Φέρτε μας πίσω τις Πέμπτες μας

Η ΑΕΚ δεν είναι απλώς μια ομάδα που πέρασε πολλά. Δεν είναι τόσο απλοϊκό αυτό που της συνέβη. Η ΑΕΚ καταστράφηκε. Βυθίστηκε μέχρι και τον πάτο. Έφτασε εκεί απ’ όπου κάποιες τεράστιες σε μέγεθος, όνομα και τίτλους, ομάδες, δεν επέστρεψαν ποτέ. Κάποιοι μπορεί να μου πουν πως δεν είναι τούτη, η κατάλληλη μέρα για τέτοιες διαπιστώσεις. Όχι δα. Αυτή είναι ίσως η πιο κατάλληλη μέρα. Διότι όσο ο Ολυμπιακός έβγαζε αποτελέσματα στην Ευρώπη και ανέβαινε ψηλά στο ράνκινγκ της ΟΥΕΦΑ και όσο ο ΠΑΟΚ κομπορρημονούσε για το διπλό στο Γουαίτ Χαρτ Λέιν (αλίμονο μας), η ΑΕΚ μετρούσε τις αντοχές της ως μέγεθος, παίζοντας με την Διασταύρωση Ραφήνας.

Όλο αυτό δεν έγινε σε κάποια άλλη μακρινή εποχή, σε περασμένο αιώνα. Σε κάποιους εξ υμών, ίσως στους περισσότερους, μπορεί να μοιάζει για τόσο μακρινό. Αλλά δεν είναι. Μόλις τέσσερα χρονάκια έχουν περάσει από τότε. Στις 23 του Νοέμβρη του 2013, η ΑΕΚ κέρδιζε τον Ηλυσιακό στο ΟΑΚΑ σε ματς πρωταθλήματος, με γκολ του Τσεβά. Ούτε που ξέρω που είναι τώρα ο Ηλυσιακός. Ούτε που ξέρω που είναι ο Τσεβάς. Για την ΑΕΚ ήταν μια, από τις πολλές εκείνη τη σεζόν, βασανιστική Κυριακή. Για κάποιους βέβαια που κοπτόντουσαν και τότε και κόπτονται και τώρα για το καλό του ελληνικού ποδοσφαίρου και (τάχα μου)μόνο γι αυτό, ήταν απλώς… Κυριακή.

Όμως σήμερα, 23 Νοεμβρίου του 2017, για την ΑΕΚ είναι Πέμπτη. Και για όσους το έχουν ξεχάσει, είτε διότι πέρασαν πολλά χρόνια, είτε διότι τους πονούσε και δεν θέλουν να το θυμόνται, οι Πέμπτες για την ΑΕΚ ήταν μέρες ευρωπαϊκών προκλήσεων. Η ΑΕΚ ήταν η μοναδική ελληνική ομάδα, που πήγε για δυο συνεχόμενες χρονιές στην οκτάδα του κυπέλλου κυπελλούχων. Αν μάλιστα το ’97 δεν ήταν ο τρελοΛοκό και το ’98 εκείνη η πιο στραβή και ανάποδη στιγμή στην ποδοσφαιρική ζωή του Ντέμη, η ΑΕΚ θα είχε φτάσει στο κατώφλι ευρωπαϊκού τελικού.

Εκείνες τις Πέμπτες, ο κόσμος και η ιστορία της ΑΕΚ, τις θέλουν πίσω. Και αυτή η φετινή ομάδα, μπορεί από απόψε να αρχίσει να τις επιστρέφει. Δεν πρόκειται να γράψω τίποτα περισσότερο γι αυτό το ματς απέναντι στη Ριέκα. Δεν το έχω σε καλό να το κάνω εκ των προτέρων. Ωστόσο είναι πραγματικά κολοσσιαία υπόθεση, μια ομάδα για την οποία πριν λίγους μήνες ήταν ζήτημα μεγάλης υπέρβασης η πρόκρισης στους ομίλους του Γιουρόπα, να χρειάζεται μόλις δυο βαθμούς (ή και έναν) σε δυο ματς, για να γίνει η μοναδική ελληνική που θα συνεχίζει στην Ευρώπη και τον Φλεβάρη. Και είναι και μεγάλο χαστούκι για εκείνους που πίστευαν πως ξεμπέρδεψαν από την ΑΕΚ, όταν την έβλεπαν στις 23 Νοέμβρη του 2013, να παίζει επίσημο ματς με τον Ηλυσιακό.

Και θυμίζω και κάτι άλλο, για να τελειώσει μια καλή το αστείο με τα περιβόητα δυο καρπούζια και την Ευρώπη που κάνει κακό. Η ΑΕΚ στο αποψινό σπουδαίο ευρωπαϊκό της ραντεβού, πηγαίνει ούσα στην πρώτη θέση της βαθμολογίας στο πρωτάθλημα. Πέρυσι τέτοια εποχή, μετά από μια ισοπαλία 0-0 με τον Παναθηναϊκό, είχε μείνει 14 ολόκληρους βαθμούς πίσω από την κορυφή. Και δεν είχε κανένα ευρωπαϊκό ραντεβού. Αυτό φαντάζομαι τα λέει όλα. Πρώτα στην αφεντιά μου, που όταν η ΑΕΚ είχε αποκλειστεί από την Σεντ Ετιέν, είχα γράψει την κοτσάνα του αιώνα. Πως δήθεν θα μπορούσε να της κάνει καλό αυτός ο αποκλεισμός, στην προσπάθεια να φτάσει επιτέλους σ’ ένα πρωτάθλημα. Μπούρδες, και το έχω παραδεχθεί ξανά.

Πόσο καλό της έκανε; Θα σας πω. Νοέμβρη μήνα είχε βγει εκτός μάχης. Μ’ ένα ματς την εβδομάδας. Φέτος μήνα Νοέμβρη, είναι πρώτη. Και ανέβηκε στην κορυφή με τη νίκη επί του ΠΑΟΚ, με δέκα παίκτες, τρεις μέρες μετά από ισοπαλία με τη Μίλαν στο ΟΑΚΑ. Τελεία και παύλα για να μην το κουράζουμε. Η ΑΕΚ είναι τέτοιο μέγεθος, που έχει ανάγκη από κατακτήσεις τίτλων, αλλά και σπουδαίες ευρωπαϊκές νύχτες. Δεν της φτάνει μόνο το ένα ή μόνο το άλλο. Και να ξέρετε κάτι. Μόνο από την στιγμή που η ΑΕΚ άρχισε να παίρνει πίσω τις Κυριακές της, έφτασε να φέρνει πίσω και τις Πέμπτες της. Μπορεί και τούμπαλιν.