"Με την ΑΕΚ στην καρδιά, όλα είναι δυνατά"

Είναι ιδιαίτερος άνθρωπος. Όχι παράξενος, ούτε περίεργος. Όχι, όμως, και συνηθισμένος. Ιδεολόγος, χαμογελαστός, χιουμορίστας, συναισθηματικός και… φόλα ΑΕΚτζής. Κάποιοι τον λένε… τρελό. Με το χέρι στην καρδιά το επιβεβαιώνουμε. Ο Γιώργος Ζαχαριάδης είναι τρελός με το τρέξιμο και με την ΑΕΚ και φυσικά δεν το κρύβει. Ο υπερμαραθωνοδρόμος κατά κόσμον ΤΕΜΟΝΑΕΚ μίλησε στο Runnfun.gr για τα ατελείωτα χιλιόμετρα που έχει διανύσει με τα πόδια και την ψυχή του.

Αστυνομικός στο επάγγελμα η πρώτη του επαφή με το τρέξιμο ήταν όταν έδινε τα αθλήματα για να μπει στη σχολή. Από εκείνη την ημέρα και μετά συνέχισε να τρέχει όποτε έβρισκε ευκαιρία, μέχρι που πριν από 7-8 χρόνια ξεκίνησε τις μεγάλες αποστάσεις. Και όταν λέμε μεγάλες, δεν μιλάμε για Μαραθώνιους…

Με νερό, ψωμί και ελιά για φαγητό, με φρούτα και μέλι όταν χρειάζεται γλυκό, ο Γιώργος Ζαχαριάδης το 2010 έτρεξε τον πρώτο του Μαραθώνιο στην Αθήνα και από τότε δεν έχει σταματήσει να τρέχει. Από τον Ευχίδειο άθλο, στο ΣΠΑΡΤΑΘΛΟΝ, στον Δρόμο Αθανάτων και στον Αυθεντικό Φειδιπίδειο δρόμο, όπου τερμάτισε μετά από 500 χλμ. 1ος Έλληνας και 2ος στη γενική στον 1ο αγώνα που έγινε, μέχρι την διαδρομή εκτός αγώνα που ξεκίνησε από την Παναγία Σουμελά Καστανιάς Βέροιας και σε 27 μέρες τρέχοντας 1924 χλμ, έφτασε στην Ιερά Μονή της Παναγίας Σουμελά στην Ματσούκα-Τραπεζούντας του Πόντου!

Ο ίδιος θεωρεί το τρέξιμο παρέα, ψυχοθεραπεία, αγάπη. Περνάει ατελείωτες ώρες στους δρόμους, θαυμάζει την Ελλάδα και τις ομορφιές της και σε αντίθεση με άλλους υπερμαραθωνοδρόμους δεν τον ενδιαφέρει τη θέση που θα τερματίσει, αρκεί να φτάσει στο τέλος. Αυτός είναι και ο λόγος που συμμετέχει, θεού θέλοντος και υπηρεσίας επιτρέποντος, σε όσους περισσότερους αγώνες μπορεί κάθε χρόνο.

Έχει μεγάλο ενδιαφέρον να διαβάσετε πως προσεγγίζει το τρέξιμο ο Γιώργος Ζαχαριάδης. Τι γνώμη έχει για τα τζελάκια, τα ρούχα, τα ισοτονικά, τις προπονήσεις, τους αγώνες που διοργανώνονται. Μια συνέντευξη για παλιούς και νέους δρομείς, μια διαφορετική προσέγγιση για την τέχνη του τρεξίματος.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Έχεις ασχοληθεί επαγγελματικά με τον αθλητισμό; 

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Όχι, δεν έχω ασχοληθεί ποτέ επαγγελματικά με τον αθλητισμό. Η σκέψη και μόνο «επάγγελμα αθλητής» με αποξενώνει. Υπάρχουν βέβαια αθλήματα τα οποία έχουν σχέση με τον επαγγελματικό αθλητισμό αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα.

Ε: Πότε ξεκίνησες να τρέχεις;


Α: Η ενασχόλησή μου με το τρέξιμο ξεκίνησε σχεδόν από τότε που θα έπρεπε να δώσω κάποια αθλήματα για την είσοδό μου στην σχολή της Αστυνομίας, τότε μετά το λύκειο. Από τότε, έτρεχα λίγα χλμ. για «συντήρηση».


Ε: Πόσα χρόνια συνολικά ασχολείσαι με το τρέξιμο σε επίπεδο αγώνων;


Α: Στο επίπεδο που έχω φτάσει σήμερα, ασχολούμαι τα τελευταία 7-8 χρόνια. Από τότε που συστάθηκε στην πόλη μου την Πτολεμαϊδα, ο Σύλλογος δρομέων οδοιπόρων Εορδαίας, (Σ.Δ.Ο.Ε) και με την συμμετοχή μας σε διάφορους αγώνες πανελλαδικά, σιγά σιγά ήρθε αυτό το αποτέλεσμα.

: Οι μεγάλες αποστάσεις πότε μπήκαν στη ζωή σου;

Α: Οι μεγάλες αποστάσεις μπήκαν στην ζωή μου, όταν κατάλαβα ότι δεν χορταίνω την διαδρομή και ήθελα να τρέξω κι άλλο. Διάβαζα και άκουγα πολλά για δρομείς και αγώνες τέτοιας φύσης και πάντα ήθελα να ζήσω κι εγώ τέτοιες στιγμές, που βίωναν οι δρομείς αυτού του είδους. Έτσι λοιπόν, μετά την συμμετοχή μου στον 28ο Μαραθώνιο της Αθήνας το 2010 και αφού έζησα μοναδικές στιγμές, σε όλη την διαδρομή από τον Μαραθώνα και τερματίζοντας στο Καλλιμάρμαρο, άρχισα να σκέφτομαι λίγο παραπέρα …. γιατί δεν ήθελα να τελειώσει αυτό το υπέροχο ταξίδι συναισθημάτων. Έτσι σκέφτηκα, ότι οι μεγάλες αποστάσεις είναι ένα ταξίδι συναισθημάτων και ξεκίνησα να το ζω, λαμβάνοντας μέρος στον 1ο αγώνα μεγάλης απόστασης, τον Ευχίδειο άθλο, 107,5 χλμ., τρέχοντας μία δύσκολη διαδρομή από τους Δελφούς στις Πλαταιές κι εκείνην την χρονιά, το 2011, είχα τερματίσει στην 1η εξάδα. Το 2012 συμμετείχα στον 8ο πανελλήνιο αγώνα 100 χλμ., ο οποίος μου έδωσε την πρόκριση για να συμμετάσχω στον άλλο αγώνα ιστορικής διαδρομής, τον γνωστό ΣΠΑΡΤΑΘΛΟΝ 246 χλμ. από Αθήνα στην Σπάρτη. Έτσι λοιπόν το 2012, στον 30ο αγώνα, έζησα την εμπειρία του ΣΠΑΡΤΑΘΛΗΤΗ.


Ε: Η προπονήσεις είναι ιδιαίτερα απαιτητικές, πως τα καταφέρνεις και τι πρόγραμμα ακολουθείς;


Α: Η αλήθεια είναι ότι οι προπονήσεις είναι ιδιαίτερα απαιτητικές από πολλές απόψεις. Για να πω ότι είμαι έτοιμος και μπορώ να τρέξω σε έναν αγώνα από 100 χλμ και πάνω, σύμφωνα με τους δικούς μου ρυθμούς και δυνατότητες, πρέπει να έχει προηγηθεί μία προπόνηση, διανύοντας τουλάχιστον 20-25 μέρες πριν μία μεγάλη διαδρομή ανάλογης δυσκολίας του αγώνα. Μετά μειώνονται τα χλμ. και γίνονται πιο εύκολα και πιο λίγα, έτσι ώστε να κρατά «ξύπνιο» το σώμα μου. Δεν έχω προπονητή, ούτε ακολουθώ κανένα ιδιαίτερο πρόγραμμα, ακολουθώ τους χτύπους της καρδιάς μου, διαβάζω το σώμα μου, αν δεν θέλει να τρέξει, το πιέζω με λίγα χλμ, τεμπέλικα τα λέω εγώ, έτσι για τιμωρία, αλλά με το που βγαίνω στους δρόμους ή στο βουνό, έρχεται η διάθεση. Αυτό είναι το τρέξιμο. Το πώς καταφέρνω από την άποψη να βρίσκω χρόνο αυτό είναι μία πονεμένη ιστορία. Λόγω της ιδιαιτερότητας της εργασίας μου, δεν έχω σταθερό ωράριο, οπότε προσαρμόζω τις προπονήσεις μου σύμφωνα με τον ελεύθερο χρόνο μου. Βεβαίως υπάρχουν και οι οικογενειακές υποχρεώσεις, οι οποίες είναι πάρα πολλές, πρέπει να ασχοληθώ με πολλά άλλα θέματα και άτομα. Τα βολεύω όμως και χαίρομαι γι αυτό.

Ε: Ποιες είναι οι προπονητικές διαδρομές σου;

Α: Προσπαθώ κάθε Σάββατο ή Κυριακή, αν δεν πάω σε αγώνα ή δεν δουλεύω, να τρέχω τουλάχιστον μία διαδρομή 40 με 50 χλμ, γύρω στην περιοχή μου, να κάνω την περιπολία μου, μαθαίνω και βλέπω πολλά. Η αγαπημένη μου διαδρομή είναι αυτή προς την Καστοριά, δηλαδή μία απόσταση 55 χλμ από την Πτολεμαϊδα και μέσω Κλεισούρας (περιοχή Νταούλι) πάω στην Καστοριά μέχρι την λίμνη, πίνω τον καφέ μου, τρώω το ψωμί μου βλέπω τους κύκνους και τις πάπιες και επιστέφω.Αυτό γίνεται 2 φορές το μήνα περίπου αλλά όταν το επιτρέπουν ο συνθήκες, δεν το προγραμματίζω. Προσπαθώ να βρίσκω διαδρομές που έχουν νερό κθ΄ οδόν, οπότε ξέρω ανά πάσα στιγμή τι θα αντιμετωπίσω. Με τα σκυλιά δεν έχω πρόβλημα, είμαι φίλος, δεν ξέρω γιατί αλλά δεν με κυνηγάνε ποτέ, μπορεί λίγο να γαβγίζουν αλλά ως εκεί. Εκείνο που με στεναχωρεί στους δρόμους είναι τα σκουπίδια που πετάνε από τα παράθυρα των αυτοκινήτων, μπουκάλια νερού, ποτήρια καφέ, σακουλάκια από πατατάκια, γαριδάκια κλπ.

Ε: Τι τρως; Υπάρχει κάποιο πρόγραμμα που ακολουθείς πριν από τους αγώνες;

Α: Αυτή είναι μία ερώτηση που την κάνουν όλοι. Όχι γιατί ενδιαφέρονται να μάθουν τόσο το τι τρώω, όσο γιατί μαθαίνοντας και ακούγοντας ότι τρέχω τόσα πολλά χλμ. και βλέποντας το σώμα μου, αναρωτιούνται πως και γιατί; Η απάντησή μου είναι ότι: Δεν τρέχω για να γίνω φέτες, τις τρώω τις φέτες!!! Μάλιστα στον αγώνα πολλών χλμ., τρώω συχνά και πίνω άφθονο νερό, ακόμη κι αν δεν θέλει το σώμα μου, λίγες γουλιές νερό θα τις πιω. Δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω τζελάκια και διάφορα άλλα προσφερόμενα είδη, δεν το συνήθισα το σώμα μου σε τέτοιες τροφές. Κι όπως λέω σε όλους κι ας μην με πιστεύουν, ψωμί κι ελιά, γνήσια και ελληνικά!!!


Ε: Τι συμβουλεύεις τους νεαρότερους δρομείς και αυτούς που θέλουν να ξεκινήσουν να τρέχουν

Α: Τι άλλο; Να ξεκινήσουν να τρέχουν κι αν δεν θέλουν να τρέχουν ας ασχοληθούν με ένα άθλημα που τους αρέσει και τους ταιριάζει, αρκεί να δραστηριοποιηθούν κάπου. Δεν είναι απαραίτητο επειδή ο (α) τρέχει, πρέπει να τρέχει και ο (β), ο καθένας ας κάνει ότι του αρέσει. Όμως, σχεδόν μέσα σε όλα τα αθλήματα υπάρχει και λίγο τρέξιμο κι αυτό δεν είναι τυχαίο. Ο αθλητισμός είναι υγεία. Να μην κοιτούν επιδόσεις και να ξεκινήσουν.

Ε: Ποιες είναι οι μεγαλύτερες δυσκολίες που έχεις αντιμετωπίσει στην μέχρι τώρα;

Α: Η δυσκολία που αντιμετωπίζω είναι κυρίως με την δουλειά μου. Μετά είναι η μετάβασή μου στην περιοχή που γίνεται ο αγώνας. Συνήθως πηγαίνω μόνος μου στους μεγάλους αγώνες κι αυτό έχει ως αποτέλεσμα το οποίο δημιουργεί πρόβλημα τόσο στην επικοινωνία με τους φίλους αλλά και οικονομικά προβλήματα, διότι όλα τα αντιμετωπίζω μόνος και δεν είναι λίγα τα έξοδα για έναν επαρχιώτη που χρειάζεται να πάει στην Αθήνα ή όπου αλλού είναι ο αγώνας.

Ε: Είχες ποτέ μεγάλο τραυματισμό; Αν ναι, τι έχεις να συμβουλέψεις όσους περνάνε μια τέτοια κατάσταση;

Α: Ευτυχώς μέχρι τώρα δεν είχα κανέναν τραυματισμό. Μπορεί να πέφτω και να χτυπάω λίγο στο πόδι και στο χέρι ή σε άλλο σημείο του σώματος, αλλά ο πόνος και το τραύμα είναι προσωρινά, μόνο για εκείνην την στιγμή, όσο να σου χαλάσει τον αγώνα και την ψυχολογία. Μετά όλα μια χαρά. Φέτος ένιωσα λίγο άσχημα στον αγώνα βουνού Olympus Marathon, 13 χλμ. πριν τον τερματισμό, έπεσα από ένα σκαλοπάτι και χτύπησα το πόδι μου, με αποτέλεσμα να φτάσω στον τερματισμό κουτσαίνοντας και καθυστερημένα μερικά λεπτά. Μετά όμως όλα μια χαρά. Συνιστώ σε όλους όχι υπερβολές. Να κάνουν ότι είναι επιτρεπτό και ανεκτό στο σώμα τους να εφαρμόζουν τις οδηγίες του προπονητή τους κατά γράμμα.

Εκτός όμως από τους γνωστούς τραυματισμούς τους σώματος, υπάρχουν και οι τραυματισμοί της ψυχής. Υπάρχουν στιγμές από τις οποίες πληγώνεσαι περισσότερο με τις συμπεριφορές ανθρώπων μέσα και έξω από τον αγώνα παρά από το πέσιμο και το χτύπημα. Τα χτυπήματα αυτά είναι πιο ύπουλα και πολύ πιο οδυνηρά και δεν γιατρεύονται εύκολα, ούτε με το πέρασμα του χρόνου. Υπάρχουν ορισμένοι δρομείς, οι οποίοι χαλάνε όλη την ομορφιά του αγώνα ή του χώρου γενικότερα. Όπως συμβαίνει και σε όλους τους τομείς της κοινωνίας. Πίστευα και επιθυμώ ότι σ΄ αυτόν τον χώρο θα βρω ανθρώπους με μία διαφορετική νοοτροπία, κουλτούρα. Όμως μερικές φορές συναντώ «δύσκολους» και περίεργους, άρρωστους ψυχικά, οι οποίοι πιστεύω να γιατρευτούν διανύοντας μερικά χλμ. ακόμη. Γιατί ο αθλητισμός είναι υγεία, το τρέξιμο καθαρίζει το μυαλό κι όταν καθαρίσει, όλα θα είναι μια χαρά.


Ε: Πόσα χιλιόμετρα συνολικά υπολογίζεις ότι έχεις τρέξει μέχρι σήμερα στη ζωή σου; 

Α: Εδώ δεν έχω απάντηση. Να σου πω σε πόσους αγώνες έχω τρέξει αφού τους μετρήσω. Όμως σε χλμ. συνολικά μαζί με τις προπονήσεις, ίσως να έφτανα και στο φεγγάρι…



Ε: Πως διαλέγεις τα παπούτσια σου;

Α: Αυτό είναι ένα θέμα, στο οποίο δεν δίνω και πολύ σημασία. Το μόνο που προσέχω είναι να έχει στοιχεία κατά των κραδασμών και να είναι μαλακά. Κατά τα άλλα δεν με ενδιαφέρει τι μάρκα θα είναι. Άλλωστε τον τελευταίο καιρό, υπάρχει ένας καλός φίλος, ο Κώστας, ο οποίος με προμηθεύει με παπούτσια και παίρνω ότι μου δίνει αυτός, αρκεί να τρέχουν…

Πηγή: http://runnfun.gr