Ετσι άρχισαν όλα

Στα πάρτι δεν έχεις να πεις πολλά. Είναι ευκαιρίες όμως, για να κάνεις τον απολογισμό σου. Να στέκεσαι μόνο για λίγο και να κοιτάς πίσω. Να μετράς όσα έγιναν, να αντιλαμβάνεσαι τη σημασία τους και να γεμίζεις όνειρα για το μέλλον. Αυτό κάνω σήμερα, στα ενενηκοστά γενέθλια της Αθλητικής Ενωσης Κωνσταντινοπούλεως. Βλέπω όσα έζησα μαζί της, όσα πέρασα και όσα μου χάρισε όλα αυτά τα χρόνια και οραματίζομαι τα καλύτερα. Γι’ αυτό και θα μου επιτρέψετε αυτό το κομμάτι να είναι περισσότερο προσωπικό.

Η ΑΕΚ είναι από τα πρώτα πράγματα που θυμάμαι στη ζωή μου. Σε ένα σπίτι πολιτών, που ποτέ δεν έσβησε (ειδικά τα πρώτα χρόνια) η προσμονή της επιστροφής στην Πόλη, η ΑΕΚ ήταν πάντα εκεί. Δεν θυμάμαι, παρά μόνο από περιγραφές, πως ο πατέρας μου με είχε τριών ετών στην αγκαλιά του στη μεγάλη πορεία του ’77. Πως στο νταμπλ της επόμενης χρονιάς έκανε πλάκα στους ελάχιστους περίεργους που ήρθαν από την Πόλη και έγιναν Ολυμπιακοί. Βλέπετε, ήταν και εκείνο το ειρωνικό. Όταν ήρθαμε, μείναμε στο Νέο Φάληρο. Εκεί, δίπλα στο Καραϊσκάκη.

Στην αρχή δεν καταλάβαινα πολλά. Δεν μπορούσα να εννοήσω πόσο σημαντικές ήταν οι ιεροτελεστίες τις Κυριακές. Το ουζάκι της παρέας τους πρώτα στα μαγαζιά γύρω από την Αγία Τριάδα, ο καφές μετά στη Βυζαντινή γωνιά. Τα λαϊκά δικαστήρια, οι λίγες στιγμές ευτυχίας. Γιατί ήταν και εκείνα τα πέτρινα χρόνια να στοιχειώνουν τα όνειρα. Ένα καινούργιο γουόκμαν, αντίστοιχο με τα τάμπλετ του σήμερα, χάθηκε στην ήττα με 3-2 από τον Παναθηναϊκό. Βρεγμένοι μέχρι το βρακί να πανηγυρίζουμε για το γκολ του Θωμά στο ΟΑΚΑ. Κοπάνα από το σχολείο για εκείνο το καταραμένο μεσημέρι που έστησε την ΑΕΚ ο Κοσκωτάς. Οι ατέλειωτες καζούρες στο σχολείο και η προσμονή για κάτι καλύτερο. Και ήρθε. Το μαγικό γκολ του Τάκη, το ξέσπασμα μιας (σύντομης τότε ακόμα) ζωής.

Επειτα ήρθε η εφηβεία. Οι παρέες, τα ξαδέρφια που ανεβαίναμε όλοι μαζί. Που πάντα θα είχαμε υποδοχές στο Φάληρο, που κάναμε όνειρα για σύνδεσμο μέσα στη φωλιά τους. Γίναμε αντράκια, βρήκαμε και άλλους. Παρέες που χάθηκαν, αλλά όταν τις συναντάς, νομίζεις πως όλα έγιναν χθες. Όπως τότε που ψάχναμε ένα…παπούτσι στην Ριζούπολη. Όπως τότε με τα τρενάκια στα Φιλαδέλφεια. Οι αφίσες με Μπίλαρο, Αλέκο και Σάμπα δίπλα στον Στέλιο και τον Θωμά. Όλα σκόρπια στο μυαλό, να καταλήγουν σε εκείνην.

Μεγαλώσαμε. Αλλάξαμε. Είμαι τυχερός που μπορώ να ασχολούμαι καθημερινά μαζί της. Ατυχος, γιατί μπαίνοντας στα ενδότερα απομυθοποιείς πράγματα. Χάνεις πολλές στιγμές μαγείας. Μπαίνεις σε εντάσεις, διχόνοιες, στρατόπεδα. Και ξεχνάμε, πως όλοι ΑΕΚ είμαστε. Μια ομάδα, με διαφορετικές σκέψεις και οπτικές. Τίποτε παραπάνω και τίποτε λιγότερο. Δεν θα άλλαζα τίποτα σε όσα έγιναν, γιατί είναι η ζωή μας. Και στο χέρι όλων μας είναι, τα επόμενα χρόνια να την κάνουμε καλύτερη.

Υ.Γ.: Η στιγμή μαγική. Δέκα μύθοι στη Νέα Φιλαδέλφεια για το αφιέρωμα που ετοιμάσαμε στο Goal. Περνούν τη Δεκελείας, παρελαύνουν μπροστά από τα καφέ. Και μένω άναυδος, βλέποντας τον κόσμο να κολλά στα τζάμια. Να τους κοιτά, να χαζεύει την ιστορία που περνά ολοζώντανη μπροστά τους. Γιατί η ΑΕΚ είναι ιδέα και οι άνθρωποι που την υπηρέτησαν και την έκαναν μύθο.

ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΟΓΛΟΥ

• ΑΕΚ
• ΓΕΝΕΘΛΙΑ
• κόσμος