Το enwsi.gr αποχαιρετά τον γίγαντα της ΑΕΚ Στέλιο Σεραφείδη

enwsi.gr

05/01/2022 | 12:30

0

Ο τεράστιος Στέλιος Σεραφείδης έφυγε από τη ζωή χάνοντας δυστυχώς τη μάχη με τον καρκίνο.

Ο παλαίμαχος κίπερ της Ενωσης που έδωσε και τη ζωή του για την Ενωση και περίμενε πώς και πώς να τη δει να παίζει ξανά στη Νέα Φιλαδέλφεια, δεν άντεξε, «φεύγοντας» σε ηλικία 86 ετών, στο σπίτι του, δίπλα στην κόρη του. O σπουδαίος Σεραφείδης, ήταν πάντα κοντά στην ΑΕΚ, όπου και να έπαιζε ο σύλλογος, σε οποιοδήποτε άθλημα και δεδομένα ήταν από τους πιο πιστούς ΑΕΚτζήδες στην ιστορία.

Ο Δημήτρης Μελισσανίδης θέλοντας να τον τιμήσει για την μεγάλη του προσφορά στην Ενωση, έβαλε τη μορφή του σε έναν από τους τέσσερις πυλώνες της «OPAP Arena» και επίσης έδωσε το όνομά του στο νέο γήπεδο της ΑΕΚ στα Σπάτα, το οποίο λέγεται «Σεραφείδιον».

Οι αρθρογράφοι του enwsi.gr γράφουν για τον σπουδαίο Στέλιο Σεραφείδη

Τάσος Καπετανάκος

Ο Στέλιος Σεραφείδης δεν είναι μία απλή περίπτωση ενός ακόμη παλαιμάχου στο ποδόσφαιρο. Δεν είναι ένας ακόμη φίλος της ΑΕΚ. Δεν είναι γενικότερα μία συνηθισμένη περίπτωση. Ο Ντέμης πολύ εύστοχα προ ημερών τον χαρακτήρισε ότι πιο ΑΕΚ υπάρχει. Και έτσι είναι… Η ζωή του κύλησε… ΑΕΚ. Μόνο ΑΕΚ, όλα ΑΕΚ. Και σήμερα μας αποχαιρέτισε για το μεγάλο ταξίδι. Ομως πάντα θα είναι κοντά της. Ετσι έμαθε.

Τον φώναζαν παντού να πάει για το καλό της ΑΕΚ, σε συγκεντρώσεις σε δρόμους, διαδηλώσεις, δικαστήρια, υπουργεία, Περιφέρειας. Ήταν εκεί. Με το λεωφορείο πάντα, έβρισκε την άκρη και ήταν εκεί. Η οικογένεια του ήξερε ότι η ΑΕΚ ήταν η… οικογένεια του. Πολλές φορές ο Ηλίας Ατματσίδης μου έχει πει ιστορίες για τον κυρ Στέλιο παρουσία του ίδιου. Διότι ο κυρ Στέλιος δεν μιλούσε ποτέ για τον εαυτό του. Πάντα για την ΑΕΚ μιλούσε. Αυτό ήθελε… Μία ζωή ΑΕΚ.

Δεν είναι κεφάλαιο της ιστορίας της ομάδας, είναι η ιστορία της ΑΕΚ. Αγνός και σεμνός πάντα. Αν κάποιος πρέπει να μάθει τις νέες γενιές πως να αγαπούν την ομάδα τους, ας μάθουν τι έκανε ο κυρ Στέλιος για την ΑΕΚ.

Βαγγέλης Αρναούτογλου

Στη δική μου σκέψη ο Δημήτρης Μελισσανίδης και ο Ντέμης Νικολαΐδης είναι δύο ζωντανοί θρύλοι για την ΑΕΚ. Για διαφορετικούς λόγους ο καθένας και άσχετα από διαφωνίες η εντάσεις. Όταν λοιπόν δύο σπουδαίοι άντρες τον αναγνωρίζουν ως μεγαλύτερο από εκείνους, ως την ίδια την ΑΕΚ όπως σε κάθε ευκαιρία τονίζουν, τι παραπάνω μπορώ εγώ να πω, ένας απλός ρεπόρτερ για τον Στέλιο Σεραφείδη;

Λίγα πράγματα έχω να καταθέσω και είναι αυτά που στις μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού φορές που τον έχω συναναστραφεί, με έκαναν να αναρωτηθώ πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν ακόμα τέτοιοι άνθρωποι στη γη. Ένας καλοσυνάτος κύριος ο οποίος ουδέποτε είχε να πει κάτι κακό για οποιονδήποτε, τόσο ενωτικός όσο η ίδια η λέξη δεν μπορεί να αντιληφθεί τη σημασία της, συμπονετικός προς όλους, αγνός αγωνιστής για την ιδέα της ΑΕΚ και τα δίκαιά της.

Λυπάμαι πολύ που τόσο αυτός όσο και άλλοι πριν από εκείνον, έχασαν την ευκαιρία για το γινάτι των λιγοστών, των ελάχιστων σε ποσότητα και ποιότητα ανθρώπων που εναντιώθηκαν στο γήπεδο, να αναπνεύσουν μέσα στο καινούργιο σπίτι τους την ώρα που οι ποδοσφαιρικοί απόγονοί του θα κλωτσούν τη μπάλα. Όσοι τον γνώριζαν καλύτερα ίσως είναι διατεθειμένοι να βάλουν το χέρι τους στην πυρά και να ορκιστούν ότι δεν έχει υπάρξει πιο ευπατρίδης ΑΕΚτζής, όσο υπερβολικό μπορεί να ακούγεται αυτό. Δεν έχω πολλά προσωπικά βιώματα να καταθέσω, ούτε θα είχαν και ιδιαίτερη σημασία. Μετρά στο μυαλό μου ότι τον αναγνωρίζουν ως μία μοναδική οντότητα στην ιστορία της ΑΕΚ εκείνοι που έχουν προσφέρει τόσα πολλά σε αυτήν. Αιωνία του η μνήμη.

Σταύρος Καζαντζόγλου

Ολο αυτό το διάστημα, έκανα πως δεν καταλαβαίνω. Μερικές φορές δεν ήθελα να πω τίποτα, για να μη στερήσω την ελπίδα. Ηξερα πως ήταν δύσκολα. Ηξερα πως κάθε μέρα που περνούσε, ήταν μια δική του νίκη. Τα πράγματα έδειχναν χαμένα, αλλά εκείνος εκεί. Μαχητής, αγωνιστής, πολεμιστής. Με τη σημαία ψηλά. Να μιλά για την ΑΕΚ του και να παίρνει δύναμη. Να παίρνει ανάσα και ζωή, μέσα από κάθε τι που φορούσε τη φανέλα της.

Θυμάμαι τις τελευταίες συναντήσεις μας, στης Φιλαδέλφειας τα μέρη. Στο μαγαζί του Χρήστου Βασιλόπουλου για να μοιραστούμε αγωνίες. Στις βόλτες μέσα και έξω από το γήπεδο, με την έννοια να τα προλάβει όλα. «Μην έχεις άγχος, εσύ θα μπεις να παίξεις εδώ», του έλεγα για να δώσω κουράγιο. Ηξερα, ήξερε, πως έκανε τη μια χρονική υπέρβαση μετά την άλλη. Πως έκανε τους γιατρούς να μην πιστεύουν σε πόση δύναμη μπορεί να είχε ένας άνθρωπος τόσο χτυπημένος.

Η ζωή τον χτύπησε σκληρά. Εχασε νωρίς το στήριγμα του, τη σύζυγο του. Η ΑΕΚ ήταν πάντα η οικογένεια του. Δεν ήθελε να μιλά πολύ. Ηθελε απλά πράγματα, με τους δικούς του ανθρώπους. Ενα κρασάκι, μια κουβέντα, πάντα γύρω από την ΑΕΚ. Το σχέδιο για το επόμενο ταξίδι και πως θα βρεθεί κοντά της. Μύθος. Ενας μύθος, που έκανε κάθε άνθρωπο καλύτερο. Σε μία ομάδα που διαχρονικά την τρέφει η διχόνοια, ο Σεραφείδης δίδαξε την ενότητα!

Αν η ΑΕΚ είχε πρόσωπο αυτό θα ήταν η δική σου μορφή και το δικό σου πικρό χαμόγελο, στα εύκολα και στα δύσκολα. Στέλιο Σεραφείδη, σε ευχαριστώ για όσα μοιράστηκες. Και για φινάλε, σε αυτόν τον πικρό αποχαιρετισμό, θα σου θυμίσω την κουβέντα με τον μικρό μου Αγγελο. «Μα πως ήταν τερματοφύλακας αφού δεν είναι πολύ υψηλός;». «Γιατί ο Στέλιος είναι τεράστιος». Δεν ήταν, είναι. Θα είναι πάντα εδώ, να μας μαθαίνει πώς να αγαπάμε αγνά την ΑΕΚ.

Τάσος Τσατάλης

Ο Σεραφείδης ήταν μια μεγάλη μορφή της ΑΕΚ, όχι από το γκρουπ των κορυφαίων των κορυφαίων όσον αφορά το καθαρά αγωνιστικό, αλλά ήταν τεράστιος. Και λόγω της χρονικής παρουσίας του στην ομάδα ως παίκτης, καθώς πρόλαβε να δώσει το παρών σε τρεις διαφορετικές δεκαετίες. Και φυσικά λόγω της σύνδεσης μαζί της στα χρόνια που ακολούθησαν το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας. Δεν υπάρχουν πολλά να πούμε σε αυτό, θα γραφτούν και θα αναφερθούν τα πάντα.

Για μένα το πιο σημαντικό είναι αυτό που αντιπροσώπευε από τη στιγμή που πέρασε καθαρά στο ρόλο του παλαίμαχου κοντά στην ομάδα. Ο Σεραφείδης ήταν αυτό που πρέπει να είναι η ΑΕΚ. Σύμβολο της ενότητας της. Σε όλες τις διοικήσεις στάθηκε κοντά. Στήριξε, σε ό,τι του ζητήθηκε και σε ό,τι ένιωθε από μόνος του πως έπρεπε να κάνει, ήταν μπροστάρης. Χωρίς να εξετάσει αν θεωρούσε τον όποιο κατά καιρούς διοικητικό ηγέτη της ΑΕΚ ως τον πιο κατάλληλο, αν τον συμπαθούσε ή αν τον αντιπαθούσε, ποιος του άρεσε να είναι προπονητής και ποιος όχι. Αγαπούσε την ΑΕΚ, όχι την ΑΕΚ όπως τη προτιμούσε να είναι ή όπως θα τον βόλευε να είναι ενδεχομένως.

Κρατάω και το μπροστάρης. Δεν είναι μόνο η παρουσία του στους αγώνες. Ο Σεραφείδης ήταν μπροστά σε όλα τα μέτωπα. Όπου έχει χρειαστεί να κινητοποιηθεί η ΑΕΚ και ο κόσμος της τις τελευταίες δεκαετίες για κεφαλαιώδη ζητήματα, πήγαινες και τον έβρισκες εκεί να έχει πάει πρώτος και να περιμένει τους υπόλοιπους. Το γήπεδο το έχει χτίσει και ο Σεραφείδης.

Γιώργος Τσακίρης

Τι να πρωτοθυμηθώ και τι να ξεχάσω… Σίγουρα σε ότι αφορά στον Στέλιο Σεραφείδη δεν υπάρχει καν η λέξη «ξεχάσω». Θα τον θυμάμαι πάντα με το ίδιο χαμόγελο στο ταλαιπωρημένο του πρόσωπο. Ένας υπέροχος άνθρωπος, ταπεινός, με μοναδική και ανεπανάληπτη αγάπη για την ΑΕΚ. Πραγματικά όμως όμοιά της δεν υπάρχει… Ο μοναδικός παλαίμαχος ποδοσφαιριστής που κατάφερε να μη απομυθοποιηθεί στα μάτια και την ψυχή μου. Πώς να πεις αντίο στην ίδια την ΑΕΚ άραγε;

Μπορείς; Δεν υπάρχει αντίο, ο Σεραφείδης θα ζει για πάντα ανάμεσά μας, διότι οι άνθρωποι φεύγουν αν σταματήσουμε να τους τιμάμε, να τους αγαπάμε και να τους θυμόμαστε. Και είναι δεδομένο ότι στην περίπτωση του Στέλιου Σεραφείδη κανείς δεν πρόκειται να ξεχάσει, κανείς μας και να το ‘θελε… Ας μιμηθούμε όλοι στο 5% την πορεία του, ας επιχειρήσουμε να αγαπήσουμε με την ίδια ανιδιοτέλεια και ταπεινότητα το οτιδήποτε και πολύ περισσότερο την ΑΕΚ. Αν το καταφέρουμε σίγουρα θα ‘χουμε πετύχει έστω στο ελάχιστο σαν άνθρωποι.

Δεύτερος σαν τον Στέλιο Σεραφείδη δεν υπήρξε και θα υπάρξει δεδομένα… Υποχρέωσή μας να κρατήσουμε ζωντανό το τρόπο που δίδαξε να αγαπάμε, να σεβόμαστε, να βοηθάμε στα δύσκολα και όχι στα εύκολα και απλά… Μακάρι να υπάρχει κάτι έπειτα απ’ αυτή τη ζωή και να βιώνουν όλες οι ψυχές που φεύγουν απ’ το σώμα τον παράδεισο που θα αποτελεί την πραγματικότητα όλων των ονείρων τους. Αν ισχύει τότε ο Σεραφείδης δεδομένα θα ζήσει όλα όσα ονειρεύτηκε…

Πάνος Λούπος

Υπάρχει μια πολύ σπάνια κατηγορία ανθρώπων, για τους οποίους δεν μπορεί με τίποτα να ισχύει το… «ουδείς αναντικατάστατος». Ο Στέλιος Σεραφείδης υπήρξε και θα είναι για πάντα αναντικατάστατος στην ΑΕΚ. Για πάρα πολλούς λόγους, αλλά κυρίως επειδή η ανιδιοτέλεια της αγάπης του προς την ΑΕΚ, υπήρξε ασύγκριτη. Και ναι, μπορεί να μην υπάρχουν… ΑΕΚόμετρα αγάπης, αλλά όποιος είχε τη μοναδική τύχη να γνωρίσει τον κυρ-Στέλιο, καταλάβαινε πως πρόκειται για ότι πιο ΑΕΚ έχει συναντήσει στη ζωή του.

Προφανώς, μας αφήνει μια πολύ μεγάλη στεναχώρια, το ότι ο Στέλιος μας δεν πρόλαβε να μπει, έστω για τα 20 λεπτά που επιθυμούσε, στο πρώτο παιχνίδι της ομάδας στην «ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ». Και για το λόγο αυτό, αποτελεί και ιερή μας υποχρέωση να μην ξεχάσουμε όσους έκαναν τα πάντα για να καθυστερήσουν την ενσάρκωση του μεγάλου ονείρου όλων των «Ενωσιτών» και κυρίως εκείνων που δεν πρόλαβαν. Νομίζω όμως ότι ο Στέλιος Σεραφείδης έφυγε γεμάτος από ΑΕΚ, αλλά και ευτυχισμένος που μπήκε στη γηπεδάρα μας, καθώς κάθισε κάτω από τη μορφή του που θα κοσμεί αιώνια το Ναό της ΑΕΚ και που τιμήθηκε εν ζωή, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Από εκεί και πέρα, σε προσωπικό επίπεδο, θα του οφείλω αιώνια ευγνωμοσύνη και δεν θα ξεχάσω ποτέ, το μεγάλο «παράσημο», που ήταν τα υπέροχα λόγια του και το «ευχαριστώ» του, για το άρθρο που είχα γράψει στην «ΩΡΑ» με τίτλο: «Αν η ΑΕΚ είχε πρόσωπο, αυτό θα ήταν του Στέλιου Σεραφείδη». Κύριε Στέλιο, θα μας λείψεις αφάνταστα, μα θα είσαι πάντα ΕΔΩ! Επειδή είσαι Αθάνατος, επειδή η ΑΕΚ είναι Αθάνατη, επειδή εσύ είσαι η ΑΕΚ… Θα είσαι πάντα δίπλα μας και θα συνεχίσεις να προσέχεις την ΑΕΚ, επειδή κανείς μας δεν μπορεί να το κάνει καλύτερα από σένα… Το ξέρουμε και το νιώθουμε… Καλό σου ταξίδι!

Κώστας Τσίλης

Θαρρώ πως ο ίδιος ο κυρ Στέλιος έλεγε πως στην ΑΕΚ πήγε για πρώτη φορά στα 16 του χρόνια. Τότε φόρεσε για πρώτη φορά τα κιτρινόμαυρα γάντια. Και από τότε και για τα επόμενα 70 χρόνια, δεν σταμάτησε ούτε λεπτό να «φοράει» σ’ άλλους και κιτρινόμαυρα γάντια και κιτρινόμαυρες φανέλες και κιτρινόμαυρα κασκόλ στο λαιμό. Με το δικό του μάτι, ήρθαν στην ΑΕΚ μύθοι όπως ο τεράστιος Ατματσίδης. Με την δική του τρέλα και αγάπη, έγιναν ΑΕΚ γενιές και γενιές.

Όσοι τον γνώρισαν έστω και λίγο, το πρώτο που έχουν να πουν για τον κυρ Στέλιο είναι πως «όλοι κάτι μπορεί να έχουν πάρει από την ΑΕΚ, εκείνος μόνο έδωσε. Και μόνο να δίνει ήθελε». Γι αυτό ήταν και μοναδικός. Εξ ου και κατάφερε να πετύχει κάτι που λίγοι μπόρεσαν ή θα μπορέσουν ποτέ να καταφέρουν. Έγινε μύθος όχι μόνο για όσα πέτυχε, αλλά κυρίως για όσα ένιωθε και όσα έκανε και τους γύρω του να νιώθουν.

Ο κυρ Στέλιος είχε πει ότι ήθελε να μπει στο νέο γήπεδο έστω και για λίγο και μετά ας πέθαινε. Δεν πρόλαβε. Κι όμως, αυτό που κατάφερε, που κέρδισε με το ήθος του, τον χαρακτήρα του και την αφοσίωση του, ήταν όχι μόνο να μπει στην Αγιά Σοφιά, αλλά εκεί να κερδίσει ακόμα και τον θάνατο. Διότι με την εικόνα του σ’ έναν από τους τέσσερις πυλώνες του γηπέδου, με την παρακαταθήκη του για όλες τις γενιές ΑΕΚτζήδων, τον νίκησε τον θάνατο. Και έχει περάσει πλέον στην αθανασία.

• ΑΕΚ
• Βαγγέλης Αρναούτογλου
• Γιώργος Τσακίρης
• Κώστας Τσίλης
• Πάνος Λούπος
• Σταύρος Καζαντζόγλου
• Στέλιος Σεραφείδης
• Τάσος Καπετανάκος
• Τάσος Τσατάλης