Ανοίξτε το πλάνο

Ξέρω, πως για τους περισσότερους η ΑΕΚ δεν είναι απλά η ομάδα τους, αλλά τρόπος ζωής. Αντιλαμβάνομαι και έχω δει – κάποτε με έκπληξη, τώρα πια θεωρώντας το φυσιολογικό – πως το ποδόσφαιρο αλλάζει τους ανθρώπους. Μπορείς να δεις γραβατωμένους πάνω στα κάγκελα, πρόσωπα υπεράνω υποψίας να βρίζουν με απίστευτες εκφράσεις, να ακούσεις και να δεις τα πάντα. Όλα αυτά είναι μέρος του παιχνιδιού. Το πρόβλημα – και αυτό είναι ένα από εκείνα που αντιμετωπίζει τώρα η ΑΕΚ – είναι όταν ο καθένας θεωρεί πως αυτό που πιστεύει και έχει στο κεφάλι του, είναι και αυτό που πρέπει εν τέλει να γίνει.

Αρκεί να σας υπενθυμίσω αρκετούς μαθητευόμενους μάγους που πίστευαν πως εκείνοι είχαν το αλάθητο. Πως εκείνοι θα τα έκαναν καλύτερα από τους άλλους. Πως η διοίκηση ενός μαγαζιού του μεγέθους της ΑΕΚ είναι μια απλή διαδικασία. Κάποτε βλέπαμε στις ταινίες πως το όνειρο του Ελληνα ήταν να γίνει πρωθυπουργός για μια ημέρα και να τα αλλάξει όλα. Τώρα, νομίζω πως βιώνουμε το όνειρο ορισμένων να γίνουν αφεντικά στην ΑΕΚ για μια ημέρα και να τα κάνουν εκείνοι σωστά.

Ξέρετε, το ποδόσφαιρο δεν είναι τσάμπιονσιπ μάνατζερ για να κάνεις παιχνίδι και να προχωράς μπάι δε μπουκ. Στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν μόνο αριθμοί και δεδομένα, αλλά και ουκ ολίγοι αστάθμητοι παράγοντες. Απαιτεί προσεκτικούς χειρισμούς και πολλές φορές αναγκάζεσαι να κινηθείς στα όρια του γκρι και να αποφεύγεις τις εντάσεις του άσπρο/μαύρο. Ειδικά όταν έχεις το βάρος της ευθύνης. Γιατί ο καθένας απ’ έξω, τα βλέπει εύκολα και απλά.

Τις τελευταίες ημέρες, με αφορμή τα όσα λέγονται για τον Κετσπάγια (και σε δεύτερο επίπεδο για τον Μανωλά), υπάρχει το απόλυτο ισοπέδωμα. Θαρρείς και το ζήτημα δεν είναι μόνο να φύγουν από τη δουλειά που τους ανέθεσε η ΑΕΚ να κάνουν, αλλά να σβήσουν από προσώπου γης. Απαξιωτικά, προσβλητικά σχόλια, συμπεριφορές και λόγια που δεν λέγονται ούτε για τον χειρότερο (αθλητικό) εχθρό.

Υπάρχουν στιγμές που αυτό σε τρομάζει με την εξάπλωση του, ειδικά με τη διάδοση που έχουν πλέον τα σόσιαλ μίντια. Τώρα που ο καθένας μπορεί να γράψει κάτι, να εντυπωθεί στο μυαλό του άλλου και μετά να θεωρείται θέσφατο και σημείο αναφοράς. Και ας μην έχει την παραμικρή σχέση με την αλήθεια ή αν θέλετε, αγγίζει ελάχιστα την πραγματική υφή μιας ιστορίας. Γράφεται κάτι και έπειτα αναπαράγεται με απίστευτο ρυθμό, που είναι δύσκολο να το ελέγξεις ή απλά να το κατανοήσεις και τελείως λάθος να επιχειρήσεις να το ανακόψεις.

Ο Κετσπάγια αντιμετωπίζεται από μέρος του κόσμου με απύθμενο μίσος. Η επιλογή της ΑΕΚ να τον διατηρήσει στον πάγκο αναδεικνύεται ως προπατορικό αμάρτημα. Μόνο κατάρες δεν άκουσε, αλλά σίγουρα θεωρείται εφάμιλλος του Μπάμπη του Τακούνα και του Αλέφαντου. Φανταστείτε δηλαδή τι θα συμβαίνει στη Γιουνάιτεντ με τον Μουρίνιο να έχει τρεις ήττες στη σειρά (η μία σε ντέρμπι), τι συμβαίνει στην Μπαρτσελόνα που διασύρθηκε από τη Θέλτα που στρίμωξε ο Στραματσόνι (μέχρι να αποκοιμηθεί), τι πρέπει να γίνεται στη Ρεάλ που δεν μπορεί να πάρει παιχνίδι.

Προσέξτε: δεν διατείνομαι πως η κατάσταση θα αλλάξει και ο Τιμούρ θα σώσει την παρτίδα και το κεφάλι του. Όπως σας έλεγα εξ αρχής όμως, δεν μπορείς να διορθώνεις το λάθος (εάν επιβεβαιωθεί ως τέτοιο) με ένα άλλο λάθος. Τον επόμενο τιμονιέρη, όποτε και όταν τον επιλέξει η ΑΕΚ, θα πρέπει να είναι απόλυτα βέβαιη για τις ικανότητες του. Οσο βέβαιος μπορεί να είναι κανείς στο ποδόσφαιρο, όπου είναι σύνηθες φαινόμενο οι μεγάλες εκπλήξεις και οι μεγάλες απογοητεύσεις.

Αυτό που για εμένα έχει σημασία είναι πως το κλαμπ είναι εκείνο που πρέπει να διατηρεί το δικαίωμα της επιλογής. Αν δεν θέλει τον Κετσπάγια ή τον Μανωλά, μπορεί να τους απομακρύνει. Η αποχώρηση οιουδήποτε από την ΑΕΚ, δεν μπορεί να συνακολουθείται και από ισοπέδωμα. Η ΑΕΚ έχει το θλιβερό προνόμιο να είναι η μοναδική ομάδα, που έχει διαλύσει όλα τα σύμβολα της: Νεστορίδης, Παπαϊωάννου, Μανωλάς, Μαύρος, Νικολάου, Νικολαϊδης, όλοι μπήκαν στον μύλο της απαξίωσης. Δεν είναι άμοιροι ευθυνών, έκαναν πολλά λάθη, αλλά όλα έχουν ένα όριο.

Όταν ένα σύνολο, ένας κοινωνικός ιστός βρίσκεται σε διαδικασία απαξίωσης κάθε αξίας και δεν έχει σταθερά, οδηγείται με βεβαιότητα στη διάλυση. Είδα κάποια σχολιάκια που έβαλαν και κατά των παικτών, που είναι επαγγελματίες και χρυσοπληρώνονται και δεν παίζουν. Απαξίωση στη διοίκηση, τον προπονητή, τους παίκτες, τους δημοσιογράφους (καλά, εδώ και αν γίνεται πανηγύρι) και βέβαια εντός του κόσμου: άλλο ένα θλιβερό προνόμιο, με μελισσανιδικούς και αντιμελισσανιδικούς, μπαγεβιτσικούς και αντιμπαγεβιτσικούς, ντεμικους και αντιντεμικούς. Παράνοια.

Οποιος βλέπει τη μικρή εικόνα, όσα συνέβησαν από το βράδυ της Κυριακής και έπειτα, ενδεχομένως να θεωρεί πως θα έπρεπε να γίνουν άλλοι χειρισμοί και ήταν εύκολες καταστάσεις. Ανοίγοντας το πλάνο, βλέπω έναν σύλλογο που είχε φτάσει στην απόλυτη απαξίωση, κατρακύλησε στον υποβιβασμό (αγωνιστικά και όχι βέβαια επειδή όσα η σπέκουλα χρεώνει στον Μελισσανίδη) και στον απόλυτο ευτελισμό, αλλά επέστρεψε: πήρε κύπελλο, έπαιξε στην Ευρώπη, είναι βασική διεκδικήτρια των τίτλων, έχει παίκτες σε όλες τις Εθνικές, ρόστερ που συγκρίνεται με τα καλύτερα της, είναι εκείνη που έκανε τα περισσότερα χτυπήματα στο σύστημα και είναι υπολογίσιμη δύναμη απ’ όλους.

• ΑΕΚ
• Δημήτρης Μελισσανίδης
• κετσπάγια
• μανωλάς
• Μπάγεβιτς