Αν ήμασταν στο 1994...

Την αμέσως προηγούμενη φορά που η ΑΕΚ είχε πάρει πέναλτι σε εντός έδρας ματς με τον ΟΣΦΠ, ήταν το 1994. Αν βρισκόμασταν στο 1994, τότε που το πρωτοποριακό στην ελληνική τηλεόραση ήταν ciao Antenna, τότε μπορεί και η “αλήθεια” για τα όσα έγιναν στο ντέρμπι με τον ΟΣΦΠ να ήταν διαφορετική. Θα υπήρχαν για κάθε φάση το πολύ δυο ριπλέι, οι κάμερες θα μπορούσαν να πιάσουν πολύ συγκεκριμένα πλάνα και οι (τότε) τεχνολογικές δυνατότητες, θα έδιναν την ευκαιρία να φυτευτούν στην (ποδοσφαιρική) κοινή γνώμη, αμφιβολίες για το αν τελικά ο γαϊδαρος πετάει.

Όμως δεν βρισκόμαστε στο 1994 αλλά στο 2016. Και η τεχνολογία της τηλεόρασης διαθέτει όλα εκείνα τα ριπλέι, που δείχνουν πως ο αθλητής Μαζουακού βρίσκει το ποδάρι του Ζουκουλίνι και έπρεπε να δοθεί πέναλτι. Επίσης η τεχνολογία δίνει την ευχέρεια του απαραίτητου ζουμ, με το οποίο φαίνονται και τα χεράκια και τα ποδαράκια του Μποτία που γκρεμίζουν τον Αραβίδη και ορθώς υπήρξε αποβολή. Ενώ πάλι χάρη στην τεχνολογία, φαίνεται σε δέκα πλάνα από δέκα διαφορετικές λήψεις, πως και ο σκόρερ Βάργκας και όλοι οι υπόλοιποι παίκτες της ΑΕΚ, ήταν σε απολύτως νόμιμη θέση την ώρα που ο Μπουονανότε εκτελούσε το πέναλτι.

Με λίγα λόγια, επειδή δεν είμαστε στο 1994 αλλά στο 2016, όλη η επιχειρηματολογία περί σφαγής του ΟΣΦΠ, κατέρρευσε εντός δευτερολέπτων. Τι να γίνει; Ας όψεται η τεχνολογία. Όσο για την φάση που δόθηκε πέναλτι, η τεχνολογία παρέχει την δυνατότητα των δέκα διαφορετικών ριπλέι. Παραδέχομαι πως ακόμα δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν κτυπά ή όχι στο χέρι του Μιλιβόγεβιτς. Που πάντως είναι και το πιθανότερο. Το σίγουρο είναι πως όταν πας να μαρκάρεις εντός περιοχής με τα χεράκια ψηλά σαν πρίμα μπαλαρίνα στη λίμνη των κύκνων, ακόμα και ο Ποντίκης στα ντουζένια του, δίνει το πέναλτι.

Επίσης αν βρισκόμασταν στο 1994 και σ’ ένα τέτοιο ντέρμπι και όντως ο ΟΣΦΠ, ήταν καλύτερος από την ΑΕΚ ακόμα και με εννέα παίκτες, καθώς λένε, θα είχε κερδίσει και δεν θα είχε χάσει. Διότι πίσω, σ’ εκείνες τις εποχές, όπως πολύ εύστοχα υπενθύμισε και ο Χάρης Κοπιτσής, η ΑΕΚ είχε κερδίσει τον ΟΣΦΠ, παίζοντας ακόμα και με εννέα παίκτες. Διότι ήταν πραγματικά και απολύτως ποδοσφαιρικά, απείρως καλύτερη από τον ΟΣΦΠ.

Αν βέβαια βρισκόμασταν στο 1994 και ο ΟΣΦΠ έπαιζε με εννέα παίκτες σε ντέρμπι, η ΑΕΚ θα έφτανε σε αστρονομικό σκορ νίκης. Επίσης εκείνη την εποχή, με έντεκα εναντίον έντεκα και μέσα στην έδρα της, ο ΟΣΦΠ θα υπέφερε και μάλιστα πολύ. Και η ΑΕΚ, ειδικά σε ματς που θα κέρδιζε, θα είχε την απόλυτη κυριαρχία. Αλλά τότε ήταν στο δικό της σπίτι στη Νέα Φιλαδέλφεια και είχε μια από τις καλύτερες ομάδες που έχουν δει ποτέ τα ελληνικά γήπεδα.

Τώρα όμως είναι 2016 και τα δεδομένα είναι (προς το παρόν) διαφορετικά αλλά και οι συσχετισμοί αγωνιστικών δυνάμεων είναι (προς το παρόν) διαφορετικοί. Και αυτό που φάνηκε και σ’ αυτό το ντέρμπι, ήταν πως ο ΟΣΦΠ έχει και ποιότητα, έχει και υπεροχή και για να λέμε τα πράγματα και με το όνομα τους, είχε και το πάνω χέρι σχεδόν στο μεγαλύτερο κομμάτι του ματς. Δεν κέρδισε όμως. Ούτε έχασε. Η ΑΕΚ τον κέρδισε, γιατί έκανε όλα όσα έπρεπε, για να τον κερδίσει. Χωρίς προφανώς να τον πατήσει κάτω.

Καταρχάς φρόντισε με την τακτική της και την προσήλωση της, να ακυρώσει όλα τα σημεία υπεροχής του αντιπάλου. Ακόμα και στο πρώτο ημίωρο που το αγωνιστικό πλάνο που είχε σκεφτεί ο Πογέτ δεν λειτουργούσε, ο Ολυμπιακός έκανε μόνο μια κλασική ευκαιρία για γκολ, με την κεφαλιά του Ντουρμάζ. Τον πολύ Φορτούνη, τον έβγαλε εκτός παιχνιδιού. Αγωνιστικά από το πρώτο λεπτό, τυπικά μόλις ήρθε η αποβλή. Από τα άκρα, το μόνο που κέρδιζε ο ΟΣΦΠ ήταν κόρνερ. Ακόμα και τα (πολύ) ψηλά κορμιά του Ολυμπιακού, στις στημένες φάσεις έχασαν σχεδόν όλες τις μάχες. Ο ΟΣΦΠ είχε μια κυριαρχία που επί της ουσίας ήταν ακίνδυνη. Και έτσι δεν πρόκειται να κέρδιζε. Η ΑΕΚ τον βραχυκύκλωσε και μετά τον γονάτισε με το πάθος της.

Οι παίκτες της ΑΕΚ ήθελαν πολύ να κερδίσουν και το κυνήγησαν μ’ όλες τους τις δυνάμεις, μ’ όλη τους την ψυχή. Θα έφτυναν αίμα για να το πετύχουν και φαινόταν. Όλοι, μηδενός εξαιρουμένου. Ου μη παικτών που έχουν μόλις δέκα μέρες στην ΑΕΚ, όπως ο Ζουκουλίνι και ο Πέκχαρτ, που έδωσαν την ψυχή τους. Ακόμα και οι αναπληρωματικοί από τον πάγκο, που δεν έπαιξαν λεπτό, βοήθησαν με τον τρόπο τους και το πάθος τους. Και ήρθε μια νίκη που προστίθεται σ’ αυτήν που έκανε η ΑΕΚ με τον ΠΑΟΚ στο ίδιο γήπεδο και μπαίνει δίπλα και στις υπόλοιπες οκτώ που έχει κάνει από τις αρχές Γενάρη και δίνει και αέρα στα πόδια και αυτοπεποίθηση. Είναι μια νίκη που αποδεικνύει πρώτα στην ίδια την ΑΕΚ και μετά στους απέναντι, πως πλέον εδώ υπάρχει μια ομάδα που δεν την βάζεις κάτω και που θα βρει τον τρόπο να σε κερδίσει. Πιθανόν αυτό να είναι αρκετό για τους φετινούς στόχους, σίγουρα όμως είναι απαραίτητη μαγιά για τους στόχους που θέλει να (ξανά)πιάσει.

ΥΓ: Έκανε λάθος ο Πογέτ με την επιλογή τερματοφύλακα, με την επιμονή στον Γκάλο, με την τοποθέτηση του Μάνταλου στο αριστερό άκρο, ίσως και με τον αποκλεισμό του Τζεμπούρ από την αποστολή. Αλλά αφενός όσα μπορούσε τα διόρθωσε αμέσως, αφετέρου όταν κερδίζεις και δη τον πρώτο στην βαθμολογία, ακόμα και τα λάθη είναι σωστά.

• ΑΕΚ
• Βασικό
• ολυμπιακός
• πογιέτ