Εγκλωβισμένη(οι)

Στο ίδιο έργο θεατές. Πάνω που προσπαθείς να πάρεις μια ανάσα, να γεμίσεις με αυτοπεποίθηση και ελπίδα για τη συνέχεια, έρχεται η σφαλιάρα και μπλοκάρεις. Το χειρότερο όσων προκαλεί η φετινή ΑΕΚ, εκτιμώ πως είναι αυτό το ψυχολογικό άδειασμα. Να τελειώνει ένα ματς και να μην ξέρεις τι φταίει και που οφείλεται η αποτυχία. Και μετά ξανά τα ίδια και τα ίδια. Εσωστρέφεια, γκρίνια, απόδοση ευθυνών σε όλους. Εμείς που τα λέγαμε, εσείς που τα κρύβετε, αυτοί που είναι κριτές των πάντων. Συνηθισμένη – και κουραστική πια – η διαδικασία. Θαρρείς και κάποιος θέλει περισσότερο από τον άλλο να κερδίσει η ΑΕΚ, θαρρείς και κάποιος χαίρεται στην αποτυχία, θαρρείς και κάποιος πονά λιγότερο στο στραβό.

Ακόμα και αυτές οι αντιδράσεις είναι κατά τη γνώμη μου απόρροια της σύγχυσης και της αναποδιάς που υπάρχει στην ομάδα. Ως ένα βαθμό δικαιολογημένα. Αν αναλογιστεί κάποιος πως η ΑΕΚ είναι ένα τεράστιο μέγεθος που αδυνατεί να φτάσει στη φυσική της θέση επί 22 (και όπως όλα δείχνουν 23) χρόνια, είναι λογικό να έχει χάσει τον προσανατολισμό της ως οργανισμός. Οι μεγάλες ομάδες τρέφονται από τους τίτλους. Δείτε μόνο τι κάζο έπαθε η Λίβερπουλ και θα καταλάβετε πολλά. Και αυτό είναι το πιο ασφαλές μέτρο σύγκρισης και τεκμήριο δικαίωσης για μια ομάδα. Τα υπόλοιπα είναι για εσωτερική κατανάλωση.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αναδεικνύεται στη συγκεκριμένη περίσταση είναι κατά την άποψη μου, πως η ΑΕΚ βρίσκεται εγκλωβισμένοι. Και όλοι εμείς, όσοι κινούμαστε γύρω από τον οργανισμό αυτό, παρακολουθούμε εγκλωβισμένοι τις εξελίξεις. Αλλοι κινούμενοι από ιδιοτελή κίνητρα, άλλοι χαμένοι στις εμμονές τους, άλλοι κρίνοντας μόνο με το συναίσθημα, άλλοι επειδή τα έχουν χάσει. Αλλά ο παρονομαστής για όλους είναι ο ίδιος: κουράστηκαν, δεν βρίσκουν επαρκείς εξηγήσεις, είναι σε οριακό σημείο.

Είναι προφανές, πως η ευθύνη δεν βαραίνει μόνο έναν και πως όλα καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα. Στον τρόπο που λειτουργεί η ΑΕΚ με τον Μελισσανίδη. Πριν φτάσω εκεί, 2-3 πράγματα που αποτελούν τις δικές μου σκέψεις.

Για το ρόστερ, δεν αλλάζω άποψη. Ακουσα και διάβασα πολλά, τα περισσότερα αφοριστικά για παίκτες της ομάδας. Ειδικά αυτοί οι Ελληνες που είναι από τη Β’ Εθνική, μοιάζουν θαρρείς «καταραμένοι». Ωστόσο, για εμένα το ζήτημα δεν είναι εκεί. Αυτά τα παιδιά μπήκαν στην ομάδα, βοήθησαν και βοηθήθηκαν πολύ. Για τον καθένα, είναι γνωστές οι δυνατότητες του. Και επειδή είναι γνωστές, η ΑΕΚ προσπάθησε σταθερά αυτήν τη διετία να ενισχυθεί. Πήρε Τσιγκρίνσκι και Λέσκοτ για να βοηθήσει Κολοβέτσιο, Λαμπρόπουλο και Τζανετόπουλο. Πήρε τον Πατίτο, τον Λάζαρο και τον Μπακασέτα για να βρει δημιουργικές λύσεις. Πήρε τον Αλμέϊδα για να μη στηρίζεται μόνο στον Αραβίδη.

Γιατί φτάσαμε να παίζουν πάλι αυτά τα παιδιά; Μα απλά γιατί οι περισσότερες μεταγραφές δεν έχουν βγει. Με εξαίρεση τον Τσιγκρίνσκι, ουδείς άλλος έχει δικαιώσει τις προσδοκίες. Για τον ένα ή τον άλλο λόγο, κινούνται σε ρηχά νερά. Και η ΑΕΚ, που περίμενε από αυτούς τους παίκτες να την ανεβάσουν επίπεδο, μένει στάσιμη και εγκλωβισμένη. Αλλά οι μεταγραφές, πάντα έχουν ρίσκο. Όταν γίνονται και με τις συνθήκες που επικρατούν στην ΑΕΚ, αυτό γίνεται ακόμα μεγαλύτερο.

Στο δικό μου μυαλό, η βάση της ΑΕΚ είναι καλή. Αυτό που φέτος έχει κάνει τη ζημιά είναι πως αυτή η ομάδα δεν πήρε σχεδόν τίποτα από τους παίκτες που ήρθαν για να την ανεβάσουν. Ή για να είμαι πιο σωστός δεν πήρε τίποτα σε σταθερή βάση και με συνέπεια. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να βιώνουμε ένα σταθερό σκωτσέζικο ντους. Μια ζέστη και μία (ή δύο ή και τρεις) παγωνιά.

Μερίδιο ευθύνης βέβαια υπάρχει και στους προπονητές. Η ΑΕΚ δεν πίστεψε στον Κετσπάγια, ο Τιμούρ δεν έκανε στην ομάδα και χάθηκε χρόνος και ευκαιρία. Υπήρξαν λάθη, διαφορετικές νοοτροπίες, πολλά ζητήματα. Ηρθε ο Μοράις. Η ΑΕΚ φαίνεται πως βελτιώνεται, πως βρίσκει σταδιακά λύσεις, αλλά πληρώνει την απειρία του. Ξέρει να στήνει την ομάδα, έχει βρει λύσεις από τις στημένες μπάλες, αλλά δεν έχει δώσει κυνικότητα, δεν έχει αποτελεσματικότητα. Άρα, σχεδόν όλα όσα γίνονται νωρίτερα, μπαίνουν στον κάλαθο των αχρήστων.

Και βέβαια, το μέγιστο των ζητημάτων. Η διοίκηση Μελισσανίδη. Οσα δημιουργήθηκαν ως προσδοκίες, όσα χάθηκαν στην πορεία, όσα αδυνατεί να κατανοήσει ο κόσμος, όσα πιστεύει με εμμονή ο Μελισσανίδης.

Είναι γεγονός πως ο Μελισσανίδης πιστεύει πολύ στον εαυτό του. Ξέρει ποδόσφαιρο, έχει άποψη και θέλει να ελέγχει τα πάντα. Επίσης, έχει δικές του θεωρίες για το ποδόσφαιρο. Καλό θα ήταν, να τις ήξεραν περισσότεροι. Γιατί τότε θα ήξεραν και πως σκέφτεται, αλλά και τι θα έπρεπε να περιμένουν από την ΑΕΚ. Πολλές φορές αυτό που θέλει είναι απίθανο: ας πούμε, μια ομάδα που θα παίζει θεαματικά, θα έχει βάση ελληνική και θα πάρει το πρωτάθλημα, μοιάζει σχεδόν ευχή και είναι απίθανο να συμβεί.

Η παραγοντική θητεία του Μελισσανίδη στην ΑΕΚ είναι συνδυασμένη με τα χρυσά χρόνια της δεκαετίας του ’90. Πήρε δύο πρωταθλήματα, έπαιξε στο Τσάμπιονς Λιγκ, κέρδισε έξοδο στο Τσάμπιονς Λιγκ. Η διαφορά είναι πως τότε βρήκε μια ομάδα στρωμένη. Στελεχωμένη με κολώνες όπως οι Μανωλάς, Σαμπανάντζοβιτς, Δημητριάδης, Αλεξανδρής και δίπλα Σαββίδη, Μήνου, Παπαϊωάννου, Μπατίστα. Ηταν μια ομάδα που ήθελε μικρές και συγκεκριμένες κινήσεις ενίσχυσης. Ετσι ήρθαν και έδωσαν κάτι που έλειπε ο Μητρόπουλος και ο Σαραβάκος, έτσι βρήκαν πρόσφορο έδαφος για να αναπτυχθούν παίκτες όπως οι Ατματσίδης, Τσιάρτας, Κασάπης, Κωστής.

Βέβαια, εκείνη η ΑΕΚ δεν είχε μόνο έτοιμη ομάδα, αλλά και τον κορυφαίο αρχιτέκτονα που πέρασε από τα ελληνικά γήπεδα. Ηταν πόλος έλξης για κάθε Ελληνα ποδοσφαιριστή, ήξερε καλά πώς να κάνει ακόμα και μέτριους ποδοσφαιριστές να μοιάζουν σημαντικοί. Πόσο ελάχιστοι ήταν αρκετοί που έδειχναν τεράστιοι εκείνη την εποχή, αποδείχθηκε όσο περνούσαν τα χρόνια. Εκείνη η ΑΕΚ ήταν εύκολη για να μεγαλουργήσει. Τα δύσκολα είναι τώρα.

Χρειάζονται πολλά για να αλλάξει η κατάσταση: μεταγραφές που θα βγουν, προπονητής που θα εμπνεύσει, τύχη για να πάνε όλα μια φορά κατ’ ευχήν. Η ΑΕΚ δεν βρήκε τίποτα και είναι επόμενο να χάσει έδαφος. Αλλά για να βελτιωθεί αυτό, απαιτείται να γίνουν πράγματα με τον σωστό τρόπο. Δηλαδή, να βρεθεί πάλι κάποιος που θα είναι ικανός να φτιάξει μια ομάδα και θα αποτελεί την επένδυση. Θα προικιστεί με σωστές μεταγραφές, που θα υπηρετούν το αγωνιστικό σχέδιο του. Και έπειτα, να υπάρξει αλλαγή στην τύχη. Ετσι, μόνο έτσι για να είμαι ακριβής, θα πάψει η ΑΕΚ να είναι εγκλωβισμένη. Και εμείς, εγκλωβισμένοι στην προσπάθεια ανάλυσης της.

Κλείνω αυτό το μακροσκελές κείμενο, με ένα σχόλιο. Πριν αφορίσουμε τους πάντες και τα πάντα, ας αναλογιστείτε ποια μπορεί να είναι η συνέχεια. Με όσα λάθη και ζητήματα κι αν έχουν ανακύψει από την περίοδο Μελισσανίδη, δεν έχει αλλοιωθεί ούτε κατ’ ελάχιστο η άποψη μου πως η παρουσία του αποτελεί ευλογία για την ΑΕΚ. Αυτός είναι εκείνος που μπορεί να οδηγήσει, να εμπνεύσει, να δώσει λύσεις. Να φτιάξει το γήπεδο και την ομάδα. Και φοβάμαι τα χειρότερα που μπορεί να είναι μπροστά μας.

• ΑΕΚ
• Δημήτρης Μελισσανίδης
• κετσπάγια
• μοράις
• Μπάγεβιτς