No Πέτρος, no party και άλλες ιστορίες

Θα ξεκινήσω με τον Λάζαρο, κυρίως διότι ήμουν ανάμεσα σ’ αυτούς που, οφείλω να ομολογήσω, δεν είχα ξεκάθαρη εικόνα για όσα μπορεί να κάνει στο γήπεδο και όσα μπορεί να δώσει στην ΑΕΚ. Αυτό που είδα στην Κύπρο από τον Λάζαρο, ήταν Σκοκοπαίχνιδο. Ένας παίκτης αεράτος που ξεκινάει από τα άκρα (και δεν είναι εξτρέμ) και είτε κάνει την ανασταλτική λειτουργία του αντιπάλου από την πλευρά να είναι για λύπηση, είτε τελειώνει την φάση αδειάζοντας και δυο αμυντικούς για να μάθουν να σέβονται. Αν συνεχίσει έτσι, πυρηνικό όπλο πήρε η ΑΕΚ και όχι παίκτη αντί του Μπαρμπόζα. Και παρεμπιπτόντως, αν είχε Λάζαρο με Σεντ Ετιέν, δεν ξέρω αν θα είχε προκριθεί, σίγουρα θα είχε βάλει γκολ στο πρώτα ματς στη Γαλλία.

Πάμε και στον Αλμέιδα. Θαρρώ πως δεν χρειάζεται πάλι να φλυαρήσουμε για όσα μπορεί να κάνει αυτό το θεριό στις αντίπαλες άμυνες. Ένα πράγμα μόνο. Ακόμα και ακίνητος να μένει στην αντίπαλη περιοχή, σαν τσολιάς σε υπηρεσία στον Άγνωστο Στρατιώτη, στο ελληνικό πρωτάθλημα, έχει 15 γκολ μέσα στο νερό. Φανταστείτε τώρα, που με την τρέλα που βλέπω να έχει, δεν πρόκειται να μένει και ακίνητος. Αντίθετα βλέπω σταθερά να συνεχίζει να κινείται ως ακίνητος ο Πέκχαρτ. Και φρονώ πως πρέπει σιγά – σιγά να αρχίσει ο Τιμούρ να επαναφέρει τον Αραβίδη στην κορυφή της επίθεσης, όταν δεν παίζει ο Αλμέιδα. Διότι μόνο από τον Άραβα θα (ξανά)πάρει η ΑΕΚ τα περσινά έντεκα γκολ.

Όσο για τον Λέσκοτ, έδειξε σχεδόν όσα περιμέναμε να δούμε απ’ αυτόν στο πρώτο ματς. Συνεχώς μιλούσε και καθοδηγούσε τους συμπαίκτες του σαν να ήταν αυτός από την αρχή της προετοιμασίας και οι άλλοι να μπήκαν τώρα στην ομάδα. Προπονητής μέσα στο γήπεδο.  Όσες φάσεις τον δυσκόλευαν λόγω ταχύτητας, καθότι ήταν αργός ακόμα και στα ντουζένια του στην Έβερτον και την Σίτι, τις καθάριζε λόγω κλάσης. Φυσικά ακόμα είναι βαρύς. Δεν έχει λυθεί. Θέλει τον χρόνο του. Το σημαντικό είναι πως η φετινή ΑΕΚ μπορεί να τον δώσει αυτόν τον χρόνο. Δεν κρέμεται όλη η άμυνα από την παρουσία του Λέσκοτ. Σούπερ δίδυμο στα στόπερ θα έχει η ΑΕΚ ακόμα και αν λείψει ο Άγγλος.

Πάμε τώρα και σε κάτι άλλο σε σχέση με το φιλικό της Κύπρου, που είναι και αυτό σημαντικό. Για μια ακόμα φορά φάνηκε, πόσο σημαντικός είναι για το παιχνίδι της ΑΕΚ ο Μάνταλος. Και ας μην έπαιξε ούτε λεπτό καθώς οδεύει προς τα στενά του Γιβραλτάρ για το παιχνίδι της εθνικής. Χωρίς Μάνταλο η ΑΕΚ όχι απλώς είναι άλλη ομάδα. Είναι μια ομάδα χωρίς ρυθμό, χωρίς φαντασία, χωρίς εμπνεύσεις μέσα στο γήπεδο. Ανέλαβε ο Βάργκας τον ρόλο του αντί – Μάνταλου και δεν βοήθησε πουθενά το σύνολο. Όσες φορές πήρε την μπάλα στα πόδια του, καμία δεν σήκωσε το κεφάλι του να δει συμπαίκτη. Πήγε σε προσωπική ενέργεια, που κατέληξε σε φάουλ.

Δεν είναι εύκολο να κάνει κάποιος την δουλειά που κάνει στην ΑΕΚ ο Μάνταλος. Δεν μπόρεσε ο Βάργκας ούτε στο φιλικό, ούτε πέρυσι όσες φορές το δοκίμασε. Δεν μπόρεσε ο Ροντρίγκες που πήγε να την κάνει και αυτός κάποιες φορές στο ματς με την Ανόρθωση. Δεν μπόρεσε ούτε ο πολύς Μπουονανότε πέρυσι. Η θέση δεν θέλει τεχνική, θέλει χάρισμα και ο Μάνταλος το έχει. Και έχει την σημασία του αυτό να φαίνεται, ακόμα και όταν ο παίκτης λείπει από το γήπεδο.

Παρεμπιπτόντως, μιας και πήγε η κουβέντα στους χαρισματικούς, τέτοια περίπτωση είναι και ο Πατίτο. Όσοι προσέξατε τι έκανε στο πρώτο ημίχρονο και μάλιστα τρεις φορές, όταν στριμώχθηκε στην γωνιά του γηπέδου, θα καταλάβατε πως το ξέρει το τόπι και μάλιστα καλά. Το προφανές είναι πως χρειάζεται χρόνο προσαρμογής. Δεν έχουν λυθεί ακόμα τα πόδια του, ούτε έχει βρει χημεία με τους υπόλοιπους. Θέμα χρόνου. Είναι άλλωστε εξαιρετικά σπάνιο να βρεις Λατίνο να προσαρμόζεται αμέσως. Θυμηθείτε πόσο χρόνο είχε χρειαστεί ο Σκόκο. Δεν χρειάζεται πίεση ο Πατίτο, γιατί πάντα η πίεση κάνει κακό και στο παιχνίδι και στην ομάδα. Άλλωστε και στην μεσοεπιθετική γραμμή, η ΑΕΚ έχει την πολυτέλεια και τις επιλογές να δώσει χρόνο στον Αργεντινό χωρίς να της στοιχίσει.

Και δυο τελευταία πραγματάκια από το φιλικό στην Κύπρο. Πρώτον, περίπου έναν χρόνο μετά έχει αρχίσει να φαίνεται πως πολύ πίσω πήγε τον Μπακάκη ο περσινός τραυματισμός και πόσο κρίμα ήταν διότι πραγματικά είναι τούρμπο.  Δεύτερον, είναι εντυπωσιακό πόσο μεγάλη θέληση έχει ο Λαμπρόπουλος να παίξει μπάλα, καθώς έχει καταφέρει να κάνει μέσα σε λιγότερο από έναν μήνα, τεράστια άλματα προόδου στην (εξαιρετικά δύσκολη) θέση του αμυντικού χαφ.