Μου ξανάρχονται ένα, ένα

Λένε πως ποτέ δεν αντιλαμβάνεσαι πλήρως την αξία κάποιου, πριν το χάσεις. Αυτό είναι δεδομένο πως συμβαίνει με οικεία πρόσωπα (γι’ αυτό και πάντα να τους χαιρετάτε, να τους φιλάτε και να τους αγκαλιάζετε θαρρείς και δεν θα υπάρξει αύριο), αλλά κάποιες φορές συμβαίνει και με άψυχα. Ειδικά, όταν αυτά έχουν καταφέρει να συγκεντρώσουν τόσες ψυχές, τόσα συναισθήματα, να κρύβουν τόσες αναμνήσεις, όπως συμβαίνει με κάθε Ενωσίτη και τη Νέα Φιλαδέλφεια.

Από το 2003 και τη μέρα που το όνειρο έγινε εφιάλτης, αυτό το κομμάτι μοιάζει ως κενό στον χάρτη. Ακόμα θυμάμαι εκείνο το καλοκαιρινό απόγευμα που έστριψα από τη Δεκελείας και είδα τον ήλιο να με τυφλώνει. Το σοκ ήταν μεγάλο. Εκεί που έστριβες και έβλεπες γωνιές και σημεία που είχες περπατήσει χιλιάδες φορές, αντίκριζες συντρίμμια και κενό. Και κάθε μέρα που παραμένει κενό, η πληγή μεγαλώνει.

Οι πρώτες επαφές με τα Φιλαδέλφεια είναι από μωρό. Από τότε είχε την τρέλα ο πατέρας μου να με κουβαλά στο γήπεδο. Ημουν ένα μωρό που πεταγόταν στον αέρα στην πρόκριση με την ΚΠΡ, που έκανε παρέλαση μέσα στον Πειραιά στην εξάρα με τον Ολυμπιακό. Βλέπετε, μπορεί η Φιλαδέλφεια τότε να ήταν ένα ολόκληρο ταξίδι για εμάς που μέναμε στον Πειραιά, αλλά για κάποιο λόγο έβλεπα πως ο πατέρας μου δεν ήθελε να το χάσει ποτέ.

Τότε δεν καταλάβαινα. Βαριόμουν και λίγο τις παρέες του, που μιλούσαν πολλές φορές τούρκικα, που κάθονταν με τις ώρες στην ταβέρνα του κυρ Τάκη και έλεγαν τα δικά τους. Που δεν μιλούσαν για το τώρα, αλλά για το χθες. Για την Πόλη που άφησαν, για όσα έζησαν εκεί και έμπαιναν στο γήπεδο λίγο πριν αρχίσει το ματς, ήδη χορτασμένοι από συναισθήματα. Εγώ πάλι, ήθελα να μπαίνω πρώτος. Να πηγαίνω μπροστά, να βλέπω τους ήρωες των παιδικών ματιών. Τον Θωμά, τον Στέλιο. Και χρόνια δύσκολα. Μόνο με στεναχώριες.

Τα χρόνια πέρασαν. Οι παρέες του πατέρα μου έμειναν εκεί, εγώ έκανα τις δικές μου. Πότε στη σκεπαστή, πότε σε άλλες θύρες. Πότε με ντου, πότε με εισιτήριο. Πότε με χαρές, πότε με λύπες. Κυρίως αυτές. Το πρώτο ξερίζωμα ήρθε στα μέσα του ’80. Τότε που ο Ζαφειρόπουλος, έκανε ακόμα ένα λάθος και ακολούθησε τη μόδα της εποχής για να πάει η ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ. Ωραία τα καρεκλάκια, αλλά άδεια και κρύα. Όπως είναι ακόμα και σήμερα. Νταχάου και βάλε.

Η επιστροφή ήρθε με την εφηβεία. Και μαζί πια ήρθαν οι μεγάλες στιγμές. Τα τρενάκια, οι είσοδοι μέσα στο γήπεδο, η μαύρη αγορά για ένα εισιτήριο. Ολος ο κόσμος έμοιαζε δικός μας. Η Φιλαδέλφεια, έστω και αν κάθε παιχνίδι ήταν μια μικρή περιπέτεια να φτάσεις εκεί, έγινε το σπίτι μου. Όπως για κάθε Ενωσίτη. Η Βυζαντινή γωνιά ήταν σταθερή, οι βόλτες στην Καππαδοκίας και σε ένα προς ένα τα στενάκια που έβγαζαν στη Δεκελείας. Και μετά, το παρκάκι και στροφή για τον Περισσό. Με τις ατέλειωτες αναλύσεις για το ματς, όσα έγιναν και όσα δεν έγιναν.

Είμαι βέβαιος, πως ο καθένας από εσάς, έχει να εξιστορήσει τα δικά του. Κάποια είναι κοινά, κάποια άλλα όχι. Αυτό που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι πως ενώ δεν με έδενε τίποτα με τη Νέα Φιλαδέλφεια (και η ΑΕΚ δεν είναι ομάδα της Νέας Φιλαδέλφειας), αυτήν την πόλη την αγάπησα. Εμαθα να είναι μέρος της καθημερινότητας μου. Και έτσι θα γίνει ξανά για όλους. Τότε, ήταν ο ναός. Τώρα, θα είναι το σπίτι. Ακόμα πιο οικεία και όμορφα.

Η επιστροφή της Κυριακής θα είναι η πρώτη από όσες θα ακολουθήσουν. Θα πάρουμε ξανά πίσω τις Κυριακές μας, τις συντροφιές μας, τις συνήθειες μας. Θα πάρουμε πίσω όσα μας ενώνουν, για να μπορούμε να διαφωνούμε και να συζητάμε για όσα κρύβουν τα τρία μαγικά γράμμα: Αθλητική Ενωση Κωνσταντινουπόλεως. Οσοι βρεθούν αύριο εκεί, ας σταθούν δύο λεπτά και να αναλογιστούν όσα έχουν ζήσει. Ετσι θα οπλιστούν με δύναμη και προσμονή, για όσα θα ζήσουν.

• ΑΕΚ
• Νέα Φιλαδέλφεια