Να φύγει η … μυρωδιά της «πεθαμενίλας»

Το Σάββατο η προπόνηση, όπως μου λένε όλοι και μαθαίνω και ο ίδιος από μια δυο πηγές, ήταν σα να μην έγινε. Λίγο οι σημαντικές απουσίες, λίγο η εν γένει ατμόσφαιρα, ήταν λίγο – ως πολύ – νεκρά τα πράγματα στα Σπάτα. Γενικώς… μυρίζει λίγο «πεθαμενίλα» στην ΑΕΚ και κάτι πρέπει να γίνει για να σηκωθεί κάπως το πράγμα.

Η εξέλιξη είναι φυσιολογική. Με πολύ σοβαρή και πολυδιάστατη εσωτερική κρίση, αντιμετωπίστηκε την προηγούμενη εβδομάδα επιφανειακά. Με κάποιες δράσεις, από αυτές που γίνονταν για να γράφουν οι εφημερίδες τις δεκαετίες του 80’ και του 90’. Σε μεγάλο βαθμό λόγω της απουσίας του Μελισσανίδη. Ίσως και απολύτως λόγω της απουσίας του Μελισσανίδη.

Κανένα από τα στοιχεία που συνθέτουν στην κρίση, δεν αντιμετωπίστηκε στην πραγματικότητα. Απλά υποβόσκουν και περιμένουν την επόμενη αφορμή για να εκδηλωθούν. Αν θέλουμε να λέμε την πραγματικότητα δηλαδή. Τουλάχιστον κατά την άποψη μου και ο καθένας ας κρίνει.

Τέλος πάντων, ξεκινάει μια εβδομάδα προετοιμασίας για αγώνα πρωταθλήματος και η αίσθηση που έχω είναι πως ακόμη δεν τα έχουμε δει όλα γύρω από τον τρόπο που θα αντιμετωπιστεί αυτή η κρίση που βρίσκεται η ΑΕΚ.

Η σίγουρη επιθυμία του Μελισσανίδη να αποκτήσει ακόμη πιο άμεση εικόνα για το τι έχει συμβεί και τι συμβαίνει, δεν αποκλείω καθόλου να φέρει κάποιες εξελίξεις, χωρίς να μπορώ να προβλέψω το μέχρι που θα φτάσουν αυτές.

Ο διοικητικός ηγέτης για να εκτιμήσει σωστά την κατάσταση, πρέπει να έχει υπόψη του όλη την εικόνα. Και δύο πολύ σημαντικά στοιχεία που συνθέτουν την εικόνα αυτή την στιγμή, είναι τα εξής:

Πρώτον, το γεγονός πως ένας πρωτοφανώς μεγάλος αριθμός φίλων της ομάδας, έχει χάσει την εμπιστοσύνη του στον Κετσπάγια, στην καλύτερη περίπτωση. Γιατί σε ένα σημαντικό κομμάτι από αυτούς κυριαρχεί αγανάκτηση για τον προπονητή, ανεξάρτητα από το τι καταλογίζει κανείς και στην διοίκηση, όσον αφορά το ευρύτερο πλαίσιο. Δεν θυμάμαι κάποιον προπονητή της ΑΕΚ εδώ και χρόνια, για τον οποίο να έχει εκφραστεί τόσος έντονος αρνητισμός από τον κόσμο, όσο για τον Κετσπάγια μετά το ντέρμπι.

Και είναι λογικό. Η εικόνα της ομάδας ξεπέρασε κατά πολύ τα όρια του απαράδεκτου. Συν ότι δεν ήρθε ως… δια μαγείας. Όλοι λίγο πολύ κάτι είχαν καταλάβει από τα προηγούμενα ματς. Αυτό λοιπόν ο Μελισσανίδης δεν υπάρχει περίπτωση να το έχει πιάσει στον αέρα, όντας μια εβδομάδα ολόκληρη σχεδόν αμέσως μετά το ματς, στην άλλη άκρη της γης.

Το δεύτερο στοιχείο αφορά την ατμόσφαιρα εντός ομάδας, ανάμεσα στον προπονητή και τους παίκτες. Εδώ μπορούμε να μιλήσουμε το λιγότερο για απώλεια εμπιστοσύνης, που ίσως να είναι και αμοιβαία.  Και χρειάζονται θεαματικές αλλαγές για να βελτιωθεί αυτή η εικόνα. Τέτοιες που είναι πολύ αμφίβολο, αν μπορούν να συμβούν.

Εδώ συμβαίνουν και κάποια πράγματα, που επίσης αν τα βάλεις κάτω δεν είναι δείγματα ομαλότητας. Για παράδειγμα, το ότι την Πέμπτη ο Κετσπάγια έκανε για πρώτη φορά για ένα μικρό διάστημα ασκήσεις με επίκεντρο την τακτική, ξαφνικά μετά από τόση φασαρία και μετά από συζητήσεις επί συζητήσεων με Μπάγεβιτς και Μαϊστόροβιτς.

Επιπλέον, πως στο ματς με την Καλλιθέα, για πρώτη φορά ακούσαμε την φωνή του βοηθού του και τον είδαμε και να σηκώνεται για να φωνάξει κάτι.

Θα μου πείτε, με τι κάθεσαι και ασχολείσαι. Και όμως. Έχω υπόψη μου πως ακόμη και τέτοια ζητήματα τέθηκαν στις συζητήσεις που έγιναν μετά το ντέρμπι.

Όλα αυτά συνθέτουν ένα σκηνικό αν όχι πίεσης, τουλάχιστον προτροπής προς τον Τιμούρ, να αλλάξει κάποια πράγματα που έχουν προκαλέσει πολύ συζήτηση. Και αν όντως τελικά συμβαίνει κάτι τέτοιο, μη μου πει κανείς πως είναι και ιδιαίτερα θετικό.

Όταν ο προπονητής φτάνει σε ένα σημείο που να αρχίζει να προσπαθεί να αλλάζει πράγματα που ξέρει πως του έχουν καταλογιστεί, έστω και για … τα μάτια του κόσμου να το κάνει, δεν είναι δείγμα θετικό για την κατάσταση. Και του ίδιου και την γενικότερη.

Πάντως προσωπικά θεωρώ πως ακόμη μεγαλύτερη σημασία και από τις τακτικές και από την περιβόητη «δουλειά», έχει ο ψυχολογικός τομέας. Αν ο Τιμούρ είναι να μείνει, πρέπει να βρει έναν ψυχικό κώδικα επικοινωνίας με τους ποδοσφαιριστές. Όλες οι πληροφορίες επιβεβαιώνουν εδώ και καιρό, πως δεν θα βρεις εύκολα παράδειγμα προπονητή εδώ και χρόνια στην ΑΕΚ, που όχι μόνο να φαίνεται, αλλά και να είναι τόσο αποκομμένος από τους παίκτες.

Και ο Φερέρ για παράδειγμα δεν ήταν ο προπονητής που επεδίωκε ιδιαίτερο ψυχικό «δέσιμο» με τους ποδοσφαιριστές του, όμως  είχε άλλα στοιχεία που του εξασφάλιζαν τον σεβασμό τους. Ο τρόπος δουλειάς του, το στάτους του πρώην προπονητή της Μπάρτσα του οποίου είχε πλήρη επίγνωση, ακόμη και οι ρυθμοί στην δουλειά του που ήταν εξοντωτικοί και για τον ίδιο, του εξασφάλιζαν συναισθήματα σεβασμού, ακόμη και δέους.

Αν ο Κετσπάγια είχε την ευκαιρία να …τρίψει το λυχνάρι και με ένα μαγικό τρόπο να εξασφάλιζε λύση σε ένα από τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει τώρα την ΑΕΚ, για μένα έπρεπε να επιλέξει ακριβώς αυτό. Το πώς θα βρεθεί η ψυχική σύνδεση με τους παίκτες του.