Παραδειγμα(τάκι) προς μίμηση

Ορισμένα πράγματα, ειδικά στο ποδόσφαιρο, είναι για να γίνουν. Έχει φτάσει, αυτό που λέμε, το πλήρωμα του χρόνου. Και ας μην το καταλαβαίνουν πάντα οι εμπλεκόμενοι, κάτι που άλλωστε είναι και λογικό. Θαρρώ πως αυτό έγινε και τώρα με την περίπτωση του Βαγγέλη Πλατέλλα. Όπως ήταν πρωτοήρθε στην ΑΕΚ. Ήταν η στιγμή για να έρθει. Σκεφτείτε πως δεν θα γινόταν ποτέ αυτή η μεταγραφή, αν δεν είχε εκείνη την τραγική εικόνα η ΑΕΚ στο φιλικό με τη Νίκη Βόλου, που έφερε άρον – άρον ενίσχυση.

Ήταν η στιγμή για να έρθει τότε στην ΑΕΚ ο Πλατέλλας, όπως και τώρα ήταν η στιγμή για να φύγει. Όχι τόσο για λόγους αμιγώς αγωνιστικούς. Διότι όσοι έχετε αμφιβολίες για το αν ο παίκτης θα μπορούσε να αποτελέσει μια χρήσιμη εναλλακτική λύση, θυμηθείτε πως η ΑΕΚ ήταν η μόνη από τους μεγάλους που πέρασε με νίκη από την Λάρισα, χάρη στα δυο δικά του γκολ. Όμως ο Πλατέλλας είχε συνδεθεί με μια εποχή που όλος ο οργανισμός ΑΕΚ όχι μόνο θέλει να ξεχάσει, αλλά να φύγει μακριά της. Στο μυαλό κατά βάση του κόσμου, αλλά ίσως και προπονητών που έρχονται, όπως πέρυσι ο Πογέτ και φέτος ο Μοράις, αυτό το «ήρθαμε», δεν μπορεί να υλοποιηθεί με παίκτες από το «ερχόμαστε».

Προφανώς όλο αυτό, επί της ουσίας είναι άδικο για τους παίκτες. Αλλά έτσι είναι και δεν μπορούσε να αλλάξει. Φθορά ήταν και για την ΑΕΚ και για τον ίδιο τον ποδοσφαιριστή, το «που πάμε με τους Πλατέλλες». Ο κύκλος έκλεισε και καλώς έκλεισε διότι έτσι έπρεπε να γίνει. Αυτό το τέλος θα βγει σε καλό και στους δυο. Ο Πλατέλλας θα μπορέσει να κάνει σ’ ένα καινούργιο ποδοσφαιρικό περιβάλλον, όλα όσα έδειξε στην ΑΕΚ πως έχει την δυνατότητα να κάνει. Ενώ η ΑΕΚ πλέον είναι εκ των πραγμάτων υποχρεωμένη να βρει και μάλιστα σχετικά γρήγορα, έναν πολύ καλύτερο του Πλατέλλα για το άκρο της επίθεσης.

Απλώς όταν η ΑΕΚ θα βγει στην αγορά για να βρει έναν εξτρέμ, καλό θα είναι να ψάξει για έναν παίκτη, που να έχει κάποια από τα χαρακτηριστικά του Πλατέλλα. Διότι θεωρώ πως ο Βαγγέλης ήταν και είναι παράδειγματάκι προς μίμηση και για ποδοσφαιριστές γενικώς και για ποδοσφαιριστές που θα φορέσουν την φανέλα της ΑΕΚ ειδικώς. Για όσα έκτισε, για όσα κατάφερε, για όσα έβγαζε κάθε φορά που έμπαινε στο γήπεδο είτε για 90 λεπτά, είτε για 9 λεπτά. Δεν ήταν παραδειγματάρα, γιατί δεν είχε σχέση με παίκτες που έγιναν σημείο αναφοράς για την ΑΕΚ. Ήταν μόνο παραδειγματάκι. Αυτά όμως ξέρετε, είναι ίσως πιο διδακτικά.

Ξέρετε, η ποδοσφαιρική αλλά και η κανονική ζωή του Πλατέλλα ήταν πάντα εξαιρετικά δύσκολη. Όσο δεν πάει το μυαλό σας. Και έπρεπε να δώσει μάχες για να την κερδίσει. Πολλές και δύσκολες και πολλές φορές άνισες. Ακόμα και με τον ίδιο του τον εαυτό, ακόμα και με τις ίδιες τις ποδοσφαιρικές του αδυναμίες. Θυμάμαι πως σε μια συνέντευξη που μου είχε δώσει, είχε πει πως «όταν ήρθα στην ΑΕΚ ήξερα πως ή θα πετύχω ή θα τελειώσω από το ποδόσφαιρο». Φόρεσε δηλαδή μια πολύ βαριά φανέλα, έχοντας ήδη και το βάρος πως είναι η τελευταίο του ευκαιρία να συνεχίσει να κάνει το μόνο πράγμα που ξέρει και αγαπά. Πόσοι πιστεύετε πως θα μπορούσαν να είχαν σηκώσει αυτό το βάρος.

Ο Πλατέλλας το σήκωσε και μάλιστα ψηλά. Δεν ήταν ποτέ παίκτης με το άστρο ας πούμε του Κετσπάγια ή του Κωστή. Ούτε καν παίκτης που θα έπαιρνε την φανέλα του βασικού στο σπίτι του σε μια πρωταθληματική ΑΕΚ. Αλλά τα όποια χαρίσματα διαθέτει, τα πολλαπλασίαζαν πάντα η ψυχή και η καρδιά που έβαζε. Κάποιες φορές δεν ήταν αυτό αρκετό για να κάνει την διαφορά. Κάποιες άλλες, ήταν αυτό που έβγαζε μάτια. Δεν πάω σε κανένα παιχνίδι του, ούτε στην Γ’, ούτε στη Β’ εθνική, ούτε καν πέρυσι. Μόνο εκείνο το φιλικό με την Ρόμα στο ΟΑΚΑ θυμηθείτε. Και φέρτε εκείνον τον Πλατέλλα στο μυαλό σας. Φιλικό ήταν, θα μου πείτε. Ναι, αλλά για τα περισσότερα παιδιά της ΑΕΚ τότε, δεν ήταν απλώς ένα φιλικό. Ήταν η ευκαιρία τους να αποδείξουν πράγματα, να δείξουν τα κότσια τους. Και απέναντι σ’ αυτή την πρόκληση, θυμηθείτε τι έκανε ο Πλατέλλας.

Τώρα βέβαια, όλα αυτά δεν έχουν σημασία. Κυρίως διότι ο παίκτης δεν είναι πλέον στην ΑΕΚ και επαναλαμβάνω πως αυτό είναι και το καλύτερο και για την ομάδα, αλλά και για τον παίκτη. Όμως αν αφήνει κάτι πίσω του φεύγοντας ο Πλατέλλας, εκτός από την προσφορά των 3,5 χρόνων, είναι και το παράδειγμα πάθους, θέλησης και ανταπόκρισης στις απαιτήσεις μιας βαριάς φανέλας όπως αυτή της ΑΕΚ. Δεν ξέρω αν ήταν ΑΕΚ, αλλά ακόμα και αν ήταν, κανείς δεν το έμαθε ποτέ, γιατί δεν το έβγαλε ποτέ. Αλλά την φανέλα την τίμησε, την πόνεσε και την μάτωσε, με τρόπο που ο καθένας που θα την φορέσει, οφείλει να κάνει. Γι αυτό και έστω και αν δεν πρόκειται για κανέναν σούπερ σταρ που φεύγει ή για κανένα μεγάλο κεφάλαιο που κλείνει για την ΑΕΚ, την μικρή γωνίτσα στο μεγάλο βιβλίο της κιτρινόμαυρης ιστορίας, την κέρδισε με το σπαθί του.

Και κάτι τελευταίο. Ο Πλατέλλας έφυγε από την ΑΕΚ όπως μπήκε. Ήσυχα, χωρίς ταρατζούμ και με το κεφάλι ψηλά. Δεν έκανε ούτε μαγκιές, ούτε τσαμπουκάδες, ούτε κορδελάκια, ούτε δήθεν αινιγματικές αναρτήσεις στα φεϊσμπούκ. Έτσι δηλαδή όπως ήταν σ’ ολόκληρη την καριέρα του στην ΑΕΚ. Είπαμε, παράδειγματάκι προς μίμηση.