ΑΕΚ, μπάλα και καρπούζια

Το πρώτο που πρέπει να σημειώσω, είναι πως το euro τελείωσε και εμείς είμαστε ακόμα στα δάση του Κίελτσε. Μας έχουν σιχαθεί και οι σκίουροι. Όταν φύγαμε από την Αθήνα, η Πορτογαλία ακόμα ζοριζόταν να περάσει από τον όμιλο στην επόμενη φάση. Και φυσικά έπεφτε μέγιστη καραμούζα στον Σάντος. Μην κοιτάτε που όλοι τώρα είναι στο χαλάκι του Πορτογάλου που σήκωσε την κούπα. Τότε, σχεδόν όλοι αυτοί που τώρα αποθεώνουν, έριχναν τόνους νερού στον μύλο της κουβέντας περί αντιποδοσφαίρου και άλλων τέτοιων πετυχημένων προσεγγίσεων.

Είναι αυτές οι προσεγγίσεις που, για να μην ξεχνιόμαστε και για να μην νομίζει κανείς πως έχουμε μνήμη χρυσόψαρου, που έφαγαν τον Σάντος από τον πάγκο της ΑΕΚ στην δεύτερη θητεία του. Για όσους το έχουν λησμονήσει, πριν ο Φερνάντο ανακοινώσει πως αποχωρεί από την ομάδα, παραμονές του τελικού με τον Ολυμπιακό στην Κρήτη, είχε προηγηθεί τουλάχιστον ένα τρίμηνο, πλήρους αποδόμησης της προπονητικής του φιλοσοφίας. Για αντιποδόσφαιρο έλεγαν και τότε, για προπονητή που δεν μπορεί να υπηρετήσει ένα πρότζεκτ αγωνιστικό που ταιριάζει στο dna της ΑΕΚ και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Μέχρι και λούζερ τον είχαν χαρακτηρίσει κάποιοι, επειδή έφτασε μια ανάσα από το πρωτάθλημα του 2005 και αντί να το χάσει από τον Ριβάλντο, το έχασε από τον Νατσούρα. Διότι έτσι έγινε.

Να θυμίσω βέβαια, πως μετά τον λούζερ Σάντος, ήρθε καθηγητής Σέρα Φερέρ. Νίκησε μεν τη Μίλαν, για να σας προλάβω, αλλά τα έκανε την επόμενη σεζόν θάλασσα πλατιά, με το καλύτερο ρόστερ της ΑΕΚ τα τελευταία 20 χρόνια. Και αν δεν έφευγε για να έρθει ο Κωστένογλου να μαζέψει λίγο τα αποδυτήρια, δεν θα χρειαζόταν καν να της πάρουν τον τίτλο στα χαρτιά. Θα τον έχανε μόνη της και εύκολα μέσα στο γήπεδο. Αλλά τώρα αυτό είναι μια άλλη ιστορία και δεν θέλω να ξεφύγω.

Κανείς δεν πρέπει να ξεχνάει το πώς και το γιατί έφυγε από την ΑΕΚ ο Σάντος. Αυτός που τώρα κατέκτησε το Euro με μια αγωνιστική φιλοσοφία όχι πολύ διαφορετική από εκείνη που είχε επιχειρήσει να επιβάλλει και τότε. «Κανείς δεν παίζει για τον εαυτό του, παίζουν όλοι για την ομάδα και γι αυτό πήρε το euro» λέει ο Μπαρμπόσα. Δουλειά του Σάντος είναι αυτή. Όπως ομάδα μ’ όλη την σημασία της λέξης, που ήταν μια γροθιά, ήταν και εκείνη της ΑΕΚ του 2004. Γι αυτό άλλωστε έφτασε μια ανάσα από την κατάκτηση του τίτλου τότε. Μ’ ένα ρόστερ που είχε Άλβες, Ασουνσάο, Κατσουράνη, Λυμπερόπουλο και… τέλος.

Για τον Σάντος τότε, μ’ εκείνο το ρόστερ, το πρώτο που είχε στο μυαλό του, ήταν να παίρνει τα αποτελέσματα. Να φτιάξει μια ομάδα που θα νικάει. Και όχι να φτιάξει τους Γκαλάκτικος με εξάρες σε κάθε ματς. Το ίδιο ακριβώς έκανε και τώρα με την εθνική Πορτογαλίας. Αλλά και τότε στην ΑΕΚ, κάποια στιγμή ξεκίνησε η μουρμούρα, που έγινε γκρίνια και στο τέλος έγινε αποδόμηση του προπονητή, για δήθεν αντιποδόσφαιρο. Το ίδιο είχε ξεκινήσει και τώρα με την Πορτογαλία, στην αρχή του Euro. Και αν γινόταν μια στραβή και δεν έφτανε μέχρι και το τέλος της διαδρομής, μπορεί να είχε φύγει και κακήν κακώς. Ως λούζερ και ως καρπουζάς.

Το πώς και το γιατί έφυγε ο Σάντος από την ΑΕΚ, θα πρέπει να το έχουμε στο μυαλό μας. Κυρίως διότι θα το βρούμε κάποια στιγμή μπροστά μας. Θυμηθείτε τι έγινε πέρυσι τον Γενάρη. Η ΑΕΚ κέρδιζε και οι μισοί γκρίνιαζαν. Γιατί με 1-0; Η ΑΕΚ κέρδιζε και τα ντέρμπι. Γιατί με 1-0 και γιατί δεν παίζει μπάλα. Μετά ο Πογιέτ τα έκανε σαλάτα με την διαχείριση της ομάδας και ησυχάσαμε. Αλλά εκείνο που έχει σημασία, είναι όταν η ομάδα έκανε την δουλειά της, δηλαδή κέρδιζε, πάλι υπήρχε γκρίνια. Μπορεί, δε λέω, να υπάρχει μερίδα του κόσμου που θέλει να βλέπει ένα ανοικτό θεαματικό ποδόσφαιρο, χωρίς να το ενδιαφέρει το αποτέλεσμα. Αλλά θα έχει ενδιαφέρον να μου δείξετε δυο, όχι παραπάνω, εξ αυτών, όταν η ΑΕΚ θα χάνει, ας πούμε, με 4-3. Ή θα φέρνει ισοπαλία 3-3. Θυμηθείτε τι έγινε, όταν ο Δέλλας πήρε το ρίσκο να παίξει ανοικτά και όλα για όλα στο Καραϊσκάκη και το 1-0, έγινε 4-0. Απολύθηκε.

Κατά την ταπεινότητα μου, ήταν τεράστιο λάθος εκείνο το ρίσκο, στο χρονικό σημείο που το πήρε. Όμως αυτό ισχύει για μένα, που η προσέγγιση μου είναι, πως το αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει πάνω απ’ όλα. Εκτός αν θέλουμε να μετατραπεί η ΑΕΚ σε ομάδα επιδείξεων. Χάρλεμς ένα πράγμα, επί το ποδοσφαιρικότερο. Δεν θα είχα κανένα θέμα να πάρει η ΑΕΚ το επόμενο πρωτάθλημα, με 30 νίκες με 1-0. Ούτε μια, με 2-0. Προσέξτε, για να μην παρεξηγηθώ. Δεν υποστηρίζω πως η ΑΕΚ θα πρέπει να είναι μια αδούλευτη ομάδα, που να παίζει ταμπούρι και να προσπαθεί να κλέβει τα ματς. Αυτό είναι άλλο πράγμα.

Επειδή όμως το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει, η ΑΕΚ θα πρέπει να είναι μια ομάδα, που μπαίνει στο γήπεδο για να παίρνει το αποτέλεσμα που θέλει, για να φτάσει μέχρι και την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Να ξεκινάει με το μηδέν από την άμυνα και μετά να πηγαίνει στην παραγωγή στην επίθεση. Και αυτό ακριβώς προσπαθεί να κτίσει εδώ στο Κίελτσε ο Κετσπάγια. Το έχει πει άλλωστε περισσότερες από μια φορές στους ποδοσφαιριστές του. Ενώ το πέτυχε και στο, θεωρητικά, πιο δυνατό φιλικό απέναντι στην Κίελτσε. Ασφάλεια στα μετόπισθεν, δυο γκολ και νίκη. Και με ευκαιρίες για περισσότερα γκολ. Αλλά αυτό δεν θα γίνεται πάντα. Και όταν δεν θα γίνεται αυτό, να έρχεται η νίκη με 1-0 ή και μισό – μηδέν. Χωρίς να ανοίγει κουβέντα για καρπούζια. Διότι τα καρπούζια τα έχει, όποιος κερδίζει νίκες και τίτλους. Ξέρετε που…