Μην «δολοφονήσετε» ξανά και ξανά τον Μιχάλη

Photo Credits: INTIME

Ο Κώστας Τσίλης γράφει για την χυδαιότητα το ψέμα και την συκοφαντία που βαφτίζονται υπερασπιστική γραμμή και «μαχαιρώνουν» ξανά και ξανά

11/08/2023 | 1:01

Στοιχηματική εμπειρία… όπως θα ήθελες να είναι! Παίξε Νόμιμα - 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ

Οι μέρες που έχουν ξημερώσει από την Δευτέρα το βράδυ και μετά, είναι εντελώς άλλες μέρες. Όλα είναι τόσο διαφορετικά, τόσο βαριά, τόσο ζοφερά. Όλα τόσα δύσκολα να τα διυλίσεις και να τα βάλεις στο μυαλό και στην ψυχή. Αλήθεια δεν ξέρω για πόσο όλο αυτό θα κρατήσει. Δεν ξέρω καν αν θα φύγει και ποτέ, έστω και αν δεδομένα η ζωή συνεχίζεται. Πάντα όμως το πως συνεχίζεται είναι το ζήτημα και όχι το εαν.

Προσπαθώ να βάλω σε μια σειρά τις σκέψεις και δεν είναι καθόλου εύκολο. Το απόγευμα η οικογένεια, οι φίλοι, οι δικοί του άνθρωποι, αυτοί που τον αισθάνονται ως δικό τους άνθρωπο, θα αποχαιρετίσουν τον Μιχάλη. Δεν θα τον ξαναδούν ποτέ, αλλά θα τον βλέπουν σχεδόν κάθε μέρα. Διότι ο Μιχάλης «έπεσε» παλικαρίσια μπροστά στο σπίτι του, για να «προφυλάξει» το σπίτι του και θα μείνει για πάντα στο σπίτι του.

Η οικογένεια αποχαιρετά το παιδί της. Χθες ο πατέρας άκουσε στο τηλέφωνο τον υπουργό ενός υπουργείου που ονομάζεται προστασίας του πολίτη (ούτε οι Μόντι Πάιθον δεν θα σκαρφίζονταν τέτοια βαφτίσια). Τον άκουσε υποθέτω να πασχίζει να εξηγήσει το πως οι γκάφες και οι αστοχίες αυτών που προΐσταται στο χαρτοφυλάκιό του, επέτρεψαν στους φονιάδες να μαχαιρώσουν το παλικάρι του. Μπουρδολογία γραβατομένων με οφίτσια, πάνω από ένα φονικό. Όπως πάντα δηλαδή.

Άκουσε όμως ο πατέρας του Μιχάλη τον υπουργό να εγγυάται πως θα κάνει τα πάντα προκειμένου να βρεθούν και να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι φονιάδες. Αν δεν ήταν τόσο τραγικά και τόσο σοβαρά τα πράγματα, θα ήταν εως και αστεία αυτή η δέσμευση, όταν λίγες ώρες πριν από γκάφα και αβλεψία, καθαρίστηκαν με μάνικες του Δήμου πολλά από τα στοιχεία στον τόπο του εγκλήματος. Αλλά το θέμα είναι σοβαρό και δεν χωράει αστεία. Διότι την ίδια στιγμή που ο πατέρας του Μιχάλη έπαιρνε υποσχέσεις από τον υπουργό πως θα βρεθούν οι φονιάδες και θα τιμωρηθούν, άκουγε πως η ευθύνη για ότι έγινε στη Νέα Φιλαδέλφεια, είναι ούτε λίγο, ούτε πολύ, μοιρασμένη.

Το σενάριο περί «οπαδικού ραντεβού» που κυκλοφορεί ήδη από την επόμενη μέρα του φονικού, ούτε απλώς μια άστοχη εκτίμηση είναι, ούτε τυχαία σκέψη κάποιου άσχετου. Είναι ένα χοντροειδές ψέμα που μπήκε σε ένα διαβιβαστικό κρατικής υπηρεσίας. Είναι και άξονας της υπερασπιστικής γραμμής που θα ακολουθήσουν όλοι οι συλληφθέντες που κατηγορούνται για την συμμετοχή στην φονική επίθεση στη Νέα Φιλαδέλφεια. Ειπώθηκε ξεκάθαρα άλλωστε και αναλύθηκε από συνήγορο ενός εκ των κατηγορουμένων. Προφανώς και στα αφτιά μας όλο αυτό ακούγεται εξωφρενικό. Ασύλληπτο και αδιανόητο. Σχεδόν όσο αδιανόητή ήταν η είδηση πως έφυγε από το μαχαίρι ο Μιχάλης, μπροστά στο γήπεδο της ΑΕΚ.

Αλλά δυστυχώς έγινε. Όπως και θα γίνει να μπει αιχμή του δόρατος της υπερασπιστικής γραμμής των φονιάδων, αυτό το περί… οπαδικού ραντεβού. Το ότι πρόκειται για ένα χοντροειδές ψέμα είναι πολύ προφανές και αυταπόδεικτο. Δεν υπάρχει άλλωστε παγκοσμίως κανένα οπαδικό ραντεβού, που να έχει γίνει έξω από το γήπεδο του ενός. Επίσης το ότι βασικό επιχείρημα στα περί ραντεβού, είναι πως «αν δεν επρόκειτο για ραντεβού, τι δουλειά είχαν όλοι αυτοί οι οπαδοί της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια» μοιάζει βγαλμένο από σκετσάκι του Μπένι Χιλ. Μια βόλτα οποιαδήποτε μέρα, οποιαδήποτε ώρα, το καταρρίπτει σε τρία δευτερόλεπτα.

Εξάλλου εν έτει 2023, σε χρόνο μηδέν εμφανίζονται εικόνες και βίντεο για οτιδήποτε, οπουδήποτε. Και το βίντεο με κόσμο κάθε ηλικίας αραχτό στο καφέ του αετού και παιδάκια στην πλατεία να κάνουν πατίνι και ποδήλατο λίγα λεπτά πριν την φονική επιδρομή, καθαρίζει το τοπίο και ξεγυμνώνει τους ύποπτα ψεύτες. Όλα αυτά είναι ξεκάθαρα.

Όμως εδώ υπάρχει κάτι που έχει την σημασία του. Υπάρχει σε εξέλιξη ένα εργάκι, για να παρουσιαστεί το θύμα, ως ολίγον θύτης. Φταίει ο φονιάς που μαχαίρωσε, αλλά φταίει και λίγο ο μαχαιρωμένος που ήταν εκεί, διότι τι δουλειά είχε. Αυτό το εργάκι φυσικά, το έχουμε ξαναδεί. Τι δουλειά είχε ο Γρηγορόπουλος στα Εξάρχεια; Τι δουλειά είχε η κοπέλα που βιάστηκε να περάσει απ’ αυτό το σκοτεινό σοκάκι με κοντή φούστα; Είναι γνωστή η τακτική και χιλιοπαιγμένο το έργο της απόπειρας να εξισωθεί ο θύτης με το θύμα.

Για όλους εμάς του απ’ έξω, είναι ενοχλητικό, είναι εξοργιστικό, είναι ο ορισμός της χυδαιότητας. Αλλά σκεφτείτε τι (θα) είναι για τους γονείς του Μιχάλη. Σ’ όλους μας, που ψάχνουμε κάθε μέρα αφορμή να πάμε να πιούμε τον καφέ μας ή την μπύρα μας δίπλα στο «σπίτι» μας και που δεν το χορταίνουμε όσες φορές και αν γίνει, μοιάζει εξωφρενική η ερώτηση «τι δουλειά είχαν τόση οπαδοί της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια». Διότι η απάντηση είναι μπροστά στα μάτια όλων, καθημερινά. Για τους γονείς όμως του Μιχάλη, η ίδια ερώτηση είναι σαν μαχαιριά.

Το «δεν θα μαχαιρωνόταν αν δεν ήταν εκεί» ή ακόμα περισσότερο το «πήγε εκεί για να περιμένει τους μαχαιροβγάλτες και έτσι μαχαιρώθηκε» όχι απλώς δεν συναντιέται πουθενά με την πραγματικότητα, όχι μόνο αγγίζει το ανώτατο στάδιο της χυδαιότητας, αλλά επί της ουσίας «σκοτώνει» ξανά και ξανά τον Μιχάλη. Ένας μαχαιρωμένος που «έφυγε», τρεις ακόμα κτυπημένοι που πέρασαν από το νοσοκομείο (και ο ένας είναι ακόμα μέσα), εκατοντάδες που έτρεξαν άρον – άρον να σωθούν και που ενδεχομένως από εκείνο το βράδυ πετάγονται στον ύπνο τους βλέποντας εφιάλτες, γιατί άραγε πρέπει να μπουν στην θέση να εξηγήσουν γιατί βρέθηκαν εκεί που πήγαιναν σχεδόν κάθε μέρα. Και αυτοί και οι συγγενείς τους και οι φίλοι τους.

Προφανώς δεν χρειάζεται καμία ΑΕΚ να επέμβει ή να τοποθετηθεί ή να καταγγείλει. Η αλήθεια ήταν, είναι και θα είναι πάντα το μόνο όπλο απέναντι στο ψέμα και την παραχάραξη των γεγονότων. Όμως είναι πλέον απολύτως ξεκάθαρο πως δυστυχώς, το χιλιοπαιγμένο έργο της χυδαίας απόπειρας ταύτισης του θύτη με το θύματος, θα το ξαναδούμε να παίζεται μπροστά μας. Διότι πολύ φοβάμαι πως δεν υπάρχουν δικλείδες ασφαλείας που να αποτρέπει να βγαίνει βόλτα το ψέμα και την συκοφαντία, όταν “φοράει” το ντύμα υπερασπιστικής γραμμής κατηγορούμενου. Ακόμα και αν μ’ αυτό τον τρόπο “δολοφονείται” ξανά και ξανά το θύμα. Ευτυχώς στην προκειμένη περίπτωση η αλήθεια για όσα έγιναν, εκτός από δυνατή είναι και πολύ ξεκάθαρη.