Μακάρι για πάντα...

Αυτό απέναντι στον Ατρόμητο ήταν ένα πραγματικά όμορφο απόγευμα. Θαρρώ το πιο όμορφο της φετινής σεζόν, μετά από εκείνα τα βράδια του Αυγούστου, που έστειλαν την ΑΕΚ στα αστέρια του Τσου – Λου. Παρόλα αυτά θα μου επιτρέψετε να αποφύγω επιμελώς τις θριαμβολογίες. Τα πανηγύρια τα έχω δύσκολα, όπως άλλωστε και την καταστροφολογία. Όμως η ουσία της υπόθεσης, βρίσκεται σ’ αυτά που είπε ο Χιμένεθ. «Δεν κάναμε τίποτε περισσότερο από ένα καλό παιχνίδι».

Ένα πολύ καλό παιχνίδι, θα προσθέσω. Κόντρα στα σημεία των καιρών για την κατάσταση της ομάδας. Και αυτό είναι κάτι που έχει την σημασία του για τη συνέχεια. Αλλά εδώ που έχει φτάσει το πράγμα, αν τον Μάη δεν σηκωθεί η κούπα του κυπέλλου, τίποτα δεν θα έχει σημασία. Μια τρύπα στο νερό. Βεβαίως η πραγματικότητα είναι πως στο ματς με τον Ατρόμητο, η ΑΕΚ στάθηκε στο ύψος της. Έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα, ήταν το παιχνίδι της χρονιάς, μέχρι και το επόμενο. Και η ΑΕΚ για πρώτη φορά φέτος μετά τα ματς των ευρωπαϊκών προκριματικών των Αύγουστο, έδειξε χαρακτήρα σε κρίσιμο παιχνίδι.

Από την άλλη μεριά, ποτέ μια νίκη απέναντι στον Ατρόμητο, όσο καλή ομάδα και αν έχει φτιάξει ο Ατρόμητος (που όντως έχει φτιάξει), δεν θα συνιστά σπουδαία υπόθεση για την ΑΕΚ. Ακόμα και αν ο Ατρόμητος φτάσει να γίνει Λέστερ της Ελλάδας (που δεν έχει φτάσει ακόμα). Ακόμα και αν παίξει σούπερ μπάλα, όπως και έπαιξε. Ακόμα και αν είναι η πρώτη στο ΟΑΚΑ, μετά από δυο ήττες και μια ισοπαλία. Μια νίκη της ΑΕΚ απέναντι στον Ατρόμητο, θα είναι πάντα απλώς μια (καλή) μέρα στη δουλειά.

Σε τελική ανάλυση, η ΑΕΚ έκανε την δουλειά της. Γενικώς αλλά και ειδικώς. Ναι, σούπερ παιχνίδι έκανε ο Μάνταλος. Δυο δικά του γκολ, ένα δοκάρι, δυο δικές του ευκαιρίες για γκολ, πολλές εμπνεύσεις και η ομάδα στις πλάτες του. Όλα αυτά δηλαδή, που θα πρέπει να κάνει σε σταθερή βάση ο αρχηγός της ΑΕΚ. Για την κλάση του Μάνταλου, αυτά (θα έπρεπε να) είναι μια μέρα στην δουλειά. Το ίδιο ισχύει και για τον Λιβάγια.

Ματσάρα έκανε και ο Κροάτης και ας μην έβαλε γκολ. Μισή κίνηση με την μπάλα έκανε και ξεχαρβάλωνε ολόκληρη την αμυντική λειτουργία του Ατρομήτου. Θα δανειστώ όμως και πάλι μια ατάκα του Χιμένεθ μετά το ματς, όταν ρωτήθηκε για τον Λιβάγια. «Την δουλειά του έκανε, γι αυτό πληρώνεται», είπε ο Ισπανός, ο οποίος ξέρει πολύ καλά τι μπορεί να κάνει ο Λιβάγια με βάση την κλάση του.

Το γείωσα πολύ όλο αυτό που έγινε με τον Ατρόμητο. Αλλά στα μάτια μου, όσο σημαντική ήταν για τον οργανισμό ΑΕΚ αυτή η πρόκριση, άλλα τόσο σημαντικό είναι να μην πέσει στην παγίδα να μείνει σ’ όσα έγιναν για να έρθει αυτή η πρόκριση. Παρόλα αυτά, δεν θα κρατηθώ και θα το απογειώσω λίγο, διότι και στο ματς με τον Ατρόμητο, υπήρξαν δυο παίκτες που όλοι μας σκεφτήκαμε (μάλλον για πολλοστή φορά), πως μακάρι να μείνουν για πάντα στην ΑΕΚ.

Ο ένας είναι ο Πόνσε. Βλέπεις και ξαναβλέπεις το γκολ που έβαλε. Βλέπεις και ξαναβλέπεις τον τρόπο που παίζει σ’ όλο το ματς. Σέντερ φορ ολοκληρωμένο, που μόνο με τον Ντέμη μπορεί να συγκριθεί. Καψούρα ήταν και παραμένει ο Αραούχο. Όμως ο Πόνσε είναι άλλο πακέτο. Σπάνιο και δυσεύρετο. Επαγγελματίας, αθληταράς και σκόρερ από τους λίγους. Σκεφτείτε πως αν σκοράρει στα ματς με τον Παναθηναϊκό και με τον Παναιτωλικό, θα έχει σκοράρει απέναντι σ’ όλες τις ομάδες της φετινής Σουπερλίγκα.

Εκτός από τον ουραγό Απόλλωνα, παρόλο που έχει την χειρότερη άμυνα του πρωταθλήματος. Θα έχει να το λέει κάποτε στα εγγόνια του ο Πόνσε. Εκτός αν δεν πάει πουθενά το καλοκαίρι ο Αργεντινός και περιμένει να επιστρέψει στην μεγάλη κατηγορία ο Απόλλων, για να τον βάλει και αυτόν στην λίστα. Αυτό και αν είναι κίνητρο για να παραμείνει ο Πόνσε. Βεβαίως πέρα από την πλάκα, ότι όπλα θεωρεί πως έχει η ΑΕΚ για να κρατήσει τον Αργεντινό, μικρά ή μεγάλα, ασήμαντα ή σημαντικά, πρέπει να τα ρίξει στην μάχη. Και ότι βγει.

Πάμε και στον δεύτερο παίκτη, που ήταν σημείο αναφοράς στο ματς με τον Ατρόμητο. Τάσος Μπακασέτας. Εξαιρετικά σπάνια περίπτωση ποδοσφαιριστή. Προσέξτε λίγο τι έχει γίνει με την περίπτωση του, τις τελευταίες τρεις μέρες. Το Σάββατο έφαγε μια γερή κλωτσιά στο γόνατο στο ημίχρονο του παιχνιδιού με τον Απόλλωνα. Βγήκε από το ματς. Την Κυριακή το γόνατο τουμπάνιασε. Την Δευτέρα ένιωθε καλύτερα, δεν πονούσε και ούτε που πέρασε από το μυαλό του να μην παίξει με τον Ατρόμητο. Και όχι μόνο μπήκε ενδεκάδα, αλλά ήταν ο παίκτης κλειδί στην αλλαγή σχηματισμού που σκέφτηκε ο Χιμένεθ.

Όλα αυτά θα ήταν υπεραρκετά για να καθιστούν τον Μπακασέτα την προσωποποίηση της φράσης «θυσία για την ομάδα», που χρησιμοποίησε ο Χιμένεθ. Κι όμως αυτά όλα, ήταν το λιγότερο που έκανε ο «Μπάκα». Το περισσότερο ήταν πως ενώ στην πραγματικότητα δεν του ταίριαξε καν ποτέ η θέση του εξτρέμ, μπήκε σ’ ένα τέτοιο ματς φωτιά και έπαιξε ως μπακ – χαφ. Δηλαδή πήρε ολόκληρη την πλευρά. Το πιθανότερο είναι πως ο Μπακασέτας δεν έχει ξαναπαίξει σ’ αυτόν τον ρόλο, ούτε σε κάτι σκοτωμένα οικογενειακά διπλά στην τελευταία προπόνηση της χρονιάς, στα οποία ο Μάνταλος παίζει τέρμα και ο Μπάρκας φορ.

Ακόμα και για τους καθαρόαιμους μπακ και τους καθαρόαιμους εξτρέμ, δεν είναι πάντα εύκολο να παίρνουν ολόκληρη την πλευρά. Ενώ κάποια στιγμή μέσα στο ματς, ο Μπακασέτας, βρήκε απέναντι του ακόμα και τον Ουάρντα. Όμως έπαιξε σαν να την ήξερε την θέση πολύ καλά. Με τέτοια αγωνιστική συνέπεια. Παρόλο που δεδομένα ζορίστηκε. Αλλά όχι μόνο δεν στράβωσε, αλλά το απόλαυσε κιόλας. Δείτε πως πανηγύριζε τα γκολ και θα το καταλάβετε. Βλέπετε για τον Μπακασέτα, δεν μετράει η θέση στο γήπεδο, αλλά πόσο πολύ θα βοηθήσει την ομάδα. Γι αυτό και έγινε αμέσως εξτρέμ όταν του είχε ζητηθεί μόλις πρωτοήρθε στην ΑΕΚ. Γι αυτό και έγινε αμέσως εσωτερικός χαφ, όταν του το ζήτησε ο Ουζουνίδης. Γι αυτό και τώρα έγινε μπακ χαφ, όταν του το ζήτησε ο Χιμένεθ. Και μπορεί και στον τελικό του κυπέλλου, να γίνει ακόμα και στόπερ, αν χρειαστεί. Διότι για τον Μπακασέτα, πάνω απ’ όλα είναι η ομάδα. Όχι στα λόγια, αλλά στις πράξεις.

Στην ίδια κατηγορία βέβαια με τον Μπακασέτα, είναι και ο Μπακάκης. Έχει βγάλει την ψυχή του και την έχει αφήσει μέσα στο γήπεδο. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Έχει ήδη παίξει 33 παιχνίδια φέτος. Δεξί μπακ, αριστερό μπακ, αριστερό στόπερ. Πέρυσι πρώτος σε αγωνιστικά λεπτά, φέτος το ίδιο. Παίζει ασταμάτητα, απ’ όλες τις θέσεις της άμυνας, το ίδιο ακούραστος και το ίδιο αποτελεσματικός. Ένα πραγματικό φαινόμενο, που ανάλογό του, η ΑΕΚ δεν είχε σίγουρα τα τελευταία 10 χρόνια και δεν ξέρω αν είχε και ποτέ. Κάποιος θα σκεφτεί την περίπτωση του Γεωργέα. Όχι άδικα. Μόνο που ο Μπακάκης δεν είναι μόνο ένας εργάτης μέσα στο γήπεδο. Θυμηθείτε την σέντρα του, στο γκολ με τον Ολυμπιακό πέρυσι στο κύπελλο.

Και μιας και ξαναγύρισα στο κύπελλο. Για να κατακτήσει η ΑΕΚ το κύπελλο, τον μοναδικό στόχο που της έχει απομείνει, θα πρέπει να είτε να αποκλείσει στα ημιτελικά έναν εκ των ΠΑΟΚ ή Ολυμπιακό ή να κερδίσει έναν εκ των ΠΑΟΚ ή Ολυμπιακό στον τελικό, είτε και τα δυο μαζί. Για να τα καταφέρει, πρέπει να μην ξεχάσει ποτέ το πάθος και τον τσαμπουκά με τον οποίο κέρδισε δια περιπάτου και απέκλεισε τον Ατρόμητο.