Τελικά ζούμε από σύμπτωση

Είχα κέφι να γράψω για τα σημάδια της κλήρωσης που δείχνουν ξανά σεντόνι και θα έψαχνα τον Σαραβάκο και τον Σαβέβσκι του 2018. Είχα και μια ανησυχία για τα πόδια του Τσίγκρι και για το κέντρο της άμυνας. Και μετά ήρθε η φωτιά. Άρχισαν να έρχονται και οι νεκροί κατά δεκάδες. Από τη Νέα Μάκρη, από το Μάτι. Λίγα χιλιόμετρα μόνο από το κέντρο της Αθήνας. Από το Σύνταγμα και από την Ομόνοια. Λίγα χιλιόμετρα από την καθημερινότητα όλων μας.

Είναι φρικτό όλο αυτό. Διότι η καταστροφή και ο θάνατος είναι φρικτά. Αλλά είναι και συνάμα τρομακτικό να συνειδητοποιείς, πως τελικά ζεις από καθαρή (και μάλλον καλή) σύμπτωση. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Συμπτωματικά δεν είχες πάει για έναν καφέ απογευματάκι Δευτέρας στη Νέα Μάκρη. Συμπτωματικά η γιαγιά σου είναι σε σπίτι στην Αίγινα να κλαίει απλώς για όσους «έφυγαν» και όχι σε σπίτι στο Μάτι να «φεύγει» μέσα σε φλόγες. Συμπτωματικά ο μπαμπάς σου και η μαμά σου επέλεξαν να μείνουν στη Νέα Σμύρνη και όχι στην Μάνδρα Αττικής. Και έτσι δεν πνίγηκαν από τους χείμαρρους που έφεραν οι καταιγίδες. Συμπτωματικά το πατρικό σου είναι στην Αθήνα και υπάρχει και όχι στη Ζαχάρω ή την Αρτέμιδα του νομού Ηλείας και να είναι μόνο στάχτη.

Συμπτωματικά δεν γεννήθηκες στο Ιράν ή στο Ιράκ και έτσι δεν «έφυγες» από τις βόμβες των «σωτήρων» και των πλανηταρχών. Συμπτωματικά δεν γεννήθηκες στην Αιθιοπία και έτσι δεν βρέθηκες χωρίς ψίχουλο από ψωμί και χωρίς γουλιά πόσιμο νερό. Συμπτωματικά εσύ πήγες στη συναυλία των Iron Maiden εδώ στη Μαλακάσα και όχι στο Μπατακλάν στο Παρίσι. Και έτσι γύρισες ξανά σπίτι σου όρθιος και όχι σε κάσα από μια αδέσποτη σφαίρα τρομοκρατών στο στήθος. Συμπτωματικά έκανες ταξίδι στη Βαρκελώνη και πέρασες καλά και όχι στο Τορόντο για να περάσεις ανάμεσα από τα πυρά ενός καουμπόι. Όλα μια σύμπτωση. Στον 21^ο αιώνα, το 2018, εκείνο που χωρίζει την ζωή από τον θάνατο, είναι μόνο μια σύμπτωση. Αυτή είναι η τρομακτική πραγματικότητα.

Ας το σκεφτούμε λίγο. Ας το συνειδητοποιήσουμε. Και κυρίως ας αποφασίσουμε αν θέλουμε έτσι να συνεχίζουμε να ζούμε. Διότι, επιτρέψτε μου, όλα αυτά είναι ανθρώπων έργα. Την φονική φωτιά την έβαλε ανθρώπου χέρι. Γιατί; Όχι βέβαια από τρέλα. Ούτε φυσικά από αμέλεια. Για τον ίδιο λόγο που ο άνθρωπος σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη αυτού του πλανήτη, εξακολουθεί να σκοτώνει τον άνθρωπο. Για τον ίδιο λόγο που ο άνθρωπος εκμεταλλεύεται τον άνθρωπο. Τον εκμεταλλεύεται και τον σκοτώνει. Όχι απαραίτητα μ’ αυτή την σειρά. Αυτή είναι η αλήθεια που όσο και αν γίνεται προσπάθεια να φτιασιδωθεί, οι νεκροί κάθε φορά, την μαρτυρούν.

Η έλλειψη προστασίας από τις πυρκαγιές και η απουσία επαρκούς προετοιμασίας για την αντιμετώπιση τέτοια καταστάσεων, είναι ανθρώπου ευθύνη. Συστήματος ευθύνη. Το ίδιο και η έλλειψη προστασίας από τις πλημμύρες ή τους σεισμούς. Άνθρωποι αποφασίζουν γι αυτά. Χρήματα τα καθορίζουν αυτά. Χρήματα που δεν δόθηκαν ή που κόπηκαν και ξέρετε γιατί; Διότι τα μέτρα και οι υποδομές πυροπροστασίας δεν φέρνουν πίσω κέρδη. Μόνο κοστίζουν. Αντίθετα ένα καμένο δάσος, μπορεί να αξίζει και εκατομμύρια. Και αν κάπου εκεί ανάμεσα υπάρχουν και καμένα σπίτια, καμένες ψυχές, καμένες ζωές, μικρό το κακό. Ένα έκτακτο δελτίο, μια έκτακτη σύσκεψη, πολλά δάκρυα και πάμε παρακάτω. Μέχρι το επόμενο Μάτι, την επόμενη Μάνδρα, την επόμενη Πάρνηθα, το επόμενο Ιράν. Κρίκοι της ίδιας αλυσίδας, για την οποία ας παραδεχθούμε πως έχουμε δυο δρόμους. Να την παρακολουθούμε και ενίοτε να την μοιρολογούμε ή να αποφασίσουμε πως πρέπει να σπάσει.

Και κάτι τελευταίο. Από την μια στιγμή στην άλλη, άνθρωποι που καθόντουσαν στον καναπέ του σπιτιού τους στο Μάτι, βρέθηκαν στην θάλασσα χωρίς τίποτα. Χωρίς να ξέρουν καν αν θα καταφέρουν να ζήσουν. Φαντάζομαι πως τώρα δεν υπάρχει κανείς που να μην κατάλαβε, πόσο εύκολο είναι στην εποχή μας, να βρεθεί κάποιος σ’ ένα πέλαγος απλώς και μόνο για να σώσει τη ζωή του.