Αυτό που έγινε με Τσιγκρίνσκι…

Δυο πραγματάκια μόνο, πριν μπω στο ψητό (λόγω της ημέρας), που και δεν έχει, αλλά και έχει να κάνει μ’ όσα έγιναν την περασμένη Πέμπτη στο γήπεδο Καραϊσκάκη. Το πρώτο πραγματάκι, είναι πως ο Μανόλο Χιμένεθ καθάρισε την πρώτη εκκρεμότητα που είχε από την πρώτη του θητεία στον πάγκο της ΑΕΚ. Το έφερνε βαρέως εκείνο το προ εξαετίας εφιαλτικό βράδυ στο Καραϊσκάκη. Ανεξάρτητα από τις σκιές που πάντα αφήνει να εννοηθούν ο Μανόλο πως υπήρχαν πίσω, πάνω και δίπλα από εκείνο τον εφιάλτη, για τον ίδιο ήταν μια ανοικτή πληγή. Έκλεισε. Και έκλεισε όπως έπρεπε να κλείσει. Όσο για την δεύτερη εκκρεμότητα, αυτή είναι να ξεκινήσει όπως πρέπει μια κανονική σεζόν, σε μια κανονική ΑΕΚ. Όπως δηλαδή μπορεί να γίνει το καλοκαίρι.

Όσο για το δεύτερο πραγματάκι που θέλω να βάλω στο τραπέζι, πριν μπω στο ψητό (είπαμε, λόγω της ημέρας), είναι για το σύστημα. Καλό το 4-3-3 και αποτελεσματικό σε κάποια ματς, καλό το 3-5-2, ειδικά κάτω από συγκεκριμένες περιστάσεις, αλλά σαν το 4-2-3-1, δεν ταιριάζει τίποτα τόσο πολύ σ’ αυτή την ΑΕΚ. Ακόμα και αν μοιάζει περισσότερο με 4-4-2. Σ’ ένα ρόστερ με τέτοια αμυντικά χαφ (και βάζω και τον Γαλανόπουλο μαζί με τους Σιμόες και Γιόχανσον) και κυρίως τέτοιο μαέστρο όπως ο Μάνταλος, αυτό το σχήμα είναι… λουκούμι. Ακόμα και σε μια έδρα όπως το Καραϊσκάκη και ένα ντέρμπι ειδικών συνθηκών απέναντι στον Ολυμπιακό.

Πάμε τώρα και στο ψητό. Έχει περάσει ελαφρώς στα ψιλά αυτό που έγινε με τον Τσιγκρίνσκι την περασμένη Πέμπτη. Κάτι η νίκη, κάτι η εμφάνιση, κάτι η γκολάρα του Αραούχο, κάτι η ματσάρα του Μάνταλου, άφησαν σε δεύτερη μοίρα την υπόθεση του Ουκρανού. Το είχα γράψει και το πίστευα βαθιά, πως θα ήταν μεγάλο ρίσκο να παίξει ο Τσιγκρίνσκι στο Καραϊσκάκη. Με δεδομένα όσα είχα δει στο παιχνίδι με την Κέρκυρα. Δηλαδή έναν ποδοσφαιριστή πολύ επιφυλακτικό σε κάθε φάση που απλώς… μύριζε προσωπική μονομαχία και που είχε συνεχώς το χέρι του κολλημένο στο σώμα του, προκειμένου να το προστατεύσει. Μ’ αυτή την εικόνα στο μυαλό, σκεφτόμουν επίσης πως δεν υπάρχει λόγος η ΑΕΚ να κρέμεται από έναν ποδοσφαιριστή και να πρέπει με το ζόρι να τον βάλει σ’ ένα ματς για να μείνει ασφαλής στην άμυνα. Υπήρχε άλλωστε και ο Κολοβέτσιος με τον οποίο η ΑΕΚ είναι αήττητη σε ντέρμπι με Ολυμπιακό.

Όμως αυτό που είδα στο Καραϊσκάκη, ήταν κάτι ασύλληπτο. Αν δεν φαινόταν αυτός ο ειδικός νάρθηκας, κανείς δεν θα μπορούσε να είχε καταλάβει πως ο Τσιγκρίνσκι είχε το παραμικρό πρόβλημα στο χέρι. Για να είμαι ειλικρινής, εκείνοι που έβγαζαν φόβο απέναντι στον Ουκρανό μέσα στο παιχνίδι, ήταν πρώτο ο Καρντόσο και μετά ο Ανσαριφάρντ. Τους κατάπιε κανονικά ο Τσιγκρίνσκι, χωρίς ίχνος επιφύλαξης, ούτε σ’ ένα δευτερόλεπτο του 90άλεπτου που έπαιξε. Το μόνο που φοβήθηκε ο Ουκρανός, ήταν μήπως του έβγαζε το μάτι ο Μάνταλος που μπήκε με τα μπούνια πάνω στους πανηγυρισμούς για το πρώτο γκολ του Αραούχο. Με όλα τα υπόλοιπα που αφορούσαν το ντέρμπι, ο Τσίγκρι έκανε έναν όμορφο και επιβλητικό περίπατο, χάρη καταρχήν στην τεράστια κλάση του. Και όχι μόνο.

Τι φανερώνει όλο αυτό που έκανε ο Τσιγκρίνσκι στο Καραϊσκάκη; Πρώτον, το πόσο μεγάλο έγκλημα έκανε η ΑΕΚ στον πρώτο γύρο του πρωταθλήματος, με την υπόθεση του Λέσκοτ. Είτε διότι δεν εμπιστεύτηκε έναν εκ των Λαμπρόπουλο ή Κολοβέτσιο, είτε διότι δεν είχε βρει έναν Βράνιες στην καλοκαιρινή μεταγραφική αγορά. Για όσους έχουν ξεχάσει τι είχε συμβεί στο Καραϊσκάκη στον πρώτο γύρο, εκτός από τον συνολικά τραγικό τρόπο που είχε προετοιμάσει την ομάδα ο Κετσπάγια, υπήρχε και ο άστριφτος Λέσκοτ. Ο Άγγλος ήταν μέσα στα δυο από τα τρια γκολ που έφαγε η ΑΕΚ. Στο πρώτο ήταν πάνω στον Ανέστη αντί για πάνω στον Ιντέγε και στο δεύτερο έψαχνε το λάσο για να προλάβει τον Μάρτινς. Και μιλάμε για τα δυο από τα τρια γκολ, εκείνης της ήττας με 3-0.

Δεύτερον, αυτή την ματσάρα στο Καραϊσκάκη με τον νάρθηκα στο χέρι και με κλεισμένες ακριβώς έξι εβδομάδες από την μέρα της επέμβασης, ο Τσιγκρίνσκι δεν την έκανε μόνο λόγω της τεράστιας θέλησης και της ακόμα πιο τεράστιας  κλάσης του. Για να γίνει, χρειάστηκε να κάνει την δουλειά του, ένα ολόκληρο τιμ. Και να την κάνει και εξαιρετικά. Από τους γιατρούς, μέχρι και τους φυσιοθεραπευτές. Διότι, κάποιοι μπορεί να νομίζουν πως όλα γίνονται είτε αυτόματα πατώντας ένα κουμπί, είτε με επίκληση στο θείο θαύμα που είναι και της εποχής. Όμως το πράγμα δεν πάει έτσι. Μαζί με την θέληση του Τσιγκρίνσκι, δούλεψε πολύ και στοχευμένα και το ιατρικό τιμ και οι φυσιοθεραπευτές της ομάδας.  Και ήρθε αυτό που όλοι είδαμε στο Καραϊσκάκη.

Υπενθυμίζω επίσης, πως με την δουλειά του ίδιου ιατρικού τιμ και με τους ίδιους φυσιοθεραπευτές, επέστρεψε ο Μάνταλος ακόμα πιο δυνατός και ακόμα καλύτερος, μετά από επέμβαση στο γόνατο. Ενώ με θλάση ο αρχηγός πρόλαβε να παίξει και στον τελικό του κυπέλλου και να είναι καθοριστικός για την κατάκτηση του κυπέλλου. Και όσο δυνατός επέστρεψε ο Μάνταλος, αλλά και ο Μπακάκης, θα επιστρέψει και ο Λαμπρόπουλος που ήδη έχει ξεκινήσει την δική του μάχη. Προφανώς και στην πορεία έχουν προκύψει και ζητήματα και προβλήματα. Άλλωστε σε τέτοιες οριακές και λεπτές καταστάσεις, όλα είναι έντονα και… τεντωμένα. Ποια όμως είναι η ουσία; Αυτή που είδαμε στο Καραϊσκάκη με τον Τσιγκρίνσκι. Τώρα θα μου πείτε τι σας νοιάζουν όλα αυτά; Θα σας απαντήσω. Διότι ένα αποτέλεσμα δεν το παίρνει μόνο το άρτιο διάβασμα και η διαχείριση του προπονητή, ούτε η σούπερ απόδοση παικτών, αλλά και η σκληρή δουλειά ολόκληρης της ομάδας. Στην κυριολεξία.