Το αίμα του Μιχάλη, πνίγει το κάνε ότι κοιμάσαι

Photo Credits: INTIME

Ο Κώστας Τσίλης απλώς... γράφει κυρίως για όλα όσα δεν μπορεί να είναι ποτέ ξανά ίδια αλλά και για δυο μεγάλες αυταπάτες

09/08/2023 | 12:00

Στοιχηματική εμπειρία… όπως θα ήθελες να είναι! Παίξε Νόμιμα - 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ

Όλοι μετρούσαμε όχι τις μέρες, τις ώρες. Το ίδιο και ο Μιχάλης. Για όλους μας, δεν υπήρχε μόνο απλώς το πηγαίνω στο γήπεδο για να δω την ΑΕΚ. Από πέρυσι τον Σεπτέμβρη, ήταν ξανά το πηγαίνω στο σπίτι. Μέσα και έξω. Στις εξέδρες, μα και στους γύρω δρόμους. Στην γειτονιά μας. Για όλους μας. Το ίδια και για τον Μιχάλη.

Για όλους μας, η ΑΕΚ δεν ήταν πλέον οι δυο ώρες του ματς. Ούτε καν οι τέσσερις με το πήγαινε και έλα. Ήταν μια ολόκληρη μέρα στην γειτονιά μας, γεμάτη από χρώματα και αρώματα και μουσικές. Γεμάτη από ΑΕΚ. Και αυτή η μέρα δεν ήταν μόνο αυτή του αγώνα. Ήταν πλέον, από τότε που γυρίσαμε στο σπίτι, η κάθε μέρα. Για όλους μας. Το ίδιο και για τον Μιχάλη.

Ανυπομονούσαμε να πάμε στην Φιλαδέλφεια, να καθίσουμε στη Φιλαδέλφεια, να βολτάρουμε στη Φιλαδέλφεια, να πιούμε τις μπύρες μας και να κάνουμε τις κουβέντες μας στην Φιλαδέλφεια, να γελάσουμε και να γκρινιάξουμε και να ξαναγελάσουμε στην Φιλαδέλφεια. Όλοι μας. Το ίδιο και ο Μιχάλης.

Αυτή η πλατεία του αετού, μπροστά στο σπίτι μας, δεν ήταν απλώς η πρώτη επιβλητική εικόνα από το καινούργιο μας γήπεδο. Ήταν μια πλατείας χαράς, πανηγυριού, γιορτής, επαφής με τους φίλους και με την ΑΕΚ. Ήταν το σημείο που όλοι φτάναμε με λαχτάρα και με χαμόγελο όχι μόνο για όσα θα ζούσαμε, αλλά και απλώς επειδή ήμασταν εκεί. Έτσι ήταν για όλους μας. Το ίδιο και για τον Μιχάλη.

Ήταν, έγραψα. Ήταν, γιατί δεν είναι πλέον. Δεν θα είναι ίσως ποτέ ξανά το ίδιο. Για κανέναν μας. Γιατί δεν θα είναι εκεί ο Μιχάλης. Ή μάλλον θα είναι. Αλλά θα είναι σ’ όλα αυτά που θα θυμίζουν, πως στάθηκε όρθιος και παλικάρι απέναντι όχι σε οπαδούς (αλίμονο σ’ όποιον νομίζει πως ήταν τέτοιοι) αλλά σε Ναζί φονιάδες εισαγόμενους και ντόπιους, που έφτασαν μέχρι την Φιλαδέλφεια για να (τον) δολοφονήσουν. Αυτή η μαχαιριά του φονιά που καρφώθηκε στο σώμα του Μιχάλη που ύψωσε μπροστά τους το ανάστημα του, πήρε από το παλικάρι την ζωή και απ’ όλους μας τα τελευταία ψήγματα αθωότητας αλλά και τις τελευταίες φτηνές προσωπικές δικαιολογίες. Ποτέ, τίποτα δεν θα είναι το ίδιο μπροστά στο σπίτι μας. Ποτέ τίποτα δεν πρέπει να είναι το ίδιο για κανέναν από εμάς.

Όχι, δεν πρόκειται να πέσω σε καμία παγίδα με ευχολόγια. Όχι αυτή την φορά. Γιατί αν το κάνω, αλήθεια θα αισθανθώ ακόμα περισσότερο συνένοχος για το έγκλημα και δεν το θέλω. Ναι, συνένοχος και μην απορείτε. Δεν σήκωσα μαχαίρι, δεν θα σήκωνα ποτέ. Αλλά δεν σήκωσα ούτε την φωνή μου. Αποθέωνα τον Σέρχιο που έκανε τα πάντα για τιμήσει την μνήμη του Άλκη και να μην ξεχαστεί το έγκλημα, ευχόμουν μαζί του να μην υπάρξει άλλος κανείς και προχωρούσα.

Προχωρούσα ενώ έβλεπα ακόμα δίπλα μου και γύρω μου τα μαχαίρια, τα καδρόνια, το μίσος και τα φονικά, όλα αυτά που δεν έχουν σχέση με το ποδόσφαιρο και με τους οπαδούς, να έχουν βολικά φυτευτεί για τα καλά στο ποδόσφαιρο και στους οπαδούς και μάλιστα να… ποτίζονται για να ανθίζουν. Προχωρούσα ενώ δίπλα μου έβλεπα πως η σκύλα που γέννησε το κτήνος ζούσε και ήταν πάλι σε οργασμό, όπως έγραφε ο Μπρεχτ.

Έβλεπα καθαρά γύρω μου την μαυρίλα και τον ζόφο. Το έβλεπα και το καταλάβαινα πως το σύστημα έχει πετύχει να κάνει το λαοφιλέστερο άθλημα αντί κοιτίδα ευτυχίας απόλαυσης αλλά και αντίστασης και διεκδίκησης, σε θέατρο παράλογου, τυφλού μίσους. Αλλά προχωρούσα. Μέχρι που κάποια στιγμή όλα αυτά που είναι εκεί και τα βλέπεις και παρόλα αυτά συνεχίζεις να προχωράς, τα βρίσκεις μπροστά σου. Και αν αυτό που αγνοείς είναι φονιάδες με μαχαίρια, τότε θα σε πνίξει στο αίμα.

Ζητώ συγγνώμη για το προσωπικό ύφος. Ζητώ συγγνώμη και από την μάνα του Μιχάλη. Δεν έχω άλλες δικαιολογίες. Κανείς μας δεν έχει. Η μαυρίλα και τα φονικά που ήταν δίπλα μας και γύρω μας, έφτασαν στην αυλή μας. Για όσους δεν το κατάλαβαν, στο σπίτι μας μπροστά. Και τώρα δεν γίνεται πια να κάνουμε πως δεν το βλέπουμε. Θα περνάμε κάθε Κυριακή ή Τρίτη ή Τετάρτη ή όποτε πάμε στο γήπεδο μας, από μπροστά του. Από εκεί που μαχαιρώθηκε ο Μιχάλης μας. Δεν ξέρω τι και πως θα επιλέξει να το διαχειριστεί ο καθένας μας όλο αυτό, για να προστατέψει αυτούς και αυτό που αγαπάει. Αλλά αυτό το κάνε ότι κοιμάσαι, μας τελείωσε. Πνίγηκε στο αίμα.

Και δυο πραγματάκια τελευταία. Το ένα για τις αυταπάτες για τον ρόλο της αστυνομίας. Όταν οι συνταξιούχοι κατεβαίνουν στον δρόμο για να φωνάξουν για τις συντάξεις πείνας, βρίσκουν πάντα μπροστά τους κλειστούς από κλούβες δρόμους. Όταν οι εποχικοί πυροσβέστες κατεβαίνουν στον δρόμο για να ζητήσουν μόνιμο μισθό, επιστρατεύονται ακόμα αύρες με νερό για να τους διαλύσουν. Όταν εμποδίζεται η έξωση από το σπίτι σε μονογονεϊκή οικογένεια για 800 ευρώ, τα ΜΑΤ καταφθάνουν σε χρόνο μηδέν για να περιφρουρήσουν τον δικαστικό κλητήρα. Την Δευτέρα το βράδυ στη Νέα Φιλαδέλφεια δεν υπήρχε ούτε μισή κλούβα, στο κομβόι των δολοφόνων κανένας έλεγχος και κανένα στοπ και η αστυνομία έφτασε έξω από το γήπεδο 20 λεπτά αφότου έγινε η φονική καταδρομική επίθεση.

Το δεύτερο είναι για τις αυταπάτες για το πως λειτουργεί η κύρια ΟΥΕΦΑ. Μήπως θυμάται κανείς τι ακριβώς είχε διαμηνύσει στους παίκτες της εθνικής Δανίας, όταν εκείνοι δεν ήταν σε θέση ούτε να σταθούν όρθιοι από τον σοκ για τον Έρικσεν που χαροπάλευε. Θα σας θυμίσω για να μην ταλαιπωρείστε. Μπείτε και παίξτε, αλλιώς χάνετε το ματς. Τελεία και παύλα. Και να πω την αλήθεια, ήταν περίεργο που κάτι αντίστοιχο δεν είπε και τώρα στην ΑΕΚ. Μπείτε και παίξτε. Βεβαίως για να ξέρουμε και τι λέμε, στην ουσία αυτό είπε στην ΑΕΚ. Τα ματς με την ομάδα που έχει στις κερκίδες της τους δολοφόνους του Μιχάλη, θα γίνουν κανονικά και με τον νόμο. Άλλωστε η ΟΥΕΦΑ είναι εναντίον του φασισμού, αρκεί αυτό να μην της χαλάει το καλεντάρι της και τις σχέσεις της με τις ισχυρές και αγαπημένες του συστήματος ομάδες. Η ΑΕΚ αυτό που ζήτησε από την ΟΥΕΦΑ, ήταν αυτό που όλοι σκέφτονται και κυρίως νιώθουν. Δεν γίνεται να παίξεις με τους δολοφόνους ενός από τα παιδιά σου. Αλλά…