαντούσε αν είχαμε τέτοιες σχέσεις και τη δυνατότητα ο ίδιος ο Μελισσανίδης και θα είχε απόλυτο δίκιο…

ΥΓ: Επειδή είμαι όμως ΑΕΚτζής, άρα και γκρινιάρης λίγο (ίσως και πολύ), δεν γίνεται να μη βρω κάτι να μη μου αρέσει. Δεν έχει να κάνει με το γήπεδο φυσικά αλλά με αυτό που διάβασα σχετικά με το γεγονός ότι κάπου, σε κάποια αίθουσα, θα τοποθετηθούν και οι περιπτώσεις διαιτητών που μας έχουν σφάξει σε ματς και μας έχουν στερήσει τίτλους. Γιατί; Τι δουλειά έχουν αυτά τα σιχάματα στο σπίτι μας; Ποιος είμαι εγώ να κρίνω φυσικά; Αλλά δεν θα ήθελα κανείς να το αμαυρώσει… Μακριά μας λοιπόν μας στοίχειωσαν χρόνια, κατέστρεψαν όνειρά μας, βίασαν την αγάπη μας και κατέστρεψαν το πιο αγνό και δίκαιο αγώνισμα στα μάτια και τη ψυχή ενός παιδιού, διότι τέτοιο πρέπει να είναι το ποδόσφαιρο, έτσι και γι’ αυτό δημιουργήθηκε απ’ τους Άγγλους, στο χορτάρι ήταν όλοι ίσοι, δεν υπήρχε διαφορά κοινωνικής τάξης, εκεί ήταν όλοι ίσοι! Για μένα δεν έχουν θέση αυτά τα σιχάματα στο σπίτι μας, καμία, ούτε καν ως φωτογραφίες στον πάτο της τουαλέτας που θα πηγαίνει ο κόσμος να κάνει την ανάγκη του, ούτε για εκεί!

LIVE όλες οι ειδήσεις

Οι ειδήσεις του enwsi.gr στο Google News

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ
ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΜΑΣ
ΟΛΑ ΤΑ BLOGS
X