Ο κύκλος κλείνει, η γροθιά σφίγγει

Photo Credits: INTIME

27/04/2016 | 3:06

Στοιχηματική εμπειρία… όπως θα ήθελες να είναι! Παίξε Νόμιμα - 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ

Τα πράγματα αρχίζουν σιγά – σιγά να μπαίνουν στην θέση τους. Η επιστροφή σ’ έναν τελικό, δεν είναι για την ΑΕΚ απλώς μια σημαντική αγωνιστική επιτυχία. Είναι πολλά παραπάνω. Σημαίνει την επιστροφή στην κανονικότητα. Η ΑΕΚ επέστρεψε στην αρχή της φετινής σεζόν στην θέση της, που είναι η Σουπερλίγκα και στο τέλος αυτής της σεζόν, ξαναπαίρνει και τον ρόλο της, που είναι οι διεκδικήσεις (και φυσικά οι κατακτήσεις) τίτλων. Όλα (ξανά) παίρνουν τον δρόμο τους.

Αυτό το κλείσιμο του πιο μαύρου κύκλου στην ιστορία της ΑΕΚ, δεν μπορούσε να έρθει πουθενά αλλού, παρά στο γήπεδο στο οποίο είχε ανοίξει. Όταν ο διαιτητής σφύριξε την λήξη του ημιτελικού, ασυναίσθητα το μάτι μου έπεσε πάνω στον Βασίλη Δημητριάδη. Είναι απ’ αυτούς τους λίγους που, με τα στραβά του και τα καλά του, έχει γίνει πλέον σάρκα από την σάρκα της ΑΕΚ. Ήταν από εκείνους που είχαν χάσει την γη κάτω από τα πόδια τους, εκείνο το απόγευμα του Απρίλη, στο ίδιο γήπεδο, με τον ίδιο αντίπαλο. Αν τον βλέπατε πως ξέσπασε όταν σφύριξε ο διαιτητής την λήξη και η ΑΕΚ ήταν πλέον στον τελικό του κυπέλλου, θα καταλαβαίνατε ακριβώς τι σημαίνει αυτή η πρόκριση. Και πόσο λυτρωτικό είναι αυτό που έγινε, όπως έγινε και στο γήπεδο που έγινε.

Μάλιστα αυτόν τον τρισκατάρατο κύκλο, τον έκλεισε με το γκολ του, ο παίκτης που (φέρεται να) έχει πει πως οι περισσότεροι από το φετινό ρόστερ ανήκουν ακόμα σ’ εκείνο τον κύκλο. Αυτόν που ο ίδιος έκλεισε. Έτσι έπρεπε να γίνει και αυτό. Άλλωστε ο τρόπος που όλοι έπεσαν πάνω στον Τζεμπούρ όταν έβαλε το γκολ, είναι ίσως και έναν από τα σημαντικότερα όπλα της ΑΕΚ στον τελικό και στην μάχη για την κούπα. Αν είχε πει ανοικτά ο Τσόρι σε οπαδούς πως πρέπει να γίνουν μεταγραφές, καρφώνοντας επί της ουσίας όχι την διοίκηση αλλά συμπαίκτες του, σε περίπτωση που είχε σκοράρει θα πανηγύριζε μόνο με το σημαιάκι του κόρνερ.

Στην ΑΕΚ όμως όλοι έτρεξαν να γίνουν ένα κουβάρι με τον Τζεμπούρ. Από τον Πέκχαρτ που ήταν εκτός αποστολής στο πρώτο ματς του ΟΑΚΑ και που είμαι βέβαιος πως όλο αυτό το διάστημα πασχίζει να παρακολουθήσει τις εξελίξεις και να αντιληφθεί τι συμβαίνει στην ομάδα, μέχρι τον Αραβίδη που ήθελε σαν τρελός να σκοράρει αλλά δεν του έκατσε. Ας είναι. Κάβα για τον τελικό. Άλλωστε αν δεν ήταν ο Αραβίδης με το πρέσινγκ του να γκρεμίζει από τα θεμέλια ότι έκτιζε σε επιθέσεις ο Ατρόμητος, ίσως και η ΑΕΚ να είχε περισσότερα ζόρια.

Πάντως ο μαγικός τρόπος που αυτή η ομάδα βρίσκει τον τρόπο να γίνει μια γροθιά, είναι το δίχως άλλο και το μεγάλο της όπλο. Το έγραφα και επιμένω να το γράφω. Σαν μικρό παιδί πανηγύριζε ο Ανέστης μετά την λήξη του ματς και ας είχε μείνει πάλι καθηλωμένος στον πάγκο. Το ένιωθε και το ζούσε σαν να είχε παίξει αυτός. Ο Μπακάκης πήρε χρόνο συμμετοχής μετά από αιώνες παραγκωνισμού από τον Πογέτ και αυτό ήταν στις καθυστερήσεις. Αλλά μπήκε σαν σφαίρα μέσα στο γήπεδο και δεν άφησε φάση που να μην κυνηγήσει. Παρεμπιπτόντως, ο Γκάλο συνεχίζει να μην είναι καλά και έρχονται ντέρμπι στα οποία αμυντικά χώλαινε ακόμα και στις μεγάλες φόρμες του.

Θαρρώ βέβαια πως αγωνιστικά δεν έχει νόημα να προσεγγίσει κανείς ότι έγινε στο Περιστέρι. Ούτε καν ότι έγινε στο πρώτο ματς. Και ειδικά για τον τελικό, οποιεσδήποτε τακτικές αναλύσεις είναι εκ του περισσού. Λίγα προλαβαίνει να δουλέψει ο Μανωλάς και ακόμα λιγότερα να βάλει και να βγάλει από την ομάδα. Ειδικά από μια ομάδα που έχει να δουλέψει ανάπτυξη και επιθετικούς αυτοματισμούς από το καλοκαίρι στην Οπαλένιτσα. Αλλά ο Μανωλάς ξέρει πολύ καλύτερα από τον καθένα, πως την γροθιά που έγιναν οι παίκτες για να πανηγυρίσουν την πρόκριση, θα πρέπει να την κάνει ακόμα πιο σφικτή για να μπει στον τελικό. Αυτή θα είναι η βασική προετοιμασία της ΑΕΚ για τον τελικό. Αυτό ήταν άλλωστε, που πρόλαβε να κάνει ο Μανωλάς μέσα σε λιγότερο από εβδομάδα.

Και κάτι τελευταίο. Ο Κολοβέτσιος και στα δυο ματς με Μανωλά στον πάγκο, είναι από τους κορυφαίους της ΑΕΚ. Το ίδιο θα συνέβαινε και με τον Λαμπρόπουλο, αν δεν είχε γίνει η φάση του πέναλτι, που θέλει και κουβέντα για το πώς ξεκίνησε. Και τον Άρθο, δυο προπονητές που υπήρξαν σπουδαίοι στόπερ, πρώτα ο Δέλλας μετά ο Μανωλάς, τον είχαν εκτός πλάνου.