Η βαριά σκιά μιας τρομακτικής δολοφονίας και ο πόνος ενός αποκλεισμού

Όλα όσα θα ακολουθήσουν, είναι μια σύνοψη των όσων διαπιστώσαμε από το πρώτο επίσημο ματς, έως και τη διακοπή…

Κάποια πράγματα οφείλουμε να τα διαχωρίζουμε, το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο σκορ, χαμένες ευκαιρίες, λάθη στην άμυνα, υπεροπλία στην επίθεση, νοοτροπία καλή ή κακή. Οι ομάδες είναι ζωντανοί οργανισμοί, άνθρωποι ζουν σε αυτούς, συναισθήματα τους κατακλύζουν. Όσα βίωσε η ΑΕΚ μέχρι να φτάσουμε στο σήμερα και στην αναγκαία ευκαιρία να καθαρίσει το μυαλό από πολλά, δεν ήταν πράγματα εύκολα.

Λίγες ώρες πριν από το πρώτο ματς, ένας οπαδός της δολοφονήθηκε. Έξω από το γήπεδο της ομάδας, εκεί όπου τέτοιες μέρες έναν χρόνο νωρίτερα χιλιάδες άνθρωποι ζούσαν το όνειρό τους, αυτό της επιστροφής στα πατρογονικά εδάφη, ένας νεαρός άφησε όλο το αίμα του στη γη. Η βαριά σκιά του εγκλήματος θα είναι πάντα εκεί, το μαύρο πέπλο σκέπασε τη γύρω πλάση. Λίγες ώρες πριν παίξει, η ΑΕΚ κλονίστηκε συθέμελα και δεν είναι αυτά πράγματα που μπορείς εύκολα να διαχειριστείς. Σε τρώνε, σε πονάνε, σε λυγίζουν. Δικαίωμα, που λένε και στην αργκό της τράπουλας.

Ο προπονητής και οι παίκτες, μέσα στη μαυρίλα, το πένθος και τον αποτροπιασμό που φώλιασε στις καρδιές τους, βρήκαν τον τρόπο, το σθένος, τη δύναμη να πετάξουν έξω τους Κροάτες. Θα ένιωθαν υπόλογοι αν δεν το είχαν πράξει, δίχως να ευθύνονται για το παραμικρό. Και ήρθε η Αντβέρπ. Τα έδωσαν όλα πάλι, αποκλείστηκαν κι αυτό πόνεσε. Περισσότερο από όλους τον προπονητή και τούτο φάνηκε. Έπεσαν και έπρεπε να σηκωθούν. Να βγει το ματς με το Βόλο και να πάνε να ηρεμήσουν, να σκεφτούν, να ανασυνταχθούν.

Τι να σε φοβίζει όταν πολεμάς τέτοιο κακό

Δεν είμαι υπέρ των απλουστεύσεων, ούτε της μη αναγνώρισης των αγωνιστικών προβλημάτων. Ωστόσο όλα όσα συνέβησαν, ομολογουμένως επηρέασαν μυαλά και ψυχές. Δεν γίνεται να μην τους επηρέασαν. Θα μπορούσαν και να τους διαλύσουν. Μολαταύτα, η νοοτροπία που πέρυσι θαυμάσαμε, είναι ακόμα εδώ. Στην πορεία δε, ίσως αποδειχθεί ακόμα πιο ενισχυμένη, πιο ισχυρή. Τι να φοβηθείς όταν σου έχει συμβεί το χειρότερο;

Συζητώ οποιαδήποτε ένσταση, οποιαδήποτε επιθυμία για κάτι πιο ποιοτικό από αυτό που υπάρχει. Πάντοτε ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο, εκεί πρέπει να αποσκοπείς. Δεν θεωρώ για παράδειγμα ότι δημιουργεί κάποιος πρόβλημα επειδή αιτείται ενίσχυσης στα άκρα της άμυνας ή επειδή πιστεύει ότι η ΑΕΚ θα έπρεπε να έχει καλύτερο τερματοφύλακα. Νορμάλ το βρίσκω. Αρκεί να μην φτάνουμε στο σημείο να ισοπεδώνουμε κάτι που έχει προηγηθεί, αυτό που δείχνει έναν δρόμο.

Οι υπάρχοντες, λοιπόν, μπορούν να αποδώσουν καλύτερα, τόσο ατομικά όσο και ως σύνολο. Το είδαμε πέρυσι, δεν είναι κάτι που προκύπτει μέσα από μια φανταστική θεώρηση. Προφανώς και υπάρχει πρόβλημα όταν σε κάθε ματς δέχεσαι πρώτος γκολ, επί της ουσίας είναι σαν να κυνηγάς μόνιμα την ουρά σου. Όμως οι ίδιοι ήταν πέρυσι στην ομάδα και αυτό, σπανίως τους συνέβαινε. Άρα κάτι δεν κάνουν σωστά, κάτι έχουν χάσει και πρέπει να το βρουν ξανά.

Όχι δεν είναι 2018, ναι απαιτούνται επιπλέον προσθήκες

Πολλοί είναι εκείνοι που συγκρίνουν τη διάλυση της τότε πρωταθλητικής ομάδας με αυτό που -όπως λένε- θα μπορούσε να συμβεί ξανά. Αυτό βέβαια είναι τουλάχιστον ατυχές διότι τότε -ελπίζω να μην έχετε κοντή μνήμη- η βασική ένσταση δεν αφορούσε μόνο το κομμάτι της ενίσχυσης, αλλά (ακόμα περισσότερο) εκείνο της αποψίλωσης του ρόστερ καθώς αποχώρησαν παίκτες ιδιαίτερα κομβικοί στην κατάκτηση του πρωταθλήματος έπειτα από 24 χρόνια φαγούρας.

Φέτος, αυτό δεν ισχύει. Όλοι τους είναι εδώ, αγοράστηκε ο Πινέδα, δεν πωλήθηκε ο Γκαρσία τουναντίον προστέθηκε δίπλα του ο Πόνσε. Έγιναν πράγματα προς τη σωστή κατεύθυνση, έμειναν όμως και δουλειές στη μέση, με πιο χαρακτηριστική όλων αυτή του κεντρικού αμυντικού. Ο χρόνος για να βρεθεί κάτι καλό, λιγοστεύει επικίνδυνα και αυτό είναι ομολογουμένως ένα ρίσκο που η ΑΕΚ δεν θα έπρεπε να έχει πάρει. Για άλλες θέσεις, όπως ανέφερα και πριν, συζήτηση μπορεί να γίνει σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο. Τι ήθελε ο προπονητής, τι ζήτησε και τι σκέφτεται σήμερα.