Η πιο πετυχημένη... αποτυχία

Photo Credits: INTIME

13/12/2018 | 2:29

Στοιχηματική εμπειρία… όπως θα ήθελες να είναι! Παίξε Νόμιμα - 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ

Το εφιαλτικό σενάριο είναι από χθες το βράδυ πραγματικότητα. Η ΑΕΚ η πρώτη ομάδα που έπαιξε στο Champions League, η μοναδική ελληνική ομάδα που ολοκλήρωσε αήττητη τις υποχρεώσεις της στη φάση των ομίλων, έχει από χθες το βράδυ και ένα αρνητικό ρεκόρ. Έγινε η πρώτη ομάδα που δεν κατάφερε να πάρει ούτε ένα βαθμό.

Έτσι είναι η ζωή και ο αθλητισμός. Έχουν τα πάνω και τα κάτω τους. Δεκτή η… καζούρα, αλλά κρατείστε μικρό καλάθι, διότι η αποτυχία της ΑΕΚ στους ομίλους δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο. Τόσες και τόσες ομάδες την έχουν πατήσει. Ακόμα όμως και από τα πιο «σκληρά» μαθήματα, μπορείς να βγεις κερδισμένος. Από τα «χαστούκια» οφείλεις να μάθεις. Και πρέπει ό,τι και αν γίνει στο μέλλον να μην τα επαναλάβεις. Διότι σε διαφορετική περίπτωση θα έχεις εγκληματήσει.

Καταλαβαίνω ότι η καζούρα δύσκολα ξεπερνιέται τέτοιες ώρες. Αυτό το «0» δε χωνεύεται με τίποτα. Μόλις λίγους μήνες μετά το «1» του Ολυμπιακού. Αλλά ακόμα και έτσι, οι… απέναντι δεν δικαιούνται να ομιλούν. Πλην του Παναθηναϊκού που έχει πάει πιο μακριά από τον καθένα, όλοι οι άλλοι δεν έχουν τις επιτυχίες για να συγκριθούν με την ΑΕΚ. Ο ένας κουβαλάει τα 7 στην πλάτη σε ευρωπαϊκό παιχνίδι και ο άλλος δεν έχει ζήσει ποτέ την εμπειρία.

Το κακό για την ΑΕΚ ήταν ότι και στα έξι ματς της διοργάνωσης είχε μεν να αντιμετωπίσει σπουδαιότερους αντιπάλους, αλλά σε πολλές περιπτώσεις έδειχνε να μην ξέρει πως να τα διαχειριστεί. Ήταν πολύ ψηλά εμπόδια για την «Ένωση» αυτά τα ματς και κάποιοι έβλεπαν πολύ κοντόφθαλμα. Αυτό είναι και το μεγάλο πρόβλημα. Ακόμα και στο ματς που έπαιξε μπάλα, με τη Μπενφίκα στο ΟΑΚΑ, κατάφερε και το έχασε…

Δεν είναι αποτυχία να χάνεις από Μπάγερν, Άγιαξ και Μπενφίκα. Δείτε για παράδειγμα τι έκανε η Μονακό σε όμιλο με Ντόρτμουντ, Ατλέτικο και Μπριζ. Ένα βαθμό πήρε. Για κάθε αποτυχία ωστόσο υπάρχει και ο αντίλογος. Όπως η νίκη του Ερυθρού Αστέρα επί της Λίβερπουλ, ή αυτή της Γιουνγκ Μπόις επί της -αδιάφορης ή όχι δεν έχει καμία σημασία- Γιουβέντους. Η ιστορία γράφει.

Το ζητούμενο είναι ότι η ευρωπαϊκή σεζόν ξεκίνησε με τον καλύτερο τρόπο. Η επιτυχία όμως της πρόκρισης στους ομίλους, διότι έτσι όπως επιτεύχθηκε και με το ρόστερ του καλοκαιριού ήταν τεράστια επιτυχία, θόλωσε κρίσεις και αυτό η ΑΕΚ το βρήκε μπροστά της. Χθες για παράδειγμα η ΑΕΚ θα μπορούσε να είναι διαφορετική. Σκεφτείτε απλά πόσες απουσίες υπήρχαν. Αλλά όταν αποφασίζεις θεωρώντας πως έχεις ψηλώσει και δεν ξέρεις πόσο βαθιά είναι η θάλασσα που μπαίνεις, είναι δεδομένο ότι θα πνιγείς. Και η ΑΕΚ στο Champions League πνίγηκε.

Η ΑΕΚ αναγκάστηκε να πάει να παίξει με αμυντικό χαφ τον Τσόσιτς. Ο Σέρβος έτρεξε περισσότερα από 11 χλμ. Άφησε τα… συκώτια του στο «Ντα Λουζ». Όπως και ο Γαλανόπουλος. Σχεδόν 11 χλμ. ετρεξε και αυτός. Τον πούλησε η μπάλα στο πάτημα στη φάση του 88′ λόγω κόπωσης. Όποιος έχει κλωτσήσει το τόπι το καταλαβαίνει… Όταν όμως αναγκάζεσαι να παίξει σε ματς στα αστέρια με αυτούς τους δύο αμυντικά χαφ και ο τρίτος σου χαφ είναι ο Μοράν, τότε κάτι δεν έχεις κάνει καλά.

Όταν δεν τα έχεις καταφέρει με τον Σιμόες που είναι δεδομένα καλύτερός τους, έχεις χάσει και τον Άλεφ, τότε τα πράγματα είναι πολύ απλά. Αν θέλεις να «χτίσεις» μετά τις αποφάσεις που έχεις πάρει, ΠΡΕΠΕΙ να πας και να ψωνίσεις από το πάνω ράφι για να ελπίζεις. Αν δεν το κάνεις και επιδιώξεις να βρεις ξανά λαχεία, τότε είσαι άξιος της μοίρας σου.

Εννοείται πως δε μου φταίει ούτε ο Τσόσιτς, ούτε ο Γαλανόπουλος, ούτε φυσικά ο Μοράν. Ούτε ο Ουζουνίδης μου φταίει που αναγκάστηκε να τους χρησιμοποιήσει και ήθελαν 20′ στο πρώτο μέρος μέχρι να βρούνε «χημεία». Αλλού ενδεχομένως να φταίει ο τεχνικός του «Δικεφάλου».

Διότι όταν μετά το 60′ βλέπεις ότι το «Ντα Λουζ» έχει κατηφορίσει, φροντίζεις να δέσεις περισσότερο την ομάδα. Να τη θωρακίσεις. Προσπάθησε να πάρεις το βαθμό για να μην έχεις αυτή την κηλίδα και στο δικό σου όνομα. Τέλος πάντων… ότι έγινε έγινε. Πλέον ο χρόνος δε γυρίζει πίσω.

Αυτό που έχει σημασία τη δεδομένη στιγμή είναι να καταφέρει η ΑΕΚ να ξεπεράσει αναίμακτα όλη αυτή την πετυχημένη αποτυχία. Η ζωή δεν τελειώνει εδώ. Όπως δεν τελείωσε με τον υποβιβασμό. Συνεχίζεται και πρέπει να σηκώσει αμέσως κεφάλι η ομάδα. Αρχής γενομένης από την Κυριακή στη Λάρισα.

Είναι ζωτικής σημασίας το παιχνίδι με την ομάδα του Κούγια. Μπορεί να καθορίσει πολλά. Και όπως έχετε διαπιστώσει, πλην του… καρβουνιάρη που δεν κολλάει πουθενά, διότι όποτε χρειάζεται παίρνει τις απαραίτητες βοήθειες από τους σταθμάρχες, όλοι οι υπόλοιποι δεν είναι ικανοί να πάνε τρένο. Ούτε οι Θεσσαλονικείς είναι αλλά η στάση πρωτάθλημα δυστυχώς χάθηκε…

ΥΓ: Σε τρία εκτός έδρας ματς, η ΑΕΚ δεν έχει ούτε μία τελική στην εστία λέει η στατιστική. Και όμως η χθεσινή ευκαιρία του Τσόσιτς είναι κλασική. Αν… Με τα αν όμως δεν κάνουμε δουλειά. Κάποτε έπαιρνες αποτελέσματα μόνο με στατικές φάσεις. Τώρα δεν το καταφέρνεις. Για αυτό και χρειάζεται αλλαγή στην τακτική προσέγγιση κάποιων αγώνων.

ΥΓ 2: Συγχαρητήρια σε όλους όσοι βρέθηκαν χθες το βράδυ στο τελευταίο διάζωμα του «Ντα Λουζ». Ο κόσμος της ΑΕΚ, ακόμα και στο ματς που δεν είχε καμία βαθμολογική σημασία βρέθηκε κοντά στην ομάδα και έκανε ότι μπορούσε για να τη βοηθήσει. Έφυγε πικραμένος ξανά, αλλά η αγάπη του για αυτή την ομάδα είναι μοναδική και δεν μπορεί τίποτα να «χαλάσει» αυτή τη σχέση.

ΥΓ 3: Η δίκη της Μπενφίκα ήταν απόλυτα δίκαιη. Αλλά ήρθε τόσο σαδιστικά στο 88′. Εκεί που έλεγες ότι κοιμήθηκε και μία φορά ο Θεός και θα σου χαμογελάσει, έρχεται το χαστούκι και χάνεις εσύ τον ύπνο σου. Ας είναι! Κάπου αλλού θα γυρίσει. Δε γίνεται να σε πηγαίνει τόσο κόντρα σε όλη τη σεζόν…

ΥΓ 4: Όποιος κατηγορεί τον Γαλανόπουλο για την ήττα, διότι υπάρχουν και τέτοιοι ανόητοι, καλά θα κάνει να μην ασχοληθεί ξανά με το άθλημα. Αρκετά με τους ειδήμονες του καφενείου…