Τα είδε όλα, τους είδε όλους

Θα επιχειρήσω να συνοψίσω, όλα όσα έγιναν από την προηγούμενη Κυριακή, διότι έχουν τεράστιο ενδιαφέρον. Ξεκινώ. Η ΑΕΚ έπαιξε ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Το κέρδισε χωρίς να αφήσει τον αντίπαλο της να κάνει ούτε μισή ευκαιρία σε 90 λεπτά αγώνα. Το κέρδισε πιο εύκολα ακόμα και από εκείνο το 4-0 με τον Ριβάλντο, στο οποίο υπενθυμίζω πως όταν είχε κερδίσει το πέναλτι ο Ολυμπιακός και μέχρι να το χάσει, υπήρξε μια ανησυχία. Και ας ήταν ήδη 3-0. Τώρα δεν υπήρξε καμία ανησυχία σε κανένα σημείο του ντέρμπι.

Παρόλα αυτά από την προηγούμενη Κυριακή μέχρι τώρα, ολόκληρος ο οργανισμός του Ολυμπιακού, έχει ξεσηκώσει τον κόσμο για την διαιτησία. Αφορμή ένα πέναλτι. Θα προσπεράσω το γεγονός πως ο Λαμπρόπουλος τραβάει την φανέλα του Μποτία και εκείνος αντί να πέσει προς τα πίσω πέφτει προς τα μπροστά, βιάζοντας όλους τους νόμους της φύσης. Συνηθισμένο, θα μου πείτε. Εδώ στην ρεβάνς του κυπέλλου πριν από δυο χρόνια, ο Χάρα δήθεν με το στήθος, είχε αλλάξει 90 μοίρες την πορεία της μπάλας. Προσπερνώ επίσης και το γεγονός πως περίπου ανάλογη φάση μ’ αυτή του Λαμπρόπουλου με τον Μποτία, είχε γίνει και στο πρώτο γκολ του Ολυμπιακού στο περσινό ντέρμπι στο Καραϊσκάκη. Αλλά τότε οι ίδιοι άνθρωποι που τώρα ζητάνε πέναλτι, υποστήριζαν με πάθος πως τέτοια τραβήγματα μέσα στην περιοχή γίνονται 100 σε κάθε ματς και αν σφυρίζονταν όλα, θα το γυρίζαμε στο μπάσκετ.

Τα προσπερνώ όλα αυτά τα παράδοξα και λέω πως όντως υπήρχε τράβηγμα και υπήρχε πέναλτι. Μα πολύ πριν ο Μποτία πέσει θύμα τραβήγματος φανέλας, είχε πάει δυο φορές στην ίδια φάση να κόψει τη ζωή του Πατίτο. Πρώτα με τις τάπες και μετά με κλωτσιά. Και την γλίτωσε με κίτρινη. Όπως με κίτρινη την γλίτωσε και ο Φιγκέιρας, που εκτός φάσης κλώτσησε τον Αραούχο. Υπάρχουν και άλλα ευτράπελα με κάρτες, αλλά όλα τα προσπερνάμε και εκείνο που θα μείνει και θα γίνει σημαία ενδεχομένως και του ελληνικού ποδοσφαίρου, θα είναι το πέναλτι που δεν δόθηκε στον Μποτία. Όπως άλλωστε ακόμα και τώρα, τα μύρια όσα που έχουν γίνει από το 1996 και μετά, μπαίνουν στην ίδια ζυγαριά, μόνο μ’ εκείνο το πέναλτι που είχε παραδεχθεί ο Μανωλάς πως δεν ήταν απέναντι στην Λάρισα. Πάμε και παρακάτω.

Μετά το ντέρμπι, ήρθε η φημολογία πως υπήρξε αλλαγή δεδομένων στην σχέση του Σαββίδη με τον Μαρινάκη και ρήγμα στην περιβόητη (δήθεν) συμμαχία. Και σπέκουλα πως απ’ όλο αυτό, θα μείνει ξεκρέμαστη η ΑΕΚ. Βεβαίως να θυμίσω πως σ’ αυτά τα δυο χρόνια της (δήθεν) συμμαχίας, δεν έχει χάσει συνολικά η ΑΕΚ πέντε βαθμούς στην Τούμπα, πρώτα με το πέναλτι στον Σιμόες που πνίγηκε και μετά με το άουτ που έγινε κόρνερ. Να θυμίσω επίσης, πως στην φετινή σεζόν έχει χάσει βαθμούς και βαθμούς από φάλτσα διαιτητών και εποπτών, την ίδια στιγμή που, για να ξέρουμε και τι λέμε, τόσο ο ΠΑΟΚ όσο και ο Παναθηναϊκός, έχουν πάρει σφυρίγματα λουκούμια. Με λίγα λόγια η ΑΕΚ που έχει μπει πρώτη σε μια μάχη για να φτιάξει το ποδόσφαιρο, συνεχίζει να πετσοκόβεται, οι διπλανοί της όχι μόνο ισιώνουν αλλά πλέον παίρνουν και αβάντες και ξαφνικά βλέπει να παίζονται και περίεργα παιχνίδια με πιθανές αλλαγές συσχετισμών. Πάμε και ακόμα παρακάτω.

Ο Δήμαρχος της Νέας Φιλαδέλφειας συνεχίζει να αποδεικνύει ακόμα και με επίσημα έγγραφα, πως ακόμα και αν του παρουσιαστεί η δυνατότητα να καθυστερήσει για δέκα δευτερόλεπτα το έργο του νέου γηπέδου, θα το κάνει εν χορδαίς και οργάνοις. Το απέδειξε (και) προ ημερών με τον τρόπο που, με επίσημα έγγραφα, προσπαθεί με άτσαλο τρόπο να στήσει μια παγίδα στην ΑΕΚ. Παγίδα τύπου, δεν έχω αρμοδιότητα για να εγκρίνω την υψομετρική, αλλά αν βγάλεις άδεια χωρίς την έγκριση μου θα σε χορέψω στο (νομικό) ταψί. Τερτίπια αστεία, αλλά την δουλίτσα τις κωλυσιεργίας την κάνουν μια χαρά. Αν οποιαδήποτε άλλη ομάδα στον κόσμο είχε μαζέψει τόσο πολλές εγκρίσεις για κατασκευή γηπέδου, όσες έχει μαζέψει η ΑΕΚ απ’ όλους τους κρατικούς φορείς αυτά τα δυο χρόνια, θα είχε κτίσει ένα Καμπ Νου για να παίζει και ένα Γουέμπλεϊ για να κάνει προπονήσεις. Αλλά η ΑΕΚ ψάχνει νομικές φόρμουλες για να προσπεράσει έναν δήμαρχο που δεν μπορεί να μοιάσει και να δράσει σαν Πελετίδης και έχει βασίσει όλο το (πολιτικό) του μέλλον, στον αγώνα εναντίον του γηπέδου. Διόλου παράξενο, θα μου πείτε, όταν πρόκειται για την ΑΕΚ. Εδώ την προηγούμενη εβδομάδα τέθηκε ζήτημα να πάρει η μπασκετική ομάδα ένα από τα πολλά αναξιοποίητα ολυμπιακά ακίνητα και να το κάνει έδρα και βρήκε απέναντι της τους… ποδηλάτες. Οι οποίοι μάλιστα θυμήθηκαν να εντάξουν στην πολεμική τους, ακόμα και την προπολεμική απώλεια του Βελοντρόμ του Φαλήρου που έγινε Καραϊσκάκη.

Με λίγα λόγια, για να το μαζέψω όλο αυτό. Ήταν εξαιρετικά διδακτικές οι τελευταίες τέσσερις μέρες για την ΑΕΚ. Από την προηγούμενη Κυριακή έγιναν πολλά και σε πολλούς και διαφορετικούς τομείς. Και ήταν απολύτως ενδεικτικά όλα όσα έγιναν, για να το θυμηθούν όσοι το έχουν ξεχάσει, για να το βρουν μπροστά τους, όσοι νόμιζαν πως το είχαν αφήσει στην άκρη και για να το μάθουν όσοι δεν το ήξεραν, πως η ΑΕΚ έπαιζε, παίζει και θα παίζει πάντα μόνη εναντίον όλων. Και θα έχει απέναντι της, τους πάντες. Από το σύστημα, μέχρι τους αντιπάλους και από τους Δημαρχαίους μέχρι τους ποδηλάτες. Έτσι πορευόταν πάντα, έτσι έφτιαξε το dna της, έτσι έμαθε να τους μπαίνει στη μύτη και έτσι να μεγαλουργεί. Και έτσι έφτιαξε γενιές και γενιές ΑΕΚτζήδων. Έτσι θα το κάνει και τώρα. Να το ξέρουμε και να το ξέρουνε.