Σπάστα και ξαναρίξτα

Όποιος μπορέσει και μου εξηγήσει πως γίνεται κάθε φορά, όποιες και αν είναι οι εξελίξεις στο ελληνικό ποδόσφαιρο, στο τέλος πάντα μόνο η ΑΕΚ να μπαίνει σε μπελάδες, κερδίζει φριτέζα αμεταχείριστη. Πριν από τρεις εβδομάδες ήταν η αναβολή του πρωταθλήματος. Την κοτσάρανε με αστείες δικαιολογίες, όλοι οι άλλοι βολεύονται γιατί ανερμάτιστοι γαρ παίρνουν χρόνο να συμμαζευτούν και μόνο ο προγραμματισμός και η προετοιμασία της ΑΕΚ τινάζονται στον αέρα. Και τώρα ξαφνικά έσκασε κλήση του Μάνταλου στην εθνική.  Αφού πρώτα τις προηγούμενες μέρες έγιναν ένα σωρό περισπούδαστες κουβέντες για τους λόγους που έπρεπε να κοπεί αυτή την φορά. Ανοίγω παρένθεση. Ο βασικός λόγος ήταν, διότι ο Φορτούνης όταν καθόταν στον πάγκο του ΟΣΦΠ μελαγχολούσε όχι επειδή δεν έπαιζε στον ΟΣΦΠ αλλά επειδή δεν έπαιζε στην εθνική. Κλείνω την παρένθεση.

Δεν λέω, είναι τεράστια τιμή για την ΑΕΚ να έχει ξανά παίκτη στην εθνική, πριν ακόμα καν επιστρέψει στην φυσική της θέση. Επίσης αξίζει 1000% στον Μάνταλο να βρίσκεται όχι μόνο στην αποστολή της εθνικής, αλλά και στη βασική ενδεκάδα. Αλλά αν ρίξετε μια απλή ματιά σ’ ολόκληρο τον ποδοσφαιρικό πλανήτη, πουθενά καμία ομάδα δεν έχει ποτέ στα χρονικά υποχρεωθεί να στερηθεί ποδοσφαιριστή της σε αγώνα πρωταθλήματος, εξαιτίας επίσημων υποχρεώσεων εθνικής ομάδας. Είναι μια πατέντα που θα λανσαριστεί εδώ και φυσικά είναι αναγκασμένη να την λανσάρει η ΑΕΚ. Όπως άλλωστε συμβαίνει τις περισσότερες φορές. Αρκεί να σας θυμίσω πως σ’ εκείνη την ιστορία με τις αυστηρές ποινές για μη αδειοδότηση, η ΑΕΚ ήταν η μοναδική ομάδα που κόπηκε από την Ευρώπη με αποτέλεσμα να φορτώσει στην ήδη μεγάλη καμπούρα της μια ακόμα τεράστια οικονομική ζημιά.

Θα μου πείτε πως τώρα δεν πρόκειται για καμία συνωμοσία εναντίον της ΑΕΚ. Ατυχία και κακή συγκυρία. Σωστά. Το αποτέλεσμα μετράει. Και το αποτέλεσμα είναι πως λιγότερο από βδομάδα πριν την πρεμιέρα, ο Δέλλας το ξαναπιάνει από την αρχή το αγωνιστικό του πλάνο. Ό,τι δούλεψε όλο το καλοκαίρι, θα το εφαρμόσει από τη δεύτερη αγωνιστική. Για την πρώτη αγωνιστική, «σπάει και ξαναρίχνει» που θα λέγανε σε τέτοιες περιπτώσεις στο ευγενές άθλημα του μπαρμπουτίου.

Ο Μάνταλος είναι σημείο αναφοράς για το παιχνίδι της ΑΕΚ. Και χωρίς το σημείο αναφοράς, υπάρχει ένα άλλο παιχνίδι. Κουβεντιάζουμε για μια ομάδα που θα πρέπει να μάθει να παίζει, χωρίς να ψάχνει συνεχώς τα πόδια του Μάνταλου. Φυσικά ο Δέλλας δεν θα καθίσει με σταυρωμένα χέρια να κλαίει την γκαντεμιά του. Άλλο Μάνταλο, δεν διαθέτει. Επομένως ο Δέλλας θα πάει σε εναλλακτικά πλάνα έκτακτης ανάγκης.

Αν αποφασίσει να διατηρήσει στο 4-2-3-1, θαρρώ πως οι επιλογές είναι δυο. Η πρώτη είναι να μετακινήσει σε ρόλο ελεύθερο πίσω από τον επιθετικό, τον Μπαρμπόσα. Ο Πορτογάλος έχει την κλάση να ανταποκριθεί. Παρόλο που όταν το δοκίμασε αυτό ο Δέλλας για λίγο στο φιλικό με την Ξάνθη, ο Μπαρμπόσα έβγαινε συνεχώς στα άκρα. Αυτή η επιλογή βεβαίως, προϋποθέτει Ντούνη και Πλατέλλα στα δυο άκρα. Η δεύτερη επιλογή, είναι να ρισκάρει με τον ταλαντούχο, πλην άγουρο και άμαθο από την κλωτσιά στη Β’ εθνική Ζόριτς, σε ρόλο αντί – Μάνταλου.

Μπορεί βεβαίως ο Δέλλας να αποφασίσει, λόγω έκτακτης ανάγκης, να επιστρατεύσει το 4-3-3. Φορτώνοντας την μεσαία γραμμή μ’ ένα ακόμα χαφ όπως ο Ρόβας. Αυτό αλλάζει ελαφρώς την φιλοσοφία του παιχνιδιού αλλά μοιάζει πιο ασφαλές.

Άλλες εναλλακτικές δεν βλέπω. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν βλέπει και ο Δέλλας. Εξ ου και αυτός κοουτσάρει ενώ εγώ μπαρουφολογώ. Πάντως ότι δει, έχει ελάχιστες μέρες να το δουλέψει και αυτό καλό δεν είναι.

Κάποιοι θα σκεφτείτε «έλα μωρέ, ένα ματς θα λείψει, γιατί τόση φασαρία, δεν είναι και τελικός». Τελικός δεν είναι. Αλλά είναι η πρώτη αγωνιστική. Και δεν θέλω ούτε να σκέφτομαι το κακό που θα κάνει σ’ όλες τις υπόλοιπες αγωνιστικές, η γκρίνια και η μουρμούρα από ένα στραβοπάτημα σ’ αυτή την πρώτη.

ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΛΗΣ