Πόσο άραγε θα άντεχε;

Αν δεν προκύψει κάποια πολύ μεγάλη ανατροπή, η ΑΕΚ θα μείνει και του χρόνου στο Ολυμπιακό Στάδιο. Είναι κάτι που συνολικά ο οργανισμός της ομάδας, το αντιμετωπίζει περίπου ως μια μικρή τραγωδία. Είχαν ψηθεί όλοι ανεξαιρέτως μέσα στο κλαμπ, με την προοπτική της μετακόμισης στη Ριζούπολη για έναν χρόνο. Για τον μεταβατικό χρόνο, μέχρι να επιστρέψει η ομάδα στο σπίτι της.

Η αλήθεια είναι πως ήταν ελκυστικό το πλάνο, να παίξει για μια σεζόν η ΑΕΚ στην γειτονιά της. Αυτό που βασικά το έκανε ελκυστικό αυτό το πλάνο, ήταν πως επιτέλους θα έφευγε από το Νταχάου. Η ΑΕΚ δεν αντέχει άλλο ΟΑΚΑ. Δεν την παλεύουν οι παίκτες, ο κόσμος. Δεν την παλεύει η ομάδα γενικώς. Και η προοπτική μετακόμισης στην Ριζούπολη, έδινε μεν την δυνατότητα επιστροφής της ομάδας στην γειτονιά της. Κυρίως όμως, γλίτωνε επιτέλους το κλαμπ από αυτό το παγωμένο πράγμα του ΟΑΚΑ.

Τώρα αυτό το πλάνο, λόγω των συνθηκών που επιβάλλει ο ιός, πήγε περίπατο. Η ΑΕΚ θα μείνει για ακόμα ένα χρόνο στο Ολυμπιακό Στάδιο. Και αυτό προκαλεί φρικάρισμα. Λογικό να προκαλεί φρικάρισμα, για χίλιους λόγους. Σκεφτείτε όμως κάτι. Όλο αυτό το φρικάρισμα, αφορά επί της ουσίας μόλις έναν ακόμα χρόνο. Φανταστείτε να μην υπήρχε καν η προοπτική της επιστροφής στη Νέα Φιλαδέλφεια. Βάλτε με το νου σας, να μην κτιζόταν το γήπεδο. Να έπρεπε να μείνει η ΑΕΚ για πάντα στο Ολυμπιακό Στάδιο.

Βάλτε λίγο με το νου σας αυτή την προοπτική. Διότι τώρα που όλοι μας κάνουμε την βόλτα μας στη Νέα Φιλαδέλφεια και στρίβοντας από την γωνία της Αγίας Τριάδας βλέπουμε να ορθώνονται και πάλι οι κερκίδες του γηπέδου, μας φαίνεται ως φυσιολογική εξέλιξη η επιστροφή στο σπίτι. Το έχουμε όλοι στο μυαλό μας ως μια δρομολογημένη διαδικασία, που είναι απλώς ζήτημα χρόνου. Και μέχρι τότε, περνάμε και είτε το χαζεύουμε απ’ έξω, είτε μπαίνουμε μέσα και μας κόβεται η ανάσα.

Σκεφτείτε ωστόσο, πως κάτι τέτοιο όχι απλώς δεν ήταν δεδομένο πριν από επτά χρόνια. Ήταν κάτι που έμοιαζε από μακρινό, έως αδύνατο. Ας είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας. Πριν από επτά ή οκτώ χρόνια, πόσοι εξ ημών άραγε πίστευαν πως η ΑΕΚ θα μπορέσει να αποκτήσει ξανά το δικό της σπίτι. Και πόσοι δεν είχαν συμβιβαστεί με την ιδέα, πως η ομάδα θα έμενε για πάντα στο ΟΑΚΑ. Ακόμα θυμάμαι κουβέντες για το πώς θα μπορούσε να διαμορφωθεί λίγο διαφορετικά, για να μπορεί η ομάδα έστω και λίγο να το αισθάνεται σαν την έδρα της, σαν το σπίτι της.

Και φυσικά όλο αυτό δεν είναι ούτε τόσο απλό, ούτε τόσο συναισθηματικό και ρομαντικό όσο ακούγεται. Αλήθεια δεν μπορώ να ξέρω, πόσο η ΑΕΚ θα μπορούσε να αντέξει, αν δεν επρόκειτο να επιστρέψει στο δικό της σπίτι. Και δεν εννοώ μόνο να αντέξει σε επίπεδο υψηλό και ανταγωνιστικό. Αυτό δεν το συζητάμε καν. Ομάδα που δεν μπορεί να βασιστεί στην έδρα της, για να της δίνει παιχνίδια που δεν μπορεί να πάρει με την απόδοση της, δεν μπορεί να μείνει σταθερά ανταγωνιστική. Κάτι που δεν είναι θεωρητικό, αλλά απολύτως πρακτικό καθώς έχει αποδειχθεί. Δεν το έχει πετύχει κανένα κλαμπ σ’ όλο τον πλανήτη.

Όταν λοιπόν αναρωτιέμαι πόσο θα άντεχε η ΑΕΚ, δεν εννοώ στο κομμάτι της ανταγωνιστικότητας. Το ζήτημα ακόμα και της επιβίωσης, θέτω. Για να ξέρουμε και τι λέμε, η ΑΕΚ άντεξε ξεσπιτωμένη, χωρίς δικό της γήπεδο και χωρίς σημείο αναφοράς, για μια δεκαετία. Από το 2003, μέχρι και το 2013. Μετά ήρθε η καταστροφή. Και η αντίστροφη πορεία, δηλαδή από τον… πάτο ξανά στην κορυφή, ξεκίνησε με σημαία αλλά και με εφαλτήριο την προοπτική επιστροφής στο δικό της σπίτι. Για όσους το έχουν λησμονήσει, πρώτα μπήκαν οι βάσεις της κατασκευής του νέου γηπέδου και μετά αυτές για την επιστροφή της ομάδας στην φυσική αγωνιστική της θέση.

Η ΑΕΚ, χωρίς το δικό της γήπεδο, άντεξε μόλις δέκα χρόνια και καταστράφηκε. Δεν ήταν φυσικά μόνον αυτός ο λόγος. Αλλά μην μου πείτε πως αν υπήρχε η Φιλαδέλφεια, θα έφτανε η ομάδα στην διάλυση και την κατάντια του 2013. Και χωρίς την προοπτική κατασκευής νέου γηπέδου, δεν είμαι καθόλου σίγουρος πως θα μπορούσε να επιστρέψει απ’ αυτή την καταστροφή. Δείτε τι γίνεται τώρα με ένα κλαμπ όπως είναι ο ΠΑΟ. Οδεύει ολοταχώς προς την καταστροφή και ο μοναδικός τρόπος για να σωθεί, είναι να φτιαχτεί το δικό του γήπεδο. Αλλιώς χαιρετίσματα. Δεν θα ξανασηκώσει ποτέ κεφάλι. Μπορεί να μην επιβιώσει καν.

Για περισσότερους από έναν λόγους, η ΑΕΚ μπαίνοντας σ’ ένα δικό της, καινούργιο, υπερσύγχρονο γήπεδο, που ανάλογό του στην Ελλάδα δεν υπάρχει, προφανώς θα περάσει σ’ άλλο επίπεδο. Πρωτίστως όμως, θα έχει εξασφαλίσει και το μέλλον της. Απέναντι σ’ ότι στραβό και ανάποδο και ότι ζόρικο έχει να αντιμετωπίσει, θα μπορεί να βάζει μπροστά το δικό της σπίτι. Το δικό της σημείο αναφοράς.

Βεβαίως για να εξηγούμαστε και να μην παρεξηγούμαστε, η ΑΕΚ θα πρέπει να μπει και να παίξει στο νέο της γήπεδο, με μια ομάδα και ένα ρόστερ αντάξιο. Και η φράση «αντάξιο ρόστερ», μ’ όλα τα γράμματα κεφαλαία. Διότι η Αγιά Σοφιά δεν θα καταπίνει μόνο αντιπάλους. Θα καταπίνει και παίκτες της ΑΕΚ, που δεν θα έχουν το ειδικό βάρος να σταθούν σ’ αυτό το γήπεδο. Και αυτό είναι κάτι που δεν θα πρέπει ούτε να το ξεχάσουν, ούτε να το υποτιμήσουν αυτοί που κάνουν τον αγωνιστικό προγραμματισμό.

Από την άλλη μεριά, είναι εντελώς άστοχο και φτάνει και στα όρια της ύβρις, να μπλέκεται το ζήτημα του νέου γηπέδου, με οποιαδήποτε κουβέντα που αφορά τα αγωνιστικά αποτελέσματα. Προφανώς και η ΑΕΚ οφείλει να έχει ποιοτικό ρόστερ και να είναι ανταγωνιστική. Προφανώς και πρέπει να μπει με ομαδάρα στο νέο γήπεδο. Αλήθεια όμως το γράφω, δεν μπορώ να φανταστώ πως θα ήταν το μέλλον, αν δεν υπήρχε η προοπτική να μπει η ΑΕΚ σ’ έναν χρόνο, ξανά στο δικό της σπίτι. Ούτε μπορώ να διαχειριστώ την κατασκευή του γηπέδου, ως κάτι απλό και καθημερινό, που απλώς συμβαίνει αυτόν τον καιρό στην ομάδα. Είναι ότι πιο σημαντικό γίνεται και αυτό μπορεί να αντιληφθεί κανείς πολύ εύκολα, με μια βόλτα στη Νέα Φιλαδέλφεια και μια ματιά στον γύρω ποδοσφαιρικό κόσμο. Και το καταλαβαίνεις και πολύ καλύτερα, κάτι τέτοιες στιγμές, που φρικάρεις στην ιδέα πως θα χρειαστεί να μείνει η ΑΕΚ μόλις για ακόμα έναν χρόνο στο ΟΑΚΑ.

• Αγιά Σοφιά
• ΑΕΚ
• οακα