Του Δέλλα τα καμώματα

Πως το είπε ο Δέλλας; «Ας μην μας ξεγελά ένα φιλικό». Εννοείται πως έχει δίκιο. Θυμάμαι για παράδειγμα, το πρώτο φιλικό με Δώνη προπονητή απέναντι στην Αρμίνια Μπίλεφελντ στην Αυστρία. Η ΑΕΚ είχε σταθεί εξαιρετικά σ’ εκείνο το ματς, αλλά σ’ όλα τα υπόλοιπα φιλικά της ήταν επιεικώς τραγική. Από την άλλη μεριά, θα θυμίσω πως στο αντίστοιχο περσινό φιλικό με τη Νίκη Βόλου, είχε φανεί πως ή στραβός ήταν ο γιαλός ή στραβά αρμένιζε η ΑΕΚ.

Επομένως ένα φιλικό μπορεί να φανερώσει πολλά. Κυρίως όταν υπάρχει μια ομάδα που ξέρει ακριβώς τι πρέπει να κάνει στο γήπεδο. Σ’ όλες τις γραμμές της. Αυτό δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα ούτε απλώς μια καλής μέρας των παικτών, ούτε της ποιότητας κάποιων ποδοσφαιριστών του φετινού ρόστερ. Είναι απόρροια της δουλειάς που έχει γίνει όλες αυτές τις μέρες στις προπονήσεις εδώ στο Πήλιο. Ο Δέλλας δεν έχει επιχειρήσει να φορτώσει το παιχνίδι της νέας ΑΕΚ, μ’ όλα τα κεφάλαια του δίτομου της προπονητικής. Λίγες και βασικές αρχές παιχνιδιού. Πρέσινγκ, καλή και γρήγορη κυκλοφορία, λύσεις για να βρεθούν χώροι για σωστή ανάπτυξη. Στοιχεία που μπορούν να εγγυηθούν αποτελεσματικότητα και πειστική μπάλα. Και όλα έγιναν στο γήπεδο, ακριβώς όπως τα είχε δουλέψει ο Δέλλας στην προπόνηση. Κάτι που φανερώνει πως ο «Τράι» έχει μπολιάσει την ομάδα, με το αγωνιστικό του πλάνο. Καθ’ εικόνα και ομοίωση της δουλειάς των προπονήσεων όλες αυτές τις μέρες στο Πήλιο, ήταν η ΑΕΚ του πρώτου ημιχρόνου στο Πανθεσσαλικό.

Είναι πλέον θέμα δουλειάς και χρόνου, αυτό το πλάνο να λειτουργεί όλο και πιο καλά. Διότι θα δουλεύεται στις προπονήσεις αλλά και θα σμιλεύεται μέσα στα παιχνίδια. Άλλωστε ο Δέλλας έχει φέτος το πλεονέκτημα, να λέει ένα και οι παίκτες του να καταλαβαίνουν δέκα. Σε αντίθεση με πέρυσι που έλεγε δέκα και πολλές φορές οι παίκτες δεν έπιαναν ούτε το ένα.

Βεβαίως το ερώτημα που εξακολουθεί να τίθεται, ακόμα και μετά την πειστική εικόνα του Πανθεσσαλικού, είναι αν η ΑΕΚ είναι πλήρης. Καταρχήν μια ομάδα ποτέ δεν είναι πλήρης έτσι κι αλλιώς. Ούτε για τον κόσμο της, ούτε καν για τον προπονητή της. Πάντα υπάρχει χώρος για προσθήκη. Από εκεί και πέρα στην επίθεση, ο Αραβίδης δεν βγαίνει από την ενδεκάδα ούτε αν ο Αρμαγεδών φτάσει στη γη νωρίτερα από 2060 που έχουν προβλέψει οι Ίνκας. Το παιδί αυτό είναι το τόσο αθλητικό, τόσο παθιασμένο και τόσο «φτιαγμένο» στην ΑΕΚ, που θα βρίσκει τρόπο να κάνει την δουλειά και να την κάνει σωστά. Και με τον Ντακόλ που την κατηγορία την ξέρει, τον Μπρέσεβιτς που όταν θα είναι έτοιμος τον διψήφιο αριθμό γκολ τον έχει σίγουρα, κενό στη κορυφή δεν υπάρχει. Αλλά επαναλαμβάνω, πάντα υπάρχει χώρος.

Στα χαφ από την άλλη μεριά, θα επιμείνω πως ο Φαγιέ έχει όλα τα προσόντα για να γίνει ένας εξαιρετικός αμυντικός μέσος. Αλλά θέλει πολύ περισσότερο δρόμο απ’ όσο φανταζόμουν για να φτάσει εως εκεί. Είναι ακόμα πολύ άγουρος τακτικά και ούτε καν μπορεί να κοντρολάρει τα εντυπωσιακά του προσόντα. Υπάρχει ο Κορδέρο. Ο Ισπανός είναι ένα ερωτηματικό. Ο Δέλλας τον έχει «δέσει» με τον Ανάκογλου. Και το φετινό μοντέλο του Τράι, μόνο με δυο παίκτες δημιουργικούς στα αμυντικά χαφ μπορεί να δουλέψει. Επομένως αν υπάρχει στην αγορά ένα πιο σταθερός και δυνατός Κορδέρο, καλοδεχούμενος. Και είναι ίσως και η μοναδική προσθήκη που μπορεί να κριθεί ως αναγκαία.

Στην άμυνα πάντως, επειδή προ Πηλίου είχα γράψει περί ανάγκης απόκτησης έμπειρου στόπερ, ο Δέλλας έχει βρει την υγειά του. Με όσα δείχνουν το σούπερ δίδυμο Κολοβέτσιου – Λαμπρόπουλου και με τον Σαρρή αλλά και τον Σβάρνα να έρχονται από πίσω, το κέντρο της άμυνας είναι φρούριο.