Το παράκανες ρε Πετράν με το γούρι

Γενικώς δεν είμαι θερμός υποστηρικτής του «κτύπα ξύλο», «πιάσε κόκκινο», και λοιπών μαγγανειών. Από την άλλη μεριά, είναι ξεκάθαρο πως τόση μιζέρια και τόση μίρλα που έπιασε όλο τον οργανισμό ΑΕΚ από το Σάββατο και μάλιστα μετά από νίκη, ήμουν βέβαιος πως δεν θα έβγαινε σε καλό. Και δεν βγήκε. Γκρίνια στην γκρίνια, όταν επί της ουσίας όλα πηγαίνουν καλά, ποτέ δεν ωφέλησε.

Πάντως μιας και έπιασα τα μεταφυσικά και μιας και είναι δεδομένο πως ο Μάνταλος θα επιστρέψει και δυνατός και ακόμα πιο χαρισματικός, όλο αυτό μπορεί να μην ήταν ατυχία. Θυμηθείτε πως πριν από τον τελικό του κυπέλλου με τον Ολυμπιακό, ο Μάνταλος υπέφερε από μυϊκό πρόβλημα τραυματισμού. Μάλιστα του είχε βγει μόλις εννέα μέρες πριν το ματς. Και από τέτοιους τραυματισμούς, ειδικά στο φινάλε μιας ποδοσφαιρικής σεζόν, δύσκολα κάποιος παίκτης ξεμπερδεύει εύκολα και γρήγορα. Ωστόσο ο Μάνταλος όχι μόνο έπαιξε κανονικά στον τελικό, αλλά άνοιξε και τον δρόμο για την κούπα με το γκολ που πέτυχε. Ένα το (μεταφυσικό) κρατούμενο)

Πάμε και στο δεύτερο (μεταφυσικό) κρατούμενο. Εκείνο το γκολ στον τελικό με τον Ολυμπιακό, ο Μάνταλος το είχε πετύχει με κεφαλιά. Περίπου δηλαδή, όπως πήγε να σκοράρει και στο δίτερμα και τελικά κουτούλησε με τον Γκάλο και κτύπησε.  Βάλτε λοιπόν και τα δυο αυτά στοιχεία μαζί και θα διαπιστώσετε πως τελικά ο Μάνταλος δεν στάθηκε άτυχος. Απλώς το παράκανε λίγο για να κρατήσει το γούρι. Καταλαβαίνετε για ποιο γούρι λέμε.

Για να πάμε και λίγο στα πιο σοβαρά. Στον Μάνταλο έχουν σκάσει την τελευταία διετία, πολύ περισσότερες και πολύ πιο χοντρές γκαντεμιές, απ’ ότι άλλοι ποδοσφαιριστές, είχαν σ’ ολόκληρη την καριέρα τους. Επίσης μετά από κάποιες εξ αυτών των γκαντεμιών, όπως ο τραυματισμός του Πέτρου στο ματς κυπέλλου με τον Ολυμπιακό,  άλλοι παίκτες είτε δεν επέστρεψαν ποτέ ξανά σε υψηλό επίπεδο, είτε ακόμα και δεν επέστρεψαν ποτέ στα γήπεδα.

Ο Μάνταλος όμως έχει αποδείξει μέχρι τώρα πως όσο παικταράς είναι μέσα στο γήπεδο, άλλο τόσο είναι και έξω απ’ αυτό. Κοντρολάρει και κουλαντρίζει τους τραυματισμούς, σοβαρούς και λιγότερο σοβαρούς, όπως κάνει με την μπάλα μέσα στο γήπεδο. Από εκείνο το χειρουργείο στο γόνατο είχε επιστρέψει πολύ πιο γρήγορα απ’ ότι προέβλεπαν οι ιατρικοί κανόνες. Από εκείνο τον μυϊκό τραυματισμό πριν τον τελικό του κυπέλλου, επέστρεψε σε χρόνο τέτοιο ώστε να παίξει κανονικά και να βάλει και γκολάρα.

Προφανώς και δεν τολμώ να κάνω πρόβλεψη πως και τώρα θα προλάβει να παίξει στο Φάληρο. Ούτε πολύ περισσότερο θέλω να πιεστεί ο Μάνταλος για να παίξει. Αλίμονο. Μακάρι ο Πετράν να γίνει εντελώς καλά και να πετάξει την μάσκα και ας μην παίξει ούτε λεπτό στο ντέρμπι. Άλλωστε, μεταξύ μας, ο Μάνταλος έχει τον τρόπο να φτιάξει ψυχολογικά τους συμπαίκτες του, ακόμα και αν ο ίδιος δεν θα είναι παρών στο ματς. Πάντως θυμίζω, πως ο τρόπος που ο αρχηγός μπήκε και έπαιξε στον τελικό, παρότι το πόδι του πονούσε μέχρι και μια μέρα πριν, ήταν η καλύτερη «ντόπα» για όλους τους ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ σ’ εκείνο το ματς. Είχε δείξει τότε τον δρόμο ο αρχηγός για τη νίκη και την κούπα.

Και κάτι τελευταίο για να το πιάσω από εκεί που το ξεκίνησα. Όταν κατά καιρούς έχουμε κρεσέντο γκρίνιας, εντός, εκτός και επί τα αυτά μέρη της ΑΕΚ, η μπάλα παίρνει και τον Μάνταλο. Για την πάσα που δεν έδωσε, για την ντρίμπλα που δεν έκανε, για το μήπως και να αλλάξει θέση ή ακόμα και το μήπως είναι υπερτιμημένος. Αλλά τώρα που ερχόμαστε όλοι φάτσα με το ενδεχόμενο να μην υπάρχει ο Μάνταλος σίγουρα στο ματς με τον Ηρακλή και ενδεχομένως στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, μας πιάνει ένας μικρός (αγωνιστικός) πανικός. Και δικαίως. Διότι, έστω και αν ισχύει το ουδείς αναντικατάστατος, ο Μάνταλος έκανε και κάνει πράγματα στο γήπεδο, που η ΑΕΚ δεν τα παίρνει από κανέναν άλλον. Και αυτό ας το έχουμε πάντα στο μυαλό μας.