Εκείνη η απόφαση που λέγαμε...

Στις 5 Νοεμβρίου έπαιξε η ΑΕΚ με τον Ατρόμητο και έφερε 2-2. Ήταν το πρώτο ματς που όλοι εξ ημών (ου μη εμού εξαιρουμένου) που τρέφαμε ακόμα είτε ελπίδες, είτε αυταπάτες, διαπίστωσαν πως αυτή η ιστορία δεν πάει πουθενά. Θυμίζω πως ήταν ένα ματς που το παιχνίδι της ΑΕΚ ήταν στοιχειωδώς νοικοκυρεμένο, που δεν ήταν πλέον στον πάγκο ο Κετσπάγια που αποδεδειγμένα άφησε πίσω του καμένη γη και που υπήρξε και προβάδισμα με 2-0. Και παρόλα αυτά, ήρθε κατάρρευση και είδαμε τον ουρανό σφοντύλι.

Ακριβώς έναν μήνα μετά, η ΑΕΚ έπαιξε στην Κέρκυρα και ήταν ακόμα πιο νοικοκυρεμένη και οργανωμένη απ’ ότι στο ματς με τον Ατρόμητο. Επίσης προηγήθηκε ξανά στο σκορ,  αλλά πάλι τον ουρανό, σφοντύλι τον είδαμε. Με λίγα λόγια, τα ίδια της συγχωρεμένης. Και ξαναμπήκαμε έναν μήνα μετά, να ξανακάνουμε ένα ακριβώς ίδιο γαϊτάνακι, ψάχνοντας να βρούμε τι φταίει και αυτή η ιστορία δεν προχωρά. Σύμφωνα με μια ισχυρή τάση, το μεγαλύτερο πρόβλημα της ΑΕΚ, είναι οι ποδοσφαιριστές που ήταν και στο ρόστερ της Β’ εθνικής. Επιτρέψτε μου να ανοίξω μια παρένθεση.

Όταν λέμε τα παιδιά της Β’ εθνικής, εννοούμε τον Μάνταλο που είναι ότι πολυτιμότερο έχει η ΑΕΚ ως περιουσιακό στοιχείο. Εννοούμε τον Κολοβέτσιο που είναι πολύ αποτελεσματικότερος και από τους έξι βασικούς στόπερ που παίζουν σε ΟΣΦΠ, ΠΑΟ και ΠΑΟΚ και που αν είχε κάνει την εμφάνιση ο Τσιγκρίνσκι την εμφάνιση που έκανε αυτός στην Κέρκυρα θα μιλάγαμε για ογκόλιθο στην άμυνα. Εννοούμε τον Γιόχανσον, που μέσα απ’ όσα έκανε με την ΑΕΚ κέρδισε θέση στην εθνική του ομάδα, άρα αντικειμενικά μάλλον καλά πράγματα θα έχει κάνει. Εννοούμε επίσης τον Αραβίδη που τα τελευταία δυο χρόνια ήταν ο πρώτος σκόρερ της ΑΕΚ. Εννοούμε τον Λαμπρόπουλο, που το καλοκαίρι έγινε όσο πιο αξιοπρεπώς μπορούσε αμυντικό χαφ, διότι η ΑΕΚ δεν υπήρχαν εναλλακτικές λύσεις και που έβαλε στην Κέρκυρα το γκολ  που δεν μπορούσε να βάλει ο Αλμέιδα που ήταν η δουλειά του. Εννοούμε και τον Μπακάκη που παίρνει μια ευκαιρία στην χάση και στην φέξη, παρόλο που εμφανώς ο Γκάλο είναι απελπιστικά ντεφορμέ και που επί της ουσίας ποτέ από τότε που γύρισε από τον σοβαρό τραυματισμό, δεν πήρε συνεχόμενα ματς για να ξαναβρει τον αγωνιστικό εαυτό που τον είχε στείλει στην εθνική. Εννοούμε και τον Πλατέλλα, που πήρε μόνος του την μια από τις δυο μοναδικές εκτός έδρας νίκες στο πρωτάθλημα.

Εννοούμε επίσης αυτά τα παιδιά, που τους ανήκει σε πολύ μεγάλο ποσοστό, η μοναδική χαρά που έχει πάρει η ΑΕΚ τα τελευταία έξι χρόνια και είναι το κύπελλο. Λοιπόν εμένα, θα μου επιτρέψετε να επιμείνω πως είτε κάποια απ’ αυτά τα παιδιά, είτε τέτοιου είδους παιδιά, τα θέλω στην ομάδα.  Διότι, εκτός των άλλων, μιας και τα περισσότερα είναι ελληνόπουλα, δεν θέλω να γίνω σαν τον ΠΑΟ, που ο Ουζουνίδης έψαχνε στο ματς με τον ΠΑΟΚ σε ποιόν θα δώσει στα ελληνικά οδηγίες και βρήκε μόνο τον Κουτρουμπή που αμφιβάλλω αν τις καταλάβαινε. Θα μου επιτρέψετε επίσης να επιμείνω, πως περισσότερο μου φταίνε τα παιδιά της… Α’ εθνικής. Ο Λέσκοτ που μέχρι να κτυπήσει κάνοντας ποδήλατο, έπαιζε σαν βαλσαμωμένος αλλά πάντα του έφταιγαν οι άλλοι. Ο Πατίτο που ήρθε για να κάνει την διαφορά και μέχρι τώρα κάνει μόνο του κεφαλιού του. Ο Αλμέιδα που έχει την κλάση για 15 γκολ μίνιμουμ στο ελληνικό πρωτάθλημα και έχει βάλει δυο. Ο Ντίντακ που είναι μια του ύψους, μια του βάθους και μια του λάθους. Κλείνω την παρένθεση.

Είχα γράψει μετά από εκείνο το ματς με τον Ατρόμητο, πως πλέον το γαϊτάνακι των ευθυνών έχει την μικρότερη σημασία. Το σημαντικό ήταν πως είχε φτάσει η ώρα των αποφάσεων. Και από εκείνο το κείμενο που είχα γράψει τότε (και το διαβάστε το εδώ), περί των δυο δρόμων που έχει να επιλέξει η ΑΕΚ, δεν έχω και πολλά να προσθέσω ή να αφαιρέσω. Άλλωστε σ’ αυτόν τον έναν μήνα που έχει μεσολαβήσει από το ματς με τον Ατρόμητο, μέχρι αυτό με την Κέρκυρα, η ΑΕΚ όχι απλώς δεν έχει προχωρήσει ούτε βήμα σ’ έναν από τους δυο δρόμους, αλλά δεν φαίνεται καν να έχει κάνει και την επιλογή της. Το μόνο που έχει αλλάξει, είναι πως έχει εξαντληθεί και η τελευταία ικμάδα υπομονής του κόσμου.

Το επαναλαμβάνω και επιμένω. Μόνο μέσα από δυο δρόμους και δυο διαφορετικά πλάνα, μπορεί η ΑΕΚ να προχωρήσει μπροστά. Αλλιώς θα συνεχίσει να βουλιάζει σ’ ένα γιγαντιαίο τέλμα. Είτε θα πάει στις επόμενες μεταγραφικές περιόδους μ’ ένα τσουβάλι εκατομμύρια και μ’ ένα πλάνο βαρβάτων μεταγραφών από το πάνω ράφι σε στόπερ, σε αριστερό μπακ, σε χαφ, σε σέντερ φορ και σε εξτρέμ. Δηλαδή θα εφαρμόσει ένα πλάνο αγοράς μιας έτοιμης ομάδα για πρωτάθλημα, στην οποία βεβαίως θα πρέπει να προσθέσει και ένα δυνατό όνομα προπονητή για να την κουμαντάρει. Είτε θα ξεκινήσει να κτίζει μια ομάδα από την αρχή, με παιδιά κυρίως δικά της (Γαλανόπουλους, Τσέλιους, Γιαννούτσους) και με παιδομάζωμα κυρίως από την ελληνική αγορά. Δηλαδή θα ενεργοποιήσει ένα πλάνο κατασκευής πρωταθλήτριας ομάδας, που θα έχει όμως ορίζοντα πενταετίας.

Θα μου πείτε τώρα, ποιος έχει υπομονή για άλλα πέντε χρόνια. Θα σας απαντήσω πως ο λόγος που έχει εξαντληθεί η υπομονή του κόσμου, δεν είναι πως δεν είδε πέρυσι πρωτάθλημα ή πιθανότατα δεν θα το δει ούτε και φέτος. Είναι διότι δεν βλέπει να εφαρμόζεται κανένα πλάνο που θα οδηγήσει σε πρωτάθλημα. Έστω και σε μια πενταετία. Αυτό είναι το ζήτημα και αυτό είναι το πρόβλημα και αυτός είναι και ο λόγος της αγανάκτησης και κυρίως της απαξίωσης. Το είχα γράψει και πριν έναν μήνα και το επαναλαμβάνω και τώρα. Η ΑΕΚ πρέπει να αποφασίσει. Είτε σπρώχνει (πολλά) λεφτά και κάνει ανατροπή συσχετισμού δυνάμεων με ένα έτοιμο ρόστερ πρωταθληματικό. Είτε φτιάχνει ένα πλάνο κτισίματος από την αρχή, το εφαρμόζει απαρέγκλιτα και το στηρίζει απόλυτα. Όλα τα υπόλοιπα, είναι απλώς κυνήγι της ουράς μας και τίποτα περισσότερο.