Τέτοιους παίκτες θέλει η ΑΕΚ

Προφανώς και ο Χρήστος Αραβίδης δεν είναι ούτε ο Γκριεζμάν, ούτε ο Νικολαϊδης. Και ακόμα και στα ιδανικά σεντερφορίσια τελειώματα του, θα βρεθεί ένα άγγιγμα με ακροδάκτυλα και ένα δοκάρι για να μην τον αφήσει να σκοράρει, όπως έγινε στη Νέα Σμύρνη. Όμως ευτυχώς έρχονται κάτι τέτοια ματς, όπως αυτό στη Νέα Σμύρνη, που υπενθυμίζει πως η ΑΕΚ τέτοιους παίκτες θέλει. Σαν τον Αραβίδη. Παίκτες που να σηκώνουν κούπα με σπασμένα δόντια. Παίκτες που να τους βρίζει χυδαία ένα ολόκληρο γήπεδο, αλλά που να είναι ο πρώτος που θα σπεύδει να προστατέψει αυτό το γήπεδο από τιμωρία.

Όταν ο Μπουονανότε πήγε να εκτελέσει ένα κόρνερ και άρχισαν οι… ρίψεις από τις εξέδρα, ο επόπτης έφυγε αμέσως προς την σέντρα. Και για όσους δεν το πήραν χαμπάρι, ο Αραβίδης έκανε σπριντ, έτρεξε στον διαιτητή και του ζητούσε να στείλει πίσω στην θέση του τον βοηθό του, για να συνεχιστεί το ματς. Όπως, για όσους το έχουν λησμονήσει, το ίδιο ακριβώς είχε κάνει και στο παιχνίδι της Τούμπας, στον πρώτο γύρο, σε ανάλογη φάση, τότε μ’ ένα πλάγιο του Μπουονανότε. Ο Αραβίδης δεν πήγε ούτε να κάνει τον καλό, ούτε τον ήρωα. Αυτό που ένιωθε έκανε και το παιχνίδι που λατρεύει επί της ουσίας προστάτεψε.

Αυτούς τους παίκτες θέλει η ΑΕΚ. Που να φέρονται μάγκικα, ακόμα και όταν ο αντίπαλος τους αντιμετωπίζει σκάρτα. Που να τρέχουν και να παίρνουν αγκαλιά τον Μανιάτη που τραυματίας σφαδάζει στο έδαφος, σ’ ένα ντέρμπι με τον ΟΣΦΠ που καίει. Που να δείχνουν παντού και πάντα, πόσο αλλιώς βλέπει τα πράγματα, αυτή η ομάδα. Το ποδόσφαιρο άλλωστε και για την ΑΕΚ πολύ περισσότερο, δεν είναι μόνο τα γκολ. Εξάλλου αυτό που έκανε ο Αραβίδης στη Νέα Σμύρνη, σαν γκολ ήταν. Και ας πήγε το σουτ του στο δοκάρι.

Παρεμπιπτόντως, αναρωτιέμαι αν στις εξετάσεις από τις οποίες περνούν οι διαιτητές τσεκάρουν και την ακοή τους. Διότι δεν μπορώ να φανταστώ πως υπάρχει άλλος λόγος, πέραν ενός προβλήματος στο τύμπανο, που ούτε ο διαιτητής στην Λεωφόρο, ούτε αυτός στη Νέα Σμύρνη, αντέδρασαν στα συνθήματα για την μητέρα του Αραβίδη. Ούτε καν μου περνά από το μυαλό πως θα πρέπει να λέγεται Διαμαντίδης ή Σπανούλης για να προστατευτεί ένας αθλητής. Και δεν λέω ούτε να διέκοπταν τα ματς, ούτε τίποτα τέτοιο. Άλλωστε και ο ίδιος ο Αραβίδης, όπως απέδειξε στη Νέα Σμύρνη, δεν θα το γούσταρε αυτό. Έστω μια σύσταση να γινόταν, για να είναι ξεκάθαρο πως καμία μητέρα κανενός, δεν πρέπει ακούει αυτά που άκουγε αυτή του Αραβίδη. Ενώ για να τα λέμε και όλα, αντίθετα με τον διαιτητή, υπήρχαν παράγοντες του Πανιωνίου, που έκαναν προσπάθειες, να σταματήσουν αυτά τα συνθήματα.

Πάντως το ματς στη Νέα Σμύρνη δεν υπενθύμισε μόνο ποιους παίκτες η ΑΕΚ θέλει, αλλά ακόμα και ποιους δεν θέλει. Απ’ όλους τους ποδοσφαιριστές της ενδεκάδας, πιο μεγάλη περιέργεια είχα να δω πως θα λειτουργούσε ο Μπουονανότε.  Θεωρούσα πως στην δεδομένη χρονική στιγμή, ο Αργεντινός θα ήθελε να (από)δείξει πράγματα. Είτε για να πείσει την Κόλο – Κόλο ή όποιον άλλον μνηστήρα πως αυτός είναι ο άνθρωπός τους, είτε για να «ξεβρακώσει» την ΑΕΚ που τον είχε στείλει στον πάγκο, είτε για τον εγωισμό του και μόνο. Άνθρακες όμως ο θησαυρός. Μηδέν, από μηδέν, μηδέν ο Αργεντινός.

Τώρα θα μου πείτε, τι περίμενες ρε μπάρμπα να δείξει στο τελευταίο ματς και με μια ενδεκάδα πειραματική. Περίμενα να πάρει την ομάδα πάνω του, να χορέψει τους Οικονόμους και τους Κόρμπους και να κάνει την διαφορά. Σ’ όλες τις φάσεις που είχε εμπλοκή, τα έκανε μούσκεμα. Είτε έκανε το κάτι πολύ παραπάνω απ’ αυτό που χρειαζόταν, είτε δεν έκανε τίποτα απ’ ότι χρειαζόταν. Και για να μην το πολυαναλύουμε, για μια ακόμα φορά, δεν έβγαλε στόφα ηγέτη. Αυτό δηλαδή, για το οποίο η ΑΕΚ τον απέκτησε το περασμένο καλοκαίρι. Και προφανώς η περίπτωση Μπουονανότε, θα πρέπει να αποτελέσει οδηγό για τον τρόπο που η ομάδα θα κινηθεί φέτος το καλοκαίρι, αν αποφασίσει να αναζητήσει ξανά μια κίνηση… αεροδρομίου. Που κάτι μου λέει πως θα την αναζητήσει.