Η ΑΕΚ πάντοτε κυνηγά τους καλούς Έλληνες, όμως οι συνθήκες έχουν αλλάξει

Η υπόθεση του Σωτήρη Αλεξανδρόπουλου, ενός ποδοσφαιριστή με χαρακτηριστικά από αυτά που ταιριάζουν γάντι με το παιχνίδι έντασης, πίεσης και διάρκειας σε αυτά τα δύο, είναι ενδεικτική των μόνιμων προθέσεων της ΑΕΚ -και περισσότερο του ίδιου του Μελισσανίδη- για την ύπαρξη δυνατού ελληνικού στοιχείου στην ομάδα.

Αν και άγουρος ακόμα, έχοντας χάσει μια σεζόν ζώντας στο περιθώριο της Σπόρτιγκ στη Λισαβόνα, ο 21χρονος ποδοσφαιριστής είναι ένας από τους ελάχιστους καθαρούς box to box Έλληνες μέσους. Με τεράστια περιθώρια εξέλιξης αλλά και χτυπητές αδυναμίες. Δίπλα στον Ματίας Αλμέιδα, με υπομονή και δουλειά, θα μπορούσε να ανθίσει. Όμως η σκέψη του δεν είναι εδώ.

Στην νταμπλούχο ΑΕΚ, θα έπρεπε να μπει στη σειρά, να καταλάβει το παιχνίδι της, να μοχθήσει πολύ και να περιμένει τη σειρά του. Θα ήταν, ούτως ή άλλως, πίσω στην ιεραρχία. Εκείνος προτιμά να πάει κάπου όπου θεωρητικά, θα παίζει περισσότερο. Αυτό, βέβαια, ουδείς μπορεί να του το εξασφαλίσει, ειδικά μετά από μία σεζόν χωρίς παιχνίδια. Το επίπεδο θα πρέπει να είναι αρκετά πιο χαμηλό από αυτό της Ένωσης για να μπει και να παίξει αμέσως.

Εδώ είναι το σημείο που κάποιοι παίκτες φτάνουν στο μεταίχμιο απώλειας του προσανατολισμού τους. Όχι επειδή είναι η ΑΕΚ που εμείς αγαπάμε, αλλά σε αυτή τη φάση της καριέρας του, τέτοια ευκαιρία θα έπρεπε να την κυνηγήσει από μόνος του! Να τρέξει πίσω της.

Εδώ θα μάθει, θα διδαχθεί, θα βελτιωθεί και σίγουρα -έστω και λίγο αργότερα- θα παίξει. Μόνο το πως μεταλλάχτηκαν τόσοι και τόσοι παίκτες υπό την καθοδήγηση του Αλμέιδα, θα έπρεπε να αποτελεί τον οδηγό του. Εις μάτην…

Η άλλη όψη του νομίσματος

Ασφαλώς, ο Αλεξανδρόπουλος έχει και παραδείγματα που του δείχνουν έναν διαφορετικό δρόμο. Αυτό του Τάσου Δουβίκα -τον οποίο όταν η ΑΕΚ επίσης προσπαθούσε να προσεγγίσει για να ενταχθεί σε εκείνη και να μη φύγει για το εξωτερικό- είναι ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά. Κυνήγησε το όνειρό του και έγινε πρώτος σκόρερ στην Ολλανδία. Εκεί βρήκε τη βολή του ξανά ο Λημνιός πριν ξαναπέσει στα αζήτητα της Κολωνίας, εκεί κάνουν σπουδαία πράγματα ο Χατζηδιάκος και ο Παυλίδης.

Όλους μα όλους αυτούς, η ΑΕΚ κάποια στιγμή τους εξέτασε. Όπως επίσης τον Βασιλειάδη και τον Τζόλη. Ή παλαιότερα και πριν η χρηματιστηριακή αξία του εκτοξευτεί, τον Μαυροπάνο. Ακόμα και ο Φούντας που διαπρέπει στο MLS είχε περάσει προ περίπου ενάμιση έτος από τη σκέψη των ανθρώπων της ομάδας. Αυτοί, ίσως και άλλοι, προτιμούν το εξωτερικό δίχως ωστόσο να ζυγίσουν πάντα σωστά τις καταστάσεις. Υπάρχει και το παράδειγμα του ‘στάσιμου’ Τζόλη που δεν τα κατάφερε ούτε στην Ολλανδία.

Πάντοτε η Ένωση θα κοιτά τις περιπτώσεις των καλών Ελλήνων. Και ο Σιώπης και ο Γιαννούλης και ο Μπακασέτας θα είναι υποθέσεις που θα την απασχολούν, αρκεί να υπάρχουν οι προϋποθέσεις κι ενόσω εκείνη συνεχίζει να προοδεύει και να εξελίσσεται ώστε να καταστεί ξανά υπολογίσιμη σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Δεν είναι πια στο χέρι των ελληνικών ομάδων να επαναπατρίσουν τους καλούς Έλληνες ποδοσφαιριστές, ούτε είναι αποκλειστικά και μόνο ζήτημα χρημάτων. Το μυαλό τους είναι έξω από εδώ και αυτό δύσκολα θα αλλάξει.