Ας περπατήσουμε λίγο, στη ζώνη του Λυκόφωτος

Συνήθως αποφεύγω να ασχοληθώ με το κλίμα που δημιουργείται και από όσα ακούγονται ένθεν και ένθεν εκείθεν και εντεύθεν. Κυρίως διότι αρνούμαι να παίξω, έστω και ως κομπάρσος, στο θέατρο του παραλόγου. Αν δηλαδή κάποιοι θέλουν οπωσδήποτε να μας πείσουν πως μια ομάδα έχει γίνει ξάφνου Μπαρτσελόνα και έχει πάρει το πρωτάθλημα από τον Οκτώβρη, let it be, που θα έλεγε σ’ αυτές τις περιπτώσεις και ο θείος Τζον. Ο καθένας μπορεί να λέει και να πιστεύει ότι θέλει. Άλλωστε η πραγματικότητα είναι αυτή που πάντα έρχεται να δώσει απαντήσεις σ’ όλα.

Το πρόβλημα ξεκινάει, όταν κάποιοι προσπαθούν να μας κάνουν να προσχωρήσουμε στο δόγμα του “όταν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί μ’ αυτό που πιστεύουμε, κακό του κεφαλιού της”. Διότι, σόρι κιόλας, κάπως έτσι αισθάνομαι πως συμβαίνει, με τις προσεγγίσεις που γίνονται για την φετινή παρουσία των ελληνικών ομάδων στην Ευρώπη. Ακούς, βλέπεις, διαβάζεις και κάποια στιγμή αρχίζεις να πιστεύεις πως ήδη έχεις κάνει τα πρώτα μέτρα εντός της ζώνης του λυκόφωτος. Αλλά αφού έτσι είναι τα πράγματα, πάμε λίγο να… περπατήσουμε εκεί.

Η ΑΕΚ ξεκίνησε την ευρωπαϊκή της περιπέτεια και είχε να αντιμετωπίσει την Σέλτικ. Η Σέλτικ είχε μόλις ξοδέψει δέκα εκατομμύρια ευρώ για να πάρει σέντερ φορ από την Παρί Σεντ Ζερμέν. Επίσης είχε ήδη πάρει την πρώτη προσφορά από την Πόρτο, κοντά στα 15 εκατομμύρια, για να πουλήσει το αμυντικό της χαφ. Και την είχε απορρίψει. Περισσότερη ανάλυση για το ρόστερ της Σέλτικ δεν χρειάζεται να κάνω. Ούτε για το όνομα της. Αυτή την ομάδα, η ΑΕΚ την απέκλεισε. Η πρόκριση αυτή αντιμετωπίστηκε, ακόμα και από μερίδα κόσμου της ΑΕΚ, ως κάτι περίπου φυσιολογικό. Καθημερινό. Μια ακόμα μέρα στη δουλειά για την ΑΕΚ. Αντιθέτως η πρόκριση του ΠΑΟΚ επί της Βασιλείας, αντιμετωπίστηκε ως κατόρθωμα περίπου ανάλογο, μ’ εκείνο που είχε πετύχει ο Ερυθρός Αστέρας του Σαμπανάζοβιτς, κατακτώντας το κύπελλο πρωταθλητριών. Παρότι η Βασιλεία αποκλείστηκε στη συνέχεια εντελώς από την Ευρώπη και στο πρωτάθλημα της Ελβετίας είναι στην τέταρτη θέση και καμιά δεκαριά βαθμούς πίσω από την κορυφή. Πάμε παρακάτω, συνεχίζοντας το περπάτημα.

Ο ΠΑΟΚ αποκλείστηκε από την Μπενφίκα αφού δέχθηκε τέσσερα γκολ μέσα στην Τούμπα. Αντιμετωπίστηκε ως μια απολύτως φυσιολογική ποδοσφαιρική εξέλιξη. Όχι άδικα, διότι η Μπενφίκα έχει ρόστερ πολύ ακριβότερο και πολύ ανώτερο, από οποιαδήποτε ελληνική ομάδα. Όμως όταν η Μπενφίκα ήρθε στο ΟΑΚΑ για να παίξει με την ΑΕΚ, σε επίπεδο ομίλων Τσου – Λου πλέον, αυτή η ποδοσφαιρική λογική πήγε περίπατο. Αντιμετωπίστηκε ως περίπου Βατερλό, το γεγονός πως η ΑΕΚ έχασε σ’ αυτό το παιχνίδι. Και ακόμα και την ανατροπή που πήγε να κάνει από το 0-2, την αξιολόγησαν ως μάλλον εύκολη υπόθεση, από την στιγμή που η Μπενφίκα είχε μείνει με δέκα παίκτες. Λες και τέτοιου επιπέδου ομάδες, έχουν ζήτημα όταν μένουν με δέκα. Ή λες και η ΑΕΚ δεν είχε μείνει με δέκα παίκτες μέσα στην Γλασκώβη και κράτησε το 1-1. Αλλά τότε δεν είχε γίνει και τίποτα φοβερόν. Και συνεχίζουμε το… περπάτημα.

Η ΑΕΚ τρώει ασύλληπτη καραμούζα για το γεγονός πως έκλεισε τον πρώτο γύρο στον όμιλο του Τσου – Λου, χωρίς να έχει πάρει βαθμό. Και με τέρματα 2-8. Ωστόσο έναν χρόνο πριν, ο Ολυμπιακός έκλεινε τον πρώτο γύρο στον όμιλο επίσης με μηδέν βαθμούς. Και με τέρματα 3-8. Αλλά τότε ήταν απλώς Οκτώβριος και η διοργάνωση του Τσάμπιονς Λιγκ είναι μια άλλη ιστορία και ένα άλλο φρούτο. Που φυσικά αυτή είναι και η πραγματικότητα. Η ποδοσφαιρική λογική λέει πως είναι τρελό να συζητάμε αν ο Ολυμπιακός μπορούσε να κοντράρει την περυσινή Γιουβέντους ή η ΑΕΚ τον φετινό Άγιαξ που όπως τον είδα μπορεί να φτάσει και μέχρι το τέλος της διαδρομής. Μόνο όμως με την περίπτωση της ΑΕΚ χάνεται ξάφνου η ποδοσφαιρική λογική. Και φτάνουμε να ακούμε ακόμα και περί… ντροπής για την παρουσία της ΑΕΚ. Ασύλληπτα πράγματα.

Ευτυχώς όμως, έρχεται κάποια στιγμή η πραγματικότητα και σε βγάζει απότομα από την βόλτα σου στην ζώνη του λυκόφωτος. Η Βίντι κέρδισε τον ΠΑΟΚ με 2-0 μέσα στην Τούμπα. Ποια είναι όμως αυτή η Βίντι;  Τον Αύγουστο ήταν ένα χωριό της Ουγγαρίας, ένας ποδοσφαιρικός καφενές απέναντι στον οποίο ήταν ντροπή η ΑΕΚ να παίζει από το 80’ και μετά με την σκοπιμότητα για να κλειδώσει την πρόκριση. Ήταν η ομάδα που είχε έρθει ως δώρο θεού στην ΑΕΚ ως αντίπαλος για τα πλέι οφ του Τσου – Λου. Και το χειρότερο απ’ όλα είναι, πως αυτή την εικόνα για την πρόκριση της ομάδας, την είχε και μια μερίδα κόσμου της ΑΕΚ. Είχα διαβάσει κατά καιρούς σχόλια του τύπου «και μην παραμυθιαζόμαστε μεταξύ μας, τυχεροί ήμασταν τον Αύγουστο και μας έκατσε η Βίντι και προκριθήκαμε στους ομίλους». Για να μην υπενθυμίσω τι θεωρίες των άλλων, ακόμα και του Λουτσέσκου, περί της δυναμικότητας των Ούγγρων και του δήθεν εύκολου ευρωπαϊκού δρόμου της ΑΕΚ.

Φυσικά και η Βίντι δεν έγινε ξαφνικά κανένα ποδοσφαιρικό μεγαθήριο. Για να ξέρουμε και τι λέμε. Όπως όμως, δεν ήταν και ποτέ κανένας καφενές. Είναι μια ομάδα που πήρε το πρωτάθλημα της Ουγγαρίας και μπορεί να παίξει στα ίσια οποιαδήποτε ελληνική ομάδα. Όπως και το έκανε με τον ΠΑΟΚ και κέρδισε. Όπως το έκανε με την ΑΕΚ. Και έχασε. Αλήθεια μ’ αφήνουν αδιάφορο οι συγκρίσεις, διότι δεν έχουν νόημα, ούτε βγάζουν συμπέρασμα και μεταξύ μας, μου φαίνονται και αστείες. Από την άλλη μεριά, αυτή η ιστορία με την Βίντι, είναι ένα πολύ καλό μάθημα για όλους. Και κυρίως εκείνους που επιμένουν ακόμα να μην αντιλαμβάνονται, πόσο σημαντικό ήταν αυτό που πέτυχε η ΑΕΚ πέρυσι τον Αύγουστο στην Ευρώπη. Πόσο σπουδαίες ήταν εκείνες οι δυο προκρίσεις, μέσα σ’ έναν μήνα. Προκρίσεις που, για να μην ξεχνιόμαστε, ήρθαν με γκολ του πρώτου σκόρερ φέτος Μπακασέτα, του «τελειωμένου» πέρυσι Κλωναρίδη, του Λιβάγια που αποκτήθηκε με 1,8 από την ομάδα που δεν κάνει μεταγραφές και του Μάνταλου που είναι λίγος για αρχηγός της ΑΕΚ. Αυτά.