Για τον Φερνάντο...

Κοίτα να δεις τώρα, που έχω αγωνία για την Πορτογαλία… Που σε κάθε άλλη περίπτωση, θα μου ήταν τελείως αδιάφορο, το ποιος εκ των δύο θα κερδίσει σε λίγο στον τελικό του Euro, από τη στιγμή που δεν παίζει η Ελλάδα ή η Ιταλία (κι αν θα μιλάγαμε για Μουντιάλ και η Αργεντινή)…

Λίγο πριν ή λίγο μετά τα μεσάνυχτα, θα γνωρίζουμε αν η τελευταία κούπα του «δικού μας» Φερνάντο, παραμένει αυτή του Κυπέλλου με την ΑΕΚ πριν από 14 χρόνια ή αν θα έχει γράψει ιστορία με την πατρίδα του. Όπως και να ‘χει, είναι ένας σπουδαίος προπονητής κι ακόμα περισσότερο, ένας σπουδαίος άνθρωπος.

Το δεύτερο δεν αμφισβητείται από κανέναν. Το πρώτο αμφισβητείται εδώ και χρόνια, από όσους στέκονται στο τελικό αποτέλεσμα και διέπονται από την αμερικάνικη νοοτροπία του… «ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος τίποτα».

Ήμουν πολύ τυχερός που μπήκα στο ρεπορτάζ της ΑΕΚ, με Σάντος προπονητή και μάλιστα με τις προπονήσεις της ομάδας να ήταν ανοιχτές τότε για τους δημοσιογράφους, έστω κι αν δεν ήταν ότι καλύτερο το να ανεβαίνεις κάθε πρωί στις 08:15 στους Θρακομακεδόνες τον χειμώνα. Εξίσου τυχερός νιώθω που ήταν ανοιχτές οι προπονήσεις και στη συνέχεια, με προπονητή τον Φερέρ.

Την έζησα, λοιπόν, τη δουλειά του Σάντος ως ρεπόρτερ. Και φυσικά δεν έπαψα να τον παρακολουθώ και στη συνέχεια. Και χάρηκα πάρα πολύ, όταν αντικατέστησε τον Ότο Ρεχάγκελ στο τιμόνι της Εθνικής μας ομάδας. Δεν νομίζω ότι υπήρχε πιο κατάλληλος προπονητής σε όλο τον πλανήτη, για να συνεχίσει τη δουλειά του Γερμανού. Κι ότι συνέχισε να μας κάνει υπερήφανους για την Εθνική μας, δεν ήταν ότι πιο απλό και εύκολο μετά το έπος του 2004.

Κι όμως… Στην προκριματική φάση του Euro 2012, είχε την Εθνική μας αήττητη και την έβγαλε πρώτη στον όμιλο (7 νίκες, 3 ισοπαλίες). Στα γήπεδα της Πολωνίας και την Ουκρανίας, την πέρασε στη φάση των νοκ-άουτ και μάλιστα με 2 ομάδες να περνάνε από τον όμιλο από τις 4 και όχι με 3 όπως φέτος. Και στους «8» έπεσε πάνω στους Γερμανούς…

Στη συνέχεια, μας οδήγησε στο Μουντιάλ του 2014, με μία μόλις ήττα στα προκριματικά από την Βοσνία. Στα μπαράζ, η Εθνική μας πέρασε τους Ρουμάνους (3-1 εντός και 1-1 εκτός) και στα γήπεδα της Βραζιλίας, πέρασε και τον όμιλο και δεν πήγε στους «8» για ένα χαμένο πέναλτι του Γκέκα.

Κι ύστερα, ανέλαβαν οι… γκρανκάσες. Οι άσχετοι, οι ανίκανοι, οι επικίνδυνοι, που διέλυσαν μέσα σε χρόνο-ρεκόρ, την ομάδα που έκανε υπερήφανο όλο τον ελληνισμό για μια δεκαετία. Δεν έδιωξαν απλά τον Σάντος (που ήταν το πιο σημαντικό), αλλά όλο το οικοδόμημα, που κρατούσε την Εθνική μας, έξω από τη γενικότερη σαπίλα του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Και κάπως έτσι, στείλαμε τον Φερνάντο «δώρο» στον πάγκο της Εθνικής ομάδας της χώρας του και από τότε που ανέλαβε, την έκανε αήττητη ως τη σέντρα του αποψινού τελικού. Ελπίζω κι εύχομαι και μετά… Αυτά για τον «δικό μας» Φερνάντο. Που είτε πανηγυρίσει σε λίγο, είτε όχι, δεν θα είναι ο καλύτερος προπονητής του κόσμου, αλλά είναι ένας προπονητής που σε όποια ομάδα κι αν έχει δουλέψει, έχει αφήσει κυρίαρχο το στίγμα της σοβαρότητας, της εργατικότητας και της τιμιότητας.

Από εκεί και πέρα, ευχή όλων μας και ειδικά όσων αγαπούσαμε και πηγαίναμε στην Εθνική μας από πιτσιρικάδες, ξέροντας εκ προοιμίου ότι στις μεγάλες διοργανώσεις, θα ήμασταν με την Ιταλία, με την Αργεντινή ή με οτιδήποτε άλλο αφού η Ελλάδα απουσίαζε (πλην του 1994, που και που πήγε, μας… υποχρέωσε), είναι να ήταν το Euro της Γαλλίας, η τελευταία διοργάνωση που απουσίασε η Εθνική μας ομάδα.

Ένα Euro με 24 ομάδες χωρίς την Ελλάδα, οπωσδήποτε και δεν τιμά μια χώρα που μπορεί να μην διαθέτει σπουδαία παράδοση στο ποδόσφαιρο, αλλά δεν παύει να συγκαταλέγεται στις πρωταθλήτριες Ευρώπης.

Για να φτιάξει βέβαια η Εθνική μας, θα πρέπει να αλλάξουν πολλά πράγματα στο ελληνικό ποδόσφαιρο και κυρίως να πάψουν να έχουν οποιαδήποτε σχέση με το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, οι άσχετοι, οι ανίκανοι, οι επικίνδυνοι και οι υπόδικοι, που «κατόρθωσαν» μέσα σε λίγους μόνο μήνες, μια ομάδα-υπόδειγμα να χάσει δύο φορές από τα Νησιά Φερόε.

Καλά να πάθουμε βέβαια, που ανεχόμαστε να έχει φτάσει το ποδόσφαιρό μας σε αυτό το χάλι… Καλά να πάθουμε, που μας… χαλούσαν οι νίκες με 1-0 και θέλαμε και θέαμα, τρομάρα μας! Καλά να πάθουμε, που γίναμε… Πορτογαλία!

• ΑΕΚ
• εθνική
• σάντος