Όχι, το «ό,τι γίνει» δεν είναι επιλογή για την ΑΕΚ

Αν και είχα την εντύπωση πως τελικά είχε εκτιμηθεί σωστά η εικόνα της ΑΕΚ στο Φάληρο, διαψεύστηκα παταγωδώς. Προφανώς κυριάρχησε η απλοϊκή προσέγγιση πως αφού όχι μόνο δε χάσαμε αλλά θα μπορούσαμε ακόμη και να κερδίσουμε μέσα στον ΟΣΦΠ, τότε με τον Άρη θα είναι με την ίδια προσέγγιση ακόμη καλύτερα τα πράγματα.

Όπως όμως και ο ΟΣΦΠ πριν από μερικές μέρες από τον τρόπο που τον αντιμετωπίσαμε κατάφερε να βγάλει στο γήπεδο περισσότερα σε σχέση με όσα του επέτρεπε η αγωνιστική φάση που βρίσκεται, το ίδιο κι ακόμη περισσότερο έγινε με τον Άρη. Ο Άρης της απόλυτης αδυναμίας να δημιουργήσει φάση σε δυο σερί ματς στο γήπεδο του με τον… μισό Παναθηναϊκό και με τον ΠΑΣ, έκανε πάνω από μια ντουζίνα τελικές απέναντι στην ΑΕΚ. Και για όσους προσπαθούν να δουν ποδόσφαιρο και όχι όνειρα, από πολύ νωρίς μέσα στο πρώτο ημίχρονο έγινε σαφές πως ήταν η ομάδα που μπορούσε να γίνει πιο επικίνδυνη.

Συνεχίζω να ακούω και να διαβάζω εκπληκτικά πράγματα πάντως. Άκουσα τον Σωκράτη Οφρυδόπουλο να λέει μετά το ματς πως περιμένει περισσότερη ουσία… Δηλαδή περισσότερα γκολ από τις ευκαιρίες που δημιουργούμε. Μια διαπίστωση που αγνοεί φυσικά τις ευκαιρίες που δημιούργησε κι έχασε κι ο αντίπαλος και για ΑΕΚ – Άρης στην Αθήνα ήταν υπερβολικά πολλές και που γενικώς στηρίζεται σε όμορφες προσδοκίες.

Ο παράγοντας ατυχία και το… επικίνδυνο «αυτοί είμαστε τώρα, τι να αλλάξεις»

Δεν είσαι άτυχος αν δε πάρεις κάτι και φυσικά δε μπορείς να είσαι σίγουρος πως θα πάρεις κάτι, από ένα διάστημα που πιέζεις δυνατά τον αντίπαλο, από το 46΄ως το 59΄ που τρως το δεύτερο γκολ. Πόσο μάλλον όταν δε βγαίνει προφανής ευκαιρία για σένα σε αυτό το διάστημα.

Επίσης, υπάρχει μεγάλο πρόβλημα αν η ΑΕΚ έχει μπει σε αυτή τη διαδικασία θεωρώντας πως είναι φυσιολογικό να περιμένεις να κερδίσεις ή ακόμη κι απλά να μη χάσεις, μόνο τα ματς στα οποία θα μπορέσεις να βάλεις τουλάχιστον δύο γκολ.

Το ακόμη πιο επικίνδυνο είναι το «αυτοί είμαστε τώρα, τι να αλλάξεις, πρέπει να βρεις ποιοι είναι πιο έτοιμοι κι ό,τι γίνει». Αυτό είναι το άκρο άωτο της αντί-ποδοσφαιρικής λογικής. Δηλαδή το «ό,τι κάτσει» να γίνει κι επίσημη προσέγγιση ως το τέλος.

Έχεις μια ομάδα με συγκεκριμένες αδυναμίες που πάνε να της στοιχίσουν την Ευρώπη και δε γίνεται να δικαιολογήσεις την απραξία απέναντι στην υποχρέωση να καλύψεις όσο μπορείς αυτές τις αδυναμίες. Μιλάμε για το απόλυτο διαζύγιο με κάθε έννοια ποδοσφαιρικής λογικής και δε μπορεί σε αυτό να βλέπεις πιθανή διέξοδο!!!

Ακόμη και στο 4-2-3-1, υπάρχουν πράγματα να γίνουν διαφορετικά ως προς τη κατανομή ρόλων. Όλος ο κόσμος βλέπει για παράδειγμα πως ο Κριχόβιακ δεν είναι στη κατάσταση να σου δώσει το 100% των τεράστιων δυνατοτήτων του. Πόσο… επαναστατικό και ριζοσπαστικό θα ήταν να τον βάλεις μπροστά από δύο αμυντικά χαφ στη διάταξη που χρησιμοποιείς; Θέση που έτσι κι αλλιώς δε του είναι άγνωστη.

Πόσο λάθος κι επικίνδυνο θα ήταν αυτό να σου δώσει τη δυνατότητα για μια ακόμη πολύ ποιοτική επιλογή από τον πάγκο; Δηλαδή τι μας αρέσει; Να στραβώνει ένα ματς όπως με τον Άρη στο 59΄και να μην έχουμε τίποτα από τον πάγκο; Ή δεν υπάρχουν παίκτες για να βοηθήσουν τον Κριχόβιακ να απελευθερωθεί στο γήπεδο; Τρεις κεντρικούς χαφ και τον Χατζισαφί είχε η ΑΕΚ στον πάγκο με τον Άρη.

Δε πάω καν σε αλλαγές σε διατάξεις. Που για ένα περίεργο λόγο όταν η κουβέντα αφορά την ΑΕΚ, ακούς διάφορα περίεργα πως «δε γίνεται, αφού δεν έχει δουλευτεί» κλπ. Την ίδια ώρα που ακούς πως κι αυτό που παίζουμε είναι… αδούλευτο!

Δηλαδή ο Πογέτ δούλεψε πολύ το 4-3-3 πριν το εφαρμόσει, ο Καρέρα το ίδιο τη τριάδα στα στόπερ στα πρώτα του ματς ειδικά και φυσικά ο Χιμένεθ δούλευε πολύ τις διάφορες παραλλαγές που χρησιμοποιούσε ανάλογα με τη διάταξη του αντιπάλου! Και μιλάμε για περιπτώσεις που όλες είχαν θετικό αποτέλεσμα. Βραχυπρόθεσμα μάλιστα.

Το «έτσι είμαστε, να παίξουν οι πιο έτοιμοι κι ό,τι γίνει» δεν αποτελεί επιλογή πουθενά

Θα πρέπει να διδαχθούμε από όσα έχουμε πάθει και συνεχίζουμε να παθαίνουμε, αλλά δε φαίνεται να γίνεται. Στην ΑΕΚ πάντα η τάση για υπεραπλούστευση στα καθαρά ποδοσφαιρικά ζητήματα, κυριαρχεί και κάνει ζημιά. Αν δε βάλουμε μυαλό και δε το κοιτάξουμε αυτό έστω και τώρα, το ίδιο αποτέλεσμα με τις προηγούμενες φορές θα έχουμε.

Όχι. Το «έτσι είμαστε, να παίξουν οι πιο έτοιμοι κι ό,τι γίνει» δεν αποτελεί επιλογή σε καμιά σοβαρή ποδοσφαιρική ομάδα, όσα προβλήματα κι αν αντιμετωπίζει και σε όποια φάση της σεζόν και να βρίσκεται. Δε μπορεί η ΑΕΚ να παίζει στη τύχη ή με ποντάρισμα μόνο στο αν θα της πάρουν το ματς Αραούχο, Τσούμπερ, Άμραμπατ, Λιβάι και Κριχόβιακ. Που κι αυτοί με λάθος τρόπο χρησιμοποιούνται στις περισσότερες περιπτώσεις.

Είναι υποχρεωμένο το υπηρεσιακό τεχνικό τιμ να βρει τρόπο να καλύψει τις αδυναμίες που στοιχίζουν στην ομάδα. Δε μπορώ να δεχθώ πως ένας προπονητής σαν τον Οφρυδόπουλο που τώρα που μιλάμε βλέπουμε ένα project που δούλεψε ο ίδιος να παράγει ένα σωστό ποδοσφαιρικό αποτέλεσμα, στη περίπτωση της ΑΕΚ Β, είναι δυνατό να υιοθετεί αυτή τη λογική ως μονόδρομο.

Μπορώ να δεχτώ μια φυσιολογική διστακτικότητα λόγω του στάτους του ως υπηρεσιακός, που φαίνεται κι από την επιλογή να παίξει με δίδυμο Βράνιες – Τζαβέλλα. Αλλά όχι πως δεν αναγνωρίζει την ανάγκη να βρεθούν λύσεις για τα πιο κραυγαλέα προβλήματα. Κι αν υπάρχει, αυτή η διστακτικότητα, πρέπει σε κάποιο βαθμό τουλάχιστον να τη ξεπεράσει.

• LIVE ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ
• Ω ρε αδερφέ Σέρχιο, ψυχή βαθιά!
• Ο Αλμέιδα, η τιμωρία της ασέβειας και της προπαγάνδας και ο τελικός στην Τούμπα
• Τα πάντα για το στοίχημα ΕΔΩ - Οι καλύτερες προτάσεις
• Ανάλυση: Τι βαθμούς χρειάζεται η ΑΕΚ για να κατακτήσει και αυτό το Πρωτάθλημα!
• Mάνατζερ Βίντα: «Πρωταθλήτρια η ΑΕΚ στην Τούμπα – Εξαιρετική η δουλειά του Αλμέιδα»

Οι ειδήσεις του στο Google News

Δείτε Live όλες τις ειδήσεις του

• blog
• ΑΕΚ
• Σωκράτης Οφρυδόπουλος
• Τάσος Τσατάλης