Ο τρόπος για να βγει από το αδιέξοδο

Εάν κάποιος παρακολουθεί εκ του σύνεγγυς τις εξελίξεις στην ΑΕΚ, απογοητεύεται. Εάν έχει το προνόμιο να βρίσκεται πιο κοντά στα κέντρα αποφάσεων, ζορίζεται. Εάν κάποιος βλέπει και ακούει όσα λέγονται και γράφονται σε φόρα, σάιτ, ραδιόφωνα που απασχολούν την ΑΕΚ, θλίβεται και προβληματίζεται. Πολλοί εκτιμούν πως είμαστε στο σημείο μηδέν. Κατά την άποψη μου, ακόμα δεν έχουμε δει τα χειρότερα. Αλλά εύχομαι πως δεν πρόκειται να τα δούμε άμεσα, αρκεί να επανέλθει η λογική.

Τα δεδομένα της ιστορίας είναι πως η ΑΕΚ διανύει μία από τις πιο αποτυχημένες σεζόν της ιστορίας της. Και η κατάσταση βαραίνει ακόμα περισσότερο, λόγω των προσδοκιών που δημιούργησε πέρυσι η κατάκτηση του κυπέλλου, αλλά κυρίως η παρουσία στην ηγεσία της ενός πανίσχυρου και πανέξυπνου Ενωσίτη. Θα έλεγα πως σε διαφορετικές καταστάσεις, οι αντιδράσεις ενδεχομένως θα ήταν πολύ πιο βίαιες και έντονες. Τώρα, αναλώνονται σε κάποια πανό διαμαρτυρίας, συνθήματα αντίθεσης και αποχή. Αυτό βέβαια είναι ανησυχητικό, εάν γίνει μόνιμη κατάσταση.

Το εύκολο σε αυτήν την κατάσταση είναι να κράζεις. Ανέξοδο, όμορφο για τα μάτια και τα αυτιά που ζητούν «αίμα», να τσουβαλιάσεις τους πάντες και τα πάντα και να το παίζεις λαϊκός ήρωας. Μόνο που με εξαίρεση τον κόσμο, που δικαιούται απόλυτα να δυσανασχετεί και να γκρινιάζει, ουδείς άλλος δικαιούται να μπαίνει σε αυτήν τη διαδικασία. Ούτε καν οι δημοσιογράφοι, που οφείλουν να καταθέτουν πληροφορίες, να κρίνουν καταστάσεις, αλλά να το κάνουν με επιχειρήματα και δίχως κραυγές.

Βέβαια, εκείνοι που δεν δικαιούνται σε καμία περίπτωση να επαναπαύονται και να πετούν την καυτή πατάτα από τον ένα στον άλλον, είναι όσοι δουλεύουν γι’ αυτήν την ομάδα. Είναι φαιδρό, για να μην πω επικίνδυνο, να βλέπεις για ακόμα μια φορά να κυριαρχεί η εσωστρέφεια. Να είναι χωρισμένα τα τσανάκια και ο καθένας να λειτουργεί για λογαριασμό του. Διότι μια από τις βασικές αρχές που πρέσβευε η αυτοκάθαρση που επιχειρήθηκε από τον Μελισσανίδη, ήταν να πάψουν οι έριδες, να μπει σφουγγάρι στο παρελθόν και όσα μπορεί να καταλογίζει ο ένας στον άλλο σε ένα γαϊτανάκι τρέλας.

Όπως σας ανέφερα, τα χειρότερα είναι μπροστά μας. Για την ΑΕΚ υπάρχουν πιο σοβαροί κίνδυνοι από την αποτυχία σε μια μεταγραφική ιστορία όπως εξελίσσεται το θέμα Ντίας ή ακόμα και την χαοτική απόσταση από την κορυφή. Είχα γράψει και σε άλλο σχόλιο, σε ανύποπτο χρόνο, πως η φετινή χρονιά είναι κρίσιμη καθώς διακυβεύονται πολλά σε όλα τα επίπεδα. Με το γήπεδο πρώτο και σημαντικότερο στην ατζέντα και έπειτα όλα τα υπόλοιπα που ακολουθούν, όπως είναι το αγωνιστικό.

Στη δική μου συνείδηση, αυτό που λείπει ξεκάθαρα από την ΑΕΚ το τελευταίο διάστημα είναι το καθαρό μυαλό και η εύρυθμη λειτουργία. Η πίεση που έχει δημιουργήσει η τραγική αγωνιστική εικόνα φέρνει καταστάσεις πανικού και για οποιονδήποτε έχει αναλάβει να διαχειριστεί ακόμα και μια…πολυκατοικία, γίνεται αντιληπτό πως είναι ο χειρότερος σύμβουλος. Εάν σε αυτό προσθέσετε και τον διαφορετικό βηματισμό, τις αντικρουόμενες λογικές που ενυπάρχουν μέσα στην ΑΕΚ και ψάχνουν διέξοδο, τις δεδομένες δυσκολίες που κρύβει η συγκεκριμένη μεταγραφική περίοδος και την κατάσταση της χώρας, έχετε το συνολικό πακέτο μιας ομάδας που δείχνει μπλοκαρισμένη.

Στην ΑΕΚ οφείλουν να κατανοήσουν, πως δεν έχει κανένα νόημα πλέον να κυνηγούν την ουρά τους. Ετσι κι αλλιώς, δεν συζητείται καν πλέον εάν η σεζόν είναι αποτυχημένη. Όσα συνέβησαν, θα αποτελούν τα επόμενα χρόνια παράδειγμα προς αποφυγή για κάθε σχεδιασμό ομάδας. Επίσης, οφείλουν να πάψουν να τζογάρουν σε λαχεία. Εστω κι αν φέτος συνέβη κάτι δύσκολο, δηλαδή να μην κερδίσει τίποτα από όσα «λαχεία» απέκτησε από το καλοκαίρι κι έπειτα, δεν παύει να είναι μια διαδικασία που δεν έχει νόημα. Διότι, εκείνο που οραματίζονται, η ομάδα που θα μοιάζει με εκείνο τον πετυχημένο και σούπερ κορμό των χρυσών χρόνων των 90ς, δεν έχει καμία σχέση με αρπακολατζίδικες κινήσεις που γίνονται συχνά πυκνά.

Οι μεγάλες ομάδες αδιαφορούν για το κόστος. Την επικοινωνία τους με το κοινό τους, βρίσκουν άλλους τρόπους να τη φτιάξουν. Η ΑΕΚ πρέπει να πάψει να ασχολείται με περίεργους Αργεντινούς τυχοδιώκτες που ψάχνουν τα περισσότερα χρήματα ανά την υφήλιο και να στραφεί στον φορ που θέλει. Και ας λέγεται Μάντζιος, Σκούλετιτς, Ανσαριφάρντ ή όπως θέλει. Το θέμα είναι να εξυπηρετεί ένα πλάνο και να οδηγεί στην εξέλιξη της ομάδας.

Είναι αλήθεια, πως ο Μιλοβάνοβιτς «φαγώθηκε» επειδή σόταρε ανελέητα, αλλά παράλληλα λειτουργούσε τυχοδιωκτικά και δεν εφάρμοζε κάποιο συγκεκριμένο πλάνο. Με κάθε σεβασμό προς τον Μαϊστόροβιτς, αλλά τον βλέπω να κάνει τα ίδια (σε ό,τι αφορά το πλάνο) και χειρότερα. Εγκλωβισμένος σε καταστάσεις παικτών που δεν έχουν νόημα, παντελώς άπειρος από χειρισμούς δύσκολων καταστάσεων, έχοντας βάλει ήδη στην ΑΕΚ ποδοσφαιριστές με πολλά ερωτηματικά δίπλα στο όνομα τους για το κατά πόσον είναι αυτοί που θα κάνουν τη διαφορά.

Η λύση σε τέτοιες περιπτώσεις δίνεται μόνο από ψηλά. Στη δική μου λογική, μόνο ο Μελισσανίδης είναι αυτός που μπορεί να αλλάξει την κατάσταση. Να κλείσει τα αυτιά σε αυλοκόλακες και μυστικοσυμβούλους, να λειτουργήσει με το ένστικτο και να φτιάξει την κατάσταση. Ο Μελισσανίδης έχει μάθει τον κόσμο να βγαίνει μπροστά στα δύσκολα και όχι να τρέχει πίσω από τις εξελίξεις. Εκείνος έκανε τα λάθη, εκείνος θα βρει και τη λύση. Να καθαρίσει το μυαλό του και οι λύσεις θα έρθουν έτοιμες.

• ΑΕΚ
• Δημήτρης Μελισσανίδης