Η ΑΕΚ, η Παρτιζάν και οι επιφυλάξεις

Το γεγονός πως μια πολύ τιμητική πρόταση για την ΑΕΚ, μια πρόταση με την οποία ένα ολόκληρο έθνος, το Σερβικό, αναγνωρίζει για μια ακόμη φορά την αξία μιας τεράστιας πράξης της Ένωσης πριν 20 χρόνια, δυστυχώς πρέπει να αντιμετωπιστεί μέσα από το πρίσμα της κατάστασης που έχουν δημιουργήσει κάποια ακραία, ανιστόρητα στοιχεία από την πλευρά της σερβικής ομάδας, είναι άσχημο.

Όλο αυτό είναι παράλογο κι αν τελικά το φιλικό αυτό δεν γίνει για τους συγκεκριμένους λόγους, με αφήνει άναυδο το γεγονός πως δύο σύλλογοι που συνδέθηκαν με τον πιο ισχυρό δυνατό δεσμό που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς, μετά από 20 χρόνια δεν μπορούν να συνυπάρξουν σε ένα γήπεδο, σε ένα επετειακό φιλικό για να τιμηθεί η μέρα εκείνη που γράφτηκε ένδοξη ιστορία.

Κάτι δεν πάει καθόλου καλά με όλους μας, και σε συγκυρίες σαν αυτή, το καταλαβαίνεις πολύ καλά. Είναι ήττα όλων μας όλο αυτό.

Πάρτε το ΑΕΚ με ΠΑΟΚ. Έχουν συμβεί όσα έχουν συμβεί από πέρσι. Εντάξει. Αλλά τι ήταν αυτό που δημιούργησε την κατάσταση που οδήγησε στα επεισόδια στον Βόλο ή πριν στην Λαμία, στο περιθώριο του Χάντμπολ; Δηλαδή ποιο ακριβώς ήταν το περιεχόμενο της αντιπαλότητας ανάμεσα σε ΑΕΚ και ΠΑΟΚ, μέχρι τότε; Από που πήγαζε; Από πουθενά είναι η απάντηση.

Και στέκομαι σε αυτό, γιατί μέσα σε αυτό το πλαίσιο διαμορφώθηκε και η κατάσταση που σήμερα κάνει τόσο κόσμο, να αντιδρά αρνητικά στην πρόταση του πρεσβευτή της Σερβίας. Μιλάμε για μια καθαρή τρέλα.

Παρακαλώ ας μου απαντήσει κάποιος. Ποια ακριβώς αντιπαλότητα είχαν η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ ιστορικά, έτσι ώστε να γίνουν αυτά που έγιναν στην Λαμία και τον Βόλο και μάλιστα να τα θεωρούμε κι αναμενόμενα;

Επαναλαμβάνω. Να μου πεις πως ξεκίνησε από πέρσι, να το καταλάβω. Αλλά δεν ξεκίνησε από πέρσι, που «σκοτωθήκαμε» για το πρωτάθλημα.

Μια διαμάχη χωρίς λογική, φτάνει να σβήνει στην συνείδηση πολύ κόσμου, πολλών περισσότερων δηλαδή από τους πρωταγωνιστές της διαμάχης, μια κορυφαία στιγμή της ιστορίας της ΑΕΚ. Κι εύλογα τελικά.

Αν το σκεφτείς ψύχραιμα, ο προβληματισμός είναι εύλογος. Δεν μπορείς να τα αγνοήσεις όλα αυτά. Ούτε να πεις με σιγουριά, θα πάει η ΑΕΚ στο Βελιγράδι να παίξει και δεν θα συμβεί τίποτε ενοχλητικό.

Ούτε μπορείς να αγνοήσεις πόσο έχει ενοχληθεί κόσμος που δεν έχουν σχέση με επεισόδια, αλλά θεωρούν πως η αγνωμοσύνη αυτής της μερίδας των οπαδών της Παρτιζάν, έχει γίνει στην πράξη ανεκτή κι από τους υπόλοιπους κι από τον σύλλογο στην ουσία.

Αλλά όλο αυτό δεν παύει να είναι μια ήττα όλων μας.

Υπάρχει και μια άλλη πτυχή στην υπόθεση, που είδα μέσα από κάποια σχόλια. Η αντιμετώπιση της υπόθεσης μέσα από το πρίσμα της αξιολόγησης γενικά της στάσης της Ελλάδας εκείνη την εποχή. Δηλαδή αν ήταν σωστό να συμπαραστεκόμαστε στους Σέρβους.

Για μένα σωστό και λάθος σε αυτές τις περιπτώσεις δεν υπάρχει. Στον πόλεμο στην Γιουγκοσλαβία, από το 1991 που ξεκίνησε, μέχρι και το Κόσσοβο το 1999, υπάρχουν θύματα και θύτες σε όλες τις πλευρές. Όπως κι αντίστοιχες ευθύνες σε όλες τις πλευρές.

Ο εθνικισμός στην ακραία μορφή του ήταν κίνητρο για όλους όσοι είχαν εμπλοκή στα γεγονότα εκείνα και δεν μπορώ να δω πως ο Σερβικός ακραίος εθνικισμός, είναι χειρότερος από τον Κροατικό ή τον Βοσνιακό ή τον Αλβανικό. Και το αντίθετο.

Δεν υπάρχει πάντα και παντού περιθώριο για να πεις κατηγορηματικά αυτό ήταν λάθος ή αυτό ήταν σωστό. Κάποια γεγονότα είναι όπως είναι και πρεπει να τα παίρνεις όπως έρχονται από μόνα τους.

Οι Έλληνες δεν παρασύρθηκαν από καμιά προπαγάνδα για να δουν με συμπάθεια τους Σέρβους. Ήταν κάτι που εκδηλώθηκε αυτόματα, από το ξεκίνημα. Για διάφορους λόγους, σε πολλές περιπτώσεις και αντίθετους μεταξύ τους.

Δηλαδή υπέρ των Σέρβων έβρισκες να είναι από ακραίοι αριστεροί ταγμένοι κατά της Δυτικής παρέμβασης, από αντίαμερικανισμό, ως φασίστες. Ήταν ευρεία η γκάμα της στήριξης και της συμπάθειας που βρήκε η Σερβία στην χώρα μας εκείνη την περίοδο.

Σε κάθε περίπτωση, την περίοδο που πήγε η ΑΕΚ στο Βελιγράδι, αυτό που συνέβαινε ήταν μια συντριπτική επίθεση, στην πράξη εναντίον αμάχων και με στόχο να επιβληθεί η αφαίρεση από την Σερβία, εθνικού της εδάφους. Το ποια θέση παίρνουν οι Έλληνες σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι ιστορικά δεδομένο.

Η ΑΕΚ δεν πήγε για να συμπαρασταθεί στον Μιλόσεβιτς, στον Κάρατζιτς, στους Τσέτνικ ή σε εγκληματίες πολέμου των προηγούμενων ετών.

Η ΑΕΚ κι όσοι την ακολούθησαν πήγαν για να συμπαρασταθούν στους απλούς ανθρώπους, με τους οποίους ο μέσος Έλληνας όλη την δεκαετία του 1990, έδειξε να νιώθει πως τον συνδέουν πολλά.

• ΑΕΚ
• ΠΑΟΚ
• Παρτιζάν