Διεκδίκηση πρωταθλήματος ίσον «πόλεμος»

Photo Credits: INTIME

Ο Τάσος Τσατάλης στο enwsi.gr για την ΑΕΚ και τον «πόλεμο» που πρέπει να δώσει για να διεκδικήσει το πρωτάθλημα

02/11/2021 | 14:02

Στοιχηματική εμπειρία… όπως θα ήθελες να είναι! Παίξε Νόμιμα - 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ

Δεν είναι ωραίο να αναφέρεσαι στο ποδόσφαιρο με λέξεις όπως πόλεμος. Είναι κατάντια στην πραγματικότητα. Και είναι κατάντια γιατί δεν μιλάμε εδώ για μια συνηθισμένη από παλιά αναφορά σε ποδοσφαιρικό – αγωνιστικό πόλεμο εντός εισαγωγικών. Με την ανοχή της Ελληνικής Πολιτείας εδώ και δεκαετίες, έχει επιτραπεί πλέον να μιλάμε για έναν πόλεμο που πολύ φοβάμαι πως τα εισαγωγικά δεν ταιριάζουν πλέον.

Αυτόν τον πόλεμο τον έχει ξεκινήσει ο Ολυμπιακός ενάντια σε οτιδήποτε αντιλαμβάνεται ενάντια στα συμφέροντα του. Η ατυχία του ελληνικού ποδοσφαίρου, ήταν πως από τις αρχές της δεκαετίας του 90′ μέχρι και τώρα, η συγκεκριμένη ομάδα έγινε ένα από τα μέσα που χρησιμοποιούν επιχειρηματίες οι οποίοι είχαν κι έχουν στόχο να παίξουν ρόλο ευρύτερα στα πολιτικά -οικονομικά πράγματα της χώρας.

Στα πλαίσια αυτά δεν έγινε μόνο αναγκαίο να έχουν τον ΟΣΦΠ, αλλά ως ΟΣΦΠ έπρεπε σώνει και ντε να είναι συνεχώς απόλυτα πετυχημένος, έτσι ώστε κανείς να μη μπορεί να αμφισβητεί την αυθεντία του ιδιοκτήτη – ηγέτη του και η δυναμική του συλλόγου να μπορεί να αξιοποιείται για τους ευρύτερους στόχους.

Όλα άλλαξαν στο ελληνικό ποδόσφαιρο, τα πάντα. Κι όποιος δεν είναι διατεθειμένος να παίξει σε αυτό το κλίμα, δεν έχει τύχη. Αυτό το ξέρουμε καλά πλέον.

Διεκδίκηση πρωταθλήματος στο ελληνικό ποδόσφαιρο σημαίνει «πόλεμος»

Για τη φετινή ΑΕΚ από την αρχή είμαι συγκρατημένος. Είχα από την αρχή την ιδέα πως φέτος το σημαντικό είναι να αλλάξουμε τσιπάκι, να φτιάξουμε ομάδα. Δεν έχω αλλάξει άποψη. Όμως από την άλλη βλέπω μια δυναμική που αναπτύσσεται μέσα στον κόσμο και δεν μπορώ να την αγνοήσω. Ειδικά όταν εκφράζεται τόσο θερμά και τόσο δυναμικά στο γήπεδο.

Από την άλλη βλέπεις πως ο πόλεμος από πλευράς ΟΣΦΠ που δεν σταμάτησε ποτέ (ήταν, είναι και θα είναι ο βασικός αντίπαλος εννοείται) πολύ γρήγορα έχει ξεπεράσει τα όρια. Όλα αυτά μαζί στην πράξη δεν σε αφήνουν να αντιμετωπίσεις την κατάσταση με άλλο τρόπο εκτός από το να δεχτείς και να υιοθετήσεις το σκεπτικό του άμεσου διεκδικητή του τίτλου. Δεν αλλάζει αυτό, το γεγονός πως έχεις ακόμη δικά σου αγωνιστικά θέματα σοβαρά να καλύψεις. Αλλά με αυτά δεδομένα, το μυαλό σου είναι στο πως θα καλυφθούν καλύτερα και πως θα το πας ως το τέλος.

Διεκδίκηση του πρωταθλήματος στο ελληνικό ποδόσφαιρο του Κόκκαλη πριν και τώρα του Μαρινάκη, σημαίνει αυτό που είπαμε στην αρχή. «Πόλεμο». Θα διατηρήσω τα εισαγωγικά ως ένα τελευταίο ίχνος άρνησης της παράνοιας που μας έχουν επιβάλλει, αλλά δεν κοροϊδεύω τον εαυτό μου.

Ο «πόλεμος» λοιπόν προϋποθέτει κάποια πράγματα. Ακλόνητη ενότητα εντός σου πρώτα απ’ όλα. Αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο. Όλα τα άλλα έρχονται. Ακλόνητη εσωτερική ενότητα, μαζί με αποφασιστικότητα και πίστη. Στην πρώτη φάση της σεζόν και παρά το γεγονός πως οι αναποδιές δεν έχουν λείψει, η ΑΕΚ βαδίζει αυτόν τον δρόμο. Πολύ περισσότερο βλέπουμε όλοι πως συμβαίνει αυτό μετά την αλλαγή προπονητή. Δεν θα κάτσω να αναλύσω τα πως και τα γιατί, το βλέπουμε όλοι. Καλό κλίμα υπήρχε και πριν στο ΟΑΚΑ, αλλά από το ματς με τον Ατρόμητο και μετά, έχει πάει σε άλλο επίπεδο. Και τονίζω εδώ τη σημασία της παρουσίας του κόσμου και στον Βόλο.

Αυτό θα δοκιμαστεί σίγουρα και πρέπει να το διαφυλάξουμε όταν δοκιμαστεί. «Πόλεμο» δεν κερδίζεις αν το μένος και τον φανατισμό σου δεν τον διοχετεύεις αποκλειστικά στην αντιμετώπιση των αντιπάλων σου. Στην ΑΕΚ η φαγωμάρα έχει υπάρξει παραδοσιακά πρόβλημα μεγάλο, ωστόσο σε συγκυρίες όπως αυτή που περνάμε, όποιος έχει όρεξη να κατευθύνει το μένος και τον φανατισμό του… προς τα μέσα, καλύτερα να κάτσει παραδίπλα κι απλά να παρακολουθεί.

Θα δοκιμάσουμε και θα δοκιμαστούμε σκληρά

Προσωπικά μετράω εδώ και καιρό κάποια πράγματα, τα φιλτράρω μέσα από την καθημερινότητα του ρεπορτάζ και μετά από πάρα πολύ καιρό είμαι πεισμένος πως η ΑΕΚ έχει πάρει την σωστή κατεύθυνση. Αυτό σε γενικές γραμμές. Τα επιμέρους πάντα θα υπάρχουν, πάντα θα βοηθάει να αναδεικνύονται όταν νιώθεις πως μπορεί κάτι να προκαλέσει μεγάλη ζημιά, αλλά νομίζω πως όταν καταλήγεις μέσα σου πως αρχίσαμε να βαδίζουμε τον σωστό δρόμο, αυτό βοηθάει να διαχειρίζεσαι καλύτερα και οτιδήποτε σου δημιουργεί την ανησυχία πως πάμε να λοξοδρομήσουμε.

Τα πρόσωπα, η νοοτροπία τους, ήταν σε γενικές γραμμές τα ίδια και την σεζόν που πήραμε το πρωτάθλημα. Αυτό που βοηθούσε να λύνονται προβλήματα όταν αυτά τα εντόπιζαν εσωτερικά ή τα επισήμαινε η κριτική η δική μας και του κόσμου, ήταν το ότι από την αρχή υπήρχε καλό κλίμα. Υπήρχε πνεύμα ενότητα πρώτα εντός ομάδας και μετά από ένα σημείο (τότε ήταν η μεγάλη νίκη ανατροπή με τον ΟΣΦΠ στο ΟΑΚΑ, αν και είχε προηγηθεί και η μεγαλειώδης πρόκριση με την Μπριζ) είχαν αρχίσει όλοι μέσα στην ΑΕΚ να πιστεύουν. Λιγότερο ή περισσότερο, δεν έχει σημασία.

Αυτό μεταδόθηκε σταδιακά και στον κόσμο. Το πλεονέκτημα τώρα είναι πως ο κόσμος έχει μπει στο παιχνίδι από πολύ νωρίς όπως φαίνεται. Αλλά το λέω ξανά: Θα δοκιμαστούμε και θα δοκιμαστούμε σκληρά. Ήδη άμεσα, τις μέρες αυτές ζούμε την απόλυτη ένταση στον πόλεμο κατά της ΑΕΚ και πιθανότατα θα ζήσουμε κι άλλα μέσα σε δικαστικές αίθουσες με αφορμή το ματς με τον Άρη.

Σε αυτά αντέχεις και βγαίνεις νικητής, όταν ο απέναντι ξέρει πως έχει απέναντι του την ΑΕΚ. Όχι την «ΑΕΚ του τάδε», αλλά να νιώθουν πως υπάρχει και «η ΑΕΚ που είναι με τον τάδε» και δεν είναι και τόσο… σίγουρη. Η ΑΕΚ είναι μία. Αυτή πρέπει να βρίσκει απέναντι του ο βασικός της εχθρός κι όσοι κατά καιρούς αυτοπροσδιορίζονται ως αντίπαλοι της.

ΥΓ: Υπάρχει βλέπω μεγάλο σούσουρο μετά τη νέα πατάτα του Ντέμη Νικολαίδη. Λυπάμαι που μια με τον Μάνταλο, μια τώρα με την διαιτησία, γίνεται επίδοξος φορέας εσωστρέφειας και φέρνει χαρά στους αντιπάλους της ΑΕΚ, αλλά προσωπικά δεν θα συμμετάσχω σε αυτό. Εδώ και πολύ καιρό, έχω καταλήξει πως σε ορισμένες περιπτώσεις, καμιά κριτική, καμιά αντιπαράθεση δεν οδηγεί σε τόσο ασφαλή συμπεράσματα, όσο το να αφήνεις κάποιον απλά να τα λέει και να τα δείχνει από μόνος του. Ωστόσο πάντα όταν μιλάμε για πρόσωπα που αποτέλεσαν σύμβολα κι άγγιξαν εκατομμύρια καρδιές, είναι θλιβερό…