Η πρώτη πραγματικά καλή φουρνιά

Με το αφήγημα του μεγάλου στόχου να μπορέσει η ΑΕΚ να φτιάξει έναν κορμό που να αποτελείται από παιδιά που θα έχουν βγει από τις Ακαδημίες της, ήμουνα νιος και γέρασα.

Ειδικά τα τελευταία 20 χρόνια, είναι μια συζήτηση που σταθερά υπάρχει στον οργανισμό της ομάδας. Και μάλιστα ως επιτακτική ανάγκη. Λογικό βεβαίως, αν ρίξει κανείς μια ματιά τι γίνεται στον υπόλοιπο ποδοσφαιρικό πλανήτη.

Ειδικά αυτά τα τελευταία 20 χρόνια, η πραγματικότητα είναι πως η ΑΕΚ έχει ασχοληθεί με το κομμάτι των Ακαδημιών. Έχει πάρει τεχνικούς διευθυντές, έχει κάνει πολλές και διαφορετικές προσπάθειες για να οργανώσει τα τμήματα υποδομής. Έβγαζε μια μεγάλη αγωνία, προκειμένου να καταφέρει να βάλει στην πρώτη ομάδα παιδιά τα οποία θα προερχόντουσαν από τα σπλάχνα της.

Πέρασαν δεκάδες παιδιά όλα αυτά τα χρόνια, που ανέβηκαν από την Κ19 στην πρώτη ομάδα, που έκαναν επαγγελματικό συμβόλαιο, που ακολούθησαν ακόμα και βασικό στάδιο καλοκαιρινής προετοιμασίας, αλλά τελικά μέτρησαν μόλις μερικές παρουσίες σε αποστολές για ματς κυπέλλου ή ακόμα και μια δυο συμμετοχές σε ματς, πριν χαθούν εντελώς από τον ποδοσφαιρικό χάρτη της ΑΕΚ. Μάλιστα κάποια εξ αυτών καταπλακώθηκαν από το τεράστιο βάρος να σώσουν την ομάδα, εκείνη την καταραμένη σεζόν του υποβιβασμού.

Μόνο Γαλανόπουλος

Η σκληρή πραγματικότητα για την ΑΕΚ, είναι πως μετά τον Στέλιο Μανωλά, τον Βλάχο και τον Γεωργαμλή, το αμέσως επόμενο προϊόν των Ακαδημιών που μπόρεσε να αποτελέσει στέλεχος της ομάδας, είναι ο Γαλανόπουλος. Σίγουρα θα ήταν και ο Παυλής, αλλά η μοίρα ήθελε να μην μπορεί να βοηθάει την ΑΕΚ ο ίδιος μέσα στο γήπεδο, αλλά να τις υποδεικνύει τα επόμενα next big thing της. Θα επανέλθω παρακάτω στο συγκεκριμένο.

Επί της ουσίας λοιπόν, το μοναδικό προϊόν Ακαδημίας που όντως έγινε στέλεχος της πρώτης ομάδας, είναι ο Γαλανόπουλος. Και μάλιστα ακόμα και αυτός, μέχρι να φτάσει να είναι «τοπ» που είπε ο Χιμένεθ, πέρασε πολλά και ζόρικα στάδιο. Με το μεγάλο κλικ που τον έκανε πλέον να μοιάζει έτοιμος να γίνει ο επόμενος αρχηγός της ΑΕΚ, να είναι ο σοβαρός τραυματισμός που τον έφτασε μέχρι τα σύνορα του τέλους της καριέρας. Κατά τα άλλα, δεν υπήρχε τίποτα.

Ρεαλιστικά και όχι με το ζόρι

Αυτό που υπήρχε, είναι πάνω στην αγωνία της ΑΕΚ να βγάλει και να στηριχθεί πάνω σε δικά της παιδιά, να ανεβάζει ποδοσφαιριστές στην πρώτη ομάδα, οι οποίοι απλώς είχαν κάποια καλά στοιχεία και ολίγον ταλέντο. Κάτι που φυσικά δεν φτάνει και αποδεικνυόταν στην πορεία. Τώρα όμως, είναι η πρώτη φορά που πραγματικά η ΑΕΚ δείχνει να έχει μια πολύ καλή φουρνιά από πιτσιρικάδες. Νεαρούς ποδοσφαιριστές που ρεαλιστικά και όχι με το ζόρι, μπορούν να στελεχώσουν την πρώτη ομάδα. Να μπουν στο ρότεισον.

Ο Μιτάι και ο Μαχαίρας δεν είναι απλώς κάποια παιδιά που κάνουν προπόνηση με την πρώτη ομάδα και μπαίνουν και σε αποστολές κυπέλλου για να καλυφθεί η πρόβλεψη της προκήρυξης της ΕΠΟ. Ο πρώτος είναι ίσως το πιο αξιόπιστο αριστερό μπακ που διαθέτει αυτή την στιγμή η ΑΕΚ στο ρόστερ και η απουσία του έχει στοιχίσει. Και ο δεύτερος παίρνει ματς, ακόμα όπως αυτό με τον Άρη στο Χαριλάου, ως βασικός.

Πίσω απ’ αυτούς του δυο, ακολουθεί τώρα ο Κοσίδης. Γενικώς, επειδή υπήρχε η κατάσταση που περιέγραψα παραπάνω, είμαι πάντα επιφυλακτικός στους πιτσιρικάδες που «ανεβαίνουν» στην πρώτη ομάδα εν χορδαίς και οργάνοις. Ειδικώς εμπιστεύομαι απόλυτα εκείνους που λένε, πως αυτό το παλικάρι μπορεί να γίνει το επόμενο βασικό σέντερ φορ της ΑΕΚ. Και τους εμπιστεύομαι διότι όχι μόνο είναι ποδοσφαιράνθρωποι, αλλά έλεγαν και τα καλύτερα για τον Μιτάι. Ο Παυλής, για παράδειγμα, όσο επέμενε στους ανθρώπους της ΑΕΚ να δουν τον Μιτάι, άλλο τόσο και περισσότερο λόγω θέσης, επιμένει για τον Κοσίδη.

Μάλιστα το ακόμα εντυπωσιακότερο είναι πως η γραμμή… παραγωγής έχει και συνέχεια. Και πίσω από τον Κοσίδη ακολουθούν παιδιά, όπως για παράδειγμα ο Κορομηλάς, που πολύ σύντομα θα βρεθούν και αυτά στην πρώτη ομάδα. Όχι απλώς για να κάνουν προπονήσεις και να… βρίσκονται, αλλά για να διεκδικήσουν θέση στην ομάδα.

Τι οφείλει να κάνει η ΑΕΚ

Με λίγα λόγια υπάρχουν αυτή την στιγμή στην πρώτη ομάδα παίκτες που έχουν ανέβει από την Ακαδημία (υπάρχει και η περίπτωση του Χριστόπουλου την οποία δείχνει να κοιτάζει πολύ ο Μανόλο), συν τον Λάτσι που ήρθε με μεταγραφή, που πραγματικά, ρεαλιστικά, ποδοσφαιρικά και όχι κατά φαντασία, μπορούν να στελεχώσουν τον αγωνιστικό κορμό της ΑΕΚ. Και να αποτελέσουν ενδεχομένως και μια πηγή τεράστιων εσόδων με πώληση στο εξωτερικό στο μέλλον. Αλλά αυτό είναι μια δεύτερη παράμετρος, που δεν μπορεί να μπει μπροστά από την πρώτη, η οποία είναι να αποτελέσουν αυτά τα παιδιά πρώτα βασικούς ποδοσφαιριστές της ομάδας.

Προφανώς το γεγονός πως η ΑΕΚ έχει στα χέρια της αυτή την πραγματικά καλή φουρνιά, δεν αρκεί. Άλλωστε για να ξέρουμε και τι λέμε, ουσιαστικά της έχει προκύψει μάλλον συγκυριακά. Υπό την έννοια πως αν ξέμενε από μπακ, δεν θα έβαζε ποτέ τον Μιτάι βασικό και αν δεν είχε τραυματιστεί ο Νεντελτσεάρου στο Χαριλάου ίσως να μην έπαιζε ο Λάτσι. Αυτό ωστόσο πλέον σημασία δεν έχει. Εκείνο που έχει σημασία, είναι πως θα διαχειριστεί η ΑΕΚ αυτή την γενιά. Και υπάρχουν πράγματα που δεδομένα οφείλει να κάνει.

Το πρώτο είναι να εμπιστευτεί αυτά τα παιδιά. Κανονικά όμως. Να τους δώσει την ευκαιρία να προχωρήσουν και να προοδεύσουν ακόμα και μέσα από τα λάθη που θα κάνουν λόγω της απειρίας τους. Είναι χίλιες φορές καλύτερο να κάνει το λάθος ένας 17χρονος ή ένας 18χρονος παρά ένας έμπειρος με συμβόλαιο 300 και 400 χιλιάδων. Άλλωστε για να ξέρουμε και τι λέμε, τα λάθη των έμπειρων, απλώς η ΑΕΚ τα πληρώνει ακριβά. Τα λάθη μέσα από τα οποία μαθαίνουν οι πιτσιρικάδες, η ΑΕΚ στο μέλλον θα τα πληρωθεί αδρά.

Το δεύτερο που έχει να κάνει, είναι να βοηθήσει αυτά τα παιδιά, με ποιοτικούς ποδοσφαιριστές. Ο Λάτσι πρέπει να έχει δίπλα του έναν Δέλλα, για να μπορέσει να γίνει Παπασταθόπουλος. Είναι τυχερός που έχει στις προπονήσεις δίπλα του τον Τσιγκρίνσκι, είναι άτυχος που δεν μπορεί να τον έχει σε κάθε ματς. Επίσης ο Μιτάι πρέπει να έχει μπροστά του έναν φουλ ποιοτικό εξτρέμ, για να μπορέσει να βγάλει όλα αυτά τα στοιχεία δείχνει να έχει. Και ο Κοσίδης θα πρέπει να έχει ένα πολύ ποιοτικό και έμπειρο δεκάρι πίσω του, για να τον «ταίζει» και να του αναδείξει το ταλέντο του.

Το τρίτο είναι η έξτρα δουλειά που δεν πρέπει να σταματήσει ποτέ. Αν στην ΑΕΚ θεωρήσουν πως αφού ο Μιτάι και ο Λάτσι και ο Μαχαίρας πλέον έχουν δείξει πως στέκονται στην βασική ενδεκάδα, όλα πήραν τον δρόμο τους, το παιχνίδι έχει χαθεί. Η έξτρα δουλειά, δεν πρέπει να σταματήσει ποτέ. Ευτυχώς σ’ αυτό το κομμάτι υπάρχει ο Παναγιωτάρας και δεν είναι διόλου τυχαίο το πώς όλοι αυτοί πιτσιρικάδες, εμφανίζονται ξαφνικά τόσο έτοιμοι για το βασικό σχήμα.

Και το τέταρτο που οφείλει να κάνει συνολικά ο οργανισμός ΑΕΚ, είναι η στήριξη. Στήριξη μ’ ένα συγκεκριμένο πλάνο που θα πείθει πως αυτή η ομάδα δεν βασίζεται στους πιτσιρικάδες επειδή δεν έχει τίποτε άλλο να κάνει και κανέναν άλλο να βάλει. Και παράλληλα στήριξη που θα είναι μακριά από τις λογικές του «που πάμε με τους Λάτσιδες και τους Μιτάιδες».

• blog
• ΑΕΚ
• Θεοδόσης Μαχαίρας
• Κώστας Τσίλης
• Μανόλο Χιμένεθ
• Μάριο Μιτάι
• Μιχάλης Κοσίδης
• Παναγιώτης Κονέ