Ευρώπη, Καμπάλα και εθνική

Δεν είμαι απ’ αυτούς που θεωρώ πως όταν βγαίνουν στην Ευρώπη για να παίξουν ο ΟΣΦΠ ή ο ΠΑΟ ή ο ΠΑΟΚ, τους συνοδεύουν οι ευχές όλων των Ελλήνων που πάνω απ’ όλα, θέλουν το καλό του ελληνικού ποδόσφαιρου. Είναι προφανές πως συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Και δεν αναφέρομαι στο συναίσθημα του οπαδού που απλώς δεν γουστάρει να πάει καλά μια ομάδα που είναι αντίπαλος τελεία και παύλα. Αυτό είναι ανθρώπινο και κυρίως αγνό. Αναφέρομαι στο «ο θάνατος σου, τα φράγκα μου» που ισχύει πλέον στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Ο ΟΣΦΠ για παράδειγμα είχε τα τελευταία χρόνια κάθε λόγο να γιορτάζει αποκλεισμούς του ΠΑΟ και του ΠΑΟΚ γιατί έπαιρνε όλο το «χαρτί» από το μάρκετ πουλ του Τσάμπιονς Λιγκ.

Όσο γι αυτούς που δήθεν κόπτονται για τους βαθμούς που φέρνουν στην Ελλάδα οι ομάδες που πηγαίνουν καλά στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, είναι οι ίδιοι που έβαλαν το χεράκι τους, ώστε να μην εκπροσωπούν εδώ και πολλά χρόνια την χώρα βαριές φανέλες. Ο Ατρόμητος ακόμα και με δυνατά ρόστερ, όπως φέτος, δεν έχει καταφέρει ακόμα να μπει σε ομίλους Γιουρόπα Λιγκ. Και ο Αστέρας που το κατάφερε μόλις μια φορά, «κόλλησε» εκεί. Διότι η φανέλα μετρά παντού. Διότι κάποιοι φρόντισαν να διαλύσουν την ΑΕΚ, πρώτα να την απαξιώσουν και μετά να της κόψουν τελείως την Ευρώπη. Και μετά δήθεν κόπτονταν που δεν ερχόντουσαν ευρωπαϊκοί βαθμοί. Φυσικά είναι οι ίδιοι που έκαναν τα τέρατα για να καταστρέψουν την ΑΕΚ και μετά κλαψούριζαν για την χαμένη αίγλη της Σουπερλίγκα και τα ψαλιδισμένα τηλεοπτικά δικαιώματα.

Πάμε και στη ευρωπαϊκή βραδιά του ΠΑΟ. Μισή χρονιά έπαιζε απέναντι στον Ντοντό και σε δέκα ακόμα παίκτες βγαλμένους από την ποδοσφαιρική σχολή μιας χώρας που έχει ως κύριο άθλημα την συμμετοχή στη Γιουροβίζιον. Ο ΠΑΟ παρατάχθηκε με αμυντικό χαφ, τον στόπερ που είχε η ΑΕΚ την καταραμένη σεζόν που υποβιβάστηκε και δεξί μπακ τον παίκτη που έκανε δεξί μπακ ο Σάντος προς δεκαετίας. Όσο για το «χάμερ» που πήρε στο κέντρο της άμυνας, θυμήθηκε να βγάλει πάθος και τσαμπούκα μόνο στην φυσούνα όταν οι οπαδοί του ζητούσαν τον λόγο. Είχε βέβαια μπροστά τον εκτελεστή της μιας επαφής, που αν αυτό που έχασε στο 90’ το έχανε ο Τζεμπούρ σε αναλόγου σημασίας παιχνίδι, θα τον είχαμε κρεμάσει ανάποδα στα Σπάτα και θα τον βάζαμε να ακούει αδιάλειπτα επί τριήμερο ομιλίες του Άδωνη. Αλλά ξέχασα. Ο Τζεμπούρ είναι προβληματικός, ο Βάργκας ξεπεσμένος, ο Κολοβέτσιος από τη Λάρισα, ο Σιμόες από χωριό της Πορτογαλίας, ο Μπουονανότε κοντός και ο Πλατέλλας πιο κοντός.

Μιας και είπα Πλατέλλας, πάμε και στην εθνική ομάδα που είναι και το ζουμί. Θα ξεκινήσω από κάτι γελοίο που άκουσα. Πήραν, λέει, στην εθνική τον Πλατέλλα και τον Αραβίδη, επειδή τα ματς είναι αδιάφορα βαθμολογικά. Ενώ ρε μάγκες, στα προηγούμενα παιχνίδια που η εθνική καιγόταν για τους βαθμούς, πιάστηκαν τα πόδια των εξτρέμ και των σέντερ φορ που είχαν επιλέξει τότε αντί του Πλατέλλα και του Αραβίδη, να σκοράρουν. Γκολ με το τσουβάλι.

Έχω ξαναγράψει πως παιδιά σαν τον Πλατέλλα και τον Αραβίδη, ταβάνι δεν έχουν. Ξεκίνησαν από χαμηλά και θα φτάσουν στον ουρανό. Δεν έχουν το χάρισμα του Μάνταλου. Έχουν όμως κάτι πολύτιμο. Ξέρουν να προοδεύουν και κυρίως ξέρουν να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις των συνθηκών του ύψους που βάζουν κάθε φορά τον πήχη. Ο Πλατέλλας της Β’ ήταν άλλος Πλατέλλας απ’ αυτόν της Γ’ και ο φετινός Πλατέλλας είναι άλλος από τον περσινό. Το ίδιο ισχύει και για τον Αραβίδη, που είναι κυριολεκτικά άλλος ποδοσφαιριστής απ’ αυτό που έπαιζε ακόμα και στον Πανιώνιο πριν δυο χρόνια.

Κυρίως αυτοί οι δυο, είναι παιδιά που εκπροσωπούν το «ερχόμαστε» (και τώρα το «ήρθαμε»). Που είναι πρεσβευτές της δουλειάς που γίνεται στα Σπάτα και της ομάδας που κτίζεται. Μιας ομάδας που δεν έχει ταβάνι. Όπως δεν έχουν και τα δυο παιδιά αυτά.

Και κάτι τελευταίο. Δυο τώρα στην εθνική και δυο ήδη από πέρυσι, σύνολο τέσσερις. Και ακολουθούν και ο Κολοβέτσιος και ο Ανέστης. Παρεμπιπτόντως, ο Καπίνο έπαιξε σε περισσότερα φιλικά από τον Ανέστη και έκανε καλύτερες εμφανίσεις απ’ αυτή, ας πούμε, που έκανε ο Ανέστης με την Ιντερ; Και ο Βελλίδης στην πρεμιέρα στη Βέροια, δεν έκανε χοντρογκάφα; Απορίες.

ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΛΗΣ