ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ

enwsi.gr

26/12/2015 | 16:00

0

(Ένα μύθο θα σας πω, ένα θρύλο για την ΑΕΚ)…
-Ποιος είπαμε, ότι είσαι;

«Το δέντρο…»

-Αυτό είναι το όνομα σου;

«Πεύκο, με λένε…»

-Πότε γεννήθηκες;

«Μεγάλη Παρασκευή…»

-Πού μένεις;

«Στη Νέα Φιλαδέλφεια, πού αλλού»

-Το σπίτι σου;

«Στην οδό Φωκών και Καππαδοκίας»

-Κάτι μου θυμίζει αυτό. Κάτι μου λέει»

«Εμένα να δεις…»

-Αστειεύεσαι; Να σου θυμίζει τι, αφού εκεί γεννήθηκες και μένεις.

«Εμένα, φυσικά. Και μη μου βάζεις λόγια, που δεν είπα»

– Μη κάνεις έτσι. Θύμωσες;

«Εμ, τι θέλεις να κάνω; Δεν βλέπεις, αν έχω πια πού την φυλλοφαλακρή κεφαλή κλίνει; Υπάρχει σπίτι; Τοίχοι, στέγη, πόρτα , κάγκελα, καθίσματα, σύμβολα, σημαίες «πάνε»… Γκρεμισμένα, ρημαγμένα όλα!»

-Και συ μόνο; Σαν καλαμιά στον κάμπο;

«Πέστο σωστά: Δέντρο στην ερημιά του τόπου! Δύστυχο, ανάμεσα σε χαλάσματα, σε βαθιά χαντάκια, σε ξεροχόρτα, σε κρανίου τόπο. Εγκαταλελειμμένο, παραμελημένο, ερημωμένο. Μοναδικοί επισκέπτες, που είναι κι αυτοί περαστικοί, περισσότερο κατά την κατάμαυρη σκοταδονύχτα , κάποιοι κοιλαράδες αρουραίοι…Αραιότερα κουλουριάζονται στα πόδια μου φίδια με γλώσσα που όλο σφυρίζει, θαρρείς για να μου περιγράψει τα κατορθώματα του άρχοντα τους, που άλλα τον λένε «δήμαρχο μας», άλλα «βασιλόπουλο μας»… Αηδιαστικά, ανυπόφορα και διάφορα άλλα ερπετά, που έρχονται από το διπλανό Αλσύλλιο, με βρωμερό, από το σκουπιδοφαγοπότι, το χνώτο τους! Τα περισσότερα ούτε καν γνωρίζω πως τα λένε, αλλά για να σου πω… «και του δημάρχου την αλήθεια» ούτε που μπορώ πια να τα διακρίνω καλά , έχει εξασθενήσει η όραση μου, έχω μείνει πετσί και κόκκαλο, ζαρωμένη φλούδα και ξεραμένα κουκουνάρια»

– Σαν πολύ μαύρα κι άραχλα μου τα λες.

«Γιατί ,δεν έχεις τα δικά σου μάτια, για να δεις και να σχηματίσεις γνώμη; Ετσι με ήξερες, όπως έχω καταντήσει τώρα; Σε πήραν , φαίνεται, τα γηρατειά και ξέχασες τι ύμνους έχεις αφιερώσει σε μένα; Πώς με αποκαλούσες, όταν με κοιτούσες και το βλέμμα σου φωτιζόταν, όπως τα αστροστολίδια και τα αητολαμπιόνια, που με ομόρφαιναν από την κορφή ως τις ρίζες;»

– Για κάτσε, για κάτσε, είσαι …Μήπως είσαι;

«Πέστο. Περιμένω να τακούσω από το δικό σου στόμα. Δώσέ μου, τέτοια μέρα, πούναι σήμερα, ένα φύσημα ζωής, μια ανάσα ελπίδας. Μια αύρα γι’ αυτό, που περιμένω τόσα πολλά χρόνια και είναι ιερό. Ομως δεν αγκομαχώ, ότι χάρη του έχω καρφωθεί εδώ. Δεν τον κουνάω γι’ αλλού , αφού έχω πιστέψει ότι με χρόνια, με καιρούς, πάλι σαν πρώτα θα’ μαι.»

-Από τα τελευταία λεγάμενα σου έφυγε και η παραμικρή αμφιβολία μου, για το ποιο ήσουν και πόσο τρομερά έχεις αλλάξει τώρα. Κατάλαβα…

«Μη με κρατάς σε αγωνία, έχω τεντώσει και τα δύο φυλλαυτιά μου και περιμένω ν’ ακούσω, για να μου φύγει το βάρος, που με καταπλακώνει από την αποφράδα ημέρα, που ένας γυαλάκιας Γιάννης, καβαλημένος πάνω σε μια μπουλντόζα και ανεμίζοντας την βουλευτική υποψηφιότητα του(!) πέρασε πάνω από τούτο εδώ τον τόπο και τον καταρήμαξε…Για το πως μόνο εγώ σώθηκα είναι μια άλλη πολύ μεγάλη ιστορία, θα σου την εκμυστηρευτώ άλλη φορά και ποιος με βοήθησε να κρυφτώ κάτω από ένα σωρό, όπου σαν βουνό, ήταν τα χώματα…»

– Δέντρο , που είσαι τόσο κοντό πιά όσο ένας νάνος-θάμνος…Κι αρρωστιάρικο, με κιτρινισμένα τα βελονοφύλλα σου και την κορφή σου σαν κεφάλι από χημιοθεραπείες με εντολή του δημάρχου, είσαι …Λοιπόν, είσαι…το ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ δέντρο!

«……..»

– Μα τι κάνεις, δεν απαντάς; Μη μου πεις ότι, κλαίς; Δεν μπορώ να σε βλέπω έτσι. Απαίσιο από τα τσιμπλιάρικα, λόγω της πολύκαιρης απλυσιάς, μάτια σου να στάζουν ρετσίνι τα δάκρυα ;

«!!!!!»

– Πρώην Χριστουγεννιάτικο δεντρόπευκο, ξέρεις κάτι; Θα με αναγκάσεις να φύγω μια ώρα νωρίτερα , αφού δεν έχεις πια τίποτε άλλο να συζητήσουμε.

«Εχουμε! Εχουμε!»

– ΄Αντε, μπράβο, να ξανακούσω την φωνούλα σου…

«Θέλω μια μεγάλη χάρη. Θα σου την ζητήσω και με το θάρρος της πολύχρονης γνωριμίας μας, τότε που ερχόσουν, πιτσιρικάς και χωρίς δραχμή στην τσέπη σου, όπως τόσοι και τόσοι άλλοι ομοϊδεάτες νεαροί οπαδοί. Και παρακαλούσες να σε αφήσω να σκαρφαλώσεις στη ράχη μου, για να πηδήξεις κλεφτά μέσα στο σπίτι μου, σ’ εκείνα τα αξέχαστα απογεύματα που έστηναν χορό οι γονείς και τα αδέλφια μου…»

– Οι γονείς και τα αδέλφια σου;

«Ναι, οι προπονητές και οι παίκτες της ΑΕΚ, που με τον ξέφρενο αγωνιστικό χορό τους αποθεωνόντουσαν από όλη την Ελλάδα! Με τη Νέα Φιλαδέλφεια να γίνεται ξακουστή σε όλη την Οικουμένη , αντίθετα από το μελαγχολικό τώρα, που ψάχνουν να την βρουν στον χάρτη και δεν υπάρχει πουθενά!»

-Τι, λές τώρα βρε «άνθρωπέ μου»;

«Δεν ήμουν ποτέ άνθρωπος! Γήπεδο, στάδιο ναι, ήμουν! Με τελευταίο ονοματεπώνυμο μου το «Νίκος Γκούμας», όπως με βάφτισαν με πρόεδρο της Ερασιτεχνικής τον αξέχαστο Τάκη Δημητρακόπουλο, τον επικό «Συρτέξοχο», όπως τον έγραφε ο «Δ», και πρόεδρο της ΠΑΕ, τον ευπατρίδη Κώστα Γενεράκη…»

-Αφησε το παραμύθι. Και πως μεταμορφώθηκες, σε …δέντρο;

«Για να γλυτώσω την χατζάρα-μπουλντόζα του Γιάννη Γρανίτσα! Από το θρυλικό στάδιο της ΑΕΚ αυτό, που απέμεινε είμαι εγώ… Το καμπουριασμένο δέντρο, με τις κάμπιες να έχουν σακουλιάσει πάνω στα αδύναμα, σαν βελόνες πεύκου, χέρια μου και στο καταπληγιασμένο, από την ολέθρια μπουλντόζα, κορμό-κορμί μου να έχουν σχηματιστεί χαώδη αυλάκια, σαν αναπαράσταση του ξηραμένου κι άψυχου πια Ποδονύφτη…»!

– Μήπως τελικά δεν έπρεπε να είχα αυτή, την σημερινή, επίσκεψη; Μήπως κακώς με κυριάρχησε η σκέψη, ότι Χριστούγεννα έχουμε , ως βρεθεί έστω ένας «Ενωσίτης» να κάνει παρέα στο … «δήθεν χριστουγεννιάτικο δέντρο», που ήταν άλλοτε το μεγαλειώδες, μεγαλύτερο και σχεδόν ΑΕΚοανίκητο γηπεοδοστάδιο «Νίκος Γκούμας»;

«Φίλε, Φωκών Καππαδόκη, μη μετανιώνεις, για την ώρα, που αφιέρωσες σε μένα. Ψυχικό έκανες, αλλά και φάρμακο πάνω στις ΑΕΚοπληγές σου έριξες. Έπραξες το καθήκον μέσω μιας παραβολικής ιδέας σου να προσωποποιήσεις, να σχηματίσεις, σε «ερημωμένο, «φυματικό» πια πευκοδέντρο», καταχωνιασμένο στα ιερόσυλα Γρανιτσογκρεμίσματα της Νέας Φιλαδέλφειας, το κολοσσιαίο γηπεδοστάδιο της ΑΕΚ! Εκείνο, που δέσποζε, επί κατάχρυσες δεκαετίες, σαν ηλιο-φεγγαρο-φώτινο «Χριστουγεννιάτικο δέντρο»! Και με την κορφή του να έφτανε ως τον ελληνικό και γενικότερα ευρωπαϊκό, ποδοσφαιρικό ουρανό. Μη μετανιώνεις , που μ’ επισκέφτηκες και προτίμησες να είσαι σήμερα μαζί μου , αντί για κουραμπιεδοκρεπάλη και γαλοπουλο-φαγωκαταπέτασμα…»

– Μα τον Θεό, εσύ με κατάλαβες τελικά χίλιες φορές περισσότερο από όσο εγώ…Αλλά δεν πρόκειται να φύγω, αν δεν ακούσω την χάρη, που θα ζητήσεις να σου κάνω….

«Σ΄ ευχαριστώ προκαταβολικά. Ειδικά για σένα είμαι βέβαιος, πως θα μου κάνεις την χάρη την ειλικρινή υπόσχεση, τον όρκο σου, ότι του χρόνου τέτοια μέρα, Χριστούγεννα του 2016, θα εξασφαλίσεις, για δώρο σε μένα, μια πρόσκληση ! Την ονειρεύομαι βράδυ με βράδυ, έστω κι αν πολύ λίγα είναι τα λεπτά, που με παίρνει ο ύπνος… Θα ξεχάσω όλο αυτό το μαρτύριο, που μέχει υποβάλλει ο Γιάννης Γκρεμίτσας, με συνεχιστές όλους τους πρωθυπουργάδες και υπουργάδες, μόνο κατά την στιγμή, που θα καθίσω στην πρώτη σειρά των επισήμων της εξέδρας στο «ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ», για να παρακολουθήσω , όπως επί «Νίκος Γκούμας», αγώνα της ομαδάρας μας…»!
….Έ-γι-νε! Σου τορκιζόμαστε! Γι΄ αυτό κι εσύ, τωρινό φυτοζωημένο, εγκαταλελειμμένο, αδικημένο, προδομένο «Νεοφιλαδελφειώτικο δέντρο της ΑΕΚ» πίστεψέ το, ότι θα ξαναζωντανέψεις, θα ξανανθίσεις και ξανακαρπίσεις! Και ότι στην φουντωμένη πάλι κορφή σου ΦΩΛΗΑ ΘΑ ΦΤΙΑΞΕΙ Ο «ΚΙΤΡΙΝΟΜΑΥΡΟΣ» ΔΙΚΕΦΑΛΟΣ ΑΕΤΟΣ!

(Μας έχουν κάνει κι ονειρευόμαστε, μιλάμε και παραμιλάμε…)!

• ΑΕΚ
• βασικό
• γήπεδο
• Νέα Φιλαδέλφεια