Όταν η fox δεν μπαίνει στο box...

Για να το ξεκαθαρίσουμε από την αρχή, για να μην έχουμε παρανοήσεις και πάει αλλού η κουβέντα. Εξακολουθώ να θεωρώ πως ως επιλογή σέντερ φορ, αυτή του Αλμέιδα δεν ήταν καθόλου κακή. Επαναλαμβάνω, ως επιλογή. Δεν είναι ο Πορτογάλος ούτε Πέκχαρτ, ούτε φυσικά Κρισάντους. Δύναμη της φύσης είναι ο Ούγκο και έχει και κλάση και εμπειρία και ποιότητα. Προφανώς και ήταν στοίχημα. Μα μήπως υπάρχει κάποια μεταγραφή που δεν είναι στοίχημα; Ειδικά ξένου και ειδικά με τα δεδομένα της περίπτωσης Αλμέιδα.

Βεβαίως, για να είμαστε και πάλι ξεκάθαροι, το πρώτο στοίχημα που έπρεπε να κερδίσει η ΑΕΚ με τον Ούγκο, το κέρδισε. Ο Αλμέιδα προερχόταν από μια διετία βαριάς ποδοσφαιρικής κατάθλιψης, διότι στις ομάδες που είχε πάει όχι απλώς δεν αισθανόταν καλά, αλλά αισθανόταν περίπου σαν κλειστοφοβικός σε τηλεφωνικό θάλαμο. Ασφυκτιούσε. Στην Αθήνα γενικώς και στην ΑΕΚ ειδικώς, άρχισε να περνάει και πάλι καλά και να το γουστάρει το όλο πράγμα. Προφανώς και μόνο αυτό, δηλαδή το ψυχολογικό κομμάτι, δεν ήταν αρκετό.

Ο Αλμέιδα έχει να σκοράρει από τις αρχές του Σεπτέμβρη και το ματς με την Ξάνθη. Δηλαδή περισσότερους από τρεις μήνες. Θεωρητικά αυτό θα ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα για έναν σέντερ φορ. Και το μεγαλύτερο αντικείμενο προβληματισμού. Δεν είναι όμως. Ακόμα μεγαλύτερο ζήτημα, είναι πως ο Αλμέιδα δεν απειλεί. Δεν βγάζει φάσεις. Που σημαίνει πως η αφλογιστία δεν οφείλεται σε γκίνια. Δεν είναι άτυχος ο Ούγκος, όπως ήταν, για παράδειγμα, στην φάση του δοκαριού στο ματς με Λεβαδειακό.  Το ζήτημα είναι πως τέτοιες φάσεις ο Αλμέιδα δεν βγάζει σχεδόν καθόλου.

Θυμηθείτε το ματς με την Λαμία. Ένα παιχνίδι στο οποίο ο Πορτογάλος έπαιξε βασικός και απέναντι του ήταν μια ομάδα β’ εθνικής με παίκτες που για την κλάση του ο Ούγκο τους έχει για πρωινό. Κι όμως, όχι απλώς δεν σκόραρε, αλλά ομολογώ πως δεν θυμάμαι ούτε μισή ευκαιρία που να ήταν μέσα, έστω και να την έχασε. Θα μου πείτε δεν έκανε ευκαιρία γενικώς η ΑΕΚ. Μα αυτό είναι κάτι που κυρίως το περιμένει από τον Αλμέιδα.

Θα μπορούσε η αιτία του προβλήματος να βρίσκεται στο γεγονός πως ο Ούγκο δεν τροφοδοτείται σωστά ή δεν τροφοδοτείται σχεδόν καθόλου. Και ειδικά με Κετσπάγια, αυτό θα είχε βάση, διότι έτσι κι αλλιώς η ομάδα δεν είχε κανένα δουλεμένο πλάνο μέσα στο γήπεδο, για οτιδήποτε. Επομένως δεν θα μπορούσε να έχει ούτε για το πώς θα φτάσει η μπάλα στον φορ. Μόνο που υπάρχει μια σημαντική παράμετρος, ως προς τον Αλμέιδα. Δεν μπαίνει καν στην περιοχή. Δεν βρίσκεται καν στον χώρο δράσης του. Ως εκ τούτου, δεν μπορεί να γίνει καν κουβέντα, για το αν τροφοδοτείται ή όχι σωστά, καθότι δεν βρίσκεται εκεί που θα έπρεπε για να τροφοδοτηθεί.

Ο Αλμέιδα φεύγει συνεχώς έξω από την περιοχή. Με τον Κετσπάγια είχε τσακωθεί γι αυτό σε προπόνηση. Με την διαφορά πως ο Τιμούρ, όπως και μ’ όλους τους παίκτες, έδινε μπερδέμενες και πολλές φορές αντικρουόμενες οδηγίες. Και στον Αλμέιδα πότε φώναζε μπες στην περιοχή και πότε βγες έξω για να σπάσεις την μπάλα. Τα πήρε και ο Ούγκο και άρχισε να φωνάζει και αυτός, «αποφάσισε επιτέλους που θέλεις να παίζω, μέσα ή έξω». Παρόλα αυτά ο Αλμέιδα συνεχίζει να παίζει εκτός περιοχής, ακόμα και τώρα που δεν υπάρχουν οι συγκεχυμένος οδηγίες από τον Κετσπάγια. Καταλαβαίνω πως χρειάζεται κάποιες φορές να γυρίσει για να βοηθήσει, με τον τρόπο που σπάει την μπάλα, την επιθετική λειτουργία. Καταλαβαίνω πως στο ματς με την Κέρκυρα, είχε πάρει οδηγίες να ακολουθεί μέχρι και την άμυνα τον αντίπαλο μπακ στα ανεβάσματα του, για να καλύπτει το κενό που υπήρχε στα άκρα λόγω συστήματος. Και μπράβο του που το έκανε. Καταλαβαίνω επίσης πως εντός περιοχής, πέφτει κλωτσοπατινάδα από τα αντίπαλα στόπερ και είναι ζόρικα.

Μόνο που ο Αλμέιδα είναι το κλασικό fox on the box που λένε και οι Άγγλοι που κάτι παραπάνω ξέρουν, διότι το γέννησαν το άθλημα. Έτσι έκτισε το όνομα του ο Ούγκο και έτσι είναι αποτελεσματικός. Επίσης ακριβώς γι αυτό τον πήρε το περασμένο καλοκαίρι η ΑΕΚ. Για ένα φορ που θα γεμίσει περιοχή. Όταν το fox, δεν μπαίνει στο box, κλάψ’τα Χαράλαμπε. Και ειδικά όταν το φορ είναι ένας παίκτης με την σωματοδομή και τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά του Αλμέιδα. Και κυρίως ειδικά όταν μια ομάδα παίρνει φορ, για μια συγκεκριμένη δουλειά μέσα στο γήπεδο.

Όσο και αν φαίνεται περίεργο, που μεταξύ μας μπορεί και να είναι, ο Πέκχαρτ ανταποκρίνεται με μεγαλύτερη συνέπεια από τον Ούγκο στον ρόλο του φορ. Ακόμα και στην απειλή προς την αντίπαλη εστία. Και αυτό, μεταξύ μας, είναι ακόμα ένα θέμα προς προβληματισμό ως προς τον Αλμέιδα. Η ΑΕΚ θέλει φορ που να σκοράρει. Ναι. Πρωτίστως όμως, θέλει έναν φορ που να είναι μέσα στις φάσεις και να παράγει ευκαιρίες. Εξάλλου πως αλλιώς μπορεί να σκοράρει. Και αυτό θα πρέπει η ΑΕΚ να το λάβει πολύ σοβαρά υπ’όψιν, στον τρόπο που θα κινηθεί στην μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου και στην επιλογή που θα κάνει.

Παρεμπιπτόντως, ως προς την μεταγραφή επιθετικού, θα επιμείνω πως το ιδανικό θα ήταν ένας φορ, που η ΑΕΚ θα τον ξέρει καλά και που αυτός θα ξέρει καλύτερα το ελληνικό πρωτάθλημα. Και μόνο μια τέτοια επιλογή βλέπω πως υπάρχει. Αυτή του Ανσαριφάρντ. Δεν ξέρω πόσο βαθιά μπλεγμένοι είναι στην υπόθεση του επιθετικού του Πανιώνιου ο ΟΣΦΠ, ο ΠΑΟΚ και ο ΠΑΟ. Αλλά αξίζει τον κόπο η ΑΕΚ να ψάξει για τις πιθανότητες της. Κυρίως διότι μου φαίνεται πως ως προς την αγωνιστική ποιότητα, ο Ανσαριφάρντ είναι περίπτωση Τζεμπούρ. Προφανώς στο πιο σοβαρό του.

Και κάτι τελευταίο. Θα μου προκαλέσει μεγάλη εντύπωση αν το 4-4-2 με την διάταξη ρόμβου στη μεσαία γραμμή, το φάει η μαρμάγκα. Διότι, μεταξύ μας, απ’ όλα όσα έχει δοκιμάσει από το καλοκαίρι κιόλας η ΑΕΚ, αυτό ταιριάζει περισσότερο στο υλικό της. Είναι το μοναδικό άλλωστε, που όλοι είναι τακτοποιούνται στις κανονικές τους θέσεις. Ο Μάνταλος που δεν μπορεί να παίξει σε καμία από τις θέσεις του 4-3-3, θα παίζει στην θέση του. Ο Μπακασέτας που είναι κυρίως δεύτερος επιθετικός, θα παίζει στην θέση του. Ο Πατίτο ή και ο Λάζαρος, που από το καλοκαίρι είχε τεράστια κουβέντα για το αν είναι ή δεν είναι εξτρέμ, επίσης θα παίζουν στις θέσεις τους. Προφανώς και δεν χωράνε όλοι στην ενδεκάδα σ’ αυτό το σύστημα. Αυτό όμως ισχύει για όλα τα συστήματα. Με παρόντες και ετοιμοπόλεμους και τον Μπακασέτα και τον Πατίτο και τον Λάζαρο, αλλά και τον Βάργκας για λίγες ακόμα εμφανίσεις, κάποιοι θα πρέπει να μένουν και στον πάγκο. Έτσι οφείλει να κάνει μια ομάδα, που θέλει να έχει ανταγωνιστικό ρόστερ.