Η σύγκρουση δύο κόσμων που δεν μιλάνε την ίδια γλώσσα…

Δεν είναι εύκολες – επικοινωνιακά – οι μέρες που ζούμε. Αλλά στο…  Ελλαδιστάν του 2017, δεν μπορεί και δεν πρέπει τίποτα πια να μας προξενεί εντύπωση. Ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής δημοσιογραφίας μπορεί να παρουσιάζει ως «κατηγορητήριο-καταπέλτη», μια κλήση σε απολογία της ΑΕΚ για είκοσι δευτερόλεπτα που εμφανίστηκαν στην είσοδο της εξέδρας, εντελώς βλακωδώς τα ΜΑΤ και την ίδια μέρα να παρουσιάζει ως «αθώωση», ένα παραπεμπτικό βούλευμα δικαστικού συμβουλίου για το κακούργημα σύστασης συμμορίας καθώς και αλλοίωσης αποτελεσμάτων ποδοσφαιρικών αγώνων!

Εκτός μάλιστα από το ότι παρουσιάστηκε ως… τιμή και… υπερηφάνεια, το να κατηγορείται κάποιος για σύσταση συμμορίας αντί για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης, πανηγυρίστηκε κιόλας, έξαλλα! Όχι από οπαδούς του ΟΣΦΠ, αλλά από «δημοσιογράφους». Τους βάζω σε εισαγωγικά, γιατί προφανώς δεν τους θεωρώ συναδέλφους. Γιατί, αν τους βγάλω από εισαγωγικά, θα προτιμούσα να θεωρούμαι κάτι άλλο, οτιδήποτε άλλο… Και μετά από όλα αυτά, «ενοχλείται» και «παρεξηγείται» το σινάφι μου, επειδή ο Νίκος Παππάς, αποκαλεί τους δημοσιογράφους ΑΡΔ!

Κοιτάξτε να δείτε. Αυτή η τόσο σπουδαία σε ιστορία και επιτεύγματα χώρα, έφτασε σε αυτό τον… πάτο, όχι επειδή «μαζί τα φάγαμε», αλλά επειδή πολύ πριν από την οικονομική κρίση, είχε καταπέσει κάθε ηθική αξία κι επειδή οι αρχές, τα ιδανικά και τα πιστεύω, είχαν πάει… περίπατο. Συμφέρον, βόλεμα και χρήμα. Αυτά κυριάρχησαν στην Ελλάδα και γι’ αυτό χάσαμε και το μέτρημα από τα μνημόνια.

Το ελληνικό ποδόσφαιρο ως μέγιστο κοινωνικό φαινόμενο, δεν θα γινόταν να αποτελέσει εξαίρεση αφού πολύ απλά αποτελεί και μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας. Από κάποιο σημείο και μετά, βέβαια, η κατάσταση ξέφυγε σε απελπιστικό βαθμό. Το ελληνικό ποδόσφαιρο πάνω που έβρισκε… πάτο και έλεγες «πω πω που φτάσαμε», έξυνε κι άλλο, κι άλλο και πήγαινε πιο κάτω.

Οι ρομαντικοί ή οι μαλάκες αν θέλετε, που βλέπαμε το ποδόσφαιρο αλλιώς και αντισταθήκαμε, ο καθένας με τον τρόπο του και από το δικό του μετερίζι, κάτι πετύχαμε τελικά, κι ας πολεμούσαμε τα τανκς με… σφεντόνες.

Έτσι, είτε το θέλουν ορισμένοι, είτε όχι, έφτασαν στις αίθουσες των δικαστηρίων, οι μεγαλύτερες υποθέσεις διαφθοράς που εμφανίστηκαν ποτέ στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Υποθέσεις διαφθοράς, με τις οποίες δεν ασχολούνται πια… «γραφικοί δημοσιογράφοι», όπως αποκαλούνταν πριν από κάποια χρόνια, όσοι δημοσιογράφοι βλέπαμε ότι δεν ήταν φυσιολογικό για παράδειγμα τα «ανθρώπινα λάθη» των διαιτητών να γίνονται πάντα και μόνιμα υπέρ του ενός, αλλά με τις οποίες ασχολήθηκαν, με βούλευμα, ο εισαγγελέας Αριστείδης Κορέας, ο ειδικός εφέτης ανακριτής Γιώργος Ανδρεάδης, ο εισαγγελέας εφετών Σταμάτης Δασκαλόπουλος και τώρα το δικαστικό συμβούλιο με το παραπεμπτικό του βούλευμα.

Αν λοιπόν δεν είναι εύκολες για εμάς, οι μέρες που ζούμε, βλέποντας για εκατομμυριοστή φορά τα τελευταία χρόνια να γίνεται το άσπρο… μαύρο σε επικοινωνιακό επίπεδο, φανταστείτε πόσο πιο δύσκολες είναι για αυτούς που αναγκάζονται να κάνουν το άσπρο… μαύρο, χωρίς ωστόσο εδώ και πολύ καιρό, να μπορούν να πείσουν κανέναν, παρά μόνο όσους εξυπηρετούνται από τα συμφέροντά τους και τους πιο τυφλωμένους από φανατισμό οπαδούς τους.

Όσον αφορά στη νέα καταγγελία του ΟΣΦΠ προκειμένου να τιμωρηθεί με αφαίρεση βαθμών η ΑΕΚ, δεν νομίζω ότι χρειάζεται κάποιο ιδιαίτερο σχόλιο. Είναι σα να λέμε ότι ο ήλιος ανατέλλει από την ανατολή. Είναι η συνήθειά (τους) που έγινε λατρεία. Και την ευχαριστιούνται, απείρως περισσότερο από μια μεγάλη νίκη σε ντέρμπι.

Όπως ευχαριστιούνται, απείρως περισσότερο την κατάκτηση ενός πρωταθλήματος στα χαρτιά από μια φυσιολογική κατάκτηση. Τι να σχολιάσεις, λοιπόν; Και τι να σου κάνει εντύπωση, από τη στιγμή που αυτός ο «οργανισμός» έχει πάψει προ πολλού να έχει συναισθήματα και να τον ενδιαφέρει να τα ζει με ένταση. Τη χαρά μιας μεγάλης και τίμιας νίκης, τη λύπη μιας πικρής ήττας αλλά με αξιοπρέπεια και προσπάθεια.

Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το «Κράτος είναι ο Ολυμπιακός», όπως αποτύπωσαν σε πανό που με ύψιστη υπερηφάνεια ανέβασε, μια μερίδα πιστών φανατικών αυτής της κατάστασης.

Από τη μία το… «Κράτος είναι ο Ολυμπιακός» κι από την άλλη το… «Ζούμε εξεγερμένοι και όχι σαν ρουφιάνοι και προσκυνημένοι» της ΑΕΚ. Μην έχουμε λοιπόν απαιτήσεις. Μιλάμε για δύο καταστάσεις εντελώς διαφορετικές, για δύο κόσμους που δεν μιλάνε την ίδια γλώσσα… Δεν υπάρχει, λοιπόν, καμία σύγκριση. Μόνο σύγκρουση. Και στο τέλος της σύγκρουσης, θα νικήσει το δίκαιο!

• ΑΕΚ